Wendy de Meij schreef op maandag 11 december 2006, 14:55:


Zonder te willen ingaan op alle trainingsaspecten. (Dat laat ik aan anderen over )
Voor mij klink wat je beschrijft nogal herkenbaar.
Mijn paard heeft ook periodes gehad dat ze 'flauw' leek te vallen of toch alleszins tegen de vlakte ging.
Ze heeft dit meestal met periodes. (Als ze 1 keer valt, valt ze in de regel binnen een aantal dagen daarna nog wel eens of meerdere keren)
Meestal gebeurt het wanneer ze schrikt of opgewonden is of gestresseerd, maar soms echt om zeer kleine dingen. (Gelukkig was de laatste keer een jaar geleden, dus ik hoop dat dit nu voorbij is)

Bijvoorbeeld:
Als ze steigert slaagt ze soms door, maar af en toe zakt ze ook tijdens het steigeren door haar achterhand. De laatste keer dat dit gebeurde, was op de wei november vorig jaar. Ze was aan het rondcrossen op de wei, samen met Charly. Ze steigert en zakt als een pudding in elkaar (door haar achterbenen) en komt in de stroomdraad terecht. Ze is nog zeker 2 minuten in de draad blijven liggen (op haar rug met haar flank tegen de waterpomp met haar benen in de lucht) vooraleer ze weer bewoog. Dus ik veronderstel dat ze toen wel even van de wereld was.
Een andere keer was ik met haar op buitenrit en we komen langs een weiland met liggende koeien. 1 koe staat recht, m'n paard schrikt, verstijft een fractie van een seconde en gaat compleet door haar benen. En kan zich pas herstellen toen ze al met haar kont op de grond zat en op haar voorknieën.
Nog een andere keer een paar jaar geleden, reed ik haar in een binnenpiste. Ik zat er net op en was haar aan het instappen met lange teugel. we komen voorbij het cafetaria raam. Binnen beweegt iets. Paard schrikt, wil een stapje opzij doen, maar gaat door haar benen op haar flank. (en op mij) Toen bleef ze ook even liggen. (Normaal herstelt ze haar evenwicht wel snel)
En ook één van de eerste keren dat er iemand opzat (wat waarschijnlijk toch wel wat stress meebracht voor haar) is ze vanuit stilstand als een blok op haar flank gevallen. De ruiter kon er nog net afspringen.
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

Ik heb lang geprobeerd om uit te vissen wat er nu net mis was met haar.
Maar weet eigenlijk nog altijd niet wat nou net de oorzaak is.
Eerst werd gezegd dat ze gewoon een zwak paard was met slecht evenwicht en dat het vanzelf over zou gaan als ze ouder werd. Daarna was het de schuld van haar knieeën die soms blokkeren, maar dat leek nogal vergezocht. Mijn DA was er lang van overtuigd dat ze atactisch was als gevolg van Rhino. Maar ze heeft een EMG ondergaan, en die wees uit dat er niks mis was met haar zenuwen.
De laatste suggestie die ik gehoord heb, was dat ze cataplexie zou hebben, een vorm van narcolepsie. Met dit verschil dat ze bij narcolepsie het bewustzijn verliezen, bij cataplexie zouden ze alleen maar controle over bepaalde spiergroepen verliezen bij 'bepaalde emoties' en vallen dan wel, maar blijven bij bewustzijn. Maar om dat zeker te weten, zou ze vanalle tests moeten ondergaan waarbij ze aanvallen wilden opwekken enzo. En da wil ik ni. Dus het zal altijd een mysterie blijven.
En zolang dat ze niet weer begint te vallen, kan het mij ook niet veel meer schelen eigenlijk.

Misschien heb je iets aan mijnen uitleg.
En moest je erachter komen wat dit juist veroorzaakt heeft, dan hoor ik het graag. Wie weet gooit het een nieuw licht op dit hele gedoe bij mijn paard.

groetjes
Ans

eddy DRUPPEL schreef op maandag 11 december 2006, 19:11:


Ah nee, want als dat trainingscentrum daarvan zou afstappen, dan is het geen trainingscentrum voor TW 's meer en zul je er ook niks meer over horen. Want hoe wil je die paarden anders zo laten lopen? Als ze nog shows willen winnen, doen de eigenaren hun paarden gewoon naar ergens anders natuurlijk.

Arabesk schreef op woensdag 13 december 2006, 23:17:


Ik ken er wel een paar, maar ik weet niet of die nog actief zijn.

J. Pelgrim schreef op zaterdag 9 december 2006, 23:31:


Ik weet niet of het nog relevant is, maar die vriendin van mij had haar pompwater laten testen bij:
http://www.bdb.be/nl/

Zei ze wel dat het afhankelijk was van waar je woonde. (Zij woont in Vlaams-Brabant en moest dus de dienst in diezelfde provincie contacteren)

Ans

Piet schreef op donderdag 14 december 2006, 9:33:


Interessant verslag Piet!
Op zich zou dit een moeie aansluiting kunnen zijn bij NB. NB is sowieso al een totaal-aanpak, met aandacht voor voeding, ondergrond en omgeving, beweging etc... Waarom dan ook geen training

Ik bedenk mij net dat ik eigenlijk een gelijkaardig verhaal al eens gehoord heb van een 'hoevenman'. En wel van die Duitse Strasseraar, waar ik deze zomer eens gaan kijken ben. Die ging er niet echt diep op in. Maar toen hij het verhaal vertelde van zijn eigen paard. (Ik dacht een dier met kissingspines en gewrichtsproblemen (maar ben niet zeker meer) ) Toen had hij het ook over hoe hij dit paard naast bekappen ook 'dressuurmatig' trainde en leerde om zijn lichaam correct te gebruiken.
Het zou me eigenlijk niet verbazen als hij een gelijkaardige techniek als AdB gebruikte. (En volgens mij was ofwel hij, ofwel z'n vrouw ook nog eens osteopaat)

groetjes
Ans

jose schreef op donderdag 14 december 2006, 10:42:


Meeste mensen denken er ook niet bij na.
Ik toch al zeker niet, in ieder geval. Ik had geen zin om 'toertjes' te rijden in een zandbak en het enige wat ik met m'n paard doe. Is op zondag er een zadel opleggen en een beetje tussen de velden gaan wandelen.
Ik was me van geen kwaad bewust.

Maar volgens AdB is dit dus nog schadelijker dan al die wannebee dressuurruiters die hun paard in de krul trekken en dagelijks hun paard 'trainen'.
Ik was op z'n minst verbaasd, toen hij dit zei

En vroeger heb ik wel aardig wat lessen gehad (en gezien). Ik had nog nooit iemand een woord horen reppen over 'rechtrichten'.
Ja ok, ze mogen niet weglopen over hun schouder en moeten langs beide kanten gemakkelijk stelling kunnen nemen, niet vastpakken enzo,...
Maar blijkbaar is dit dus toch niet hetzelfde.
Als iemand mij gevraagd zou hebben of m'n paard 'een moeilijke kant heeft', dan had ik neen geantwoord. Want die heeft ze ook niet, als ik haar met haar hoofd laat lopen zoals ze zelf wil. (=achter de hand of heel laag)
Dat wordt pas duidelijk als je haar vooruit zet en dat hoofd omhoog houdt. Dan pas begint ze over die schouders weg te lopen en krijg je niet de minste buiging in haar hals.
Maar daar kom je niet op uit, want het ideaal is laag en 'ontspannen' en daar werk je ook zo snel mogelijk naar toe. Hoog is not done.

Bijna iedereen die ik ken, doet het net anders dan AdB. Ze gaan eerst verzamelen liefst zo laag en diep mogelijk (=9 van de 10 keer achter de hand), dan stellingen vragen en 'soepel maken' en van daaruit vooruit rijden.

Nils Vellinga schreef op donderdag 14 december 2006, 22:19:


Ja tuurlijk kan je dit ook buiten doen. Maar wie doet het ook echt??
Wie hier die alleen maar 'wandelt' is op buitenrit ook echt bewust bezig met dingen zoals aanleuning, rechtrichten en verzameling?

Ik alleszins niet. Voor mij is buitenrijden al snel: alles los, rondje rond het dorp slenteren, galopje aan de dijk ......enz
Het enige wat ik verwacht is gehoorzaamheid: braaf zijn, sneller of trager wanneer ik het vraag, stilstaan (groot probleem ), de juiste richting uitgaan en niet naar elk groen blaadje of grasprietje dat we tegenkomen duiken...
Meer moe(s)t dat voor mij niet zijn.

Ans

Spirithorses schreef op donderdag 14 december 2006, 22:28:


Dat was een zware inschattingsfout van Kamagurka.
Was namelijk helemaal geen jong, maar wel een dwerg. (korte beentjes hé Peter )
Die moest zeker afgeschoten worden, verzwakt alleen maar het bestand.

Nils Vellinga schreef op donderdag 14 december 2006, 22:53:


Dus jij bent er wel bewust mee bezig?
Maar hoe pak je dat dan concreet aan?
Bijvoorbeeld hoofdhouding alleen al. Laat je hem lang/laag of heb je contact en vraag je dat hoofd omhoog?
En voltes. Echt scherpe bochten kom je niet tegen op wandeling. Ga je dan bewust wendingen vragen waar er geen zijn? Al zigzaggend over de weg?
En in plaats van te genieten van de omgeving, constant bezig zijn met je paard, bezig houden met allerlei oefeningetjes?

Het lijkt me toch niet vanzelfsprekend hoor.
Wandelen is toch ontspannen, 'dressuurdingetjes' vind ik inspannen.
Zo gaat een heel deel van de charme van 'buitenrijden' verloren, lijkt mij.

Ik weet nog niet hoe ik dat concreet ga aanpakken. Toch maar verplicht toertjes rijden op de wei? En wat op wandeling, mag ik dan ook niet meer 'passagier' spelen. (Is nochtans heel leuk )

Pff, ga blijkbaar toch wat dingen moeten veranderen.

Ans

Piet schreef op vrijdag 15 december 2006, 8:42:


Piet, volgens mij komt je theorietje aardig in de buurt.
Als ik Tempête een aantal weken niet bekap, staat ze inderdaad zoals je beschrijft (wel rechts ipv van links). Alhoewel ik niet 100%zeker aan welke voet dit het duidelijkste is en of het inderdaad RA-LV zo is.
In ieder geval, binnenhielen hoog, buitenkant laag.
De rest zou ik moeten checken. (Wat moeilijk wordt aangezien ik haar voetjes vorig weekend heb gedaan)
Maar ik zal eens tussen m'n foto's snuffelen.

En zou dat ook betekenen dat dit bij een rechtgericht paard niet is? Want dat zou ik eventueel wel kunnen checken.
Mijn knollie is vandaag vertrokken voor een maand. (Ben tijdelijk paardloos
) Als het goed is, wordt ze komende maand goed recht gereden. Dan zou er een verschil moeten zijn in de hoeven?

Wat ik mij ook afvraag: Je ziet vaak ongelijke voorvoeten. 1 iets steilere voet en 1 wat plattere. (Bij mijn paard ook) zou dit ook iets te maken hebben met scheefheid? En welke voet zou dan plat moeten zijn en welke steil?

groetjes
Ans

-sophie- schreef op donderdag 21 december 2006, 12:44:


Het zou inderdaad wel eens aan scheefheid kunnen liggen.
Ik zie dit bij mijn paard nu ook.
Als ik haar zelf bitloos rijdt, is haar mond gewoon ontspannen. (ook al is ze scheef)
Maar ze staat sinds vrijdag in training, om haar weer recht te rijden. En ze wordt nu gereden op een dubbelgebroken trens.
Ze laat haar tong niet hangen, maar ze was wel nogal onrustig in haar mond. Met haar lippen klapperen, tandenknarsen, onder de druk uit proberen te komen door erachter te duiken, etc...
Het bit is waarschijnlijk ook net iets te scherp voor haar, maar een dikker, zachter bit was ook geen succes, omdat ze niet genoeg plek overhield in haar mond. (Paard met nogal klein mondje) Daarom dat eerste bit blijven gebruiken.

Ik ben gisteren weer gaan kijken, en het viel mij op dat er al veel minder spanning was in haar mond dan eerst. Ze wordt nu toch al een paar dagen gereden, en heeft minder moeite met recht lopen. En dat merk je aan haar meer ontspannen mond.
Alleen wanneer haar iets wordt gevraagd dat ze vanuit haar scheefheid moeilijk vindt. (bijvoorbeeld rechter-buitenstelling op de linkerhand.) Dan zie je dit meteen terug in haar hoofd en mond en begint ze weer met haar lippen te klapperen en tanden te knarsen.

groetjes
Ans

sandratien schreef op vrijdag 22 december 2006, 10:53:


Tempête is vroeger ook lang een 'hanger' geweest.
En dikwijls serieus in de problemen geraakt. Ik liet haar nooit alleen vaststaan, maar heb toch niet kunnen verhinderen dat het een paar keer goed fout ging. (Als een paard op de grond ligt en wild om zich heen schopt, kan je beter niet te dicht bij komen )
Vooral als ze per ongeluk met haar hoofd onder het touw kwam, was het raak.
Ik lette sowieso op, dat ik touwen en halsters kocht, die gemakkelijk breken. (Want zo'n paniekhaak is tof, maar je moet er wel zelf bijkunnen)
Liever een halster stuk, dan het paard kapot.

Uiteindelijk heeft ze het min of meer afgeleerd. Ik ben haar beginnen vastzetten aan een half doorgesneden strotouwtje ipv rechtstreeks aan de muur.
Dat touwtje schiet kapot bij minimale druk.
In het begin vond ze dit wel leutig en maakte ze er een spelletje van. Het één na het andere touwtje trok ze stuk en ging ze op wandel. Maar na een tijdje had ze wel door dat ze altijd weg kon, wanneer ze dit wilde. En maakte ze er ook geen probleem meer van om vast te staan en raakte ze niet meer in paniek van de druk op haar hoofd. En nu gaan mijn strotouwtjes toch gemiddeld een paar maanden mee.

Haar achtervoeten heb ik haar trouwens leren geven met behulp van een touw. Van aanraking heeft ze nooit een probleem gemaakt, maar zodra je een voetje vroeg, schopte ze.
Daarom touw losjes achter haar koot. Ik veilig ter hoogte van haar schouder en door druk op het touw een voetje vragen.
Eerst uitbundig belonen voor eventjes opheffen en dan telkens wat langer in de lucht houden. Het heeft vrij veel tijd gevraagd, maar was het waard.
Nu is een zacht tikje tegen haar been of het commando 'voet' al genoeg.

groetjes
Ans

Moniek schreef op vrijdag 22 december 2006, 11:45:


Alleen heel spijtig dat zowat 50% van de melkpaarden zelf eczeem heeft door te eiwitrijk voer.

jose schreef op vrijdag 22 december 2006, 11:59:


En wat zou jij dan doen met een 3 jarige waar niets meegedaan is. Laat staan dat hij vastgebonden kan worden. Ook laten hangen?

Wil schreef op vrijdag 22 december 2006, 13:35:


Dat moet dan toch heel duur geweest zijn, om dat uit te proberen?
De dagelijkse dosis voor een mens is een kwart liter. Voor een paard zal dat dan meer moeten zijn?

En ik dacht dat hier op de melkerij een potje van 1/4 liter al snel 2 euro kost. (kan me natuurlijk ook vergissen )

Dus als je zelf geen lacterende merrie hebt staan, kost zo'n experiment je al snel een rib uit je lijf.