Say no more.

Op het Shireforum kreeg ik de volgende link toegestuurd:

http://www.ironfreehoof.com/Druid.htm

Heftig verhaal maar wel moet goede afloop.

<knip>
CooLLady schreef op zondag 27 augustus 2006, 0:06:

Yep Milena, dit is precies waar Coralie het over heeft in het perfecte antwoord op Michiels vraag.
Het omgaan met je eigen emoties en vooral het opbouwen van vertrouwen is niet makkelijk en problemen leiden vaak tot een vicieuze cirkel. Een goede instructeur kan hierbij veel helpen.
Of als je zelf aan de slag wilt, doe het in die kleine stukjes. Parelliën binnen het hek gaat goed.... breid het terrein steeds een stukje uit. Steeds verder naar buiten. Zo bouw je samen het vertrouwen op. Doe het in je eigen tempo en doe voorlopig niets meer wat je eng vindt.

Christel Provaas schreef op zondag 27 augustus 2006, 10:50:

Oké. Kan. Weet ik niet.
Volgens mij hebben ze ook regelmatig getwijfeld of ze door moesten gaan of het dier uit zijn lijden moesten verlossen?

En wat ik wel weet is dat het eigenlijk altijd DE vraag is. Iedere keer opnieuw. Hoever ga je? Wat is liefde? Wat is lijden? Hoe gaat het aflopen? Is het het waard? Voor wie?

Niet alleen met dieren, ook bij mijn mensennichtje dat na een buitengemeen kindonvriendelijke transplantatie en isolatieperiode uiteindelijk toch stierf. De rest van hun leven vragen haar ouders zich af hoe het anders had kunnen lopen....
In alle realiteit, ook ZIJ was een proefdier. Kinderen na haar zullen in hun behandeling haar statistische gegevens weer meegerekend krijgen.

De prijs voor Druid is hoog geweest, dat ben ik met je eens, maar als dit dier nog 10 gelukkige gezonde jaren kan leven, bij mensen die haar onder fijne omstandigheden houden, dan vind ik het dat wel waard geweest. Was het mijn paard geweest en had ik zulke goede hulp gehad die mij op dit pad gehouden hadden had ik het denk ik ook gedaan. Met alle twijfels en zorgen die daarbij horen.

Want achteraf... altijd achteraf weet je pas of het goed was wat je deed. En of je blij en gelukkig daarmee kan zijn, of je klote gaat voelen a.g.v. een knagend schuldgevoel. ("Had ik nu maar......")

Piet schreef op dinsdag 29 augustus 2006, 12:05:

.....Want het ging me om de tekening...:
MOOI!!
Vast van je logee van onlangs.

Gisteravond had onze Shetlander Puk koliek.
Ik had dat nog nooit meegemaakt en stond er behoorlijk wanhopig naast. Het leek wel of ze dood ging, lag te trillen, ging weer staan, ging weer liggen, rolde om, naar links, naar rechts, bleef op haar rug liggen met haar hoofd opzij alsof ze dood was, rolde weer om...

Wachtend op de DA die gelukkig wel gelijk kwam voelde ik me behoorlijk met lege handen staan. In een ver verleden heb ik wel geleerd dat koliekpaarden niet mogen rollen en dat je ze moest laten lopen, desnoods met geweld, maar ik kon dat dus niet over mijn hart verkrijgen. Heb haar wel meermaals gevraagd of ze alsjeblieft even rustig overeind wilde bljiven, maar als ze dan weer wilde liggen heb ik haar toch niet tegengehouden. Had ook zo ergens het gevoel dat ze met zoveel pijn toch vooral maar zelf haar weg moest zoeken.
Het is allemaal goed afgelopen, een prik en wat mechanisch ontstoppingswerk en het was eigenlijk al gelijk over. Ze is nog wel wat timide maar dat is het dan wel.

De DA heeft mij inmiddels gerustgesteld dat je een koliekpaard niet overeind hoeft te slaan en dat de gevreesde draaiing in de darmen wel of niet optreedt maar daar niet veel mee te maken heeft.

Oorzaak is vermoedelijk de wormenkuur die ze de dag ervoor gekregen heeft.

Hoe pakken jullie zoiets aan? Paniek? Radeloos? DA erbij of aanzien? Overeind duwen of niet? Is er een soort eerste hulp die je kunt plegen? Komt het vaak voor? In de afgelopen 4 jaar dat ik nu zelf paarden aan huis heb heb ik het nog nooit meegemaakt. Moet er niet aan denken dat de Shires dit gaan doen, zo'n Shetje ziet er al behoorlijk dramatisch uit, maar als 1000 kilo zo bezig is...

Nils Vellinga schreef op vrijdag 1 september 2006, 0:38:

Welnee, koliek is koliek, in 2004 en in 2006!


Ja precies! Ik ben wel 20 keer naar het hek gelopen, begon me af te vragen of er wegopbrekingen of omleidingen waren ofzo. Terwijl ze in feite toch echt direct en rechtstreeks gekomen was.

Mijn koliekpatiënt is overigens alweer volledig hersteld. Ze is uit de ziekenboeg gebroken en stond midden in de hoogberg....

jose schreef op dinsdag 5 september 2006, 22:22:

Uhm... ik betwijfel de stelling dat vocht niet van buitenaf kan helpen ten zeerste!
Ik denk dat het wel degelijk goed is om hoeven in droge tijden en gebieden de kans te geven ergens in water te staan.
Of om paarden die in drassig land staan een droge plek te geven.

Hoeven, nagels, huid, allemaal weefsels die inderdaad van binnenuit geregeld worden. Maar toch ook zeer sterk onder invloed staan van factoren buitenaf.

Ik zie de kwaliteit van de hoeven onder extremere weersomstandigheden (droog, nat) echt wel veranderen.

En ik weet, met een probleemhuid, in ieder geval wel dat ik zonder mijn regelmatige oliebaden verloren ben!

Arno8 schreef op woensdag 6 september 2006, 16:51:

Nou, als zo-goed-als-vegetariër en (o.a.) paardenliefhebber gaat mijn hart echt uit naar zo een ambachtelijk iemand. Helaas ken ik er geen een.

Dit is trouwens net zo iets als naar een adres van een goede abortuskliniek vragen op het forum van de SGP.

Arno8 schreef op woensdag 6 september 2006, 22:53:

Aangeven hoe belachelijk die vraag hier is.
Net zoals de dames erna wilden aangeven dat ze dat weer raar vinden. Waarmee ze waarschijnlijk een open mind of soort van realistische instelling wilden aantonen .

Had die vraag op een slagersforum gesteld.
Lijkt me efficiënter ook.

Je gaat toch ook niet vragen om een echt ambachtelijke abortuskliniek of dito euthanasievereniging op het schreeuw-om-leven-forum?

Kwestie van logica.

Isabel van der Made schreef op donderdag 7 september 2006, 10:00:

Nou die andere omstandigheden lijken me nogal tamelijk te essentieel om niet mee te nemen.

Even niet op (dilettantische) deskundigheid gestoeld, maar puur ervaring: de constitutie van de hoeven van de Shires hier is wel degelijk onderhavig aan de weersomstandigheden. Afgelopen julimaand leverde toch echt droge hoeven op waar makkelijk stukjes afbraken. Brokkelhoeven gaat me dan weer te ver, zo zou ik het niet noemen, en na een bekapbeurt ook weer keurig, geen probleem maar toch echt wel een behoorlijk verschil met de natte periodes.

Bij de shet en de fjorden is het verschil dan weer minder groot. Mogelijk omdat Shires van die platte nattegraslandhoeven hebben?

Overigens zit ik niet ieder weekend aan al die hoeven te peuteren hoor, die gaan gedurende enkele weken hun eigen gang, slijten enorm natuurlijk op beton en asfalt en heel vaak niet op gras en worden om de zoveel tijd nagekeken en bijgewerkt. Gaat erg goed zo, ze lopen probleemloos de hele wereld rond zonder ijzers, al jaren (als ze zin hebben).
Maar ik geef het even mee, dan kun je het verschil evt. hier nog op gooien .

Arno8 schreef op donderdag 7 september 2006, 19:27:

Nou doe je het tóch!

Esther schreef op donderdag 7 september 2006, 22:59:

Logisch lijkt me. En dan maar hopen dat men een beetje zelf na blijft denken ongeacht wat de antwoorden op een evt. vraag zijn?
Alhoewel bij vragen als "Mijn paard heeft een plastic zak opgegeten, wat moet ik nu doen?" de moed je toch wel in de schoenen zakt.
Eh.... biosensor erbij halen? Overjarig hooi geven? Magnesium? Of toch maar de DA bellen? WAT DENK JE ZELF........?

Adviseren geen DA erbij te halen is inderdaad bloedlink. En dom.

Maar het staat in de disclaimer:
"Te allen tijde geldt dat u zelf verantwoordelijk blijft om de situatie op de juiste manier in te schatten. Bij twijfel wordt u geacht deskundig advies in te winnen."

Maarrrrrre.... want wat was nou ook alweer es precies deskundig....?

Isabel van der Made schreef op donderdag 7 september 2006, 19:19:

di·let·tant (de ~ (m.), ~en)
1 iem. die een kunst of wetenschap uit liefhebberij beoefent

di·let·tan·te·rig (bn.)
1 [pej.] als van, door dilettanten => amateuristisch

di·let·tan·tisch (bn.)
1 [pej.] amateuristisch

di·let·tan·tis·me (het ~)
1 [pej.] oppervlakkige beoefening => amateurisme, hobbyisme

Ik zou mezelf toch nooit een échte deskundige durven noemen?
Hoogmoed komt voor de val en dat is op mijn leeftijd helemaal geen goed idee meer. Voor je het weet zit je met een gebroken heup.

Anna van Rheeden schreef op zondag 10 september 2006, 2:33: