Het is net een grote onnozele knuffelbeer,
> maar bij tijden OH ZO slim.
>t bedenkt oplossingen waar andere paarden dat
> niet kunnen.
Oh ja, dat is helemaal Apache. Voor we schrikdraad rond de paddock hadden, is hij langs alle kanten uitgebroken. Vanachter, de ketting van de haak en alle struiken langs de straatkant platgewalst, langs de grote poort : de poort naar binnen opengedaan, langs de inloopstal/zadelkamer: de deur uit de hengsels én de ketting van de haak.
Dat gebeurt allemaal 's nachts: balen voordroog de paddock binnensleuren (eerst die éne balk wegwerken die niet vastgenageld is maar in haken vasthangt) , de bieten inspecteren en verorberen. Wij worden dan wakker omdat Indy staat te hinniken. Die heeft helemaal niet door waarlangs Apache is ontsnapt en die begint dan serieus ongerust te worden.
De mezenballetjes mét plastic netje binnenspelen. Zijn laatste nieuwe ding is het kippenstalletje binnendringen, het plastic deksel op één of andere manier van de emmer krijgen en dan lekker snoepen van het kippeneten.
Hij weet ook altijd als eerste dat de appeltjes rijp zijn. De andere paardjes lopen dan onnozel op de grond te zoeken. Apache niet, hij weet wel waar ze vandaan komen.
De moestuin is ook héél interessant.
Terwijl de twee anderen gewoontjes wat staan te grazen....
Ik denk dat Apache gewoon heel praktisch is ingesteld.
Dus ook buiten bij het rijden. Het eerste uur kan ik hem nog in toom houden maar daarna is er geen houden meer aan. In stap, draf of galop, eten zal hij. Vooral nu met zijn bosal.
Maar lief, braaf, beleefd, geduldig, rustig, geen enkel ander paard kan er tegenaan.
> Als ik kijk naar hoe mijn Arabier die Belg aanpak, dan vind ik mijn menselijke aanpak nog heel netjes
. Bij hem is "nee" dus ook echt "nee" en hij heeft allang in de gaten dat het bij die Belg geen zin heeft om een beetje te dreigen (daar geeft ze namelijk niets om). Dus als hij op z'n strepen wil gaan staan, dan dreigt hij 1 x , vervolgens slaat hij de rest van de fases over en gaat er bij haar vol bovenop en dan wordt er flink getrapt en meerdere keren achtereen gebeten.
Dat klopt ook volledig. Indy doet dat ook zo. Eerst even haar oren naar beneden en dan KNAL, stampen en bijten.
En dan rijst bij mij de vraag: wat is dan volgens jullie eigenlijk erger: zo'n gemene beet van Indy of een pets van de teugels.
Pas op, ik doe dat dus niet niet hé. Maar soms, als ik die paarden bezig zie, lijkt dat toch niet in verhouding en ik ben er niet helemaal mee in het reine.
Apache laat zich soms meerdere keren in zijn hals bijten, met littekens, voor hij beslist te reageren en zich terug te trekken.
Bij zo'n paard als Apache, dat wat beten of wat stampen van zijn kuddegenoten nodig heeft voor het reageert , is zo'n pets dan even erg als bijvoorbeeld bij ons Indy, die als je met je tong klakt vertrekt alsof er stroom op haar is aangesloten en toen ze nog ijzers had, de vonken vanonder haar hoeven kwamen op het asfalt?
Nee toch?
Dat geloof ik dus helemaal niet.
Als je Indy één keer een pets zou geven dan kon je er een hele week niet meer mee rijden. Apache die is een halve minuut wat alerter. En op twee of drie uur betekent een halve minuut natuurlijk niets. Dus uiteindelijk haalt het ook niets uit.
Maar, de moraal van het verhaal, ik denk dat een pets voor het ene paard vééél erger is dan voor het andere paard.
Groeten,
Marianne
Warboel
