Marleen den Arend schreef op zondag 27 augustus 2006, 10:03:


ja Marleen, ik ben dat met je eens. ik denk dat wanneer je lang genoeg bezig bent met je paard er een band ontstaat die helemaal niet zoveel meer met "dominantie" te maken heeft. In mijn ogen heb je dan ergens halverwege tussen paard en mens in afspraken gemaakt van "zo gaan we met elkaar om" Voor de dierlijke relatie tussen paarden komt dan de dier-mens verhouding in de plaats, waarbij het niet zoveel meer uitmaakt waar jij loopt en waar je paard loopt.
Piet

Christel Provaas schreef op zondag 27 augustus 2006, 10:50:


Ik denk dat het proefdierstadium wel achter de rug is. Vergeet niet dat bv Strasser al 25 jaar bezig is met doodzieke paarden te genezen.
Ga je een dier afmaken of slachten terwijl je weet dat genezing mogelijk is?
Het is een puur ethische vraag: hoeveel pijn is leven waard.
Wat kan ik doen om die pijn te verlichten?
Al wist ik van te voren dat ik mijn paard bv een half jaar onder de dope zou moeten houden dan zou ik zeer zeker aan zijn beter worden werken.

Maar eigenlijk had mijn berichtje een andere strekking.
Mensen meer inzicht in paardenvoeten geven kan voorkomen dat het zover komt! Want daar moeten we heen, toch?
Piet

Karin schreef op zondag 27 augustus 2006, 12:51:


Ja ik heb het hele verhaal ook nog eens goed gelezen, maar achteraf is het makkelijk om te zeggen, daar is het fout gegaan, je had dat noeten doen, enz.
Neemt niet weg dat het op het moment toen ze eindelijk de toon hoefwand wegnam het paard niet meer toonlandde en veel beter liep.
Zoals ik het zie is het hele ziekteverloop op te delen in drie delen.
bevangen, hoefzweren en maagzweren....allemaal met gevolgen voor de voeten.
Neem nou bv het feit dat het paard zo afviel omdat ie geen stro meer te vreten kreeg omdat daar meer suiker in zat dan in hooi....?
Waarom wil je hem dik krijgen als elke kilo op de voeten drukt?
Waarom stop je met medicijnen voor de voeten dan ook maar met medicijnen tegen de maagzweren?
Zo zijn er 80 vragen.
Ik ben nu al bij tig paarden met bevangenheid betrokken geweest en een gepenetreerd hoefbeen is natuurlijk een bevangenheid in het kwadraat, maar hoe toegewijd ook, die dieren waren altijd van iemand anders.

Ik vergeet van mijn leven niet de bevangen voeten van mijn oud vriendje Carlos die in februari, 2005 stond alsof ie alleen nog maar naar een spuitje verlangde. 43 jaar en dan zo'n ellende!
Gisteren zei een van de cursisten : goh hij ziet er nog helemaal niet zo oud uit?
Ik ben ervan overtuigd dat hij nog leeft door mij, omdat ik "zeker" wist dat ik hem zou kunnen genezen. Van februari tot augustus heeft ie problemen gehad, pijn geleden als hij ergens op stapte. In september was hij weer instaat te draven over een grindpad. Het heeft me bijna tot opgeven gebracht, ik zag maanden geen verbetering.
Had ik vorig jaar maart moeten zeggen, laat maar? Nu hij weer zonder pijn loopt?

Piet

Christel Provaas schreef op zondag 27 augustus 2006, 18:00:


Ik ben toch geneigd dit vreselijke ziektegeval iets te relativeren
Ergens in het bericht stond dat er wel degelijk mensen bij waren die bevangenheid opgelost hadden.
Ik heb gelezen dat het eigenlijk om 3 problemen na elkaar ging. De bevangenheid met de zoolperforatie, daarna de hoefzweren en daarna de maagproblemen. In principe allemaal op te lossen zaken. Maar wel een opeenvolging van narigheid.
Ook staat er dat ze toch wel degelijk bute gebruikten als pijnstiller.
Er is een veearts bij geweest. Er zijn natuurlijk fouten gemaakt bij de bekapping en de beoordeling van de maagzweren, maar ook dat is hersteld Toen ze besloot het op te geven, zag het paard er na enige dagen toch weer beter uit.
Christel, ik moet eerlijk zeggen dat ik hoop nooit voor zo'n beslissing geplaatst te worden en als ik dan besluit mijn paard erdoor te slepen, omdat ik een sprankje licht zie, dat ik er dan gespaard voor mag worden fouten te maken

Piet

http://www.simonearleracing.com/index.asp?PageID=7#footage
Als het allemaal werkt zie je hier 3 filmpjes.
Zet het beeld eens stil op het moment dat de linkervoorvoet van het beslagen paard op straat staat en schuif dan het beeld iets voor en achteruit. Wat er dan gebeurd in vergelijking met het onbeslagen paard zie je vanzelf :)

Piet

Walter Verschuere schreef op zondag 27 augustus 2006, 21:00:


Mooi bericht weer Walter! en wat vindt je zoon?

Piet

Fred schreef op zondag 27 augustus 2006, 20:41:


Ik bregrijp niet goed wat je met deze quote bedoelt Fred

ingrid van der post schreef op maandag 28 augustus 2006, 17:33:


Er is nog niemand die wetenschappelijk aangetoond heeft waarom het precies gebeurd.
Toen ik pas begon met clikkertraining dacht ik dat ik het per ongeluk erin getraind had. Als ruis. :)
Zoals er nu over gedacht wordt is het mogelijk een vorm van ontspanning.
Clikkeren vraagt zoveel geestelijke concentratie van een paard dat ie gewoon vergeet de boel op te houden.
Het is niet zo dat hij er opgewonden van raakt, ik bedoel het is een lange slappe, hij klettert niet keihard tegen zijn buik.
Ideaal om ff snel de boel schoon te maken.
Shiny doet het voornamelijk als ik iets ingewikkelds of nieuws vraag

Pit