Nick Altena schreef op donderdag 17 augustus 2006, 20:52:


Yes. En of ze zogenaamd kent. En vooral als ze het idee heeft dat ze mij van haar rug kan krijgen om haar gerust te stellen en te troosten.
Nog een truuk die ze prima kent tot mijn stomme verbazing. Doen alsof ze kreupel loopt. Ik wilde het niet geloven maar heb het zelf meegemaakt.

Esther schreef op donderdag 17 augustus 2006, 22:36:


Helpt het niet om zelf het voorbeeld te geven en haar hand vast te houden?

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 17 augustus 2006, 23:25:


Het is niet alleen een kwestie van de manier van been geven denk ik. Meer je geestelijke instelling. Je gaat erop met de houding. "Oke paardenbeest. Ik pik geen geintjes van je." en dat voelt het paardenbeest prima aan.
Om op mijn sluis terug te komen. Ik wist altijd dat ze daar moeilijk ging doen. Nu heb ik dat niet gepikt en is er niets meer aan de hand. Bij kannibaalbruggen of trekkers met een giertank die met een loeiende motor stilstaan waarbij ik weet dat ze echt bang is. (ik begin net zo gevoelig te worden als dat beest ondertussen) doe ik het weer anders.
Ik stap af en we lopen er langs. En we lopen weer terug erlangs. En weer erlangs, en weer terug erlangs. Al die tijd loop ik tussen haar en het enge voorwerp. Dan lopen we weer erlangs maar ga ik aan de buitenkant. En weer terug, en weer erlangs. Dan gaan we even eraan snuffelen. Dan ga ik weer terug naar het punt waar ze eerst moeilijk deed, stijg ik op. En met een houding van"We weten nu wel wat het is" stuiven we erlangs. Het neemt veel tijd maar die heb ik genoeg.

Esther schreef op donderdag 17 augustus 2006, 23:28:


Jajaajaa

Nick Altena schreef op vrijdag 18 augustus 2006, 0:14:


Jongens, toe nou. Het was net zo gezellig. Doe even een rampenverhaal Nick en antwoord Eddy niet meer. Jullie zijn het niet met elkaar eens. Het zij zo.