Isabel van der Made schreef op donderdag 10 augustus 2006, 20:37:


Hallo, Isabel,
In de schoenen van Marquis zit onder dat rubbertje volgens mij geen ijzer? En als dat er wel zou zitten, het rubber gedeelte is erg dik. Maar dat moet Esther maar bekijken, rubber inlegzolen zijn snel gekocht! :)
Groeten,
Monique

van lennep schreef op donderdag 10 augustus 2006, 22:34:


Oh, wat een grote smakkers! Jammer, had je graag geholpen!
Groeten,
Monique

marielle schreef op donderdag 10 augustus 2006, 17:47:


Indy is nog erg kreupel, maar ze is wel vrolijk en wat ondeugend (zoals altijd) en ze eet goed. Ze hobbelt heen en weer op het weiland en vanmorgen leek ze haar rechter voorbeen wat beter neer te zetten.
Tja, het is nu een kwestie van afwachten.
Bah...............
Groeten,
Monique

Monique Meijer schreef op vrijdag 11 augustus 2006, 9:08:


Indy haar schouder is gelukkig bijna weer in orde, wat een opluchting!
Ze wilde gisteren erg graag even een stukje wandelen. Op de weg kon ik bijna niets meer zien, zachte ondergrond trekt ze nog wat.
's Middags zag ik haar tot mijn schrik echter ineens vreselijk kreupel lopen. Mijn eerste gedacht was dat ze een steen vastgetrapt had en ik besloot haar hoeven goed na te kijken. Wat bleek, mevrouw had als kroning nog een hoefzweer in de teen van de rechter voorvoet zitten. Hij zat al dicht aan de oppervlakte en ik kon zelf het pus eruit laten lopen. Indy landde de afgelopen dagen erg zwaar op de toon van haar rechter voet, dat doet ze altijd als ze last van haar schouder heeft en ik was er al bang voor dat zich daar nog een hoefzweer zou ontwikkelen.
Ik heb het gisteren een paar uur aangekeken en toch maar de dierenarts geroepen aangezien er een duidelijke pulsatie te voelen was. Ze heeft gisteren antibiotika gehad en een fraai hoefverband waar ik twee keer per dag een Rivanol oplossing in moet gieten. Het verband moet drie dagen blijven zitten. Ik heb er voor de zekerheid maar Cribbox opgesmeerd, anders heeft ze hem er zo af.
Ze scharrelt nu op het weiland rond en ergert zich duidelijk aan die onhandige klomp aan haar voet. Het gaat nu duidelijk beter met haar, met haar schouder hebben we schijnbaar nog een keer geluk gehad.
Ik ben benieuwd of het verband er vanavond nog omzit.......
Monique

Esther schreef op maandag 14 augustus 2006, 10:29:


Hallo, Esther,
De oude sok variant ken ik al (helaas meerdere malen toegepast in haar vele hoefzweren jaren), en zal ik zeker doen als mevrouw de boel er vroegtijdig afgehaald heeft. Bedankt dat je meedenkt!
Zodra ze zonder verband mag lopen doe ik haar weer een zelfgemaakt leren schoentje om, dan hou ik het gat zo lang mogelijk schoon. Daar kan ze tenminste normaal mee lopen.
Monique

sandratien schreef op maandag 14 augustus 2006, 14:30:


Gisteravond kwam mij een zeer tevreden Indy tegemoet hinkelen. Ze had de buitenste laag tape van haar verband eraf gekregen. Tot haar teleurstelling mocht ze niet mee wandelen, maar werd ze aan onze carport vastgebonden voor inspectie en herstel van het verband. Ik moest er een aardig stuk afknippen wat uitgerafeld / afgekauwd was en dat heb ik vervangen door een leren zooltje, tape eromheen en het zat weer vast. Indy loopt zonder verband al aardig goed, met verband kan ze op haar manier absoluut niet lopen.
Ze is op en top patient, vreselijk, ze probeert zelfs mijn bloembakken leeg te eten in het voorbij gaan en doet allerlei dingen die ze normaal niet doet, zoals het voor elkaar krijgen net aan de andere kant van de palen (carport) te lopen dan waar ik loop. En ja, dan zit je plotseling vast. Erg iritant, maar ook wel grappig. Ik wil vandaag even een "Krankenschuh" bestellen, die kan ze dan op het land dragen zolang het gat nog niet helemaal dicht is. Dan blijft het gat nog een tijdje mooi schoon. Haar been was vanmorgen helemaal niet meer warm, er was geen pulsatie meer te voelen en het vocht is er ook voor het grootste deel uit. De antibiotika heeft z'n werk dus gedaan. Nu maar hopen dat het verband vandaag en morgen nog houdt. Indy kennende wordt dat erg moeilijk........
Monique

van lennep schreef op dinsdag 15 augustus 2006, 12:34:


Hallo, Esther,
De schouder lijkt weer aardig in orde - ze slingert haar voet niet meer naar buiten als ze loopt, bij Indy het teken dat het probleem in de schouder zit. Er komt geen pus meer uit de hoefzweer. Het is nu meer dat ze last heeft van het dikke hoefverband en ze gruwt van de rivanol oplossing die ik regelmatig in haar verband moet gieten - brrrr, nat!
Gisteren stond ze met de oortjes naar voren neus aan neus met mijn vriend. Mijn vriend op een plagende toon: "Wil Indy een appeltje?" (Het woord "appeltje" is een toverwoord, dan laat ze duidelijk een soort van opwinding en voorvreugde zien en begint ze met haar lippen te smakken.) Indy maakte gelijk ijverig rechtsomkeert en hinkte de stal binnen waar de appelton staat. Toen mijn vriend buiten bleef staan, kwam er een neus naar buiten met een vragende blik in de ogen. Na een paar seconden kwam ze naar buiten en ging weer neus aan neus staan met mijn vriend: dit maal oren plat en een kwaadaardige blik in de ogen. Iemand die haar niet kent zou zich een hoedje schrikken: aaah, ze gaat bijten, maar dat doet ze absoluut niet, hiermee drukt ze alleen uit dat ze het er absoluut niet mee eens is. Toen mijn vriend weer over een appeltje begon, gingen onmiddellijk de oren weer naar voren en probeerde ze zijn gezicht te likken. Toen ging mijn vriend trouwens wel gelijk mee en kreeg ze een paar appeltjes.
Dit soort dingen wil ik altijd nog eens een keer filmen, maar dan denk ik er natuurlijk weer niet aan.
Ik moet er niet aan denken dat ik haar op een dag moet missen - dat zal een keer komen, helaas, maar laten we hopen dat dat nog lang niet gaat gebeuren. Met haar slechte schouder is daar echter helaas wel veel kans op......
Monique

..........voor de handige knutselaars onder ons:
http://www.barhuf.de.vu/hufschuhselbst.htm
Monique

Spirithorses schreef op woensdag 16 augustus 2006, 14:10:


Ik zie het voor me!
Maar het paard bleef tenminste staan! Doet me denken aan enkele erg benauwde seconden, waarin ik met mijn bodyarmer aan de zadelknop van een paard hing - in volle gallop, in het bos, de voeten net niet aan de grond. De rest van het gezelschap had helemaal niks door en galloppeerde fijn verder, erg leuk. Ik let er nu erg op dat mijn kleding goed aansluit en dat ik heuptasjes zover aansnoer dat ik niet kan blijven hangen. Nou ja, had dat vieze mannetje ook een goede dag.
Trouwens, over BH's gesproken, daar heb ik ook nog een genant verhaaltje over........ Enkele jaren geleden wurmde ik mij door een propvolle trein met een enorme rugzak. Helaas moesten er nog meer mensen instappen en de druk werd aardig opgevoerd, ik werd met de massa meegevoerd door de trein heen. Bij een deur aangekomen dacht ik vast te zitten met mijn jas, maar ik voelde maar heel kort wat druk, toen niet meer. Ik schonk er verder geen aandacht aan, mijn jas was er nog, hopelijk niet kapot en lette meer op mijn rugzak om die tussen de mensen door te manoeuvreren. Wonder boven wonder vond ik zelfs een zitplaats in een volgend treinstel. Tot mijn grote verbazing zag ik even later een opgewonden puber langkomen die triomfantelijk met een BH zwaaide en brulde dat die zomaar in het gangpad lag. Ik dacht nog, wat genant als je zo'n ding verliest. Toen werd ik mij ervan bewust dat ik die morgen toch echt een BH aangetrokken had en dat die nu echt verdwenen was. Ik heb mijn rode hoofd maar snel verscholen achter een boek......
Monique

Monique Meijer schreef op woensdag 16 augustus 2006, 14:53:


Oh, verkeerd gelezen Pien, paard bleef dus niet staan.....

Eva Saegerman schreef op donderdag 17 augustus 2006, 9:31:


Als het goed afloopt is het inderdaad erg grappig......
Heb er nog een: jaren geleden had ik erge hooikoorts, in de ergste tijd hielp niets, het was gewoon volhouden en doorgaan. (Nu is het gelukkig bijna over!) Ik was toen op paardevakantie en moest om de haverklap ontzettend hard niezen. De leiding merkte grijnzend op dat dat wel erg handig was, hoefde hij niet achtom te kijken en te tellen, ik reed achteraan en als hij mij hoorde niezen, was iedereen er nog. Op een gegeven moment kwamen we op een weg waar je mooi kon gallopperen. Wij dus in gallop, het ging keihard, geweldig. Krijg ik toch een ontzettende nietsbui en ruk per ongeluk aan een teugel. Mijn paard vliegt zo een ontzettend smal paadje de berg omhoog, bomen vliegen voorbij, allemaal verschrikkelijk krap, takken. Niemand had wat gemerkt, want ik reed immers achteraan om de beginnelingen in de gaten te houden dat iedereen ook meekwam en niemand in de problemen zou komen. (Schaam, kom je zelf in de problemen......) Ik paard stilgezet en voorzichtig achteruit de berg weer af, er was geen ruimte om te keren. Daarna er maar op een drafje achteraan en maar gokken dat je de goede weg neemt. Het was een geliefde weg voor ruiters, dus spoorzoeken hielp helaas ook niets. Gelukkig kwam mij de grote baas tegemoet, vreselijk bezorgd, hij had mij niet meer horen niezen. Later kwam de grote baas zelf in de problemen met een van zijn nieuwe paardjes, Spotty, een gevlekt slank paardje wat nog een en ander moest leren. De grote baas komt ons plotseling tegemoet in een razende gallop, wij stoppen en kijken verwonderd. Hij kon ons nog net toebrullen: "Gewoon rechtdoor, bij het kruispunt wachten, ben zo terug..." voordat hij scheldend in het struikgewas verdween. Spotty bleek gewoon geen zin meer te hebben en wilde naar huis - de kortse weg was door het struikgewas, recht de berg naar beneden. Bij het kruispunt aangekomen hebben we gewacht en ons natuurlijk zorgen gemaakt, maar onze grote baas verscheen al gauw - mopperend, takjes in z'n haar en een grote scheur in zijn broek. Spotty was met hem helemaal tot aan beneden doorgedenderd. Toen had hij haar weer onder controle en was terug gereden, ditmaal over de officiele weg. Hij had Spotty uit medelijden van een handelaar gekocht omdat ze zo verschrikkelijk mager was. Bleek dat Spotty gewoon zo was, er was geen vlees op te krijgen, ze zette alles om in energie en deed dan rare dingen. Menu aangepast en zie daar, een fijn paardje, weliswaar mager, maar kerngezond en vrolijk. En geen onvrijwillige uitstapjes meer.
Monique

Wil schreef op donderdag 17 augustus 2006, 10:40:


Hallo, Wil,
Door mijn polsen enkele jaren bijna iedere dag in te wrijven met planten waar ik niet tegen kan. Klinkt stom, maar het werkt. Ik heb al allerlei medicijnen gehad met bijwerkingen als jeuk (jawel, en dat bij hooikoorts!), bloedneuzen, keelpijn, hoofdpijn. Ik was er zat van. Toen hoorde ik van deze mogelijkheid en ik heb het heel bewust (zonder er in te geloven) uitgeprobeerd. Het duurt een aantal jaren, maar het effect is blijvend. Ik begin in september met de volgende planten waar ik niet goed tegen kan: zuring en dovenetel. En dan hebben we het meeste gehad, alles wat groeit en bloeit heb ik normaal last van, vreselijk.
Ik kan er gewoon bij staan als mijn vriend gras maait, hooi is geen probleem meer (erg lastig als je een paard hebt). Ik hoef me niet meer in de mooiste tijd van het jaar in huis verstoppen of met een opgezet gezicht, vreselijke snotneus en dikke rode ogen vertonen. Echt een aanrader om te proberen; je krijgt in het begin wel eens vervelende blaren en jeukbulten, maar die zijn snel weer verdwenen, bovendien heb je het zelf in de hand hoeveel planten je per jaar doet, soms kunnen ipv 2 planten ook 4 of 5, al naar gelang de allergische reactie die je krijgt.
Het is geweldig als je het jaar erop zit te wachten op de eerste niesbuien en dan komt er niks!
Groeten,
Monique

Spirithorses schreef op donderdag 17 augustus 2006, 12:49:


Inderdaad, veel leuker dan ruzie maken!
Monique

Wil schreef op donderdag 17 augustus 2006, 13:17:


Klopt, dat was ik. Dat van dat regenwater kan ik me voorstellen, als ik in onze regenton kijk zie ik een heel vel van pollen drijven. Alleen de rest wat er zoal nog inzit lijkt me niet zo smakelijk. (vooral die enge muggelarven die door het water kronkelen, brrrrr, maar dat is vast niet de bedoeling om die mee door te slikken.............).
Degenen met een zwakke maag het volgende niet lezen:
Laatst zag ik op TV nog een erg drastische methode om van hooikoorts af te komen, meneer de onderzoeker test het bij zichzelf: Het zijn een bepaald soort wormen die in de darmen leven en daar bloed zuigen. Heb je die dingen in je darmen ben je van de hooikoorts af. Een mevrouw heeft ze nu ook en is nu eindelijk hooikoorts vrij...... Nou, dan heb ik liever hooikoorts, moet er niet aan denken zeg.........
Groeten,
Monique

sandratien schreef op donderdag 17 augustus 2006, 23:09:


Sandratien,
Die ervaring heb ik ook, Indy kent ook "zogenaamd".
Groeten,
Monique