sandratien schreef op zondag 20 augustus 2006, 11:36:


Ja, ga het vooral niet uit de weg, dan word de wereld zo klein op den duur. Ik denk dat bij enge dingen het paard iedere keer weer de geruststelling nodig heeft dat de ruiter de situatie niet eng vindt en zijn/haar paard duidelijk maakt dat het veilig is, er is geen reden dat het opgegeten wordt of iets dergelijks. Ga je nu steeds situaties uit de weg dan leert het paard iedere keer dat jij het ook niet weet, kortom dan raakt ie steeds meer vertrouwen kwijt en moet het steeds vaker zelf oplossen, dat gaat het dan ook wel doen, hup terug naar de wei!
Ina

Nick Altena schreef op zondag 20 augustus 2006, 11:51:


het leert dat de baas iemand is waar je op bouwen kan in situaties waarvan je niet helemaal weet als paard of het nu wel of niet veilig voor je bestaan is (ik antromorf er voor het gemak even op los). De druk is in deze het niet weggaan bij de situatie maar steeds vragen het object van schrik te onderzoeken en als raar maar veilig te ondervinden met een halejua beloning natuurlijk voor elke stap in de goede richting.

blijf vooral kritisch denken Nick dat houd een mens scherp,
Ina

Moniek schreef op zondag 20 augustus 2006, 12:44:


Moniek ik had daar gister ook last van, tot drie keer toe had ik gereageeerd druk ik op verzenden en dan kwam ik op een nieuwbericht blad. ik heb heel lang de verzendknop ingedrukt en toen lukte het ineens wel , onzin natuurlijk want dat moet ook gewoon willen.
Ina

Moniek schreef op zondag 20 augustus 2006, 12:57:


volgens mij doet ie zogenaamd dat ie het niet doe nnngggghihihi
Ina

ick Altena schreef op zondag 20 augustus 2006, 17:44:

Ok Nick ik ga proberen mijn definitie van druk te geven, als eerste het was een lang bericht dus ik heb bijna alles verwijderd en ga met twee schermen in gebruik je antwoordt geven want er konden geen letters meer bij.

Mijn vraag is dan....wat noem jij lastig ?

Iets lastig maken doe ik wanneer het paard niet veel zin heeft om te luisteren, bv het wil heel hard en ik niet, dan maak ik het lastig door het in vrij kleine voltes te laten doen waar het zin in had, nl. hard lopen, je begrijpt dat dat heel zwaar is en dus zal het tempo vrij snel terugvallen. Op dat moment gaan we verder waar we mee bezig waren en krijgt ie lof en krabbels in zijn nek, zolang hij in de volte in hardloop modus zit zeg ik niks doe ik niks behalve het op de volte houden, ik probeer het dus zelf te laten kiezen voor iets waar ik blij mee ben.
Als hij juist niet lopen wil laat ik het stil staan, maar wel richting waar heen ik wil niet naar wat intressant is, net zolang totdat het niet meer intressant is en er een stap gezet wordt, dan mag paard niet lopen sterker nog, het moet nog stilstaan net zolang totdat ik vind we gaan lopen.
Tegen die tijd is het paard zo zat van het oninteressant niks doen dat het eigenlijk best graag wat wil doen, zodra het gaat alle lof en krabbe;s.
Kortom ik laat het tegen zichzelf omhooglopen als het ware. het kan kiezen voor de makkelijke weg en voor de lastige weg, de meeste kiezen voor de makkelijke.

Ligt aan hoe je het woordje druk gebruikt denk ik.

kan ik eigenlijk kort over zijn, met een voortdurend niet begrijpen van het paard, en met veel machteloze woede botvierend op het paard, zoveel als nodig is om uiteindelijk er voor te zorgen dat het maar een keuze meer heeft.....heel ver weg van mensen willen zijn of veranderen in een paard wat al dood is alleen dat zelf nog niet weet.

En daar is ie dan .....die grens....dat sluiten van die deur.
Ik denk dat er geen verschil is. Een grens is een grens of dat nu in een manege is of bij mij, het is alleen de manier waarop je het stelt en vasthoud.
Bij mij mogen sommige dingen nooit zoals bijten, op mijn tenen staan, eten uit mijn hand graaien. Dat is een duidelijke grens, het is per paard verschillend hoe je er op reageert, je moet de oorsprong van het gedrag vaststellen en daarop reageren niet klakkeloos een schreeuw of een elleboog,maar soms ook ontwijken en negeren.
Daar kan ik geen eenduidig antwoord op geven. Alleen wat vandaag niet mag, mocht gisteren ook niet en morgen nog steeds niet.
Vandaar dat ik ook zeg dat als je een punt wilt maken naar het paard toe je ook de tijd de inzet en het juiste gevoel moet hebben om iets af te maken, anders geef ik het signaal dat er ruimte tot onderhandelen is, en soms is dat er niet.

Wie gaat mij nu eens uitleggen hoe sterk die deur nu dicht
over de brug, eerst eens meelopen en bekijken waar het gedrag eigenlijk weg komt, blijkt het nu zo te zijn dat het paard niet uit de wei wil, zal ze dat ook met al veel eerdere signalen duidelijk maken, daar ligt het eerste werk, maak het leuk om weg te gaan.
En dan brug training, zoals het liedeje van drs P "Heen en weer, heen en weer....enz"
Ik moet eerlijk zijn hé, ooit was er een paard wat bij angst alleen maar achteruit ergens langs ging, het werd bang dan werd paard gerustgesteld,meegelopen, beloond bij goed gedrag, alles zonder zweep e.d, maar het bleef zich omdraaien, wat in bepaalde situaties gewoonweg gevaarlijk was. De ruiter was iemand die zich veel en vaak zorgen maakte om klachten van haar paard menig arts de paramedicus werd in de arm genomen, maar het dier bleef rugpijn houden.
Desondanks bleef het paard verder graag meewerken met haar ruiter,het bleek dat de ruiter verkeerd zat en met een heel verkeerde balans en bovendien niet goed timde wanneer te belonen met aandacht knuffels/lof, en wanneer consequent te zijn. Nog bleef het zich omdraaien en achteruitlopend langs het angstobject te gaan, wel in een bedaard tempo hoor niet met een rotgang.
Nu komt ie hoor, we hebben een situatie opgezocht waarin het niet gevaarlijk was, en gevraag voorwaarts te gaan om langs het gevaar te gaan, toen ze inhield om zich te gaan omdraaien heb ik een harde klap met de zweep net boven haar sprongewricht gegeven, we hadden afgesproken niets te zeggen, alsof ze tegen een stroomdraad op gelopen was, toen ze voorwaarst sprong , ze was zich dood geschrokken, even laten bedenken wat dat nu was en weer gevraag voorwaarts te gaan, godzijdank ging ze en ze is bijna doodgeknuffeld en geprezen.
Ze snapte meteen de clou anders had ze idd weer een tik gekregen. deze harde les heeft ervoor gezorgd dat ze niet weer omdraaide bij angst. De ruiter leerde om haar ongerustheid over de toestand van haar paard niet meer over te dragen aan haar paard, waardoor het paard leerde dat de ruiter een betrouwbaar mens was waar ze op kon vertrouwen.
Deze grens was heel hard, en ik werk liever zo met een paard dat dit niet nodig is.

Hoe bedoel je dit ?
Het is mijn ervaring dat als je angst uit de weg gaat en niet samen bij de kop pakt, je op een gegeven moment al schrikt van een scheet. en lekker veilig in je weitje bang gaat zitten wezen. sensibiliseren dus.

Wat betreft het six-flags voorbeeld, ga ik ook liever in kleine stapjes in hoor, behalve als ik doodga door er niet in te stappen, dan zit ik er rap in met mijn ogen goed dicht!

wat is nu een grens bij mij? Niet accepteren dat een paard op eigen initiatief stopt met een opdracht, als het de opdracht niet begrijpt, of iets niet durft, opsplitsen in kleinere delen, wil het die dag helemaal niet dan doe ik iets wat ie wel kan, dat maken we af met hugs and cuddels en dat was het dan, volgende dag beter.

pffff heel verhaal, maar iets duidelijker nu?

eddy DRUPPEL schreef op maandag 21 augustus 2006, 20:02:


Jij waarschijnlijk niet Eddy, ik denk dat jij je kruis wat makkelijker kan ontspannen, vrouwen zijn nogal eens geneigd te spannen in hun bekkenbodemspieren om dat deze vaak vooral na het krijgen van kinderen verslapt zijn en dan verliezen ze bij een onverwachte beweging gemakkenlijk een scheut urine, om dat te voorkomen blijft de bekkenbodem te gespannen voor een paarderug, ook zijn paardemeisjes vaak het onderwerp van sexeueel misbruik geweest (let wel niet allemaal) waardoor het moeilijker is om het kruis te onspannen, als je dit nu vertaald naar het laten hangen van het stuitje, is het gemakkelijker iets meer ontspanning te krijgen zonder dat een en ander vervelend wordt.
Ina

Okke schreef op dinsdag 22 augustus 2006, 2:54:


ja ik geef les aan mensen die het niet breed hebben, maar niet helemaal gratis omdat dit hun eer te na is, ze willen het niet voor niets hebben en terecht, ze hebben het moeilijk ze zijn niet zielig.
Ina

Wil schreef op dinsdag 22 augustus 2006, 14:41:


voor alletwee:
je kunt je stuitje ook niet bewegen er zit niet een scharniertje in, maar je kunt je stuit bv naar boven heffen door je rug hol te maken, of te laten zakken door je rug te bollen je kan door je aandacht naar die stuit toe te brengen het een 'zwaar' gevoel geven omdat de spieren er om heen dan ontspannen, het is het zelfde als je je voorstelt dat er aan het spijkerpoepen bent en door de buik van het paard die spijker over de grond laat schrijven, allemaal oefeningen om de spieren in het bekkenbodemgebied funktioneler te laten zijn. ook achter je zitbeentjes zitten of op je kontzakken rijden zijn van die oefeningen. Je kan het ook op zo'n bureau stoel welke achterover kan kantelen oefenen, probeer hem maar eens met je stuit te laten kantelen, goed voor de buiksperen!
Ina

Wil schreef op dinsdag 22 augustus 2006, 15:28:


Heb je vast wel eens gedaan Wil
Weet Eddy wel wat spijkerpoepen is? je kan ook je voorstellen dat je een halstertouw om je middel knoopt en dat met de knip naar beneden via je billen door de buik van het paard (voorstellen hè, geen gaatje maken) net boven de grond laten bungelen, het helpt allemaal om de juiste balans voor het paard te vinden. Ik heb gemerkt dat vrouwen nogal eens knijpen in het kruisgedeelte, de meeste paarden lopen dan ook een beetje benepen, net niet helemaal relaxed, ze zitten a.h.w op een driehoek ipv een ronde rug. Gewoon lekker met muts op zadel gaan zitten evtueel met mutsbeschermer
Ina

Fred Emmerig schreef op dinsdag 22 augustus 2006, 22:44:


over het algemeen irritatie door iets, beginnende onsteking door vliegen, iets in het oog. uitspoelen met thee of ogentroost thee en als dat echt niet helpt gebruik ik wel eens cavasan, dat is een oogzalf
Ina