Coralie van W schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 7:03:


Ik had het wel heel erg kunnen verknallen als ze echt iets had. Dat was iets dat voortdurend door mijn achterhoofd speelde. Gelukkig is het goed gegaan.
Er was mij een ding opgevallen met Bright. We stonden toendertijd nog op de pensionstalling. Daar was een meisje dat mij altijd bekritiseerde. En als ik met Brigth ging rijden zei "Ik zou maar gauw ervan afgaan want dat beest kan niet lopen." Geloof het of niet, iedere keer als dat kind in de buurt was begon Bright zo kreupel te lopen dat je hart in elkaar kromp. Ook zoiets. Lekker door het bos ging prima en dan kwamen we terug bij de stalling en we reden het terrein nog niet op en ze zeg dat wicht. Kreupelen!!
Daarom heb ik het aangedrufd om haar ondanks de kreupelheid toch te laten draven. Ik was als de dood dat ze echt iets had en dat ik de boel voor eeuwig zou verpesten. En dat is nog altijd iets engs. Als ze weer gaat kreupelen weet ik nooit of het echt iets is.

Esther schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 7:40:


Maar het paard kan wel doen alsof ze bang is. Ze zijn slim hoor.

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 9:27:


Ja

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 9:31:


Wees blij dat HC aan het studeren is, hij zou hoogst persoonlijk het lynchen op zich nemen.

Zo moest het. Ja je hebt een punt Eddy

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 11:54:


Een bepaald percentage is wettelijk verplicht hoor.

Wil schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 13:57:


Weet je het verhaal van mijn ganzen van een tijdje geleden nog? Ik vond het het meest diervriendelijke manier om een dier te eten door er zelf voor te zorgen dat ze een goed leven hadden gehad voordat ze de pan ingingen. Dus mijn ganzen een nest uit laten broeden. Zeven bleven in leven. Maar ja ,die hadden uit mijn hand gegeten die kon ik natuurlijk niet afslachten. Dus ik had vier vrouwtjes en drie mannetjes. Het gevolg laat zich raden. Alle vier de vrouwtjes hadden het volgende jaar een nest. Per nest ongeveer veertien eieren! Dat kon ik ze onmogelijk laten uitbroeden. We hebben ganzeneieren ommeletten gegeten totdat ze onze neus uitkwamen. De uitgekomen jongeren zijn door de ratten opgegeten (gelukkig) In het najaar weer een nest met veertien eieren. Ik heb maar een goed tehuis voor de ganzen gezocht.
En haal de gans met de kerst uit de supermarkt. Ook lief geweest, maar ja die heb ik niet vertroeteld.

e m kraak schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 14:48:


Zag ooit bij de keuringsdienst an waarde hoe zogenaamde scharrelkippen gehouden worden. Te triest voor woorden. De boer moet voldoen aan de voorwaarde dat er per dier een aantal vierkante meter loopoppervlakte is. Niet getreurd hoor. De boer had gewoon een aantal stellingen neergezet van een paar vierkante meter. Hij voldeed op die manier toch aan de voorschriften? Daglicht zagen die kippen nooit. Helemaal kaalgepikt.
Bij vrije uitloop was het wat beter trouwens.

Esther schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 15:19:


Oei Es, hoog tijd dat je een keer bij mij langs komt en Bright bewonderd. Moeten we wel een eindje gaan rijden.
Trouwens, ze speelt geen angst hoor. Ze gedraagt zich op een dusdanige manier dat ik de neiging krijg om me af te vragen of er iets aan de hand is en mij doet afstappen. In weze heeft ze mij geconditioneerd. Als paarden dat niet kunnen doen, kunnen ze namelijk ook geen positief gedrag aanleren.
Het is een vorm van beloning als ik van haar rug afstap, net zo goed als ze beloond wordt als ze iets heeft gedaan dat ik bewust van haar wil. Beetje krom uitgelegd maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel.
Mijn ringworm is bijna weg dus ik kom binnenkort die kop koffie halen.

Esther schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 19:06:


Oke, weer op één lijn dus.

Coralie van W schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 19:35:


Tja, gewoon elkaar in een heleboel verschillende situaties meemaken. Zij weet wat ze van mij kan verwachten in een bepaalde situatie en ik van haar.
Ik voel aan de spanning in haar lijf en zie aan de houding van haar hoofd of het serieus is of niet. Als het echt is, gaat ze helemaal op in de situatie. Als ze mij wil bewegen om om te keren om naar huis te gaan is ze meer op mijn reactie geconcentreerd. Vrolijk zijn danspasjes en voorwaarts in een stevige draf. Of overgaan in galop terwijl ik ernaast loop en dan stomverbaasd zijn dat ik als leidmerrie haar niet eens bij kan houden.
Bij een wildvreemd paard zou ik het alemaal niet aan kunnen voelen. Maar je leert elkaar kennen in de loop van de tijd.

Coralie van W schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 19:51:


Nee hoor. Je verhaal klopt helemaal als een bus. Maar er zit echt een verschil (bij mijn Bright dan) tussen de momenten dat ze echt bang is of dat er lekker groen gras in de kant staat of dat ze terug naar huis wil. Het onderscheiden, dat is een kunst. De leidmerrie bijt haar groep in de kuiten als ze niet snel genoeg in de richting gaan waar ze ze naar toe wil hebben. Mijn brommen. (ik schreeuw niet hoor) is eigenlijk hetzelfde. Maar ik zou natuurlijk af kunnen stijgen en hetzelfde als de leidmerrie doen. Erachter gaan lopen en haar voor mij uit drijven.

epona schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 22:20:


Ik sluit me helemaal bij je aan Ina.

epona schreef op zondag 20 augustus 2006, 0:47:


Bovendien, en in mijn ogen niet geheel onbelangrijk. Leer je het paard om met enge dingen om te gaan. Daar wordt het op den duur ook rustiger van en het heeft over het algemeen minder last van stress.

Idunn schreef op zondag 20 augustus 2006, 13:27:


Die snap ik niet. Wat heb ik al twee keer gschreven? En dat van die leidmerrie had ik uit een boekje. Konikpaarden geloof is. Of bedoel je dat niet?