e m kraak schreef op dinsdag 12 september 2006, 16:15:
> Maar, Michiel, ook dat wat jij "relatie" noemt is onderhevig
> aan schommelingen om een evenwicht aan stimuli, wat de engelse
> oc's "contingency" noemen.
> Waarom gaat je paard jou anders aantrekkelijk/leuk/weetikwat
> vinden?
Ja de relatie van dit moment is waar het om draaid.
Ride the horse you have today, is een bekende.
En als je elkaar langer kent dan kun je elkaar ook beter begrijpen,
dat is ook duidelijk.
Waar ik gefacineerd door ben, is niet wat ik Jur kan leren,
maar of ik de omstandigheden kan scheppen, waarin hij
zich goed voelt en daardoor zichzelf maximaal ontplooit.
Snap je? Bij hele jonge kinderen zie je dit zo prachtig, hun spel is één en al ontplooing van hun mogelijkheden. Ze spelen en leren tot ze van vermoeidheid niet meer kunnen. Ze doen dit omdat ze het fantastisch vinden, 100 procent primaire motivatie, geen beloning van buitenaf kan daar ook maar iets aan toevoegen, eerder schaden. Je weet wel, een volwassenen komt met een spel aanlopen en zal even voordoen hoe het moet. Terwijl de peuter niet kan wachten welk geluid er in het spel zit en hoe de onderdelen rollen als hij ze van elke hoogte laat vallen,

Bij mijn hond heb ik het zelfde gezien, leuk hoor haar van alles te leren, mensendingen. Haar echte ontplooing samen met mij begon toen ik meeging met wat ze wou doen vanuit haarzelf. Het bekende parkje sloegen we toen over, ze wou de stad in de straten afstruinen naar eten. Niet elke hond zou dit hebben, zij wel. Ze geeft zichzelf een prima speurhonden opleiding en ik ben haar maatje, naar wie ze heel goed luisterd.
Voor jonge kinderen (en voor oudere kinderen werkt het ook)scheppen we veiligheid, verzorging en vrij spelen in een voor hen zo leuk mogelijke omgeving. Dan gaat het leren vanzelf. Mijn hond hoef ik alleen maar aan te lijnen en mee te gaan met wat zij wil en het leerproces ontrold zich voor mijn ogen. Met Jur en paarden is het iets lastiger om dit natuurlijke leren in gang te zetten door de beste voorwaarden daarvoor te scheppen.
Gisteren nog weer eens een discussie gehad met iemand die zei dat ik Jur niet mocht laten kennis maken met een vreemd paard achter het draad. Te gevaarlijk. Paarden zijn graas dieren, ze willen best graag buiten hun weide, maar dan wel liefst grazend verder trekken. En niet alleen, liefst in de groep. Ook lopen ze het liefst op een grote vlakte, en die zijn meestal niet begaanbaar in mensenland. En als het net lekker gaat dan liefst weer richting huis. Ik ben nog zo'n beginneling op dit pad, ook voor mij genoeg te leren

Alleen de omslag van focus is al de moeite waard, dat Jur vanuit zichzelf moet leren en niet dat ik diegene ben die hem mensendingen moet leren.
En zo ontdek en leer ik langzaam aan de voorwaarden te scheppen voor een leuke tocht waarin hij zelf lol heeft en zich daarin ontplooit op zijn paards. Maar oef wat staan we aan het begin.
Michiel