eddy DRUPPEL schreef op maandag 20 november 2006, 15:35:


Ik heb allerlei varianten al geprobeerd. Ik heb daar helaas gelegenheid genoeg voor gehad in het verleden, want Indy heeft in haar leven al veel smerige medicijnen moeten eten. Die deed ik dan in heerlijk geurend muesli of allerlei vruchten waar ze gek op is. Ze spuugde ze steeds weer uit of weigerde gewoon dagenlang te eten.
Na veel gemier ben ik er achter gekomen dat ik beter gewoon eerlijk tegen haar kan zijn. Ik ga openlijk met wormkuur (of spuit met medicijnen opgelost in stroop) en een appel naar haar toe. Ze weet dat de wormkuur niet lekker smaakt en de combinatie stroop-medicijn nog net te pruimen is, maar de appel die ik in mijn zak heb maakt veel goed. En het vooruitzicht dat ze die appel na de wormkuur krijgt vergroot haar medewerking aanzienlijk. Ze gaat er niet vandoor, maar blijft staan. Wel met een blik van: "Bah, daar komt dat ding weer aan, maar ook een APPEL..."
Bij Indy heb je het juist verbruid als je haar bedonderd met een lekker broodje met vieze inhoud.......
Monique

Nick Altena schreef op maandag 20 november 2006, 15:58:


Ja, Nick, dat is blonde creativiteit...... En inderdaad soms zijn kerels onmisbaar!
Niet in de winter natuurlijk, dan zet je de vrieskist buiten, bevriest de inhoud vanzelf. Hoewel, een vrieskist is zwaar, nu vooruit, voor het dragen ervan mogen de 5 kerels nog even langskomen.....
Monique

sandratien schreef op dinsdag 21 november 2006, 10:42:


Sandra, volgens mij moeten er 5 kerels tussen, anders werkt het niet.....
Monique

sandratien schreef op dinsdag 21 november 2006, 13:14:


Wim Sonneveld: Ik heb pas nog een whiskey kuurtje gedaan. Ik ben vijf kilo kwijt - en m'n rijbewijs......
.... Hicks ....
Monique

Ans Jondral schreef op vrijdag 24 november 2006, 15:41:


Een paar jaar geleden was ik in de tuin bezig en zag Indy opgewonden heen en weer rennen. Ook hoorde ik behoorlijk harde knallen en opgewonden gekakel van fanzanten. Er liep een jager IN mijn wei en twee anderen maakten aanstalten net tussen de draden door te kruipen. Wat een brutaliteit! Dat schoot mij dus helemaal in het verkeerde keelgat. Ik heb mijn hark op de schouder genomen, ben er onmiddellijk heen gegaan en gevraagd wat dat voor moet stellen. Ze wilden de fazanten afschieten die altijd op mijn wei rondlopen en in de bosjes broeden. Zij mochten dat, want ze kwamen hier al jaren. Ik heb ze naar hun vergunning gevraagd (die ze dus niet hadden) en ik kreeg als kroning een enorm grote mond, waar ik me mee bemoeide. Daarop heb ik ze gevraagd van mijn grondstuk te verdwijnen en als ze dat niet onmiddellijk zouden doen dat ik van mijn hark gebruik zou maken. Ook heb ik gezegd aangifte te doen bij de politie als ik ooit weer zou merken dat ze een voet op mijn grondstuk zouden zetten of een korrel hagel op mijn grondstuk zou vinden. Ze zijn onder gemopper met boze blikken vertrokken. Ik heb ze nooit weer gezien. Een boze nederlandse vrouw die met een hark zwaait maakt schijnbaar wel indruk.
Monique

Ans Jondral schreef op vrijdag 24 november 2006, 15:41:


Een paar jaar geleden was ik in de tuin bezig en zag Indy opgewonden heen en weer rennen. Ook hoorde ik behoorlijk harde knallen en opgewonden gekakel van fanzanten. Er liep een jager IN mijn wei en twee anderen maakten aanstalten net tussen de draden door te kruipen. Wat een brutaliteit! Dat schoot mij dus helemaal in het verkeerde keelgat. Ik heb mijn hark op de schouder genomen, ben er onmiddellijk heen gegaan en gevraagd wat dat voor moet stellen. Ze wilden de fazanten afschieten die altijd op mijn wei rondlopen en in de bosjes broeden. Zij mochten dat, want ze kwamen hier al jaren. Ik heb ze naar hun vergunning gevraagd (die ze dus niet hadden) en ik kreeg als kroning een enorm grote mond, waar ik me mee bemoeide. Daarop heb ik ze gevraagd van mijn grondstuk te verdwijnen en als ze dat niet onmiddellijk zouden doen dat ik van mijn hark gebruik zou maken. Ook heb ik gezegd aangifte te doen bij de politie als ik ooit weer zou merken dat ze een voet op mijn grondstuk zouden zetten of een korrel hagel op mijn grondstuk zou vinden. Ze zijn onder gemopper met boze blikken vertrokken. Ik heb ze nooit weer gezien. Een boze nederlandse vrouw die met een hark zwaait maakt schijnbaar wel indruk.
Monique

Peter Donck schreef op vrijdag 24 november 2006, 16:07:


Met genoegen!

Ans Jondral schreef op vrijdag 24 november 2006, 16:54:


Ookal is er een jachtvergunning, ze kunnen niet zomaar tussen je paarden gaan staan knallen!
Mijn wei is van MIJ, er is gelukkig geen jachtvergunning, daar heb is gelijk al naar geinformeerd voordat we het kochten. Ook geen recht van overpad e.d., iedereen die wat wil kan keurig aanbellen of opsodemieteren.
Ik heb al vaker mensen van mijn grondstuk gebonjourd die meenden rechten van vroeger te hebben, toen ons grondstuk nog een wild woekerende lap grond was.
Een kerel merkte eens op dat ik maar een scheerapparaat moest kopen, voor het haar om m'n kiezen. Prachtig, he? Ik heb hem gezegd dat dat te duur is. Ze gaan te vaak kapot, gezien de dikte en lengte van het haar. Bij het woord heggeschaar deisde hij terug en verdween.
Als vrouw ben je helaas niet veel waard in ons dorp, je word voor het gemak genegeerd. Mij kunnen ze niet negeren.
Monique

Edith Hartog schreef op vrijdag 24 november 2006, 18:35:


Stiekum besluipen en er een strijker van afgelopen oud en nieuw onder gooien....... BOEMMMM!!!!
Oei, wat heb ik slechte gedachten.
Monique

Nils Vellinga schreef op zondag 26 november 2006, 19:59:


Vorig jaar is bij ons in de buurt een fjord doodgeschoten door een jager die meende "ein kapitaler Hirsch" te zien. Bleek dus een fjord te zijn die hij vol in de buik geraakt heeft. Hij kon geen hert vinden en ging toen maar weg. Dat de fjord plotseling op de grond lag is hem schijnbaar niet opgevallen. Hij had in ieder geval geen mobiel bij zich en heeft dat beest gewoon laten liggen. Zich van geen kwaad bewust (paarden moeten ook slapen, nietwaar) is hij toen maar naar huis gegaan. De eigenaresse kreeg bijna een beroerte toen ze haar paard zwaargewond en vreselijk bloedend aantrof. De jager had zich pas gemeld toen het bekend werd dat een paard aangeschoten was. Hij was namelijk nog niet in de gelegenheid geweest zich te melden en hij dacht toch echt dat hij een hert geschoten had. Hij is er met een waarschuwing vanaf gekomen. Belachelijk dat dat soort stumpers een jachtvergunning hebben. De fjord heeft het helaas niet gered zover ik weet. Vandaar dus dat ik erg pissig wordt als ik een jager in de buurt van onze weide zie.
Monique

Moniek schreef op maandag 27 november 2006, 14:30:


Ik weet helaas niet hoe het verder gegaan is. Het stond in het plaatselijke krantje en er werd niet verder over bericht. Ik kan me eigenlijk ook niet voorstellen dat hij er zo gemakkelijk vanaf gekomen is. In het roddelcircuit hoor je dan nog wel iets van schadevergoeding, vleesprijs of nieuw paard, maar ik heb geen idee. Lijkt inderdaad op vriendjespolitiek.
Er heeft later trouwens nog wel een erg fraai gedicht over dit onderwerp in de krant gestaan. Een verontwaardigde lezer heeft op een populair oud volksliedje in Duitsland (Ein Jäger aus Kurpfalz) een geheel andere variant gemaakt. Erg lachwekkend, maar ook erg triest. Ik heb dat stukje nog uitgeknipt, maar ik kan het zo snel niet vinden.....
Monique

Nick Altena schreef op dinsdag 28 november 2006, 14:51:


Mag ik er ook bij met mijn hark?
Monique

Hallo,
Ik kwam dit tegen, voor gevoelige zolen in hoefschoenen (hier de OldMac's). De inlegzooltjes schijnen ook in andere schoenen te passen. Verder nog wat andere artikelen ter bescherming.
http://www.hoofgroove.ch/index.php?option=com_content&task=view&id=31&Itemid=43
Groeten,
Monique

Opala1997 schreef op vrijdag 1 december 2006, 11:03:


Daar zat ik ook al stiekum aan te denken. En ja, ik ben ook zo slecht....

Nick Altena schreef op vrijdag 1 december 2006, 10:07:


Ik vind het erg knap dat jullie zo kunnen rijmen!
Monique