Mijn paard staat nu een week in training, en 't gaat goed. :)
Maar ik kreeg daarnet de vraag of ik de toon aan haar voorhoeven niet een beetje korter kon zetten. Zodat ze nog iets beter kan afwikkelen.

Heb daarom haar hoeven bekeken en probleem is een beetje dat er geen ruimte voor is.
Het is weer dat aloude probleem met haar ondergeschoven hielen en lange tenen.
Ik had haar al bekapt, enkele dagen voor ze naar daar vertrokken is en door het dagelijkse werk op een zandbodem, is het ook nog wat bijgesleten.
Aan de toon kan er echt niks af, zonder in de zool te vijlen.
De hielen zijn net ietsjes boven (of onder, hangt ervan af hoe je het bekijkt )zoolniveau, maar ook niks extreem.

Ik wilde eerst de hielen dan maar wat bijwerken. Maar heb dit nog niet gedaan, want ik twijfel. Als ik alleen die hielen korter zet, krijg ik dan niet het tegenovergestelde effect en gaat dat er dan niet voor zorgen dat ik net het afwikkelen nog bemoeilijk?

Moest ze nou thuis staan, had ik even m'n oude smid een belletje gegeven, die heeft er geen probleem mee om in de zool te snijden en doet wat ik hem vraag.
Maar die gaat natuurlijk geen uur rijden, om m'n paard even te gaan bekappen.
En de plaatselijke smid, op de stal waar ze nu staat, houd ik het beste ver weg van haar hoeven, is mij verteld.

Dilemma, wat nu?
Ik had in het boek nog even het stuk over een opzet, terug gelezen. Maar dat lijkt mij toch een beetje een riskante onderneming. Het is ook niet de bedoeling dat ze gevoelig wordt natuurlijk, want dan zijn we nog verder van huis.
Iemand tips?

groetjes
Ans
(die beseft dat ze zich een beetje op glad ijs begeeft met dit bericht )

Wil schreef op zaterdag 23 december 2006, 15:56:


Tja, ik maak normaal sowieso m'n mustangrol tot bijna in de witte lijn.
En door de extra slijtage van de laatste dagen, zit de afronding nu zelfs al tot in de zool. (niet veel, maar toch)
Er is daar dus echt geen ruimte om mee te spelen.

Over het algemeen moet ik mij bij haar ook niet echt zorgen maken over gevoeligheid. Haar voeten kunnen wel wat hebben en ik heb haar nog nooit gevoelig weten lopen. (behalve bij hoefzweer) Gaat zelfs met gemak over grof puin.

Maar moest ze nu gevoelig worden, is dat natuurlijk de slechts mogelijke moment denkbaar.
Het is dat Ilke de vraag zelf stelde, anders zou ik niet eens overwegen om nu te gaan "experimenteren"

groetjes
Ans

Ilse Bartholomeeusen schreef op zaterdag 23 december 2006, 16:26:


Ik kan me vergissen, maar heeft die man een aantal jaren geleden geen show gegeven op de kerstjumping in Mechelen?
Er staat mij, zoiets voor, dat ik hem al live heb gezien.

Ik vond het trouwens wel een mooi filmpje, vraag me alleen af waarom sommige van de paarden hun oren zo vaak plat leggen. Boos op hun buurman? Of toch niet zo blij met die tweepoter op hun rug?

Ans

Spirithorses schreef op zaterdag 23 december 2006, 22:41:


Toen ik met Tempête in de kliniek was voor foto's van haar gewricht vroeg de DA mij welk ras ze was.
Ik zei hem dat ze een kruising quarter/anglo-arabier was.
Zijn commentaar: Ja logisch dat ze dan zo jong artrose/spat heeft, is typisch iets voor quarters.
Zegt mij genoeg.

Coulash schreef op dinsdag 26 december 2006, 12:43:


Ook van mij aan iedereen prettige feetsdagen gewenst en een voorspoedig nieuw jaar.
En aan de zus van Christel een snelle genezing.

Ans

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 26 december 2006, 17:31:


Zomaar een ideetje, maar zou het kunnen dat dit een gevalletje van 'rascisme' is?
Boef is de enige bonte in de kudde?
Ik heb wel vaker vreemde dingen gezien als het om een bont paard in een eenkleurige kudde ging.
Meestal is het dan de bonte die vakkundig in elkaar wordt getimmerd. Maar omgekeerd zou natuurlijk ook kunnen?
Hoe gedragen die andere paarden zich tegenover Boef?

Ans

Piet schreef op vrijdag 29 december 2006, 16:09:


Hebben jullie er dan ook allemaal al een idee van wat er met jullie paarden gebeurd wanneer je bijvoorbeeld morgen onder een bus loopt?
Wow zeg, dat is wel heel erg vooruitziend!

Ans

Nils Vellinga schreef op vrijdag 29 december 2006, 19:49:


Nu wordt ik nieuwsgierig, naar wie gaan je paarden dan? Familie, vrienden...?
Was zelf ook aan het denken, naar wie m'n paard zou gaan. K'zou niemand kunnen verzinnen. En ze is ook niet meteen 'verkoopbaar'.
Als ik morgen het loodje leg, denk ik dat paardlief niet snel daarna zal volgen.
Ze zullen wel die slachtprijs gebruiken om de begrafeniskosten te dekken ofzo.

Ans

Eva Saegerman schreef op woensdag 3 januari 2007, 22:02:


Dat dacht ik zelf vroeger ook, dat een paard zichzelf wel soepel kan houden zolang je hem genoeg plaats en sociale interactie biedt. En dat zelf gymnasticeren tijdens het rijden niet noodzakelijk was als je er toch maar eens in de zoveel tijd gaat opzitten.
Daar moet ik nu dus echt wel van terugkomen.
Ik heb nooit echt problemen gehad met soepelheid en wendbaarheid bij m'n paard (dacht ik), maar tussen 'wenden' en 'wenden' zit blijkbaar toch een hemelsbreed verschil.
Nu dat er al een tijdje iemand mee gereden heeft, die weet wat ze doet, herken ik m'n paard bijna niet meer terug. Er staat een 'gas' op gemonteerd (Waarvan ik dacht dat hij niet eens bestond) en heb nu ook een 'servostuur'.
De eerste keer dat ik er zelf terug opzat, zat ik te grijnzen van oor tot oor en kan alleen maar verbaasd opmerken: "Ze draait ??!!!!"
Ben bekeerd, en ik ga nu braaf proberen dat te onderhouden.

groetjes
Ans

Michiel schreef op donderdag 4 januari 2007, 13:41:


Begrijp je vraag niet zo goed. Vraag je ernaar hoe ik dat zelf wil onderhouden?
Nou, hard m'n best doen en veel oefenen. (Ik heb bijvoorbeeld ook geregeld dat ze wanneer ze weer naar huis komt, eerst nog een tijdje op pension gaat staan. Zodat ik eerst zelf nog dagelijks kan oefenen in een binnenpiste, voor ik mij er aan waag in minder ideale omstandigheden)
En aantal dingen die ik blijkbaar nogal fout doe, niet meer doen.

Meer concreet:
Vooral het tempo. Want als je geen aanzienlijk basistempo hebt, kan je er naar het schijnt maar beter helemaal niet op gaan zitten. Ik reed haar blijkbaar altijd teveel onder haar tempo. (Door de simpele reden dat ik haar gewoon niet meer voorwaarts kreeg.) Het was net alsof ze altijd haar handrem had opstaan als ze draafde. (Lekker achter de hand en ingehouden. En als je probeerde haar wel vooruit te rijden, sprong ze gewoon aan in galop. Doordraven, dat wilde ze niet.) Wat Ilke nu een normale draf noemt, dat vind ik dus supersnel en ruim. (Ik kan me niet herinneren dat ze ooit zo voorwaarts is geweest in draf.)
En ik denk, dat ik vooral moet opletten dat ik de dingen waarmee ik dat slome drafje van haar zelf in de hand heb gewerkt, niet meer doe. Dat zal het moeilijkste worden. (Bv: niet meer doorzitten, en eraf blijven met m'n benen, meer zelf laten lopen en stuk consequenter en strenger zijn met m'n hulpen (want maak haar blijkbaar zelf ook bot op drijvende hulpen ))

En verder ervoor zorgen dat m'n paard niet al te scheef wordt en zichzelf rechthoudt in wendingen, door toe te passen wat ze me nu probeert te leren: buitenstellingen, slingerlijnen, rechtzitten enz... En ook een stuk gevoel en snelheid.

Als ik er in slaag dat een beetje correct toe te passen zal ik al heel blij zijn.
Want ik vind het absoluut niet simpel. (Dat zou ook deels door m'n paard komen trouwens.) Ze is zo ontzettend snel, met weer scheef worden. Dat ik vaak nog een beetje achter de feiten aanhuppel. Als ik een seconde te laat na een wending m'n buitenstelling inzet, is ze op die twee meter alweer een meter over haar schouder naar binnen gevallen. En alhoewel ze linksgebogen is, maakt ze zich net zo snel scheef naar de twee kanten, zoals het haar uitkomt.
Het gaat nog niet echt vlekkeloos, en het arme paard is de afgelopen tijd wel een aantal keren door de schuld van haar bazinnetje (moi dus ) tegen de muur aangeknald. En wat Ilke gedaan krijgt op een minuut of 10, daar heb ik bijna een uur voor nodig. (En dan is't resultaat nog bedenkelijk )

Ik weet wel wat te doen, de komende tijd.
groetjes
Ans

Marie-Christine Vesters schreef op donderdag 4 januari 2007, 15:34:


Zeer onwaarschijnlijk.
Ik heb zelf een paard dat geregeld tegen de grond gaat en daar is ook al vanalles over gezegd. (Ik hou het er nu maar gewoon op dat ze redelijk slecht evenwicht heeft en ook nog eens onzettend lomp is. )
Bij narcolepsie, zijn/lijken ze buiten bewustzijn.
Moest dat het geval zijn, zou hij zich niet zo snel hersteld hebben. Cataplexie (=vorm van narcolepsie, waarbij ze wel bij bewustzijn blijven) is dan iets aannemelijker. Maar eigenlijk ook nogal ver gezocht, omdat het voorkomt bij heftige emoties. (en dus net niet, als een paard staat te soezen)
Ik denk dat Petra haar uitleg wel eens juist kan zijn. Zeker als het maar eenmalig gebeurd, zou ik er niet teveel achter zoeken.

Ans

Spirithorses schreef op donderdag 4 januari 2007, 22:21:


Hey, kom nou Pien. Wat insinueer je?
Ik ga minstens een keer of 4 in de week kijken wanneer ze gereden wordt. Moesten er dingen gebeuren met m'n paard waar ik niet mee akkoord kan gaan, dan stond ze nu al lang weer thuis hoor.
(Paard wordt trouwens gereden door een vrouw, geen man. )
Ja, ze wordt gereden met bit (dubbelgebroken trens), en zweep. Geen sporen trouwens.
Maar ik zie daar niet echt een probleem in eigenlijk. Als ik haar zelf in een piste zou rijden, dan rijd ik ook met zweep.
Veel hangt ervan af hoe je dat ding gebruikt.

Ik vind net dat ze op een hele eerlijke manier met m'n paardje omgaat. Heel kalm en vriendelijk met haar hulpen. En heb haar die zweep eigenlijk nog maar heel zelden zien gebruiken. En al helemaal niet om haar 'vooruit te kloppen'. Want dat is toch je insinuatie?
Waarom krijgt zij m'n paard vooruit en ik niet? Tja, er is nu eenmaal nogal een ervarings -en niveauverschil tussen ons. (Ze rijdt op PSG-niveau)
Voor haar wil m'n paard gewoon wel lopen, en als je ernaar kijkt lijkt het alsof ze er niet eens iets voor hoeft te doen.
(Tempête is trouwens geen paard dat zich zomaar tot iets zou laten dwingen.)

Ik denk ook dat ze het erg zou vinden als ze wist dat er zo over haar gedacht werd. Ze is net iemand die zich nogal afzet tegen zulke dingen en een hekel heeft aan hulpteugels en andere dwangmiddelen. Enkele dagen geleden zei ze nog tegen mij dat ze het idioot vond, dat als ze haar jonge paard binnenkort wilde starten, ze dan verplicht wordt om sporen te dragen. Buitenrijden doet ze bitloos, op touwhalster. En toen vorig weekend een meisje les had in de binnenpiste terwijl ze mijn paard aan het rijden was, is ze van miserie naar de buitenpiste verkast. Want ze kon het niet aanzien hoe het er binnen aan toe ging. (Kon haar geen ongelijk geven maar zal je de details besparen)

Ik vind het erg jammer dat je dan zo'n opmerking maakt.
Ik heb best wel ogen in m'n hoofd en denk toch dat ik genoeg begaan ben met m'n paard, om voor haar op te komen als dit nodig zou zijn.
Erg spijtig ook dat je mij niet hoger inschat, dan dat naar voor komt in die opmerking.

groetjes
Ans

Spirithorses schreef op vrijdag 5 januari 2007, 0:12:


Sorry, en toch heb ik er geen probleem mee en al helemaal niet in deze situatie.
Tempête heeft zelf ook helemaal geen schrik van een zweep. (Ze vindt hem zelfs heel erg handig, als ze jeuk heeft aan haar oren ) Ik heb vroeger altijd een zweep gebruikt, ook in het grondwerk. Om aanwijzingen mee te geven. En ze reageert daar heel goed op. En daarna vond ik het logisch om dat ook mee te nemen in het rijden. Omdat ze dat al kende itt beenhulpen enzo.
In het begin sprong ze bijvoorbeeld ook alleen maar aan in galop, op het stemcommande 'gàlop' samen met een licht tikje tegen het dijbeen van haar binnenachterbeen. Zo kende ze het. Het heeft vrij lang geduurd, vooraleer ze ook begreep, om aan te springen op beenhulpen.

Jullie zien het gebruik van een zweep, meteen als een hulpmiddel om voorwaarts te rijden. Zoiets als: "als de draf niet ruim genoeg is, klop erop tot ze wel voorwaarts gaat"???
Maar eigenlijk wordt hij daarvoor helemaal niet gebruikt.

Wel bijvoorbeeld als paardmans weer alles gezien en gehoord heeft wat er in de stallen gebeurd, en ze jou straal negeert. (Tempête is zo'n paard dat zich maar net zolang op 1 ding kan concentreren als een zesjarig schoolkind met ADHD) Als ze weer als gehypnotiseerd naar één of andere reuze interessant object zit te loeren, en zich daarbij dan ook helemaal scheef maakt om dat ding beter te kunnen bestuderen. Dan is een tikje tegen haar bil genoeg om weer haar aandacht te trekken en verder te gaan met wat je bezig was. Dat vind ik persoonlijk dan veel vriendelijker dan dat je je teugelhulpen of beenhulpen zou versterken. (Want daar loopt ze gewoon door in zulke situaties)
Of wanneer ze weer tegen je buitenstelling ingaat en probeert weg te lopen over die binnenschouder. Even dat achterbeen bijtikken. En die enkele ruimere passen van haar achterbeen geven je ruimte om haar weer recht te krijgen.

Eigenlijk Is Tempête wel gevoelig op de hulpen. (Alleen dat voorwaarts rijden binnen 1 gang, dat lag nogal moeilijk omdat ik haar daar dus bot op had gemaakt. Overgangen maakt ze normaal wel op een kleine aanwijzing. Als ze zin heeft ) Maar als ze iets niet 'wil' of ze heeft haar aandacht niet bij jou, dan kan je ook meteen naar de maan met je verzoek. Dan negeert ze je gewoon. Je kan dan bij wijze van spreken met je armen zwaaiend recht voor haar neus op en neer gaan springen, ze kijkt gewoon door je heen. Maar ze reageert dan wel op een tikje van de zweep. (En ook echt maar heel licht, geen slag ofzo.) Vaak is die aanraking op een onverwachte plek al genoeg om haar aandacht weer te hebben.

Wat dat bit betreft. Dat is inderdaad niet de ideale situatie. Bitloos zou bij mij zelf ook de voorkeur hebben en blijft ook wel het uiteindelijke doel.
Maar het moet mogelijk zijn.
Ik heb het er wel eens met Ilke over gehad, en zij gelooft toch dat er aan bitloos een aantal beperkingen zitten. En ik meende begrepen te hebben, dat ze het al wel eens geprobeerd had. En zoals ik al schreef, buitenrijden doet ze zelf ook op touwhalster. Dus het is niet zo, dat ze er omwille van vooroordelen afwijzend tegenover staat. (Misschien als iemand de ideale bitloze optoming kent, om een PSG-paard een proef door te krijgen, dat ze nog van gedachte verandert? )
Ik moet haar ook wel gelijk geven, nu toch nog alleszins. Ik zou niet bitloos kunnen met Tempête, wat er nu gevraagd wordt. (Maar dat zal waarschijnlijk ook wel met mijn onkunde te maken hebben)
Misschien in de toekomst wel. Eerst maar eens wat oefenen met bit en op zoek gaan naar de juiste bitloze optoming, die wel werkt voor ons. (Want die ben ik dus ook nog niet tegengekomen)

Ans

Karin schreef op vrijdag 5 januari 2007, 10:20:



Oei, je kan wel eens gelijk hebben. Ik ben niet echt op de hoogte van al die officiële benamingen. Ik gebruik ze maar zoals het mij correct lijkt.

Zoals jij het uitlegt, zal inderdaad eerder tempo zijn dan, alhoewel dat ook veroozaakt werd door een gebrek aan 'voorwaartse drang'.
Ze liep alsof je naar een 'vertraagde film' zat te kijken. (vooral die achterhand)

Ik denk dat je 'tempo' dan het beste oplost door voorwaarts te rijden??
Ik heb toch altijd gehoord dat je een paard niet mag beginnen 'terugrijden', vooraleer ze in het voorwaarts lopen, bevestigd zijn. Waarschijnlijk om de actie in de bewegeing (Is dat dan tempo?) niet te verliezen?

Ans

Spirithorses schreef op vrijdag 5 januari 2007, 11:29:


Ja ik snap dat je daarheen wilt.
En dat vind ik alleen maar een mooi doel.

Maar snap jij ook dat ik nu niet echt in een luxe-positie zit om grote doelen te gaan stellen?
Tuurlijk zou het een leuk symbool geweest zijn, zoals Michiel het stelde.
Maar eerlijk gezegd kan dat 'symbool' me niet echt zo veel schelen.
Ik ben nu maar geïnteresseerd in 1 ding, en dat is mijn paard weer in orde krijgen en te houden. En zolang dat binnen bepaalde grenzen gebeurt, vind ik het ok.

Ik denk dat Karin het wel goed verwoord heeft. (Merci Karin )
Ik heb op een aantal vlakken toegevingen moeten doen. Niet alleen als het op het rijden zelf aankomt (Waar ik trouwens, nog het minst van wakker lig, aangezien ik daar dus echt wel kan achterstaan.), maar ook op hoe mijn paard nu leeft. (Wat verre van een ideale situatie is, in mijn ogen.)
Ik zit niet in een positie waarin ik het mij kan veroorloven om zwart-wit te gaan denken.
(Mijn enige onbespreekbare eis was, dat m'n paard dagelijks weidegang en voldoende ruwvoer kreeg. (Wat niet zo vanzelfsprekend was blijkbaar) Hier is aan tegemoet gekomen. De rest was wel bespreekbaar.)

Ik geloof best dat er andere manieren zijn om een paard aan de hulpen te krijgen. (Alhoewel ik mij wel afvraag, hoe je een paard dat met z'n gedachten ergens tussen hemel en aarde zweeft, op zo'n manier weer aandachtig wil houden. Dan kan je zelfs met een wortel staan zwaaien, zonder de minste reactie. Good luck, zou ik zeggen
En ik stel er mij ook vragen bij, hoever je daarin kunt gaan? Er zijn dingen die mijn paard (zeker in het begin) als erg vervelend en moeilijk, misschien zelfs pijnlijk beschouwde. (bv, rechter buitenstelling) Als je dan op goede wil alleen moet vertrouwen, dan vrees ik er een beetje voor.
En ook qua tijd. Volgens mij is het veel tijdsintensiever. En snelle resultaten zijn toch echt wel essentieel. Want moest ik haar weer te lang scheef laten lopen (omdat ze bijvoorbeeld niet wil reageren), ik denk dat ze dan weer mank wordt.

En nou ga ik er ook vandoor.
'k Ga kijken hoe iemand anders mijn paardje pest

groetjes
Ans