Een gewoon ontspannen paard laat zijn staart zonder tegendruk optillen hoor. Dat heeft niets met spierspanning te maken. Als een paard zijn eigen staart niet eens meer tegen zijn kont aan kan spannen vanwege een gebrek aan spierspanning, dan zou hij toch ook niet meer kunnen lopen enzo.

Groetjes Karin

Aan ijslanderzadels zitten vaak Stegen die ver (te ver?) over de rug uitsteken om een groter vlak te krijgen om het gewicht te verdelen.
Goertz is een hele bekende, al hebben vele nieuwere modellen geen stegen meer.

Groetjes Karin

Mij lijkt grip. In die concave zool gaat grond of zand of waar het paard op loopt zitten als de hoef op de grond komt en zo "grijpt" de hoef zich vast.
Denk maar aan profiel onder je schoenen. Met gladde zolen ga je op gras of aarde snel onderuit. Met profiel in je schoen heb je meer grip en kan je dus beter lopen.
Dat zijn mijn gedachten hierover.

Groetjes Karin

Ik vind dit een mooi theoretisch stukje en het zal best kloppen. Maar ik blijf mij ook afvragen waarom je dan nooit blauw aangelopen paarden van zuurstofgebrek ziet? En dat schuimen, ik heb daar nooit veel last van gehad bij paarden die ik reed. Ze schuimden niet of een miniscule hoeveelheid (lippenstift), en ik heb ook nooit zuurstofgebrek gemerkt. Ik merkte toen ik mijn verzorgpaardje met een touwhalster ging rijden ook geen verschil.

Kijk, dat een bit en het vrij algemeen geldende verkeerde gebruik negatief is voor een paard dat ben ik het met jullie eens en daarom wil ik ook eigen toekomstige paarden bitloos rijden. Maar ik vind wel dat wanneer je een theoretisch leuk klinkend verhaal hebt je moet nadenken of dit ook echt zo is. En ja er zijn zwaar schuimende paarden, maar naar mijn idee voornamelijk de heethoofden die hoog(er) in de sport worden uitgebracht. Maar om dat dan algemeen naar elk paard met een bit in door te trekken vind ik niet kloppen.

Groetjes Karin

Nou inderdaad. Ik ben postbode en kom dus wel eens dicht bij huizen op momenten dat mensen niemand verwachten. Als je af en toe hoort wat de mensheid tegen elkaar of hun kinderen of hun dieren wenst te zeggen of schreeuwen... Ik weet wel waar ik mijn woordenschat vandaan heb als je begrijpt wat ik bedoel...

Groetjes Karin

Je moet inderdaad zorgen voor een lijn met veel speling. Ik houd altijd het handpaard in mijn rechterhand, de resterende lijn in lussen in mijn linkerhand en de teugels van het rijpaard ook links. Het rijpaard hoeft met handpaardrijden niets anders te doen als tempo en richting houden, dus dan moet met 1 hand kunnen. Die teugels heb ik in een knoop aan elkaar op de lengte waarbij ik én goed contact kan maken én ook vrijheid kan geven.
Het lijkt me belangrijk dat totdat je het moment beter in kan schatten niet gaat draven en ook je rijpaard sneller leert reageren. Dan pas kun je met handpaard ook draven.

Groetjes Karin

O ja, als je handpaard abdrukt stopt, dan gooi ik dus lijn los (dan heb je het uiteinde in je linkerhand nog dus paard is niet los) en kan ik met twee handen netjes en beschaafd het rijpaard in korte tijd terugnemen en het handpaard weer naar je toehalen. Zo voorkom je dat je armen uit elkaar gerukt worden en dat je je rijpaard onbeschaafde hulpen gaat zitten geven.
Feit is en blijft dat je de communicatie nog een stuk moet verbeteren om deze noodoplossing ook als noodoplossing en niet de standaardoplossing te kunnen gebruiken.

Groetjes Karin

Ik heb tijdens stages en tijdens tijden dat ik paarden te rijden had veel handpaard gereden. Basis is absoluut een goed rijpaard, die niet heet wordt van een ander paard naast hem en op jou remhulpen blijft reageren.
Op stages was het voornamelijk met jonge paarden. Aan een stalhalster met ketting over de neus. Dat laatste is absoluut niet nodig als je het handpaard eerst aan de hand gewoon netjes leert meelopen en op stemhulp leert reageren. Ik doe nu dus stalhalster of touwhalster.
Het handpaardrijden is ontzettend belangrijk voor onbelast kracht opdoen en "omgevingsmak" te laten worden. Ervaring opbouwen, lichamelijk en geestelijk. Oudere paarden kunnen als handpaard ook eens onbelast genieten. Want zolang je de geschikte paarden gebruikt is het voor alle drie dikke pret. Ik nam, toen ik een half jaar de ijslander van een vriendin te rijden had hem regelmatig aan de hand mee. Kon hij naar alle hartelust lopen zoals hij dat wilde en kijken naar waar hij wilde. Mag onder het zadel ook wel, maar als handpaard voelt het fijner voor het paard heb ik het idee.

De enige tips die ik je geven kan is zorg dat zowel je rijpaard als je handpaard goed aan die hulpen staan. En die hulpen hoeven helemaal niets meer te zijn als versnellen en vertragen en richting veranderen op jou teken. Hoe fijner beide paarden daarop afgestemd zijn en hoe relaxter jij die hulpen geven kan, des te leuker én veiliger is het. Eerst oefenen aan de hand (handpaard) en onder zadel (rijpaard) en dan gaan combineren in een veilige omgeving.
Ik had op mijn stage het plezier om wat hoogteverschillen te hebben en de kik die het geeft om met twee paarden in volle galop omhoog te sjezen, die is onbeschrijfbaar

Groetjes Karin

Peet schreef op woensdag 11 oktober 2006, 19:13:


Ik gebruikte meestal een lengte van een meter of 4.
Ik denk dat je een veulen prima mee kan nemen op korte rustige ritjes, goed aangepast op het kunnen en willen van het veulen.
Beweging is immers heel erg goed en verschillende ondergronden ook.

Groetjes Karin

Ook nog maar even in het openbaar een felicitatie van mijn kant! Ik heb afgelopen zondag het paard mogen bewonderen en Simon mag zich zeer gelukkig prijzen
Al hoop ik wel voor je dat ze snel haar pootjes op het bokje wil leggen, anders wordt je moe hihi.

Groetjes Karin

Een langer touw is ervoor om in situaties dat het nodig is meer ruimte te kunnen geven. Bijvoorbeeld wanneer het veulen vanuit draf plots stilstaat en het rijpaard even een meter of wat nodig heeft hierop te reageren. Je neemt het touw dus kort, in lussen zodat het veulen netjes naast je kan lopen en in geval van nood hoef je niet direct helemaal los te laten, maar heb je nog wat reservelijn.

Het handigste vind ik zelf het reservestuk in lussen in je linkerhand samen met de teugels te houden. Je rechterhand heeft het touw dan zo vast dat het veulen goed meeloopt en kan inspelen op wat het veulen doet.

Als ze met touw om je heen gaat lopen wordt het inderdaad een wat klungelig geheel

Groetjes Karin

Stoerterij Roetgen houd al jaren hun hengsten in kuddeverband. Inclusief de dure dekhengsten, die staan gewoon buiten het dekseizoen in de herengroep.
Ik mag aannemen dat wanneer dit kwetsuren en gevechten op zou leveren ze dit niet zouden doen. Er staan hengsten tussen die een bedrag waard zijn waar ik een hele poos van zou kunnen stilleven Niet dat dat enkel en alleen de motivatie zal zijn, in die zin, ik zeg niet dat die mensen alleen in euro's denken, maar het geeft toch wel iets aan.
En voordat er gedacht word, dat zijn weer ijsco's. Waar ik stage gelopen heb stonden de hengsten op stal met dagelijks een half uurtje in de paddock. Die paarden waren dus wél enkel en alleen te bedwingen met bitten, zwepen en andere ellende. Terwijl het stuk voor stuk lieve dieren waren, maar gefrustreerd. Ik heb af en toe doodangsten uitgestaan. Om HC zijn woorden maar te begruiken, dat was gewoon een potentieel gevaarlijke situatie

Groetjes Karin

Jep, bij mijn papegaai. Die kan zoooo jeuk aan haar koppie hebben. Alleen bij haar is het altijd moeilijk inschatten of het overspronggedrag of bedelen om gekroeld te worden is. Haar angst en conflictgedrag ligt soms bijzonder subtiel naast dapper en zeker gedrag.
Ondertussen heb ik haar na een paar weken angstgedrag wel zover dat we samen met een bepaald kinderspeeltje kunnen spelen. Met de clicker

Bij de paarden weet ik niet zo snel een voorbeeld te verzinnen. Wat dat betreft zijn IJslanders toch vaak wel lekkere binnenvetters en houden dit soort conflicten erg verscholen. Dan is het naar mijn mening erg belangrijk om toch de subtiele tekenen van stress of onbegrip op te vangen en hier goed mee om te gaan.

Groetjes Karin

Piet schreef op maandag 23 oktober 2006, 9:19:

Los van of ik het eens ben met spoor/zweep gebruik vind ik bovenstaande opmerking van Piet echt héél vreemd.
Frustratie, ongeduld, slaan of pijn oke vinden en dat soort dingen zit in je of niet. Of je daar nou een mogelijk gebruiksmiddel voor in je handen hebt of niet.
Als iemand iets met zijn paard gaat doen en het lukt niet, kun je toch ook zonder zweep, spoor of bit gefrustreerd en boos raken en je paard gaan slaan, ertegen schreeuwen, schoppen, een tak van de bomen rukken en gebruiken enz enz.
Het bij je hebben van een zweepje/aanwijsstok maakt die drempel niet lager. Je instelling, gedachtengang en acceptatie van wat wel en niet kan is de drempel.
Ik begrijp wel wat Trea bedoelt. Een zweep/stok kan een verlenging zijn. Zo kun je een bepaalde positie met je lijf innemen en toch ook op andere punten op het lijf aanwijzingen geven. En zoals ik bijvoorbeeld bij een demo van Wim Vonck heb gezien, kun je ook belonen met je stok, juist als het paard net dat metertje verder weg staat.
Is niet de enige weg of de enige manier, maar ik zie de positieve mogelijkheden er wel van in en vind het echt onzin dat zo'n hulpmiddel een drempelverlaging tot agressie zou zijn.

Groetjes Karin

Jup, want je paardjes komen ijsland niet in. Het importverbod heerst nog steeds.

Bovendien, ik weet alleen écht niet meer waar ik dat vandaan heb en hoe betrouwbaar het is, heb ik wel eens gehoord/gelezen dat op ijsland zomerecxeem ook voorkomt. Ik geloof dat ik in dezelfde bron heb gelezen dat de cullicoides daar ook voor zijn gaan komen door de klimaatsveranderen. Maar nogmaals, geen idee waar ik dat vandaan had en hoe betrouwbaar het is.

Groetjes Karin