Esther schreef :


De hengst van Eddy is echt allesbehalve aso of dominant.
Tis een echt afgebroken paard geweest voordat hij bij Eddy kwam.
Nu mag je tenminste bij hem in de buurt komen, ik heb hem zelfs kunnen aanraken, vond ik zelf al heel wat.

Mazir was wel een redelijk aso paard.
En ook hij was niet dominant, al zou je als je niet goed kijkt kunnen denken van wel omdat hij zo opdringerig was.
Hij is ook door iedereen altijd behandeld alsof hij dominant was, en dat onbegrip heeft hem zo kwaad gemaakt - weet ik zeker.
Hij is onzeker, een ontzettend mietje, nooit opgevoed en vroeg op een zeer onbeholpen manier aandacht, altijd nét de verkeerde.
Nu gaat het goed met hem, maar het is nog niet stabiel aanwezig.
Dus enig nuanceverschil lijkt me wel op zijn plaats, paarden zijn zelden dominant vanuit dominantie.

Groet, Pien

Esther schreef op vrijdag 18 augustus 2006, 11:06:


Ja, dat ben ik met je eens. Een we zijn het er ook over eens dat een paard in 99,9 % van de gevallen het stempel 'dominant' krijgt opgeplakt, terwijl het niet meer dan een naampje is van het hokje waarin de mens het paard dan maar stopt.

Wat ik wél zie is dat sommige paarden erg verwend reageren.
Neem onze eigen Bombita die zich een air heeft aangemeten. Ik denk dat dat te maken heeft met het feit dat we haar lang zielig vonden; haar eczeem, haar kapotte been, ook nog ongewenst zwanger, ocharme.
Zij is in een soort van slachtofferrol gegaan (als dat bestaat bij paarden is zij er een voorbeeld van) en geeft zo duidelijk aan wat ze nu wel en niet wil dat het af en toe irritant wordt wanneer je haar vraagt te schuiven en ze je een trap wil geven.
Niks geks mee gebeurd, veel liefde ingestopt, maar dit gedrag wordt natuurlijk niet geaccepteerd.
Gisteren was het toppunt : Evy reed haar in de bak en madam wil niet meer galloperen, dan komt er een bok en gaat ze op de rem.
(Evy is nog steeds (al een jaar) zo'n beetje de enige die haar rijdt en geloof me, dat doet ze correct). Dit speelde al een tijdje en ik was aan het wachten op het moment dat Evy er nou eens flink genoeg van zou krijgen en dat vanuit haar diepe zelf zou aangeven aan Bombita (als ik het zeg is het anders, de rijder moet het zélf voelen).
Ze heeft eens flink gescholden en weet je wat Bombita deed:
Ze werd zeer vriendelijk en galloppeerde zo de bak rond.

Ik bedoel maar....
We hadden ook niks kunnen doen en afwachten....

Nu moet ik gaan - paardjes pesten.

Pien

Els Kleverlaan schreef :


Gisteren was het bij ons ook anders. Maar dat was na de vakantieperiode waarin onze paarden 3 weken op de wei gestaan hebben. De eerste buitenrit gisteren stond bij een paar paarden in het teken van snuiven en snorken , véél kijken en ook vanalles zien,
en toch wat gevoeliger en drukker reageren op de omgeving dan anders.
Ik merk dat wel vaker nadat we een aantal dagen (weken) niet op buitenritten zijn geweest. Vooral het Arabierenspul heeft er meer last van, de koudies echter weer niet - die stomen altijd wel door.
Klap op de vuurpijl was een fazant die 3 meter naast de weg opvloog.
Toen had BD het echt even gehad.
Gelukig kalmeert ze makkelijk, maar het was toch anders dan wanneer we veel buiten rijden. Ze bleef daarna wat hiphopperiger.
Vandaag ging het weer als vanouds.

Zeker niet straffen Els, er niet teveel aandacht aan schenken, komt wel weer. Misschien ook een aantal dagen niet buiten geweest?

Groet, Pien

Els Kleverlaan schreef :


Mijn paarden gaan graag naar het bos.
Maar de weg naar het bos is niet leuk.
Ze lopen blij als altijd tot halverwege, maar zodra ze de slingerberg af moeten (voor ingewijden, da's halverwege op 3 km afstand van huis en van het bos) gaat de hele klup hier op de rem en lopen ze met van die stijve pootjes de berg af. En wij maar duwen.

Reden:
Die heuvel aan weerszijden van de slingerberg heeft bijna loodrechte hellingen en onderaan de berg is de plaatselijke Haflinger in haar weitje een keer zo hard de berg afgescheurd en beneden voor onze neus tot stilstand gekomen dat mijn paarden nog altijd lijken te verwachten dat het weer gebeurt. Ze zijn zich die dag, nu 2 jaar geleden, rót geschrokken en met zijn allen aan de kletter gegaan.
Ze gaan daardoor steeds vroeger op de rem, ook die paarden die dat Haflingerverhaal nooit meegemaakt hebben.(Hoezo groepsgedrag?)

Hoe leuk ze het ook vinden in het bos, de heenweg duurt altijd langer dan de terugweg en op de heenweg moeten we ze véél harder duwen (motiveren) dan op de terugweg. Eenmaal onder aan de heuvel in het bos gaat altijd pas het knopje om en gaat de handrem eraf.

Op de terugweg kíjken ze niet eens naar de Haflinger en haar berg.
Wat is straffen als je iets leuks gaat doen?!

Pien

Peter Donck schreef :


Tis net als met "natuurlijk paardrijden"
Wordt net zo goed met bit en ijzers gedaan en de paarden staan in een houten stal ipv in een betonnen stal.

Pien

Ik! Of eigenlijk wij. Ik stimuleer het praten tegen de paarden, in zoverre dat het het contact bevordert, bewust maakt, angsten wegneemt bij paard en rijder, en de rijder leert zich open te stellen door in te spelen op hetgeen het paard aangeeft, uiteraard met een heleboel andere signalen erbij.

Ook BD is wel eens onzeker als het bruggen, nauwe steegjes met aan weerszijden kippen, honden, stort e.d betreft, maar we hebben zo'n goede band, zij en ik, dat ik haar met mijn stem gerust weet te stellen.
Soms is het echt té eng en dan stap ik af, ik zeur daar niet over want ik weet dat ze het niet expres doet (ook ik geloof niet in 'zogenaamd', al zou je als mens het gedrag van je paard vaak wel zo interpreteren; paarden spelen geen toneel, daarvoor zijn ze veel teveel met zichzelf bezig).
Oké, soms zijn paardenangsten in onze mensenogen volstrekt onlogisch; zo zijn ze niet bang van die blaffende bouvier die altijd weer onverwacht tegen dat rammelend hek opspringt, maar 50 meter verderop staan gele bloemen en dat ís me toch gevaarlijk.... Of zoals gisteren een lichtgroene poetskist van een van de cursisten, maar ze gaan wel en groupe over de 400 meter lange en 20 meter hoge sneeuwwitte brug in Kanne waar de vlaggen wapperen en de vrachtwagens achter ons aan tuffen. Daar stap ik nog niet eens meer af.
En op de Slingerberg vandaag, o, o, wat waren de bankjes die daar staan akelig, en er stond ook nog een vuilnisbak bij....
Wij maken altijd grapjes door te zeggen dat daar zeker geesten op zitten....

Tuurlijk belonen wij onze paarden voor elk stapje voorwaarts, dat hoeft niet persé met een clicker, of door te yessen, maar het gaat om het timing van de beloning en ik vraag wel met zeer lichte druk en gelijk release en belonen (stem, krabbel) bij elke move in de goede richting.

En als je daar een half uur voor nodig hebt, so what, hoort erbij en ik kan me niet druk maken en als het nodig is stap ik net zo goed af.
Ik geloof namelijk niet dat paarden expres angsten gaan veinzen om je van hun rug af te krijgen (tenzij je een k*t manier van rijden en omgaan hebt).
Als je het goed aanpakt is het juist een aanwinst. Dan ga ik niet eerst lopen vragen maar ik stap af zonder discussie , doe mijn ding naast het paard en stap weer op. Nee, nog nooit meegemaakt dat het paard automatisch op de rem gaat bij enge dingen in de hoop dat jij afstapt; integendeel; het maakt ze juist moediger want zo voorkom je strijd en het werkt altijd want het paard voelt zich serieus genomen door je.

Wat ook enorm helpen wil is een paard in de groep meenemen waardoor het als vanzelf de gewoontes van de groep overneemt. Gisteren hadden we een paard 'van buitenaf' hier op cursus waarvan bekend was dat het niet door water wilde. Tijdens onze gezamelijke buitenrit later die dag zijn we met de hele groep door het water gegaan en het paard liep zó mee. Net als Mazir en verkeer; dat gaat steeds beter. Eén van mijn komende projecten is Mazir over de brug in Kanne loodsen, temidden van zijn groepsgenoten. Het grote voordeel is dat Mazir van zijn buitenritten geniet, hij loopt ook nog veel te snorken, maar hij vindt het allemaal té interessant om bang te zijn; hij heeft (neemt zich) er gewoon de tijd niet voor, ook een manier.
En hij kan terugvallen op de groep paarden en op mij omdat hij mij nu blindelings vertrouwt. Ik heb hem nu zover dat wanneer ik zeg dat het goed is, het ook echt goed is voor hem en dat wil ik alleen nog maar uitbouwen.

Greetz, Pien