sandratien schreef:

Gewoon, alsof je van een krukje afstapt.
Je linkervoet houd je in de beugel totdat je rechter op de grond staat.
Tis niet lekker om je langs een zadelknop omlaag te laten glijen, er blijft nogal snel wat aan hangen....

Groet, Pien

opheliesabah schreef op woensdag 16 augustus 2006, 21:39:


Ja hoor, je niet te groot voelen om af te stappen en naast je paard gaan lopen. Is geen schande en als jij er geen strijd over maakt is het zó over....

Er zijn zoveel oplossingen te bedenken, maar het begint met er geen punt van te maken, rustig te blijven en je paard uit te helpen, want die heeft zelf 50 meter voor de brug allang in de gaten dat er iets engs is want het baasje op zijn rug zit zo verstijfd....

Groet, Pien

sandratien schreef :


Ik heb ook al wat blauwe plekken overgehouden aan de zadelknop, maar diezelfde zadelknop heeft me toch wel al een paar keren uit benarde situaties gered zoals toen BD niet stopte bovenaan een heuvel en er aan de andere kant evenhard weer afgalloppeerde, alleen zaten er aan die kant wel 100 trappen.
Ik ken nu dus een paard dat in galop een trap van boomstammen af kan en nee, ik ga het niet nog eens demonstreren als je 't niet erg vindt.

Hulde aan de zadelknop hoor

Pien

Eva Saegerman schreef op donderdag 17 augustus 2006, 9:31:


Als je zo niet kunt afstappen, hoe stap je dan in vredesnaam op op zo'n reus? (en dan valt die van jou nog mee).
Want dat moet toch precies hetzelfde zijn - alleen andersom?
Als je je paard ergens in het bos even laat grazen en je stapt even af is er immers geen krukje of zoek je dan iedere keer een boomstronk uit?

Waarom hebben mensen eigenlijk zulke grote paarden, vraag ik mij af (nee, geen aanval, echt een vraag).
Ik vind van die reuzengrote paarden veel minder handzaam.
En al helemaal als je zelf niet al te groot bent.
(Mazir is mijn grootste paard en die is bijna 1.60 - vind ik eigenlijk te groot, ik begin er nu aan te wennen maar als ik mag kiezen vind ik zo 1.53 / 1.55 de mooiste maat).

Groet, Pien

Peter Donck schreef op donderdag 17 augustus 2006, 11:12:


Ow helleup....
Die opgedirkte, dat zijn de ergste....
Ik zie het helemaal voor me.
Moet nog denken aan die Echte Keboj in vol ornaat, compleet met de sjeps en het franjeljasje, scheve saloonkebojhakken, vette buckle met bull-riding bewerkt zilveren plaatje die hier in de pickuptruck met de kountrie en westernmuziek aan kwam rijden.

En vervolgens alleen in stap op Izzy durfde....
Nadat ik heb vriendelijk heb verzocht voortaan zijn chaps uit te laten ('wij hoeven hier geen koeien te drijven') en een beschermartikel op zijn hoofd te plaatsen heb ik hem nooit meer teruggezien....

Tja, ook geen bar met Tequila's aanwezig, vrees ik.

Groet, Pien

ElkeW schreef op donderdag 17 augustus 2006, 12:38:


Ow hoe herkenbaar. Volgens mij maakt bijna elke paardenbezitter dit soort acties wel eens mee. Wie volgt ?
Heerlijk, leuker ook dan ruzie maken
Groet, Pien

Wil schreef :

Lukt haast niet met een westernzadel, door de vorm van de fenders zijn de beugels bijna niet te verstellen als je d'r op zit.
Moet je dus wéér afstappen.

Bij hekjes onderweg stappen wij altijd ombeurten af.
Onze paarden zijn nét weer te hoog om ze vanop het paard gezeten open te doen. Bij Okke van de ponyclub opent de eerste te paard het hekje en iedereen geeft het door aan mekaar, zo gaat de hele rij te paard door het hekje. In mijn tijd was het zo dat wanneer je het hekje liet dichtvallen voor de neus van de volgende of je het niet goed aanpakte je de volgende keer een pak koekjes moest meenemen.
Weet niet of dat nog steeds zo is (Okke?).

Nee, deze manier van afstijgen is heel erg engels.
Bij de westernmanier stáp je van je paard af, zoals dus van dat krukje.

Greetz, Pien

Wil schreef op vrijdag 18 augustus 2006, 0:09:


Maar effe gegoogled: http://www9.minlnv.nl/servlet/page?_pageid=1138&_dad=portal30&_schema=PORTAL30

Kerkrade is verrekte dichtbij van hier en die mug dat is een Culicoide.

Pien

eddy DRUPPEL schreef naar Egon:



Yep ! Ik sta volledig achter je mening!


Ik heb gezien hoe liefdevol jij met je paarden omgaat en dat zegt mij genoeg.
Blijkbaar mag je hier (op het forum) niet eens spréken over druk, want dan wordt er fors gesteigerd om je heen, terwijl er niks mis mee is.
Om even terug te komen op dat brugverhaal : Er zijn situaties waarin je tegen je paard zegt : 'Kom op, niet zeuren nu, we gaan gewoon samen over die brug' en zeker als je weet dat je paard niet bang is mag je best eens laten weten dat je even genoeg van zijn gedoetje hebt. Dat is geen paardenmishandeling, dat is zeker niet cru, dat is gewoon een stukje leiding nemen (ojé, ook al verkeerd woord) en je paard laten zien dat jullie dat best sámen kunnen en dat er niks ergs gebeurt.

Het stukje leiderschap daarin betekent niet : Ik ben de baas dus ik bepaal...." maar je zegt in feite : Alles is oké, ik ben bij je, je weet dat je me kunt vertrouwen, en ik laat je zien dat er niks ergs gebeurt, maar dan moet je wel met me meegaan".
Ik maak dit soort situaties dagelijks mee met mijn eigen paarden en soms ís het gewoon effe genoeg geweest en heb je geen zin in discussie met je paard, voor zover je al discussie toestaat natuurlijk (ik nizeer weinig).

Het is allemaal prachtig in theorie om vanalles te bedenken over hoe je met je paard om zou gaan als dit... en dat.... maar in praktijk kom je heel andere zaken tegen en moet je soms zo verdomde snel reageren om zaken veilig te houden. Vergeet niet dat sommigen van ons (Eddy, ik) regelmatig met probleempaarden werken en dat zijn meestal niet de paarden die voldoende alleen hebben aan het negatieve negeren of het goede belonen; vaak moet je gericht staan op te voeden, een paard van je nek houden, ogen in je achterhoofd hebben, moet je je snel vanalles bedenken om het paard een stap voor te blijven ipv te reageren op zijn gedrag. Ik blijf dat actief leiderschap noemen ,daar is is niks cru's bij en voor mij is dat gebaseerd op veiligheid en duidelijkheid naar het paard toe. En álles, álles met gepaste beloning, elk gewenst resultaat, hoe miniem ook. Want we weten allemaal dat het begint met de intentie.

In mijn ogen levert elke vorm van trainen een stukje druk op.
Ook wanneer je clickert, want je verwacht dat je paard reageert op iets wat jij tenslotte vraagt. En anders is het wel de zelfopgelegde druk van het paard om te willen voldoen. Is toch niks mis mee? Als ik mijn paarden van de weide haal geef ik al druk, want ik vraag ze naar de paddocks te lopen, ik loop achter de kudde aan met mijn touwtje.
Als ik met een baal hooi door de paddock loop en ik houd mijn paarden op afstand geef ik ook al druk want ik sta niet toe dat ze het hooi uit mijn handen graaien.
Er is alleen een verschil in druk en druk.
Maar als je eens zegt dat je paard niet zo moet zeuren en vervolgens mogelijke vluchtwegen en excuses wegnemen ben je absoluut niet cru hoor .
En Nick : Zonde dat jij je zo snel aangevallen voelt.
Je zou eens bij Eddy moeten gaan kijken.

Groet, Pien

Esther schreef :


De hengst van Eddy is echt allesbehalve aso of dominant.
Tis een echt afgebroken paard geweest voordat hij bij Eddy kwam.
Nu mag je tenminste bij hem in de buurt komen, ik heb hem zelfs kunnen aanraken, vond ik zelf al heel wat.

Mazir was wel een redelijk aso paard.
En ook hij was niet dominant, al zou je als je niet goed kijkt kunnen denken van wel omdat hij zo opdringerig was.
Hij is ook door iedereen altijd behandeld alsof hij dominant was, en dat onbegrip heeft hem zo kwaad gemaakt - weet ik zeker.
Hij is onzeker, een ontzettend mietje, nooit opgevoed en vroeg op een zeer onbeholpen manier aandacht, altijd nét de verkeerde.
Nu gaat het goed met hem, maar het is nog niet stabiel aanwezig.
Dus enig nuanceverschil lijkt me wel op zijn plaats, paarden zijn zelden dominant vanuit dominantie.

Groet, Pien

Esther schreef op vrijdag 18 augustus 2006, 11:06:


Ja, dat ben ik met je eens. Een we zijn het er ook over eens dat een paard in 99,9 % van de gevallen het stempel 'dominant' krijgt opgeplakt, terwijl het niet meer dan een naampje is van het hokje waarin de mens het paard dan maar stopt.

Wat ik wél zie is dat sommige paarden erg verwend reageren.
Neem onze eigen Bombita die zich een air heeft aangemeten. Ik denk dat dat te maken heeft met het feit dat we haar lang zielig vonden; haar eczeem, haar kapotte been, ook nog ongewenst zwanger, ocharme.
Zij is in een soort van slachtofferrol gegaan (als dat bestaat bij paarden is zij er een voorbeeld van) en geeft zo duidelijk aan wat ze nu wel en niet wil dat het af en toe irritant wordt wanneer je haar vraagt te schuiven en ze je een trap wil geven.
Niks geks mee gebeurd, veel liefde ingestopt, maar dit gedrag wordt natuurlijk niet geaccepteerd.
Gisteren was het toppunt : Evy reed haar in de bak en madam wil niet meer galloperen, dan komt er een bok en gaat ze op de rem.
(Evy is nog steeds (al een jaar) zo'n beetje de enige die haar rijdt en geloof me, dat doet ze correct). Dit speelde al een tijdje en ik was aan het wachten op het moment dat Evy er nou eens flink genoeg van zou krijgen en dat vanuit haar diepe zelf zou aangeven aan Bombita (als ik het zeg is het anders, de rijder moet het zélf voelen).
Ze heeft eens flink gescholden en weet je wat Bombita deed:
Ze werd zeer vriendelijk en galloppeerde zo de bak rond.

Ik bedoel maar....
We hadden ook niks kunnen doen en afwachten....

Nu moet ik gaan - paardjes pesten.

Pien

Els Kleverlaan schreef :


Gisteren was het bij ons ook anders. Maar dat was na de vakantieperiode waarin onze paarden 3 weken op de wei gestaan hebben. De eerste buitenrit gisteren stond bij een paar paarden in het teken van snuiven en snorken , véél kijken en ook vanalles zien,
en toch wat gevoeliger en drukker reageren op de omgeving dan anders.
Ik merk dat wel vaker nadat we een aantal dagen (weken) niet op buitenritten zijn geweest. Vooral het Arabierenspul heeft er meer last van, de koudies echter weer niet - die stomen altijd wel door.
Klap op de vuurpijl was een fazant die 3 meter naast de weg opvloog.
Toen had BD het echt even gehad.
Gelukig kalmeert ze makkelijk, maar het was toch anders dan wanneer we veel buiten rijden. Ze bleef daarna wat hiphopperiger.
Vandaag ging het weer als vanouds.

Zeker niet straffen Els, er niet teveel aandacht aan schenken, komt wel weer. Misschien ook een aantal dagen niet buiten geweest?

Groet, Pien

Els Kleverlaan schreef :


Mijn paarden gaan graag naar het bos.
Maar de weg naar het bos is niet leuk.
Ze lopen blij als altijd tot halverwege, maar zodra ze de slingerberg af moeten (voor ingewijden, da's halverwege op 3 km afstand van huis en van het bos) gaat de hele klup hier op de rem en lopen ze met van die stijve pootjes de berg af. En wij maar duwen.

Reden:
Die heuvel aan weerszijden van de slingerberg heeft bijna loodrechte hellingen en onderaan de berg is de plaatselijke Haflinger in haar weitje een keer zo hard de berg afgescheurd en beneden voor onze neus tot stilstand gekomen dat mijn paarden nog altijd lijken te verwachten dat het weer gebeurt. Ze zijn zich die dag, nu 2 jaar geleden, rót geschrokken en met zijn allen aan de kletter gegaan.
Ze gaan daardoor steeds vroeger op de rem, ook die paarden die dat Haflingerverhaal nooit meegemaakt hebben.(Hoezo groepsgedrag?)

Hoe leuk ze het ook vinden in het bos, de heenweg duurt altijd langer dan de terugweg en op de heenweg moeten we ze véél harder duwen (motiveren) dan op de terugweg. Eenmaal onder aan de heuvel in het bos gaat altijd pas het knopje om en gaat de handrem eraf.

Op de terugweg kíjken ze niet eens naar de Haflinger en haar berg.
Wat is straffen als je iets leuks gaat doen?!

Pien

Peter Donck schreef :


Tis net als met "natuurlijk paardrijden"
Wordt net zo goed met bit en ijzers gedaan en de paarden staan in een houten stal ipv in een betonnen stal.

Pien

Ik! Of eigenlijk wij. Ik stimuleer het praten tegen de paarden, in zoverre dat het het contact bevordert, bewust maakt, angsten wegneemt bij paard en rijder, en de rijder leert zich open te stellen door in te spelen op hetgeen het paard aangeeft, uiteraard met een heleboel andere signalen erbij.

Ook BD is wel eens onzeker als het bruggen, nauwe steegjes met aan weerszijden kippen, honden, stort e.d betreft, maar we hebben zo'n goede band, zij en ik, dat ik haar met mijn stem gerust weet te stellen.
Soms is het echt té eng en dan stap ik af, ik zeur daar niet over want ik weet dat ze het niet expres doet (ook ik geloof niet in 'zogenaamd', al zou je als mens het gedrag van je paard vaak wel zo interpreteren; paarden spelen geen toneel, daarvoor zijn ze veel teveel met zichzelf bezig).
Oké, soms zijn paardenangsten in onze mensenogen volstrekt onlogisch; zo zijn ze niet bang van die blaffende bouvier die altijd weer onverwacht tegen dat rammelend hek opspringt, maar 50 meter verderop staan gele bloemen en dat ís me toch gevaarlijk.... Of zoals gisteren een lichtgroene poetskist van een van de cursisten, maar ze gaan wel en groupe over de 400 meter lange en 20 meter hoge sneeuwwitte brug in Kanne waar de vlaggen wapperen en de vrachtwagens achter ons aan tuffen. Daar stap ik nog niet eens meer af.
En op de Slingerberg vandaag, o, o, wat waren de bankjes die daar staan akelig, en er stond ook nog een vuilnisbak bij....
Wij maken altijd grapjes door te zeggen dat daar zeker geesten op zitten....

Tuurlijk belonen wij onze paarden voor elk stapje voorwaarts, dat hoeft niet persé met een clicker, of door te yessen, maar het gaat om het timing van de beloning en ik vraag wel met zeer lichte druk en gelijk release en belonen (stem, krabbel) bij elke move in de goede richting.

En als je daar een half uur voor nodig hebt, so what, hoort erbij en ik kan me niet druk maken en als het nodig is stap ik net zo goed af.
Ik geloof namelijk niet dat paarden expres angsten gaan veinzen om je van hun rug af te krijgen (tenzij je een k*t manier van rijden en omgaan hebt).
Als je het goed aanpakt is het juist een aanwinst. Dan ga ik niet eerst lopen vragen maar ik stap af zonder discussie , doe mijn ding naast het paard en stap weer op. Nee, nog nooit meegemaakt dat het paard automatisch op de rem gaat bij enge dingen in de hoop dat jij afstapt; integendeel; het maakt ze juist moediger want zo voorkom je strijd en het werkt altijd want het paard voelt zich serieus genomen door je.

Wat ook enorm helpen wil is een paard in de groep meenemen waardoor het als vanzelf de gewoontes van de groep overneemt. Gisteren hadden we een paard 'van buitenaf' hier op cursus waarvan bekend was dat het niet door water wilde. Tijdens onze gezamelijke buitenrit later die dag zijn we met de hele groep door het water gegaan en het paard liep zó mee. Net als Mazir en verkeer; dat gaat steeds beter. Eén van mijn komende projecten is Mazir over de brug in Kanne loodsen, temidden van zijn groepsgenoten. Het grote voordeel is dat Mazir van zijn buitenritten geniet, hij loopt ook nog veel te snorken, maar hij vindt het allemaal té interessant om bang te zijn; hij heeft (neemt zich) er gewoon de tijd niet voor, ook een manier.
En hij kan terugvallen op de groep paarden en op mij omdat hij mij nu blindelings vertrouwt. Ik heb hem nu zover dat wanneer ik zeg dat het goed is, het ook echt goed is voor hem en dat wil ik alleen nog maar uitbouwen.

Greetz, Pien