Vanmorgen was ik druk bezig bij onze mesthoop om emmers vol te scheppen met mest, die mensen af en toe bij ons neerzetten voor hun tuin. Indy had ik op het weiland naast ons neergezet waar ze fijn stond te grazen en al twee keer vol genot gerold had. In de verte kwam een tractor aan. Op zijn aanhanger had hij schijnbaar oud ijzer oid liggen, want het maakte een behoorlijke herrie. Ik ging op de gemetselde rand van de mesthoop staan, want dan kan ik net over onze heg gluren.
Indy stond met opgeheven hoofd en met haar staart recht in de lucht naar de naderende tractor te kijken en galloppeerde plotseling met een noodvaart naar voren. Tractor en Indy waren gelijktijdig bij het hek. De boer schrok zich een hoedje, plotseling een stijgerend en bokkend paard naast zich en reed bijna in de heg van de buren. De tractor boog af en Indy bleef snuivend op en neer springen, een heel raar gezicht, de kluiten gras vlogen door de lucht.
Toen was het plotseling over en ging mevrouw weer grazen, met haar kont naar de oprit waar de tractor heen verdwenen was. Na een paar minuten kwam de tractor er weer aan en Indy draaide zich abrupt om en ging weer richting tractor, in gallop en ze deed weer zo raar. Ik was ondertussen naar voren gelopen. Het gezicht van die boer was werkelijk onbetaalbaar, doodsbang dat Indy over het draadje zou springen. Ik zwaaide naar hem en hij zwaaide terug, zo snel mogelijk wegrijdend.
Wat een held, dat paardje, komen we onderweg een tractor tegen wijkt ze het liefst zo ver mogelijk uit, want dat ding is toch wel eng. Staat ze veilig achter een draadje komt ze eraan alsof ze wil zeggen: "Kom maar op!"
Monique
Warboel
