Spirithorses schreef op vrijdag 27 oktober 2006, 20:22:


Hey
Soyy ik was niet duidelijk; vergeten vermelden dat ik dit wel gecklickerd heb
Was een van de eerste dingen die ik met clickertraining aangeleerd heb: voetje omhoog bijna tegen der buik....

Spirithorses schreef op vrijdag 27 oktober 2006, 21:07:


Ik zal het zo stellen: ze had echt wel pijn (mankte al twee weken en door de veel te lange hoefwand na traditionele bekapping brak een stuk hoefwand af; dus ze had pijn). Ik ben er zeker van dat ze daarom haar
voet niet meer langer dan twee tellen wou geven . Maar ... feit dat Queenie heel snel dingen aanleert leert ze dus ook snel de dingen die ik minder leuk vind Volgens mij had ze dus pijn en gaf ze daarom voet niet lang, maar heeft ze daardoor wel iets nieuws ontdekt "he, als ik heen en weer beweeg dan kan baasje het niet houden en kan ik voet weer op de grond zetten". En inderdaad, zoals je zegt, dàt gedrag heb ik getraind denk ik.
Daaaag

Van Goethem Caroline schreef op maandag 30 oktober 2006, 12:07:


Je kan je paard zonder bit veel beter onder controle houden! Geloof me maar!
Een vriendin van me durfde tot enkele weken geleden niet meer op haar paard rijden omdat zij altijd veel te fris en opgewonden was (op straat + in de wei). Meer dan een jaar heeft ze daarom niet meer gereden, was het was te gaarlijk vond ze! Tot twee weken geleden het bit er uitging! Nu zijn we al drie keer gaan wandelen zonder bit! En rararara: geen fris en opgewonden paard meer, maar een ontspannend paard! Zou het daar aan liggen? De test: bit er weer is en ja! Was weer net de oude!

Ik heb met mijn paard net dezelfde ervaring: minder stress, meer controle!

Gisteren reed ik op touwhalster buiten en plots was Queenie zo ontzettend angstig van de open ruimte (heeft geen claustrofobie, maar omgekeerde ) - links en rechts van de straat alleen maar weiland te zien- dat ze absoluut niet verder wou. We zijn dan maar teruggereden want ik moet in kleinere stapjes trainen; maar goed, dat effe ter zijde. Zonder bit reden we terug naar huis: hoofd helemaal omhoog, drie keer heel hard briesen (blazen als een boze kat) en helemaal geconcentreerd op het weglopen van het gevaar. En rararara: ik heb die situatie nog meegemaakt met haar en ik kon haar veel makkelijker in draf houden en zelfs op stap moest het moeten met meer druk (ik wou dt niet, wou zo snel mogelijk van die weilanden af) dan toen ik nog met bit reed (pijn versterkt de angst nog?)
Maia, die achterop hinkte, bleef zelfs in stap waardoor de afstand Queenie en Maia steeds groter werd maar mijn vriendin kon haar op stap houden en onder controle!!! Met bit had dit nooit gelukt; dan lag mijn vriendin nu ergens in het ziekenhuis, ofwel haar paard

Ik was zelf ook niet 100% op mijn gemak zonder bit maar echt waar; je merkt enorm veel verschil! Misschien eerst eens proberen waar het veilig is; maar je zal zien: je paard zal veel ontspannender lopen en veel alerter op je hulpen!

Ik heb lang getwijfeld of ik deze vraag op het forum zou stellen want eigenlijk weet ik het antwoord al
Maar toch even ter bevestiging dan …

Queenie heeft heel weinig schrik; je kan haar een bijna bomvast paard heten.
Maar als ze schrikt, schrikt ze zo hevig dat ik haar niet kan kalmeren (gaat dan steigeren en zal nooit die kant op gaan die ik wil)

Waar ze hevig schrik van heeft zijn “open ruimten” Een omgekeerde claustrofobie
Altijd en overal dat we een stukje passeren waar er links en rechts van de straat of wegeltje weilanden zijn (geen huizen, geen draad, geen berm, helemaal niets dan de horizon dus) raakt Queenie in paniek. Laatste keer dat ik dat meemaakte staakte ze en draaide zich vliegensvlug om. Ik kan haar dan echt in geen geval weer omdraaien, ook niet als we eerst enkele honderden meters gelopen hebben, weg van het gevaar. Zelfs al loopt paard 2 de andere richting uit, ze zal niet meegaan, no way!
Gisteren weer hetzelfde (ongeveer 2km van de wei). Remmen toe en omdraaien. Ik voelde de stress natuurlijk al beetje bij beetje opborrelen en babbelde verder tegen vriendin om “te den alsof er niets aan de hand was”. Maar plots weer dat moment!
Hoofd kaarsrecht in de lucht, alleen maar willen draven, en heel hard briezen (blazen als een boze kat). Ik reed met touwhalster en kon haar redelijk inhouden. Ik denk dat als ik dat gewild had ik haar kon doen stappen ook, maar dat wou ik bewust niet vragen want dan gaat ze zeker steigeren. Hoofd laag kent ze, maar ze hoorde en voelde me niet
Dan maar even doorgereden in draf (hele trage draf). Na die weg, ongeveer 1km verder, was ze weer helemaal gekalmeerd en hebben we nog een halfuurtje rustig verder gewandeld.
Bij het afzadelen merkte ik dat ze zich zo erg had opgewonden dat er een adertje gesprongen was in haar neus.

Volgens mij was ze hengstig en dan heeft ze telkens zowieso meer stress en schrikt ze wel al eens … Ik kan aan haar gedrag zien dat ze elke drie weken hengstig is
Een echte merrie dus J

Maar hoe krijg ik deze angst overwonnen?

Ik denk zelf aan: in de richting stappen maar voor zij stress krijgt, omdraaien en elke keer iets verder tot we door die straat geraken tot op het einde…

Zouden jullie dit doen onder het zadel of aan de hand? Ik denk dat ik onder het zadel iets meer te zeggen heb omdat ze redelijk reageert op mijn hulpen vanuit zit.

Ik clicker ook met haar, maar nog niet onder het zadel.
Zien jullie hier een oplossing in?

Oja, paardje Maia die ook mee was, draaide ze eveneens om, op dat zelfde moment alsof ze dat gefluisterd afgesproken hadden! Dus rekenen op haar dat zij de kop neemt werkt dus niet
Beide paardjes moeten dus getraind worden…

Eva Saegerman schreef op maandag 30 oktober 2006, 12:50:

geen reacties dus ik vermoed dat jullie allemaal akkoord met me zijn?

Coralie van W schreef op maandag 30 oktober 2006, 20:16:


Ja; helemaal centered riding
Als ik blijf babbelen met mijn vriendin (al is de inhoud vaak niets betekenend of ik begin te zingen ) dan ben ik minder bezig met de angst die ik zelf heb omdat Queenie zo opgeladen is.
Snap je? Op dat moment is Queenie eigenlijk al over haar toeren en is het kwestie van veilig thuiskomen. Als ik zing of babbel dan blijf ik rustig ademhalen en daar gaat het me over. Beter dat dan gespannen adem inhouden.
Ik begrijp jou helemaal hoor; waarom denk je dat mijn paard zo bomvast geworden is
Vroeger was ze dat helemaal niet! Dan sprong ze geregeld uit haar vel bij plotse bewegingen, geluiden.
Nu niet meer: ik blijf rustig, erop vertrouwend (bijna er van uit gaan) dat Queenie zo kalmeert. Dat helpt zeker.
Maar die angst van de ruimte is ze nog niet kwijt, en ik ook niet gezien we daar al enige keren problemen mee gehad hebben.
We moeten het dan maar stapje voor stapje doen. Misschien vraag ik eens vriendin om met queenie tot daar te rijden en ik te voet mee. Die vriendin heeft helemaal geen schrik omdat ze die ervaring niet heeft met Queenie
Dan loop ik voorop en dat zal misschien ook helpen om haar er rustig door te krijgen. en ik kan ondertussen clickeren