van lennep schreef op vrijdag 6 oktober 2006, 8:26:


Esther, ik denk dat jij veel te veel nadenkt omdat je bang bent dat een enkel 'foutje' van jou enorme gevolgen gaat hebben. Heus, je hebt niet zomaar een paard verknald! En zeker jij niet!
Een paard dat de trailer niet meer in wil, krijg je ook wel weer zover dat ie de trailer weer wél ingaat, een paard dat geen voetjes meer geeft, leer je ook weer om WEL voetjes te geven. Te snel of te langzaam belonen met clickeren vertraagt of vervaagt het proces, maar al doende leer je dat ook te vervolmaken. Wat is daar nou zo erg aan?!
Je kunt ook TE begrijpend, risicomijdend en -uitschakelend zijn en daardoor voor je paard vaag en onduidelijk worden, zodat hij zijn schouders gaat ophalen als je iets vraagt.
Wat mij enorm helpt wanneer ik iets van mijn paarden gedaan wil krijgen, is: eraan denken wat er moet gebeuren, hoe ik wil dat het eruitziet en hoe ik verwacht dat het gaat.
Voorbeeld: hij gaat NU de trailer in. (Ik heb het over mijn eigen paarden, die de trailer goed kennen). Ik loop ferm voor hem uit, touwtje lang en kijk naar een punt achter de trailer, om mijn richting en vaart kracht bij te zetten. Mijn hele geest is eenduidig gericht op: WE gaan de trailer in. Ik sta geen enkele doorkruisende gedachte toe als: wat is de klep steil, er hangt geen hooi in of o voel ik al dat ie weigert. Wanneer jij eenduidig in je vraag (en dus) verwachting bent, gebeurt het ook zo!
Cadiz wilde een keer de trailer niet UIT, ook apart hoor, en dat heeft ruim 2 uur geduurd. Wanneer ik nu met uitladen wel eens even in een flits terugdenk aan die ene vermaledijde keer, kan ik er donder op zeggen dat hij ophoudt met de klep af lopen. Hij pikt mijn verwachting dus gewoon op!
Ander voorbeeld. Wanneer ik hem aan een pluk manen door de poort leid, steekt hij soms vlak voor de bocht zijn hoofd achter/over mijn arm, niks bijzonders en zonder reden. Ik heb ons toen getest. Als ik dacht: nu gaat het hoofd achter mijn arm, dan gebeurde dat. Als ik dacht: nu blijft het hoofd op de plek en lopen we door, dan gebeurde dát. Ik veranderde niets aan mijn arm of houding.
Buck heeft altijd graag gesprongen, ik wat minder. Hij weigert NOOIT. Wanneer hij naar een hindernis toe trok, wist ik dat hij erover zou gaan omdat hij het leuk vond. Ik vond dan dat het toch wel erg hoog was (80 cm...), maar spoorde hem desondanks aan, immers je moet je paard niet in verwarring brengen. Ook wist ik dat hij goed en veilig zou springen. Toch was mijn negatieve fixatie op de balken voldoende om hem te laten twijfelen.

Hieruit bleek dat ik mijn paard met mijn gedachten een soort van kon besturen. Focus is alles!
Maar ook leerde ik hiervan dat ruisgedachten zoals: dat gaat ie niet redden... o jee een trekker... als ie maar niet gaat hangen... hij gaat vast scheef lopen... waarom komt ie nou niet... hij wordt boos op mijn been... tegenstrijdige signalen voor hem zijn. Die gedachten schakel ik dus bewust uit wanneer ik met hem aan het werk ben, zodat er maar één gedachte overblijft en die betreft wat ik wil (en dus verwacht!) dat hij doet.

Eerder beschreef ik het 'ins Blaue hinein fladderen' om meer te kunnen voelen, je stelt je open voor je paard in de hoop dat je iets van hem kunt oppikken. Het is dus geen 'werksituatie' zoals hierboven omschreven.

Moniek schreef op vrijdag 6 oktober 2006, 11:12:


Hoi Moniek,

Buck is in het wild in de Pyreneeën gevangen. Daarom noem ik hem een Pyrenese wildvang. Het is dus geen erkende rasbenaming!
Het schijnt dat zuidfranse boeren hun paarden de bergen in sturen en dat een keer per jaar de jonge hengsten worden weggevangen voor de slacht (Italië) of de handel. Buck was een mooierd dus die kwam op transport naar Nederland.
Het is dus niet na te trekken uit welke rassen Buck bestaat. Feit is wel dat hij ongelooflijk sober en stapzeker is en een zeer goede basisconditie heeft, maar dat zegt meer over zijn opgroei dan over het ras lijkt me. Hij is 1.55m groot en zeer zachtaardig met een gelijkmatig temperament. Over het ras heb ik en meerdere mensen zich reeds het hoofd gebroken: volbloed, quarter, andalusiër, connemara en apaloosa zijn voorbij gekomen. Voor wie ook een gooi wil doen: (het is de lichtbruine, die ten onrechte valk wordt genoemd-met dank aan Peter de kleurenweter).

http://www.mijnalbum.nl/Album=JKSWDAE3