sandratien schreef op zondag 7 januari 2007, 14:34:


Dan wrijf ik je nek en keel lekker aan de BUITENKANT in........

Ben net weer terug van een wandeling met Indy. Onderweg bleef ze ineens stokstijf staan: een eenzame knalrode kerstmuts hing over een paaltje. Snuivend werd het enge ding onderzocht en al gauw als niet gevaarlijk beoordeeld.
Ik heb het ding van het paaltje geraapt en op Indy haar hoofd gezet. Ze vond het erg interessant, we zijn naar huis gelopen met de muts op Indy haar hoofd, terwijl ze probeerde het witte bolletje wat aan de punt bevestigd is te pakken. Ze ging helemaal in het spelletje op.
Monique

Wil schreef op zondag 7 januari 2007, 18:38:


Je bedoelt zeker stiekum de Franzbranntwein.....
Nee, dat doen we maar niet, straks gigantisch aan de diarree, dat wil ik niet op m'n geweten hebben!
Monique

Malenka schreef op maandag 8 januari 2007, 12:29:


Malenka,
Door een erg vervelende tijd ben ik ongeveer een jaar lang overspannen geweest. Ik herken daardoor veel in je verhaal, het is erg moeilijk geestelijk weer in evenwicht te komen en later (zelfs na jaren) geen terugval te krijgen als de situatie er naar is. Probeer eerst zelf weer zover te komen dat je weer de oude bent. Ga daarna pas weer met je paard aan de slag.
Een welgemeend advies, sterkte,
Monique

Margot van Lare schreef op maandag 8 januari 2007, 14:24:


Mijn dierenarts rekent daar ook niets voor. Gelukkig maar! Indy heeft zo vaak al wat gehad, en natuurlijk altijd op zondag. Als hij dat alles doorberekend had was die man nog rijker van mij geworden! :)
Monique

Deze zomer moet onze bescheiden rijbak/paddock er toch maar eens aan geloven. Komende herfst moet hij ook bij regen eindelijk eens een keer droog zijn, kunnen Indy en ik eindelijk zonder zwemband!
We zijn van plan grind en zand te scheiden door een waterdoorlatend vlies. Dat is de goedkoopste oplossing denk ik, vooral ook omdat onze overbuurman bereid is te helpen en zichzelf en zijn graafmachine (die precies onder de carport door past en ook door het hek van de bak) ter beschikking stelt voor een beetje diesel. Hij graaft erg graag met dat ding, het is dat die niet op zijn nachtkastje past....... :)
Ik zag op internet een andere mooie oplossing: rastermatten die aan elkaar worden geklikt net een puzzel. Maar ik kreeg bijna een hartverlamming toen ik hoorde wat het moest kosten. Voor onze 288 M2 moest dat even Euro 5.000,-- kosten. Degene die het aanbod gemaakt had was nog beledigd ook toen ik zei dat ik dat wel erg veel vond en niet op het aanbod in wenste te gaan. Alleen de matten waren dit dus, dan was er nog niet eens grind, vlies en zand bij. Nou, laat maar dacht ik.
Heeft iemand van jullie ook dit soort plannen? Iemand nog een tip waar ik het beste zo'n vlies vandaan kan halen?
Groeten,
Monique

Wil schreef op maandag 8 januari 2007, 15:09:


Bedankt voor het meedenken!
Ik bedoel waterdoorlatend doek. Hum, ben al aardig aan het verduitsen geloof ik, heb wel meer van die rare uitdrukkingen opgedaan de laatste jaren......
Eggen doen we niet, alleen slepen. Maar is worteldoek zo sterk? Trappen paarden daar niet doorheen. Indy doet soms spontaan sliding stops of staat te spinnen als ze er nog niet uit is wat ze eigenlijk wil. Hoeveel zand (in cm) kun je er het beste op storten?
Monique

Piet schreef op maandag 8 januari 2007, 15:46:


Graag doooooorgaaan met brainstormen! Ik heb nog enkele maanden de tijd voordat we de bak aanpakken, dus graag jullie ideen.
Bedankt!
Monique

Wil schreef op maandag 8 januari 2007, 15:13:


Stond dat niet ook in de Cavallo?

Malenka schreef op maandag 8 januari 2007, 16:24:


Beste Malenka,
Doe met je paarden alleen dat wat je aankunt. Ik had in die tijd dat ik zo diep in de problemen zat paardrijles. Het ging elke week slechter. Ik had vooral last van vreselijke huilbuien, woede uitbarstingen en totale onbereikbaarheid (muur om me heen), een gevoel van vreselijke onmacht als iets niet lukte. Ik heb heel wat dingen met opzet stuk gegooid. Ik ben ook een tijd gestopt met rijden.
Toen Indy bij mij kwam heb ik haar ook beloofd voor haar te zorgen en haar een goed leven te bieden. Als je (sorry, klinkt alsof je gestoord bent, maar bedoel het absoluut niet zo!) in je hoofd de boel niet voor elkaar kunt houden, zend je tegenstijdige signalen uit, je neemt onbedoeld een agressieve houding aan, enz. Ik denk dat het voor je paarden heel verwarrend is. Als wandelen wel goed gaat, dan doe je dat? Rijden komt wel weer, doe alleen dat wat voor jullie allemaal leuk is en geen stress oplevert.
Ik heb Indy gekocht toen ik echt nog niet weer in orde was. Ik heb veel met haar gelopen, onderweg picknicken, dat heeft mij ontzettend geholpen en Indy vond het wandelen prachtig. Ik had behoefte aan rust, met andere mensen maakte ik bewust ruzie, bij Indy vond ik rust. Ik heb vaak bij haar in het weiland gezeten en heb gelezen of alleen maar geborsteld en ik heb veel met haar gepraat. Klinkt misschien Penny-achtig, maar Indy kent mijn diepste geheimen, die kent verder niemand.
Schaam je niet, Malenka, er zijn meer mensen dan je denkt die overspannen zijn of geweest zijn. Het is mogelijk daar uit te komen, maar je zult eerst van binnen rust moeten vinden. Op aanraden van een kennis heb ik datgene waar ik overspannen van geraakt ben in een grote kast gestopt met verschillende laadjes en daar heel bewust tijdelijk mee proberen af te sluiten. Zo kon ik in het normale leven weer aardig functioneren. Ontstond er een bepaalde situatie, ging er vaak spontaan een laadje open en kwam een deel naar boven, echter niet alles, zodat ik dat deeltje kon verwerken zonder weer af te zakken. Ik ben er daardoor aardig uit gekomen, maar het heeft wel wat tijd gekost. Ik moet nog steeds oppassen. Als ik onrust van binnen voel kriebelen, ga ik weer de verkeerde kant op en stamp ik op de rem. Ik ga dan iets helemaal anders doen, bijvoorbeeld in de tuin spitten.
Groeten,
Monique

Wil schreef op maandag 8 januari 2007, 17:20:


Ja, dat bedoel ik....................

Edith Hartog schreef op maandag 8 januari 2007, 18:37:


Geeft niks! Ben blij met jullie reacties.

Beste Frans en Ilona, beste forumleden,
Ik kom normaal graag naar het forum, ik doe altijd weer nieuwe ideeen op en ontmoet aardige mensen. De laatste tijd sla ik echter veel berichten over, want ik vind het zo jammer dat mensen elkaar zo verbeten bestrijden en zo zwart/wit veroordeeld worden.
Eerlijk gezegd verwijs ik al een tijdje niemand meer naar deze website. Laatst zei een kennis tegen mij wat dat wel voor een "aso groep" is op dit forum. Hij had even op het forum gekeken en had met open mond enkele "discussies" gevolgd. Ik vind het heel erg dat hij dat gezegd heeft, en dat het zo op andere mensen overkomt.....
Ik hoop van harte dat we allemaal met elkaar iets aan de sfeer op dit forum kunnen doen en proberen geen ruzie meer te maken. Het stoot mensen af in plaats van dat het mensen aantrekt, en er zijn nog zoveel mensen waarvoor PaardNatuurlijk zoveel goeds kan doen. Maar dat mensen geinteresseerd raken en daadwerkelijk iets gaan veranderen bereik je naar mijn mening niet op deze manier.
Monique

Els Kleverlaan schreef op donderdag 11 januari 2007, 7:41:


Arno, hoe kom je erop! Ik vind het niet verkeerd! Erg toepasselijk: mesthoop.
Monique

Anna van Rheeden schreef op donderdag 11 januari 2007, 2:50:


Beste Anna,
Een paard kan je inderdaad helpen dat je rust en ontspanning vindt, maar als je zelf niet sterk genoeg in je schoenen staat, hoe moet een paard dan bevestiging krijgen dat hij je met een gerust hart kan volgen?
Als je zelf in de knoop zit kun je erg vreemd reageren. Een mens kun je vertellen dat je overspannen bent en hopen op begrip, maar hoe maak je je paard duidelijk dat je het niet zo bedoeld hebt?
Ik denk dat je het van geval tot geval moet bekijken. Ik was in ieder geval zo ver heen dat ik niet meer in staat was om op een eerlijke manier op een paard te rijden. Wandelen ging wel goed, we hadden allebei plezier en daarmee vond ik na een tijd mijn innerlijke rust terug, zodat ik ook weer kon beginnen met rijden.
Groeten,
Monique