Christel Provaas schreef op zondag 27 augustus 2006, 10:50:
> Een verhaal van een proefdier. Zo werkt wetenschap. Ik kan een
> gevoel van misselijkheid niet onderdrukken bij het lezen van
> het ondraaglijke lijden waaraan het comité deze pony heeft
> blootgesteld. Achteraf is alles goed gekomen (anders publiceer
> je zo'n verhaal ook niet), maar de prijs die ervoor betaald is,
> vind ik eigenlijk onacceptabel hoog.
Oké. Kan. Weet ik niet.
Volgens mij hebben ze ook regelmatig getwijfeld of ze door moesten gaan of het dier uit zijn lijden moesten verlossen?
En wat ik wel weet is dat het eigenlijk altijd DE vraag is. Iedere keer opnieuw. Hoever ga je? Wat is liefde? Wat is lijden? Hoe gaat het aflopen? Is het het waard? Voor wie?
Niet alleen met dieren, ook bij mijn mensennichtje dat na een buitengemeen kindonvriendelijke transplantatie en isolatieperiode uiteindelijk toch stierf. De rest van hun leven vragen haar ouders zich af hoe het anders had kunnen lopen....
In alle realiteit, ook ZIJ was een proefdier. Kinderen na haar zullen in hun behandeling haar statistische gegevens weer meegerekend krijgen.
De prijs voor Druid is hoog geweest, dat ben ik met je eens, maar als dit dier nog 10 gelukkige gezonde jaren kan leven, bij mensen die haar onder fijne omstandigheden houden, dan vind ik het dat wel waard geweest. Was het mijn paard geweest en had ik zulke goede hulp gehad die mij op dit pad gehouden hadden had ik het denk ik ook gedaan. Met alle twijfels en zorgen die daarbij horen.
Want achteraf... altijd achteraf weet je pas of het goed was wat je deed. En of je blij en gelukkig daarmee kan zijn, of je klote gaat voelen a.g.v. een knagend schuldgevoel. ("Had ik nu maar......")
Warboel
