CooLLady schreef op zondag 27 augustus 2006, 0:06:



Hallo Milena,
Het 'heen wel lopen 3kilometer en dan terug rijden' is dus al een hele prestatie begrijp ik.
Mijn tip: zoek uit waar het probleem precies begint.
En ga dat dan steeds herhalen, waarbij je het zo veilig mogelijk houdt.

Misschien wil je teveel tegelijk?
Ik merk wel eens bij mezelf, als het allemaal goed gaat, dat ik zin heb in meer. Toch maar en stuk verder gaan dan ik eerst had gepland.
Dan moet ik mezelf echt even toespreken: nee, niet doen, houd je aan je plan. Als het mis gaat kan je weer helemaal opnieuw beginnen...

En wat dat onzeker voelen betreft: het gekke is dat je die onzekerheid kunt voelen en tegelijkertijd toch in je kracht blijven (je verbonden blijven voelen met hemel en aarde); zoiets als 'ontspannen in je onzekerheid'. Als ik dat doe, ontspant mijn paard ook meteen.
Groet,
Coralie

Elzaliene Proost schreef op vrijdag 8 september 2006, 12:55:


Hallo Elzaliene,
Ik kwam laatst langs een stuk ('natuur'-) land met Konikpaarden erin.
Die hadden allemaal prachtige Rasta staarten en manen. Prachtig om te zien :).
Groet,
Coralie

Elzaliene Proost schreef op zondag 10 september 2006, 13:18:


Hallo Elzalien,
Als ik zo jouw verhaal lees, dan gaat het om aandacht.
Zodra er iets is dat jouw paard Mike zijn aandacht sterker trekt dan jij, dan ben je hem kwijt.
Is het een optie om in situaties waarin je kan verwachten dat dit gaat gebeuren, extra om zijn aandacht te vragen?
Hem bijvoorbeeld in zijn ogen kijken, met de vraag om op te letten.

Ik heb dat iemand zien doen en dat werkte goed.

Misschien is dat ook bij het voeten geven het geval, dat zijn aandacht er niet bij is.

(Bij mijn paard is het niet willen geven van een voet altijd een teken dat ze niet op het andere voetje wil gaan staan omdat het pijn doet (ze wil bv. links achter niet geven omdat ze rechts achter niet wil belasten). Dat respecteer ik altijd. Maar in het geval van Mike is dat waarschijnlijk niet aan de orde?)

En verder zou ik geduld proberen te hebben, en toch vasthoudend zijn. Net zolang zijn aandacht blijven vragen, totdat hij het doet. Rustig maar met volle overtuiging dat je zijn aandacht echt wilt, en verwacht te krijgen.

Hij is nu eenmaal zo, dat zal je moeten accepteren. Daar moet dan van jouw kant tegenover staan dat je volhoudt totdat je je zin krijgt.
Met voetje optillen bv. zou ik niet naar fase 4 gaan, maar gewoon blijven vragen, en zijn aandacht er weer bij vragen. Op een gegeven moment zal hij het voetje geven volgens mij.
Groet,
Coralie

Edith Hartog schreef op zondag 17 september 2006, 13:27:


Hallo Edith,
Ik reed al met een halster lang lang lang voordat PaardNatuurlijk bestond. En biks voerde ik ook al nooit. IJzers eronder? Welnee!
Er zijn altijd al meerdere stromen geweest in paardhoudersland. Zo'n beetje de 'boeren tegenover de rijkelui', het weiland tegenover de manege-stalling.
Maar de manege-methode heeft steeds meer de overhand gekregen. En daarbinnen is er ook steeds meer getuttel gekomen. Vroeger zag je zelden dekens op de manege's, en scheren was er al helemaal niet bij.

Waar ik PaardNatuurlijk echt enorm dankbaar voor ben is het Natuurlijk Bekappen. Het besef dat de meeste paarden zieke hoeven hebben, en dat je die weer prachtig gezond kunt krijgen door NB. Wat een godsgeschenk!
Groet,
Coralie

jose schreef op zaterdag 16 september 2006, 22:36:


Hallo Janna,
Helemaal bitloos, en in principe dekenloos (behalve bij veel regen en wind in een wei zonder schuilgelegenheid, dan een regendeken).

Maar ik begrijp heel goed dat het wel eens schipperen is omdat de situatie of het paard niet gemakkelijk bitloos of dekenloos mogelijk maakt.
En iedereen heeft zijn eigen proces hierin door te maken.
't Zou fijn zijn als daar op dit forum meer respect voor was...

Coralie