elsbeth flipsen schreef op zondag, 23 mei 2004, 21:11:


Maar wel exact de reden waarom ik al in minstens 15 jaar niet met vakantie ben geweest (niet dat ik daar behoefte aan heb, maar ik kan mijn groep dus niet wekenlang achterlaten - een paar dagen op zijn hoogst lukt net).


"willen in de wei staan met rust gelaten worden" kan... maar lijkt me ook meer als situatie een onderdeel van een statistische normaalcurve die een verband tussen welbevinden en mate van prikkeling weergeeft, dan dat het een ideaalbeeld is. Er zijn veel mogelijkheden....
als het al zo zou zijn dat ze naar ons toekomen omdat ze ervoor kiezen met ons iets "leuks" te doen, dan wijst dat op een behoefte naar meer prikkeling.
Individueel zitten daar grote verschillen is, zowel bij paarden en andere dieren als bij mensen.

Groeten, Egon

Ellen Helmigh schreef op Mon, 24 May 2004 00:44:52:

[SNIP]
[SNIP]

Sjonge, om nog eens voor "bevoorrecht" uitgemaakt te worden - wie had dat kunnen denken toen ik 17 jaar geleden de stap nam om vanuit Amsterdam naar het uiterste platteland van Groningen te verhuizen... iedereen verklaarde me toen wel finaal voor krankzinnig! En vandaag de dag woon ik nog steeds in het meest verarmde, achterlijke gebied van Nederland...

Er zitten dus twee kanten aan, maar keuzen maken is onontkoombaar. Ik vond de Randstad onleefbaar (ondanks alle mogelijk denkbare voordelen die er ook zijn) en dus vertrok ik. Hier vindt je wat, daar laat je wat...

Misschien moet je niet in de Randstad (Mexico City is nog véél erger!) willen wonen, misschien moet je in een al overbevolkte wereld tijdelijk geen aanwas meer willen. Keuzen. Zaken die zeker nadenken waard zijn. Op nadenken volgt de keuze, en het logische handelen. Niet het zeuren of verwijten. Schiet je niets mee op.

Wijsheid gewenst en sterkte, Egon.

Nick Altena schreef op dinsdag, 25 mei 2004, 18:34:


Niet.
Het moment dat ik met capje op, laarsjes aan, en met een "discipline" die bij mij grote gewetensbezwaren oproept met ponies MOET omgaan zal voor mij een druppel zijn Nederland definitief te verlaten (woon nu al aan de uiterste rand van... ). Verder helemaal eens met wat Frans er al over op deze site heeft staan.

Groeten, Egon.

Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 25 mei 2004, 22:47:


WAAROM lijkt je dat logisch, lieverd?
Het lijkt mij nl. veel logischer dan wanneer er "aansprakelijkheid t.o.v. derden e.d." bij komt, men (vanuit de organisatie dus) er beter aan doet professionele betaalde krachten voor in dienst te nemen. En zo gaan we steeds verder met die verdomde amerikanisering
Ik zou echt zeggen "bekijk het maar", of "regel en betaal het allemaal maar" - de simpelste manier voor de organisatie is daarentegen om, zoals het hoort, de verantwoordelijkheid te dragen en jou daar schriftelijk van te vrijwaren. Ook jij doet dat voor liefdewerk oud papier naar ik aanneem...

Groeten, Egon.

http://home.wanadoo.nl/pro-dieren/levenmetpaarden/

Op de 3e pagina over gedrag heb ik express nog geen verklarende teksten bijgevoegd... ben benieuwd hoe jullie 1 en ander inschatten

groeten, Egon

Ingrid den Ouden schreef op woensdag, 26 mei 2004, 8:15:


- maar we zitten in dit verzekeringsverhaal best wel op 1 lijn geloof ik. Ik zei toch ook al liefdewerk oud papier etc. Natuurlijk snap ik dat betaalde krachten niet mogelijk is.
Nmm moet de stichting bij vadertje staat klagen dat 1 en ander onwerkzaam gemaakt wordt en of het de bedoeling van het beleid is dat het werk van de stichting stopt? Zo ja, dan weet iedereen temninste meteen waar hij aan toe is. Zo nee, dan mag van vadertje staat medewerking verwacht worden die tot een oplossing leidt.
Het halen van ruiter- en menbewijzen, die geen enkele rechtskracht hebben zover ik weet, veranderd niets aan jullie verzekerde positie tot een verzekeraar zwart op wit zo een "papiertje" als verzekerbaar accepteert.

Spirithorses schreef op woensdag, 26 mei 2004, 12:43:


Ik dacht toch dat ik daar al wel degelijk op gereageerd had.
Ja, van jongs af aan is anders, en misschien makkelijker voor de beheerder. Makkelijker vanwege een ontwikkeling van ervaring en gewenning.
Maar vooral ánders vanwege een jongeling die op een gegeven moment ballen krijgt, de andere heren gaat uitdagen en je dan als baas moet zien te voorkomen dat hij niet wordt uitgestoten, in tegenstelling tot het binnenhalen van een nieuwe vriend, in welk geval je de groep zo gek moet krijgen die te accepteren. Dat zijn twee totaal verschillende processen.


Ongelukkig heb ik nooit gezegd.
Maar wel dat castratie zo ongeveer de grootste psychologische verkrachting is die maar mogelijk is. Een mannetjesdier verandert er totaal door. Na verloop van enige tijd heb je na zo een ingreep dus een totaal ander dier.
Maar ook een andere groep (daar was het ook om te doen)! Ik wens hier geen ruinen op mijn kamp, alleen al om de reden dat ik dan helemaal niets meer begrijp van wat er gebeurt, met een "3e non-geslacht" erbij.


Ja, als jullie het om wat voor reden dan ook niet kunnen, zit er niks anders op. Dan ben ik het wel met Parelli eens ook - voor mij zijn hengsten al zo lang zo normaal dat ik hier nog nooit vanuit het "leraar"-perspectief naar gekeken heb. Ik zit hier nogal geïsoleerd...
Een punt nmm is wel dat "hengsten" niet anders is dan andere paarden, alleen val je sneller door de mand.
"als jullie het om wat voor reden dan ook niet kunnen" bedoel ik niet rot, maar probeer het eens als toeschouwer te bezien:
er is een hengst - socialisering/opvoeding heeft veel in te halen - wordt onervaren en behoorlijk gefrustreerd zomaar op merrie losgelaten, onder het motto van "da's natuurlijk, en ze zoeken het zelf wel uit" - als het (verrassing?) voldoende ramopzalig uitpakt dat de 2-beners er niks mee kunnen moeten de ballen er maar af want socialiseren en behoorlijk opvoeden is een te grote klus.

Denk er nog maar es over, Egon

jo schreef op woensdag, 26 mei 2004, 9:00:


Dat neemt iedereen maar aan, maar zo is het helemaal toch niet gegaan?!
Het ruiterbewijs werd bedacht als reaktie op de ontwikkeling in de jaren 70 van de natuurclubs, nmm NM/SBB, die hun terreinen voor ruiters wilden sluiten. Want er kwamen "te veel" ruiters naar hun smaak, nu ook de "gewone man" op een pony ging zitten. That's all.
Het ruiterbewijs had helemaal NIETS te maken met verkeersveiligheid en heeft dat feitelijk nog niet. HET IS GEEN "RIJBEWIJS" en heeft nmm als zodanig geen enkele rechtskracht.
Het is alleen maar een willekeurig afgesproken bewijs van toegang en ik vraag me dan ook af of je de toegang op de openbare weg (niet afgesloten voor alle verkeer behalve voetgangers) ook in die natuurterreinen ontzegd kan worden.

Iemand heeft de wegenverkeerswet al wel genoemd in deze discussie, maar ik weet van geen enkele binding/implementatie van het ruiterbewijs met de WVW. Kan iemand me de desbetreffende §§ misschien even noemen?

Interessant ook om te lezen dat men in een veel dunner bevolkt land als Noorwegen ook zo mallotig doet.

Groeten, Egon

josien schreef op woensdag, 26 mei 2004, 13:13:


Het "Ik rij met een portugese stang, dus dat kan.", mag je me graag in détail uitleggen als je wilt.


Groeten, Egon.

HannahFroukje schreef op woensdag, 26 mei 2004, 15:10:


Ik kan geen rationele reden bedenken waarom niet.
Maar een waardeoordeel spreek ik niet uit hoor...


ja dat kan, met ieder paard, of hond - er vallen dagelijks heel wat meer gewonden en doden gewoon in het verkeer en daar zeurt toch ook niemand over?


inderdaad - stop er maar tijd in, of neem anders geen dieren.


in de salami?

Groeten, Egon

HannahFroukje schreef op woensdag, 26 mei 2004, 15:52:


Dat is het 'em juist - die ervaring van "onevenredig veel meer tijd dan ruin of merrie" heb ik hier niet. En nooit gehad.
Ook voordat ik mijn eigen plek had waar ik alles net zo kon inrichten en naar mijn eigen smaak doen als ik maar wil, ben ik aldoor weer op plaatsen terechtgekomen waar probleemloos hengsten waren en niet 1 maar soms wel 10 of nog meer!


Ik zeg niet "ideaal"; ik vind ruinen gewoon cultuurbepaalde onzin.
Bewijs voor die stelling: kijk eens rond op de wereld waar die castratiecultuur niet heerst.


Maatstaf? Ik vind dat ik meer reden heb "conformatie aan maatstaf" als omgekeerd bedreigend te ervaren.....

Ik beweer niet dat je geen hengst mag onthengsten (uiteindelijk mag je ze ook in de salami stoppen, toch?) maar slechts dat ik denk dat er nogal wat hengsten om voor mij heel rare, oneerlijke, verdraaide beweegredenen rucksichtloß worden ontmand door degenen die beweren ze lief te hebben.
Wat ik zo vaak heb zien gebeuren, naast alle omgevingsgerelateerde excusen, is dat iemand echt niet met paarden kan omgaan - en dán ben je met een hengst al gauw de pineut maar dat is de schuld van "hengst" niet omdat hetzelfde maar dan minder dynamisch met een ander paard óók gaat gebeuren... neem dan liever een hobbelpaard! Het probleem ligt er natuurlijk in waar/hoe/van wie je in hemelsnaam dat omgaan met paarden dan leert als je dat zo persé wilt. Uiteindelijk is dan denk ik de enige guru je pony, oftewel: "Zen en de kunst van het grazen".

"Paarden" is nmm niet iets wat je er ook nog bij hebt naast je 10000 andere bezigheden - het is, denkend aan de Ned. situatie (want waar elders paarden nog werkelijk deel van het dageliks leven uitmaken ligt dat uiteraard anders), een lifestile waar je zowat al het andere voor laten moet! Daar kun je voor kiezen, of niet. Je wordt ook niet even zen-monnik als hobby tussen het zakendoen door.

Paarden houden in Nederland wordt nmm nogal eens dom aangepakt, of anders dusdanig in conflict met MIJN normen en waarden dat ik er niets mee te maken wil hebben. Dat mag ik toch vinden? Ik weet verdomd goed dat IK de afwijking op de norm ben, hoor! Daarom ben ik er uiteindelijk hier op het forum ook bijgekomen, en niet op bokt. Wat ik zo goed van Frans en Ilona vind (want dit is toch hun feestje!) is dat ze naast hun Parelli-fetishisme wél heel tolerant zijn en beredeneerd-openminded met gegevens willen omgaan! Uiteindelijk snappen we er allemaal toch geen pest van?! Ik ook niet, maar kan slechts uit ervaring en perceptie die nogal afwijkt van het "normale" iets proberen aan te geven. Maar geen maatstaf.

Ik vind het serieus al heel wat dat er langzaamaan steeds meer mensen op zijn minst proberen zelf na te denken over paarden in plaats van de "norm" (en daar bedoel ik alle "normen" mee, van traditioneel semi-engels tot western en wat er al niet meer bijgekomen is - het is toch van de zotte dat waar je ook komt het uiterlijk vertoon, het goede hoedje, het juiste stokje, een eigen vaktaaltje, de stijl van je tuigje en ga zo maar door op nr.1 in de prioriteitenlijst staat?! Dan ben je bezig met onderling-menselijke sociale bezigheden, het creeren van clubjes en een wij-gevoel. Heeft allemaal niets met paarden te maken.) hersenloos achterna te lopen. Ik beweer geenszins dat ik het ei van Columbus gevonden heb en de volgende opperguru ben - maar ik sta toch echt wel voor de achtergronden die bij de praktische uitvoering van mijn ideeën horen. Mij lijken die ideeën geen MAATSTAF voor iedereen maar misschien lukt het me dit wat meer begrijpbaar/bereikbaar te maken, en dat - Je paardje(s) als partner - is toch als ik het goed begrepen heb wat zovelen zo graag zeggen te willen, of niet? Of moet ik daar tóch nog "gehoorzame robot" in lezen? Want in dat geval lijkt me de beste oplossing dat SONY zo snel mogelijk met een ponyvariant van de AIBO komt...

Ik denk over nog wel meer zaken "vreemd" hoor maar jullie wennen daar vast wel aan: zo vind ik dat je een paard niet kopen kan - wat je feitelijk koopt is het recht dat andere mensen er met de tengels vanaf blijven.


Tsja, als die regels en beperkingen nog verder tegen mijn lifestile in groeien en zelfs het ouderwets paradijsje waar ik woon bereiken en van toepassing gaan worden, emigreer ik wel nóg een keer... weet al hoe het moet.

Nou ja, dit zijn ook maar fragmentarische gedachten. Ik heb het nog eens terug gelezen en hoop maar dat het niet te verkeerd over komt.

Groeten, Egon

Isabel van der Made schreef op woensdag, 26 mei 2004, 20:19:


Waar eigenlijk niet, behalve het (anglo-)saxische cultuurdomein (of waar die koloniaal geweest zijn)? Aan de Latijnse kant van de EU wordt er al heel anders over gedacht. Afrika, Arabische wereld, grote delen van (Russisch) Azië, Zuid-Amerika, noem maar op... maar daar is dit een non-topic waar niemand zich druk om maakt.


Ik bedoel dat je met het geld het juridisch eigendom krijgt en mag hopen dat dat recht gerespecteerd blijft worden, maar niet een leven kan kopen. En zeker niet van een paard! Denk aan het gezegde "Je kunt hem naar het water brengen maar niet laten drinken". Juristiek is een opportune afspraak tussen mensen onderling.
Je kunt ook geen grond kopen, daar hadden de Noord-Amerikaanse indianen gelijk in, maar wat wisten die nou van Europese juristiek?


Het gaat er toch niet om dat ik geen BEGRIP heb?
Maar begrip hebben sluit het ventileren van een alternatief niet uit.


Geen paarden hebben. Ik zou er de zin niet van inzien.
Ik zou ook geen paarden hebben als ik ze niet thuis (lees: bij mij) kon hebben (of ik zou bij ze in de inloopstal bij de wei of zoiets gaan wonen, maar ja... dan wordt dát weer "thuis"). Leven in een yurt met de kudde... ook acceptabel wat mij aangaat.

Egon.

HannahFroukje schreef op woensdag, 26 mei 2004, 21:10:





Tsja... als tiener kwam ik al terecht bij "cowboy-Piet", misschien wel 1 van de eersten die in Ned serieus aan "western" deed (jaren 70). Een meneer die aan de Aalsmeerse kant van het Amsterdamse Bos 6 Arab hengsten lieflijk op een rijtje had, en dat was toen toch ook al een paard-dicht stukje Ned...
De fam. Weiss (circus) heeft een tijdje bij me om de hoek gewoond, en kon ik goed mee opschieten. Leuk kijkje in de "haute cuisine" keuken hoor. Vast niet het niveau van Fredi Knie, maar toch...
Zomaar totaal verschillende voorbeelden, maar wat ze nmm allemaal gemeen hebben is dat de mensen met hun dieren samen leven, samen werken desnoods maar vooral samen leven zonder onderscheid des persoons. Voorbeeld daaruit: "het is erger dat mijn dieren ziek zijn dan wanneer ik zelf wat heb" Ook zakelijk logisch hoor, want als je dieren wat hebben ben je je handel kwijt, maar toch... die verbondenheid en afhankelijkheid die veel meer wederzijds is dan die van de typiste die s'avonds nog ff naar de manege moet om te kijken of paard nog leeft... het SAMEN is naar mijn indruk heel belangrijk.


bij elkaar


Ligt aan hun verleden en opvoeding, maar ook aan jouw persoonlijkheid in relatie tot die van dat paard


ja - een hengsten ZIJN een ander verhaal dan ruinen. Ik denk dat ik me zou doodvervelen met ruinen... maar die ervaring heb ik niet dus dat blijft bij denken, gebaseerd op de indruk die ik krijg als ik ze in de wei zie staan dromen en aan mijn eigen actieve ponies denk die altijd wel wat te doen hebben.


Op IJsland wel...


Te weinig gezond paardeverstand (of hoe moet ik "savvy" anders vertalen?) dus... en te weinig tijd voor over... andere prioriteiten... gaat lekker zo


Ik lust wel salami. Els is er ook gek op.


Nmm een zieke situatie
in de salami zijn ze stukken beter af


welnee, maar dan hoef je nauwelijks dieper op leven met paarden in te gaan. Want dat "wordt 'em naait" zoals ze hier zeggen.


Mag ik het kwijlgehalte nog even opvoeren? Elsk is net binnen komen lopen en staat at the moment gezellig over mijn schouder mee te kijken wat ik aan het tiepen ben. Kunnen we fijn mekaars adem ademen.
Maar dat "zou willen", "als", "kan niet", etc... heeft Parelli wel gevat gepareerd nmm met: "dan moet je het doen". Simpeler kan het niet zijn.


Nee dat zie je te persoonlijk. Ik ga mijn eigen weg, maar onderzoek en vergelijk voortdurend. Wat ik bijvoorbeeld niet kan, maar dhr. Werner (nog zo iemand die ik hoog heb - bestiert een ijslandermanege in Havelte - mag dit soort sluikreclame hier? ) en Parelli wel, is zomaar met ieder paard kunnen opschieten. Het valt me op dat die lui ook zo goed zijn in met mensen opschieten, en educatief sterk zijn. Ook niet mijn sterkste punt. Ach, ik kan goed creatief wezen en onderzoeken...

Groeten, Egon

Spirithorses schreef op woensdag, 26 mei 2004, 22:20:


Ja dat zeg ik, in andere woorden...
Maar wat betreft merries zou ik maar niet altijd te zeker zijn. Daar ken ik er wel van waar ik liever niet eens bij in de buurt kom... (kán wel, maar als het niet hoeft... zijn uiteindelijk de mijne niet)


Ja wel eens gezien. Hier ook 1maal gehad. Dan moet ie toch wel eerst door mij heen hoor. Dat wordt dan onontkoombaar een partijtje kung fu, maar mijn grote voordeel naar mijn indruk hier is dat ik al hengsten heb. Die spatsen zijn dan minder nodig. Alleen maar de jongens uit elkaar houden en mijn fav. hengst consequent steunen.


Toch fijn voor hem? Daar zou ik acuut geprobeerd hebben gebruik van te maken.


het is zo'n roteind weg...


heel klaarkomend


Iedere vent loopt zijn p*k achterna - dat kun je toch wel sturen in plaats van blokkeren?
En ik begrijp je veiligheidsprobleem op een bedrijfje wel, maar dan hou je hem toch als "persoonlijk paard van de baas" als het wel tussen JULLIE klikt? Of mis ik iets?

Groeten, Egon

elsbeth flipsen schreef op woensdag, 26 mei 2004, 22:23:


Misschien hebben jullie niet begrepen wat ik bedoelde met "ben benieuwd hoe jullie 1 en ander inschatten" ... ik dacht zo dat het wel leuk zou zijn als jullie probeerden uit te vinden wat er precies in die fotoseries (A1,2,3,4 en B1,2,3,4) gebeurde. Kan leuke discussie worden. Gaat allebei om hengsten, maar heel verschillen. Wel kenmerkend.

Groet, Egon