> Spirithorses schreef op zondag 10 september 2006, 19:36:
>>Elzaliene Proost schreef :
>
>> Het probleem waar ik steeds tegenaan loop is hoe 'koppig'/hard

> eigenwijzer is dan een lager geplaatst paard. In mijn ogen
> speelt dit gegeven niet tussen mens en paard maar is dat iets
> van de paarden onderling.
> Knip...
Heb ik dan al die tijd verkeerd begrepen dat een paard de mens als leider moet gaan aanvaarden naast het verkrijgen van vertrouwen?
> Ik denk dat het erger wordt wanneer je nóg meer druk gaat
> gebruiken, hoever wil je gaan? Fase 88 als die zou bestaan ?
> Denk je dat je paard dan wel ineens 'lichter' in reageren
> wordt? Ik denk echt van niet.
> Ik denk dat hij denkt : "Sop het maar op" of hij zou vanuit
> angst moeten reageren en ook dat is niet wenselijk.
> Knip...
Nee dit wil ik zeker niet Pien... Ik vond die hoevenkrabber in zijn been om tot hem door te dringen dat ik zijn voet vroeg al belachelijk worden...
> KAN of wíl hij zijn voeten niet geven?
> Zijn zijn stralen misschien te lang waardoor het pijn doet als
> hij zijn gewicht op dat andere been moet zetten?
> Dat kom ik zeer vaak tegen.
> Knip...
Wat bedoel je precies met 'te lange stralen' Pien? De dikte van het straal kussen te groot t.o.v. de zool/hoefwand, of dat ze te veel ruimte van de zool innemen? Bij Mike nemen de straalgroeven en het kussen wel 3/4 van de zool in beslag schat ik... En het maakt niet uit op welk benen hij moet rusten als hij er één op tilt.
> Een koudbloederiger mentaliteit ? Of mag ik dat niet
> suggereren?Gewoon mentaliteitskwestie; het onnodig vinden dat
> je zoiets van hem vraagt?
> Knip...
Het is wel een Welsh Cob dus een koud bloed... Dat denk ik ook vaak: dat sommige dingen hem niet boeien, of hij vind het niet nodig... Zou dat dan kunnen?
>> knip...
>> Parelli stelt het zo dat als een paard iets na je fase 4 nog
>> niet doet, je fase 4 voor dat paard in bijzonder niet voldoende
>> overtuigend is. Denk aan die hoevenkrabber bij het voet geven!
>
> Wat dan ? Zegt Parelli ook wat je dan wél kunt doen behalve
> naar die fase 88 gaan?
> Knip...
Nee, het enige wat hij stelt is dat een Fase 4 zo overtuigend (hard?) moet zijn als voor het betreffende paard nodig is om te gaan reageren...
> Dat kan gebeuren ja, ik denk wel dat ik hetzelfde zou doen op
> zo'n moment, maar ik zou me wel afvragen waaróm dat paard zo
> stoïcijns is....
> Knip...
Mijn idee was dat hij op dat moment het niet nodig vond om te wachten en de leiding overnam... (weet hij veel dat onder een auto lopen niet gezond is!) Maar ik gok maar wat... Heb jij een idee?
> zult hebben om toch maar iets van hem gedaan te hebben.
> Resultaat : Nóg minder gevoel.
> Bij hem, maar ook bij jou.
> Knip...
Ik rijd hem direct al met trens en sporen... En zoals ik al uitlegde worden ze alleen gebruikt als hij door normale hulpen met zit, reins en been heen loopt. En zo subtiel als kan. Eigenlijk om te zeggen: hé Mike! Ik ben er ook nog!
>>Nu hoop ik dat door de laatst genoemde manier van het gebruik van >beiden dwangmiddelen (maar ja, is een schop of beet van de leider in >de kudde ook geen dwangmiddel?) hem steeds gevoeliger te maken >waardoor ik uiteindelijk beiden niet meer nodig zal hebben.
>
> Nee, je maakt hem juist ongevoeliger; hij stompt af.
> Je haalt alle subtiliteit uit hem en uit jezelf.
> Knip...
Is dat wel zo? Mike is goed voorwaarts, en dus liggen mijn kuiten niet aan! Zoalang hij netjes de kant opgaat waar ik hem heenstuur wordt de trens niet aangesproken. Pas als ik een wending vraag komt mijn zit in actie, tegelijk een lichte kuit druk en een rein tegen zijn hals. Gaat hij hier dus dwars doorheen wat hij niet altijd doet pak ik contact met de binnen rein en komt er buiten een lichte korte druk van mijn western spoor bij... Afstompen zie ik eerder ebeuren bij manege ruiters en dressuur ruiters die aan één stuk door benen blijven geven in het ritme van de pas! Maar dit alles even terzijde: ik wil juist van een bit en sporen af!
> Respect en vertrouwen komen onder andere voort uit
> duidelijkheid, geweldloosheid, consequentie, hem niet teleur
> stellen, lúísteren naar wat hij tegen jou te zeggen heeft, hem
> serieus nemen, middenwegen bewandelen, consessies doen, en
> creatief zijn in het verzinnen van oplossingen zodat het
> 'werk'voor hem leuk blijft waarbij je toch nét datgene gedaan
> gekregen hebt wat je wilde.
> Knip...
Mee eens! En dat probeer ik ook! Maar als hij zegt: je bekijkt het ik ga links terwijl jij rechts vraagt of ik ga naar dat andere paard toe terwijl jij dat niet wilt moet ik hem toch zeker niet zijn zin geven lijkt me? Wat ik in bepaalde gevallen wel probeer is b.v. als hij niet wil halthouden hem afwenden in een kleine volte en het weer vragen. Reageert hij weer niet wederom en nu meerdere kleine voltes. En zo laat ik hem steeds langer werken tot hij bedenkt dat halthouden toch veel fijner is. Een soort psychologische oorlogsvoering dus. Tot nu toe werkt dat ook. Is dat een alternatief hoe jij het zou doen?