Wil schreef op maandag 14 augustus 2006, 0:07:


Ik zeg even eerlijk dat ik vast wat belangrijke info in deze thread gemist heb, maar hetgeen hier aan de orde is lijkt toch veel op symptoombestrijding. Ik bedoel de noodzaak om een randje hiel/hoefwand te laten staan. Het verdoezelt dat de zool of het straalkussen oid onvoldoende in staat is pijnloos te functioneren. Misschien verdient dat eerder de aandacht om grondig uitgezicht te worden dan het wel of niet laten staan van een randje hoefwand waardoor idd de kans op witte lijn separatie ontstaat.

Ik scheer nu even over 1 kam, er zullen vast uitzonderinge op de regel zijn, maar ik doel nu voornamelijk even op Chaser en Jovarna, omdat het daar hier over gaat. Hoe zien jullie dit zelf?

Groeten, Marleen

Marleen den Arend schreef op maandag 14 augustus 2006, 8:19:


Mmm, typfouten te over........ uitgezicht=uitgezocht

Nick Altena schreef op maandag 14 augustus 2006, 16:43:


Dr Strasser heet niet voor niets DR Strasser.... ze is al eeuwen geleden afgestudeerd als dierenarts en mag dus lekker in het rond spuiten als ze maar wil. Maar dat wil ze dus niet.

Ik denk dat het voor jou (en waarschijnlijk vele anderen) heel fijn zo zijn als je de kans kreeg om eens in de kliniek in Tubingen te gaan kijken en vragen. Daar zou je veel wijzer van worden ipv al deze 'aannames' te benoemen. Hoe kun je nu zo een uitgesproken mening ergens over hebben als je niet precies weet waar het over gaat? En als het je blijkbaar zo'n naar gevoel hiervan krijgt dan zou je het toch JUIST tot de bodem willen uitzoeken ipv blijven gissen en naar voelen.

Of zit ik er nu helemaal naast?

Groeten, Marleen

Nick Altena schreef op maandag 14 augustus 2006, 17:08:


Ik zou je wel willen antwoorden, maar van de meeste zaken durf ik geen uitspraak te doen. Daarvoor zul je echt bij mevrouw Strasser zelf moeten zijn. Ze geeft antwoord op emails, dus waarom niet proberen?

Wat betreft de steeds aangehaalde pijn bij behandeling in de klinieken.... De behandelingen daar zijn zeer ingrijpend en nauwelijks via de 'normale wegen' meer te behandelen. Zie het als een operatie van je voetbalknie. Revalideren is behoorlijk pijnlijk! Zo ook het revalideren (want DAT is het!) van paardenhoeven. Het is niet te vergelijken met een thuisbekapping. De resultaten zijn goed, uitgaande van de staat waarin de meeste paarden zijn bij binnenkomst.

Over homeopathie weet ik teweinig. Het schijnt dat er veel verschil is tussen de homeopathie zoals jij beschrijft met verdunningen etc. en het werken met heilzame natuurlijke middelen. De paarden hebben daar zoveel te verduren dat voor sommigen de schadelijke stoffen uit reguliere pijnbestrijdingsmiddelen funest kunnen zijn voor de weerstand en dus de genezing.
En geloof het of niet; de meeste SHP-ers zijn pro-natuurlijk en zien niet veel heil in chemisch. Vast weer uitzondering.....

Ik vind het zelf ook lastig. We weten te weinig af van de situatie die bestond bij de beide voorvallen van juridische toestanden en vermeend dierenleed bij de SHP's. Ik kan daar dus geen oordeel over vellen, maar ben geniegd te denken dat het idd in dezelfde categorie valt als: in de winter moet een paard een deken op om hem te beschermen tegen de kou en anders mishandel je je paard. Onwetendheid en verschil in visie dus.
Daarnaast weet ik ook de vele succesvolle 'reparaties' van geheel afgeschreven paarden.
Maar hebben we het hier dan over de methode of bespreken we de afzonderlijke voorvallen? Laten we vooral niet gaan generaliseren. Dat wordt toch al veel te veel gedaan?

Groetjes, Marleen

Idunn schreef op zondag 20 augustus 2006, 13:57:


Oh wat ben ik het hier roerend mee eens.... en wat heb ik vaak met een stoeltje ernaast gezeten. Gelukkig wil mijn paard nu weer wel vanalles met me ondernemen. Het neus in halster steken is dan ook een blijde herkenning! Ik zou me zorgen maken als ze het plots niet meer deed...... dan pak ik weer het stoeltje....... om eens diep na te denken wat de reden zou kunnen zijn van de 'tegenzin'. Ook voor mij geen techniekjes om haar zover te krijgen.... eerst maar de lol terugvinden.

Groeten, Marleen

Marianne Sychold schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 10:05:


Hoi Marianne,

Even over dat gras eten. Ik heb ervoor gekozen niet het gevecht aan te gaan met mijn graasgrage paard. Gras IS ook belangrijk voor ze, dus neem het ze eens kwalijk als ze zouden willen grazen? Vervelend wordt het pas als je daardoor nergens meer komt.
Wat ik heb gedaan is een stukje lopen en even laten grazen (kort) Weer een stukje lopen, even grazen, iets verder lopen, iets langer grazen, verder verder verder, langer, langer, langer etc. Toen kreeg ze in de gaten dat ik haar heus de kans wel gaf om te grazen, maar ook wel verwachtte dat ze een stuk met me verder wandelde. Ze begon mij daarin te vertrouwen. Dat geeft een heel ander gevoel dan wanneer je paard steeds voelt dat hij niet mag grazen.
Uiteraard kun je de lengte van het grazen tov de lengte van het wandelen op den duur weer verkorten, want je paard vertrouwt er nu op dat je met enige regelmaat stopt om hem een paar happen te laten nemen. Als je het dan ook nog voor elkaar krijgt dat je de lekkerste groene graspollen voor hem uitkiest, zal hij je er nog om gaan waarderen ook!
Ik vind het nu eigenlijk zelfs leuk om met haar mee te zoeken naar de lekkerste grasjes, blaadjes en takjes. Of ik pluk een paar rozenbottels, bramen of wat ik maar voor lekkers kan vinden.

Het is een hele andere benadering dan het afleren van eengewoonte die je niet prettig vindt, maar waarom zou je niet tegemoet komen aan hetgeen wat voor je paard zo belangrijk is in het leven? Als ik met het halster aankom steekt ze zelf haar neus er al in. Het halster wordt verder niet gebruikt dus ze weet precies dat we gaan wandelen!

Veel plezier ermee!

Michiel schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 13:48:


Ik ben al een jaar aan het wandelen met Donanta. In het begin vond ze het wel spannend, maar ik heb geloof ik wel een dapper paardje.
Onze band is er erg door versterkt, want ze zocht ook echt steun bij mij bij vreemde, enge dingen. Het is fijn als je van die gelegenheid gebruik kan maken om je positie als betrouwbaar (bege)leider te bevestigen. (Zorg dan ook wel dat je geen situaties opzoekt waar je je paard NIET veilig doorheen kan loodsen! Dan bevestig je alleen maar het verkeerde.)
Als we terug kwamen in de wei bleef ze nog lang aan me 'plakken'. Nu ze zelf heel dapper is en veel vertrouwen heeft buiten, begin ik met langzaam af te zakken naar de positie van de ruiter (ernaast) of helemaal achter haar. Zij mag dan voorop en dat vindt ze LEEEEUUUUUK!
Als er iets engs is zakt zij gewoon weer af naar achter en loop ik weer voorop. Op die manier leert ze ook dapper te zijn zonder dat je er perse op of vlak naast moet zijn.
En ik loop daarbij zoveel mogelijk vaste routes. Als ik een vreemde route loop, ga ik meestal gewoon voorop, maar ik kan me voorstellen dat ook dat zal veranderen.

Ze is pas 3 en een kwart jaar oud, maar ik denk dat ik over 1 1/2 jaar een ideaal (alleen!) buitenrij paardje heb!

Misschien heb je hier iets aan.

trea hoex schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 17:22:


Het paard dat het andere

Is echt niet altijd waar hoor! Er zijn zat voorbeelden te noemen van paarden die gewoon erg dominant agressief zijn naar andere paarden, zonder vaardigheden voor leiderschap te hebben en dus ook altijd een ander volgen als er paniek in de tent is. Het is dus gedeeltelijk waar, en helemaal volgens de theorie van parelli, maar er zijn nog andere 'modellen' dan het dominate leider model!

Dat geldt dus ook voor de 'aanpak' die je kiest bij een paard. Of je zoals jij zegt een pak savvy nodig hebt bij een extreem linksdenkend paard, of gewoon handiger een benadering kiest die niet uitgaat van het alpha leiderschap (wie is het dominantst) maar van respectvolle samenwerking zonder druk opvoeren in fases (ik zeg jij doet, en anders.....) is dus iets waar je goed over na moet denken.
Als je vaak een fase 4 nodig hebt kan dat namelijk ook betekenen dat het paard je (bij parelli tevergeefs) probeert duidelijk te maken dat dit absoluut zijn 'ding' niet is.....

Is een heel pak savvy dan beter, of de mogelijkheid om een andere benadering te kiezen?

Groeten,Marleen

Nils Vellinga schreef op zondag 27 augustus 2006, 0:20:


Wat een negatief uitgangspunt!? Alsof je nooit een minder leidende positie kunt innemen bij een paard. De bedoeling is toch dat je je paard niet voor eeuwig aan het handje hoeft vast te houden, maar dat je haar voorbereidt op het leven in de mensenwereld? Daar kun je op oefenen hoor.

Daarom bouw je dus ook eerst het vertrouwen op. Als Donanta schrikt zoekt ze steun bij mij. Ze zal dus eerder stil gaan staan en naar mij trekken, omdat ik haar die steun bij onze voorbereiding al vele malen (met succes, want we zijn niet opgevreten!) geboden heb.
Je moet dit dus ook niet zomaar doen, maar pas als je er zeker van bent dat zij het vertrouwen in zichzelf heeft EN in mij!

Zodra je paard er aan toe is, gun haar dan de kans om haar moed te laten tonen en voorop te gaan..... hun trots groeit waar je bij staat!

Groeten, Marleen

Coulash schreef op zondag 27 augustus 2006, 13:16:


Mooi voorbeeld Bianca!

Groetjes, Marleen

eva sychold schreef op woensdag 30 augustus 2006, 11:40:


Dat is toevallig! Of juist niet dus.... Mijn paard van 3,5 heeft van de 1 op de andere dag ineens hele lellen gele puddingachtige drap in haar ogen. Het trekt als een sliert over haar oogbol en druipt er dan in de ooghoek uit. Verder lijkt ze goed gezond. Ik heb van Eric Laarakkers traumeel ampullen gehad en moet daar elke dag 2 maal druppels van in haar ogen druppelen. Er is bij mij op de wei nog een jaarling die het heeft en het lijkt alsof er meer het beginnen te krijgen. Het lijkt dus een beetje een besmettelijke infectie te zijn. Of het bacterieel is of een virus, dat kon Laarakkers op afstand niet zeggen, maar ik moet goed haar temperatuur in de gaten houden en letten op eventuele andere verschijnselen (bijv snotneus) die konden duiden op verminderde weerstand. Dan moeten er andere maatregelen getroffen worden.

Het is heel sneu.... Ik ga nu naar mijn paarden om te kijken of hoe het nu gaat, ik hoop al ietsje beter.

Is dit een beetje wat jouw jaarling ook heeft?

Groeten, Marleen

Marleen den Arend schreef op donderdag 31 augustus 2006, 8:18:


Oh ja.. er werd ook bijgezegd dat je met ooginfecties niet te lang moet wachten met behandelen, omdat de ogen erg gevoelig zijn en gemakkelijk schade ondervinden van infecties. Laat er anders snel een DA naar kijken. Ik weet niet hoe je tegenover de traditionele medicijnen staat, maar je kunt ook Eric Laarakkers bellen en omschrijven hoe het met je paard gaat. Dan krijg je iets paardvriendelijkere medicijnen

Piet schreef op donderdag 31 augustus 2006, 9:32:



Piet, ik weet niet hoe goed je gelezen hebt, maar ik heb ook een DA geadviseerd, met daarbij de aanbeveling om Eric Laarakkers te bellen voor paardvriendelijke medicijnen. Reguliere middelen zijn vaker dan je zou willen erger dan de kwaal.

Groeten, Marleen

Nick Altena schreef op vrijdag 1 september 2006, 21:39:



Ja! Dat was de allereerste vraag van zijn assistente
Ik heb de info van Laarakkers gecombineerd met de info uit het bezoek van de DA die voor de jaarling kwam. In dit geval dezelfde info... Ik was dus gerustgesteld.

Groeten, Marleen

Peet schreef op zaterdag 2 september 2006, 11:14:


Haha! De oorzaak is niet bekend... kon een bacteriele of virus infectie zijn, misschien mede aangewakkerd door de vliegenplaag. De behandeling bij Laarakkers bestond uit het druppelen van traumeelampullen in de ogen en die van de reguliere dierenarts cavasan oogzalf (met, jaja... wederom antibiotica erin). Beide artsen stelden voorop dat indien de temperatuur zou stijgen of bijv een snotneus of ander ziektebeeld erbij zou komen onmiddelijk ingegrepen diende te worden ivm verslechterde weerstand. Laarakkers heeft daarvoor echinea c (schrijf ik dat goed?) ampullen meegegeven die ik dan zelf moest inspuiten en de reguliere dierenarts zou in alle waarschijnlijkheid ..... daar is tie weer: antibiotica hebben ingespoten.
Enfin; het is alweer over. Het druppelen ging erg moeilijk dus ik heb de druppels gemengd met een verzorgende oogzalf met alleen vitamine A erin, zodat ik dit mengsel heel makkelijk in haar ogen kon smeren.

Groeten, Marleen