Spirithorses schreef op woensdag 16 augustus 2006, 14:10:


Vreselijk, dat voel je gewoon zelf. Kan me dus ook nog gebeuren want ik heb nu een stockzadel met een knop. Maar ik spring nog steeds op zijn engels van mijn paard af (dat wil zeggen, ik laat mij luid steunend naar beneden zakken) Hoe moet dat anders dan?

Wil schreef op woensdag 16 augustus 2006, 14:39:


Zo zie je maar weer, het kan altijd nog erger. Ik ben heel benieuwd naar andere rampverhalen die nu volgen. Bij mijn grappigste verhaal heb ik een maand lang met een onbruikbare rug gelopen dus dat verhaal bewaar ik nog even om te lezen of andere mensen er nog erger aan toe waren..
Dit wordt een vrouwenonderwerp vrees ik want het schijnt dat mannen zich te zeer schamen om zulke beschamende verhalen over zichzelf te vertellen. Alhoewel. We hebben er een paar Belgen bij tegenwoordig he? die zijn vast wat makkelijker. En anders beloven we ze een flinke pot bier. Lambik maar doen?

Monique Meijer schreef op woensdag 16 augustus 2006, 14:53:


Oh wat erg, schaam, schaam.

marielle schreef op woensdag 16 augustus 2006, 18:06:


En ik vind dat stockzadel juist zo heerlijk zitten. Altijd last van mijn rug met rijden en nu dus niet. Als je de beugels wat hoger zet kun je trouwens best wel lichtrijden hoor. Maar ik doe het niet. Ik zit door en dat vind ik juist met dit zadel lekker gaan. Misschien is het een kwestie van wennen. Alhoewel ik het gevoel had dat ik thuiskwam de eerste keer dat ik erop ging zitten.

epona schreef op woensdag 16 augustus 2006, 18:52:


Tis toch steeds die knop he. In mijn vershrikkelijke verhaal een blauwe buik ervan opgelopen.

Nick Altena schreef op woensdag 16 augustus 2006, 19:11:


Is het een verschrikkelijk, beschamend verhaal?

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 17 augustus 2006, 0:32:


Kben het met je eens hoor Eddy. Bright wilde nooit over de brug bij een sluis. Heen tenminste niet. Terug wel.
Ik heb een diepe brullende stem opgezet. "Nu is het afgelopen potjandorie. Je gaat door, en door en door." Zogenaamd heel angstig ging ze erover. Alle dagjesmensen bij de sluis keken me aanalsof ik met de vreselijkste dierenmishandeling bezig was. Maar nu gaan we er zonder problemen over. Oke, ze heeft een nieuwe plek gevonden om heel erg zogenaamd bang te doen . Een eindje verderop, bij een paar Friezen. Daar heeft een lief boertje haar verleden keer aan het halster gepakt en met mij erop heel behoedzaam langs die enge, vervaarlijke beesten geleid. Je raadt het al. Nu wil ze daar iedere keer aandacht. Even wachten tot het boertje niet in de buurt is en dan gaat mijn boze stem weer op. Werkt veel beter dan been geven.