Coralie van W schreef op zondag 22 oktober 2006, 13:15:


Hoi Coralie,
Onze berichten hebben elkaar gekruist. Ben toch nog even verder aan 't zoeken geweest. Vind het zelf gewoon onwijs leuk te weten wat er allemaal in en op het land leeft.
Toch weer wat wijzer geworden over kevers.
Groet, Els.

Anita schreef op zondag 22 oktober 2006, 21:54:


Hoi Anita,

Ik heb een fjordenmerrie van 21 met hetzelfde probleem. De ene dag poeslief, de andere dag amper te rijden. En da's al 15 jaar zo... Misschien komt het doordat het koudbloeden zijn, maar aan de andere kant zijn die lang niet allemaal zo.
Er zijn trouwens heel veel zaken van invloed op het gedrag. Voer, weer, tijd van het jaar. Het lijkt bij Froukje wel eens dat, hoe meer we haar rijden, hoe lastiger ze wordt. Staat ze een paar weken stil, kan je de eerste keer een prima rustig ritje maken. De tweede keer is het alweer over.
Moet wel zeggen dat het wat beter is geworden nu ze 24 uur per dag op het land staat en natuurlijk bekapt wordt. 't Is wel heel moeilijk om haar zo een beetje op maat te houden. We geven haar er iedere dag een héél klein strookje gras bij en evengoed is ze nu, na de zomer, moddervet.
Een oplossing voor het probleem kan ik je niet geven, ben ik zelf nog steeds naar op zoek.

Groetjes, Els.

Christel Provaas schreef op donderdag 26 oktober 2006, 15:16:


Dit doet mij denken aan "boer Pauw" hier ergens in de kop van NH. Hij had een volledig ondergronds mestsysteem, ging zo van de ierkelder de grond in. Zijn koeien gingen allemaal dood aan een onverklaarbare ziekte. Hem werd zelfs verwaarlozing verweten. Zou hier ook niet i.d. aan de hand zijn geweest?

Dit zet i.i.g. aan tot het nodige denkwerk. Wij laten de laatste twee jaar ons land ook injecteren/sleepbemesten door een plaatselijke boer, omdat we aan onze eigen vaste mest van twee paarden en twee geiten bij lange na niet genoeg hebben. Daarvoor werd het er gewoon met een ouderwetse sproeiende ierwagen overheen gereden, maar dat werd te link...

Bedankt Christel, voor de waarschuwing,

Groetjes, Els.

-sophie- schreef op zaterdag 28 oktober 2006, 23:38:


Hoi Sophie, moeilijk kiezen, hé? 't Is natuurlijk het allermooiste als je paard dag en nacht buiten kan staan.
Wij hebben ze bij huis staan en zijn pas vorige winter (na het ontdekken en lezen van PN) begonnen met de paarden 24/7 buiten te laten met inloop naar de stal. Daarvoor stonden ze 's winters overdag buiten en 's nachts binnen, alles zonder dek, dus dat is geen probleem. Ze gingen bij ons pas na donker, meestal om een uur of negen naar binnen en 's ochtends rond zevenen er weer uit. Ze hebben het in die tijd maar één keer echt koud gehad. Dat was overdag; ze konden de stal niet in en er stond een enorm harde wind met zo'n hele koude (ijs)regen. Toen stonden ze dus te bibberen en heb ik gauw de stal opengezet; probleem opgelost!
Wij hebben altijd stro op de bodem van de stal gehad, met andere "vloerbedekking" heb ik geen ervaring.

Groetjes, Els.

Tineke Nolet-Verdel schreef op maandag 30 oktober 2006, 8:21:


Hoi Christel,

Zou de info ook wel heel graag willen hebben. Dus roep ik ook maar.

Als ik het goed begrijp, zou koolstof toegevoegd aan het voer dus ook voorkomen dat er teveel nitriet in de maag/darmen gevormd wordt? En dat dit dan het zuurstoftransport in het bloed bevorderd, omdat nitriet de hechting van zuurstof aan hemoglobine nadelig beïnvloed?

Een tekort aan zuurstof in de cellen zorgt mijns insziens dan weer voor een slechte verbranding. Zou dan weer een overschot aan suikers kunnen geven, etc. etc.

Ben heel benieuwd,

Els.

Wil schreef op donderdag 2 november 2006, 0:54:


Reddingsoperatie paarden Marrum afgeblazen

Uitgegeven: 2 november 2006 07:11
Laatst gewijzigd: 2 november 2006 07:13

MARRUM - De eerste poging om paarden van hun door water omgeven weiland bij het Friese Marrum te redden is gestrand. Het vlot waarmee militairen een eerste deel van de ruim honderd paarden moesten bevrijden, is een aantal keren vastgelopen wegens het intussen gedaalde waterpeil. Dat meldde een woordvoerder van defensie donderdagmorgen vroeg.

Het water blijft dalen en zoals het nu lijkt kunnen de paarden, die intussen volledig droog staan, in de loop van de dag op eigen kracht een veiliger heenkomen zoeken. De paarden worden daarbij gelokt met andere paarden, aldus burgemeester W. van den Berg van Ferwerderadiel, de gemeente waar Marrum onder valt.

(Yes, plakken is gelukt! Voor het eerst...)

En nu maar hopen dat het droog blijft. Ik las het gister eerst op teletekst en dan heb je er nog geen voorstelling van tot je het op het NOS journaal ziet (heb alleen maar Ned. 1, 2 en 3). Wat moeten die dieren het koud gehad hebben. Geen eten, geen beschutting. Volgens John moesten ze de eigenaar/verzorger zelf ook maar een paar dagen op zo'n eilandje zetten.
Hoop nu maar dat de rest van de dieren het haalt.

Groet, Els.

Wuyckens Nathalie schreef op donderdag 2 november 2006, 17:06:


Hoi Nathalie,
Misschien dat jullie het al doen, hoor, maar om wegspurten bij het op de wei zetten te voorkomen, draaien wij de paarden altijd eerst met het hoofd terug naar het hek. Als het paard erg druk is een flink stuk touw eraan, anders wordt het draaien erg moeilijk, later kan je ze gewoon aan het halster meenemen. Ook als we meerdere paarden tegelijk op het land zetten doen we dat zo.
Dus: paard mee aan een touw; door het hek gaan; paard omdraaien, zodat hij met het hoofd naar het hek toestaat en dan pas touw en/of halster afdoen.
De eerste paar keer zal het paard er misschien moeite mee hebben, maar als het consequent wordt gedaan, draait 'ie op een gegeven moment vanzelf om.

Groetjes, Els.

Wuyckens Nathalie schreef op vrijdag 3 november 2006, 13:56:


Ha, ik ben een Hollander, hé. Heb even vertaling nodig. Wat is een vaar? En wat is craac?
Ons land is ook afgezet met schrikdraad, of met schriktouw. Werkt hetzelfde als een hek, hoor. Je pakt met één hand de greep, doet de draad open, draait het paard om je heen, doet het draad dicht en maakt dan pas het paard los.
Heb ik als beginner geleerd als de enige veilige manier om je paard op het land te zetten, maar misschien zijn anderen dat niet met me eens, hoor. Doe het nu al zo'n 30 jaar zo, en heb nog nooit problemen gehad.

Els.

Wuyckens Nathalie schreef op vrijdag 3 november 2006, 15:48:


Niet dom, gewoon typefouten, kan de beste overkomen, toch?
Misschien wel dom van mij om het niet te begrijpen,

Els.

Wat mij opvalt bij seme is dat er steeds weer teruggekomen wordt op voeding.
Daarom verbaast het mij nogal dat er niet meer reactie is gekomen op het bericht van Christel enige tijd terug over FIR.
Ze heeft mij en nog wat anderen alle info die ze had toegestuurd. Het "FIR-systeem" gaat echt niet alleen over mest, maar ook over voeding!
Ik heb de papieren allemaal aandachtig bekeken en, hoewel ik maar 1 jaar scheikunde heb gehad, kon ik er toch het nodige uithalen.
Samengevat kwam het er in mijn ogen op neer dat, doordat het land verkeerd bemest wordt, de voeding (en niet alleen gras) verkeerde stoffen gaat bevatten. Dit wordt in het maag/darmsysteem omgezet tot - (negatieve) stoffen. Deze binden weer + (positieve) stoffen aan zich en deze stoffen worden dan uitgescheiden in de mest en urine en komen dus niet in het dier terecht. Koolstof wordt gezien als een +stof, die zich gemakkelijk bind aan de -stoffen. Door koolstof aan het voer toe te voegen worden de -stoffen geneutraliseerd en kan het dier weer voldoende mineralen en vitaminen uit het voer opnemen. Gebleken is dat koeien die RIF (= een soort koolstof) aan het voer kregen toegevoegd in gezondheid toenamen (meer weerstand kregen), minder ziektes en klauwproblemen hadden en veel minder mineralen-toevoeging nodig hadden.
Inmiddels zijn op deze site al de nodige vitaminen en mineralen tekorten bij paarden opgesomd; magnesium, selenium, vit. E. En al deze tekorten leiden tot allerhande problemen. Maar zijn dit nu tekorten die ontstaan doordat het tekort in de voeding zit of doordat de dieren het niet opnemen?

Misschien zijn er mensen (heren?) met meer kennis van (chemische) zaken die e.e.a. eens willen bestuderen?

Groetjes, Els.

Wil schreef op woensdag 8 november 2006, 13:12:

Deze truc heb ik bij mijn menlessen ook geleerd. Enige nadeel volgens de lesgever: het werkt niet/nauwelijks bij fjorden (of andere zeer stabiele paarden met een kort nekkie). Het is ten eerste vrijwel onmogelijk om het hoofd helemaal tegen de borst te trekken en als dat al lukt en je laat los gebeurd er nog weinig... Ze duiken niet zo gemakkelijk voorover, zullen hoogop even struikelen, brengt hun lichaamsbouw met zich mee. (Is dus van horen/zeggen, zelf nooit meegemaakt.) Andere tip voor als je paard er met de kar vandoor gaat: parkeer hem op de eerste de beste stilstaande auto, dan heb je maar aan één auto schade. Als het beest met de kar tussen de auto's doorvliegt neemt 'ie er veel meer te grazen.

Ben zelf één maal onzacht in aanraking gekomen met een boom. Froukje in rengalop door duin en bos. Niet te stoppen, geen paniek, hoor, gewoon niet luisteren en harder willen dan ik. Gingen we tegen een behoorlijke steile en mulle heuvel op, waar we normaal halverwege afsloegen naar huis. Ik eigenwijs: dit keer gaan we rechtdoor, jij wilt hard, dan ga je ook hard, maar wel helemaal naar boven. Staat midden op het pad een boom. Door mijn sturen en het tegenwerken van Frouk gingen we er net niet ruim genoeg omheen en klapte mijn knie tegen de stam. Niet gevallen, maar wel een hele dikke, blauwe knie. We gingen trouwens wel helemaal naar boven, maar of deze "overwinning" de pijn nou waard was...

Els.

ebby schreef op vrijdag 10 november 2006, 1:20:


Wat ik mij herinner van toen ik twintig jaar terug op IJsland ben geweest is dat het water (ook dat uit de kraan) ontzettend naar rotte eieren (zwavel) rook. Zou dit misschien ook van invloed zijn? 't Hielp i.i.g. goed tegen de jeugdpuistjes.


Groetjes, Els.

Anita schreef op zondag 12 november 2006, 4:49:


Hallo Anita,

Meen me te herinneren dat ik ook vorige keer op je vraag gereageerd heb met het verhaal van onze fjord Froukje.
Het gedrag wat jij bij je ruin ziet is voor mij heel herkenbaar. Met Froukje maak je ook heel moeilijk contact. Ik heb haar vanaf dat ze 6 jaar oud was, inmiddels is ze 21. Froukje heeft zich al die jaren verzet tegen wat er ook met haar gedaan werd. Bokken, bijten, schoppen naar andere paarden, ze heeft altijd van alles verzonnen om onder welke vorm van dwang ook uit te komen. Het maakte niet uit wie haar reed, heb er verschillende ervaren en minder ervaren ruiters op gehad, mede door het feit dat ik zelf een aantal jaren niet heb kunnen rijden. Het enige wat ze op een gegeven ogenblik wel leuk leek te vinden is aangespannen rijden, vooral in het span, maar ook dat heeft heel moeite gekost in het begin.
Vorig jaar oktober ben ik begonnen met natuurlijk bekappen. Daar ze in het begin heel gevoelig liep, ben ik veel met haar gaan wandelen. Dat bleek ze erg leuk te vinden. Op die manier heb ik een heel andere band met haar opgebouwd. Van het voorjaar ben ik weer begonnen met rijden. Dit leek eerst heel goed te gaan, ze was heel gewillig, beet zelfs niet meer met opzadelen. Daarbij kwam dat ik ook bitloos ben gaan rijden en daar geeft ze duidelijk veel minder verzet op dan op een bit. Na een paar maanden begon ze toch weer te rebelleren, werd ook weer heel sjagrijnig met opzadelen, ging ervandoor langs de weg, wou vaak niet van het erf af en werd dwars met opstappen, kont in de lucht, etc. Zelfs met bekappen beet ze me enige weken terug zeer onverwachts in mijn hoofd.
Ze staat nu alweer een aantal weken stil, omdat ik zelf niet kan rijden. Ik merk nu dat ze weer plezieriger in de omgang wordt. Ze krijgt belangstelling voor me, geeft vanzelf haar voeten met bekappen en werkt veel meer mee. Ik denk dat ik met het rijden dus op de één of andere manier toch teveel druk op haar heb gelegd en ga dus nu proberen uit te vlooien wat ik wel en niet met haar kan doen om te voorkomen dat ze weer zo in het verzet komt.
Zodra ik zelf op de been ben, ga ik weer met haar wandelen, dan weer eens erop zitten en vooral heel goed op haar letten.
Klikkeren heb ik overigens ook met haar geprobeerd, maar dat werkte niet bij haar, werd ze ook heel boos om. Maar dat kan ook komen omdat ze al zo oud is en moeilijk nieuwe dingen aanleert.

Verkopen is bij mij nooit een optie geweest. Ten eerste omdat ik mij altijd enorm verantwoordelijk voel voor de dieren die ik heb, ten tweede omdat ik het een ander niet aan wilde doen hem/haar met een zo "moeilijk" paard op te zadelen.

Misschien moet je met jouw ruin ook eens proberen minder druk op hem te leggen, kijk heel goed wat hij wél leuk vind (er moet toch wat zijn) en bouw dat dan langzaam uit.

Groetjes, Els.

Anita schreef op zondag 12 november 2006, 17:55:


Hallo Anita,

Jammer dat je je ook door mij aangevallen voelt. Met het verhaal van Froukje probeerde ik duidelijk te maken, dat je niet de enige bent met een dergelijk probleem. Helaas heeft niemand mij ooit een oplossing gegeven (en internet heb ik net een jaar, dus ook geen forum...). Het enige advies dat ik ooit heb gehad is: verkopen dat kreng! Verder veel de zweep erover en dwingen te doen wat ze móest doen. Dit heeft al die jaren dus niet geholpen.
Nu, mede door het forum en de site van PN, begin ik door te krijgen dat het juist het dwingen is wat Froukje niet aankan. En dus doe ik weer een heel aantal stappen terug. Niet erop, eerst weer ernaast en langzaam opbouwen. Dat was ook het advies wat ik jou gaf. Zoek iets wat je paard wel leuk vind, ga met hem voetballen van mijn part (kan ook met klikkeren) en kijk dan verder wat je wél met hem kunt doen. Dat kost je niets, hoogop kan je het boek van Inge Teblick aanschaffen hoe het klikkeren in zijn werk gaat of eens een keer een clinic van haar bezoeken. Bij Froukje werkt het klikkeren niet, maar dat zegt helemaal niet dat dat bij jouw paard ook het geval is, hij is immers veel jonger.
Voor mij is het juist een uitdaging om uit te vinden hoe ik wel met Froukje om kan gaan, hoe oud ze ook is. En zo heb ik er nog één lopen, hoor, superbange Willem van 5, kan ik ook nog steeds niet op rijden. Maar het is maar net wat je met je paard wilt doen, als je móet rijden, werkt het met dit dier dus duidelijk niet.

Groetjes, Els.

Spirithorses schreef op maandag 13 november 2006, 10:04:


Hier sluit ik me helemaal bij aan. Het was niet mijn bedoeling om Anita in de verdediging te dringen. Wilde alleen aangeven dat verkopen voor mijzelf nooit een optie was geweest. Anita geeft nu ook aan dat ze in geval van verkoop eventueel aan de slager zit te denken en dat lijkt me wel héél rigoureus. Dan liever voor slachtprijs verkopen aan iemand die het nog wél met dit paard ziet zitten.
Herinner me ook nog de reactie van Eva Saegerman, toen Anita de vraag enige tijd geleden ook al stelde. Zij heeft ook een niet al te gemakkelijke fjord gehad, die ze verkocht heeft aan een ander meisje, omdat ze het er zelf niet mee redde. Nu bij de ander doet het paard het wel goed. Laat er dan toch hoop en begrip blijven voor het dier!

Groetjes Els.