Esther schreef op maandag 9 oktober 2006, 19:54:
> Ik blijf het vreemd vinden dat etterbakken landgebonden zijn.
> Of heeft Belgie echt een andere cultuur?
Die familie die Wil op visite kreeg zou ook voor mij een uitdaging zijn.
Als een tactische politieagent snel die kinderen leren wat wel en niet kan, zónder hun plezier te bederven. Dat is het mooiste, de social talk met de ouders, daar zou ik me dan aan onttrekken, dit gaat voor.
Keurig opgevoede en beleefde kinderen, merk ik hebben vaak verleerd hun hart te volgen en missen spontaniteit. Tenminste als het een aangeleerd (afgedwongen) iets is. Als het uit hen zelf komt is het prima. En dat de belgische beleefdheid aangeboren is ... ik dacht het niet, niet meer dan de NL kinderen.
Bij de bakker "wat zeg je dan" zeg ik altijd dank je wel en vraag mijn kinderen dit niet te zeggen. Een bakker die dit wel verwacht is blind, de gelukkige glimlach bij het krijgen van iets lekkers is het mooiste dank je wel. Ik heb dan ook een beetje te doen met de verlegen kleuters die hun glimlach inslikken bij de beleefdheids prestatie die er van ze verwacht wordt.
Graag zie ik dat mijn kinderen hun hart volgen en doen wat ze het liefste doen, altijd. Bij de pressie van anderen is het nog moeilijk genoeg om op je eigen spoor te blijven. Dat sommige kinderen zich lastig gedragen is weer een heel andere verhaal. Net als bij paarden:
Voorkomen inplaats van straffen, dat helpt al een heel stuk, om lastig gedrag liefdevol om te buigen. En ben je te laat, dan ga je terug naar de oorzaak, vaak de stress van dier en kind, zachtheid zal dan vanzelf bij je opkomen.
Michiel
Warboel
