e m kraak schreef op zondag, 6 juni 2004, 22:59:


Hai Egon.
zat vandaag nogal lang in de auto, had alle tijd om over je vraag na te denken.
Mijn mening:
Ten eerste: join up wordt op 2 verschillende momenten gebruikt, om een onbekend paard te benaderen, en om een 'eigen' paard naar je toe te laten komen en te laten volgen. Zelfde principe, andere uitvoering.
Basisprincipe is negeren. (Ik weet het, wegjagen is niet negeren, vind dat ook een veel te sterke vorm van join-up, volgens mij een beetje uit de hand gelopen join up.)

Zelf ga ik liever in de wei zitten met een boek, of onkruid uittrekken, maar geen aandacht aan paard geven, staan ze zo allemaal om je heen. Bij een bang paard duurt dat natuurlijk veel langer.
Geduld dus. Paarden zijn erg geduldig, zoals je zelf al schrijft.
Is paardentaal. Als Opal van haar maatje niet bij het hooi mag, gaat ze stilstaan, doet alsof zij hem negeert en wacht tot hij haar negeert en dooreet, en neemt een paar stapjes, net zolang tot ze mag meeeten.

Dus wat is het goede van join-up: dat je niet gaat drammen, maar afwacht.
(Is dat een wereldschokkende en vernieuwende ontdekking??
Paarden moeten nu eenmaal over over alles nadenken, niet voor niets moet je in de dressuur je cirkel voorbereiden, paardje vertellen dat je zometeen graag wilt dat ze zus of zo doen, kwartje valt niet zo snel, totdat het een reflex is geworden natuurlijk.)

Waarom komt een paard naar je toe als je hem negeert?
Een tweede eigenschap van paarden is dat ze nieuwsgierig zijn, en nee dat is nmm geen anthropomorfisme, het is belangrijk voor ze om uit te vinden of iets/iemand wel/niet gevaarlijk is. Anders zouden ze hun hele leven niets anders doen dan wegrennen, blijft er weinig tijd over om te eten.

Het naar je toekomen is dus een (nmm) natuurlijke reactie, die je kan versnellen door het truukje van de join up.

De keerzijde van de join up is in mijn ogen dat short cuts gevaarlijke methodes kunnen zijn. Althans voor Opal en mij, vnl omdat Opal een getraumatiseerd paard is, en als ik te vlug ga, liggen we zo weer in het ravijn.

Leven met paarden kost nu eenmaal tijd, dagelijkse tijd, en jaar in jaar uit tijd.
En met de tijd krijg je vertrouwen van je paard (als het goed is).
En dat vertrouwen, dat je krijgt door te geven, is dan weer de basis voor het respect dat je van je paard krijgt.

Respect dat je je toeeigent met slimme truukjes werkt ook, dat weten we allemaal, maar heeft een wankeler basis, die je op de lange duur moet cementeren. Werkt dus andersom.

Nou ja, heb het teruggelezen, het is een warboel, teveel gedachten in te weinig tekst gestopt, maar misschien kan je er wat mee.

Groet,
Isabel

jo schreef op maandag, 7 juni 2004, 13:56:


Gelukkig, was een beetje bezorgd dat ik het om mijn oren zou krijgen van je.
(bedenk hier maar een leuk emoticon, heb een block voor emoticons.)

En Jo, als ik jouw manier goed begrepen heb, is het geen versneld truukje, en daarom geloof je erin en werkt het.
Groet,
Isabel

ebby schreef op maandag, 7 juni 2004, 14:33:


------------Dat was de vraag: bestaat het wel?!
En dan als natuurlijk fenomeen.
Ik denk het niet in die uitzinnige vorm van achter een paard aan gaan rennen. Maar dat was volgens mij ook niet de oorspronkelijke vorm, de zogenaamde ontdekking van Roberts.
Heb ik het nou echt zo verkeerd onthouden. Was zijn ontdekking niet dat pas toen hij ophield met achter dat paard aan te lopen, het paard naar hem toekwam?
Nu, onder het mom van lievige NH en sentimentele praatjes, wordt een keiharde manier van paarden onder het simmetje brengen aan de man gebracht.
Gebruilk makend van een paar oerinstincten van het paard.
Join up is in mijn oogpunt verworden tot inderdaad een conglomeraat (een bijeenraapsel van verschillende elementen) van eerder beschreven gedrag, en dat in gradaties van kwaad tot erger.


paard gevaarlijk? kan ik ook erg gevaarlijk worden. maar ik hoor graag wat anderen doen in een dergelijke situatie.
(Het enige wat je nmm 'fout' deed, Ebby, en daar kon je niets aan doen, was jezelf in die situatie plaatsen.

groet,
Isabel