Ben ik weer. Blij dat het 'probleem' nu op zijn merites wordt beoordeeld. Overigens, het heeft deels wél al geholpen, die kluisters. Sinds maandag heeft ze ze niet meer om, maar is wél alweer toegankelijker, iets makkelijker te benaderen en ook te pakken. Zo gezien zijn de kluisters dus niet nog eens extra afschrikwekkend geweest... Elders op deze site wordt een discussie gevoerd over bitloos rijden, iets dat we hier natuurlijk ook doen en gedaan hebben. Mijn vorige (privé-)paard, Falki, was eerst waanzinnig voorwaarts, vol vuur! Je zat er nog niet op of hij was al een kilometer verder... Hem heb ik eerst met een hackamore bereden, en meteen daarna met een touwtje. Resultaat was verbluffend. Niet dat ik hem eerst hard heb aangepakt, verre van, maar ik denk toch dat het niet kwaad kan een paard eerst iets duidelijk te maken, desnoods met een iets zwaarder middel, waarna als beloning weer de zelfde vrijheid komt van eerst.
Wat Pura betreft, het is zeker niet zo dat ze geen of minder aandacht van de kinderen krijgt, iedere dag is er veel bezoek in de wei en alle paarden komen ruim aan hun streel-eenheden toe, ook Pura. Voorts worden de paarden iedere dag ook nog eens door jan en alleman gevoerd, Pura staat hoog in rangorde en krijgt dus ook best veel. Nee, ik zou niet zeggen dat ze weinig aandacht krijgt.
Dat van die oorknippen, dat lijkt me idd geheel te kloppen, dus ik heb hier zowaar een slachtpaard staan. Niet zo vreemd als je bedenkt dat IJsland de grootste aanbieder van Europa is betreffende slachtpaarden, ik meen dat 80% van de jaarlijkse uitvoer voor de slacht bestemt is... Lekkere jongens daar... Ja, dan is het natuurlijk wel verklaarbaar, die kopschuwheid, en het zal uiteraard een grote vent zijn geweest die dit deed, heb ik weer.
Pura heeft idd eerst te koop gestaan. Niet vanwege haar gedrag heb ik haar goedkoper dan andere IJslanders te koop gezet, maar ik dacht, komaan, dan is ze ook eerder verkocht, schappelijk prijsje... Domme gedachte dus. Iedereen gaat er blijkbaar van uit dat iets dat goedkoper is, dus wel een afdankertje moet zijn. Dat de prijs van IJslanders de laatste 5 jaar werkelijk duizelingwekkend gestegen en dit hoofdzakelijk op luchtkastelen gebasseerd is, wordt gemakshalve even vergeten. Ook ben ik 'zakelijk' niet zo best, ik geef iedereen steeds te veel informatie en heb Pura dan ook meer af- dan aangeraden. Ook had ik haar reeds een paar keer aan slachtprijs kunnen verkopen, maar daar zit ik ook niet op te wachten. Beloftes van mensen dat ze eindeloos goed voor het paard zullen zorgen, zijn in het verleden dermate onbetrouwbaar gebleken, dat ik daar van mijn leven niet meer aan begin! Wat blijft er dan nog over? Zoals gezegd nemen paarden gedrag vrij snel over, dus is het ook geen optie om haar voortaan maar als creche moeder voor de veulens in te zetten, dan worden die weer angstiger -ook al meegemaakt. Zo wordt het een afstreep lijstje. Verkopen- lukt niet; ander adres- lukt niet; creche moeder- lukt niet; weggeven- doen we niet meer; gedragsverandering door kluisters- doe maar niet, krijg je iedereen over je heen; apart zetten in een klein weitje- zielig, doen we niet; stal- heb ik niet, vind ik ook zielig; wie het weet mag het zeggen... Natuurlijk denk ik dan: laten dekken, zie ik tenminste nog iets terug van mijn geld, niet zo heel veel, maar toch iets. Daarbij zie ik natuurlijk wel ook de bui reeds hangen, want ook haar veulen wordt dan beinvloed door het wantrouwen van moeders. Trouwens, ik heb er zelf één keer op gereden en heb daarbij genoten. Je moet wel steeds allert blijven, maar dat behoort feitelijk iedere goede ruiter steeds te zijn. Maar eigenlijk ben ik te groot en te zwaar voor haar, daarom was ze ook heel goed geschikt voor mijn assistentes als leiderspaard. Een paar keer zijn haar rij mogelijkheden aangetipt, waarbij de gangbare mening was dat ze ongeschikt zou zijn. Nou, daar wil ik nog best een discussie over voeren, was ze 6 cm groter geweest dan hadden jullie er nooit op mogen zitten, had ik haar lekker geheel voor me zelf gehouden! Maar ja, ik kan ook wel een beetje rijden hoor... Affijn, ik ben er nog niet uit, in ieder geval hebben de kluisters deels wel al iets opgeleverd -naast een fikse discussie dus...

Erg mooi filmpje, heb er van genoten!
Dank je wel

Wat ik niet zo snap, is dat je het paard 'least'? Wat houd dat leasen dan feitelijk in, als verder iedereen er ook op mag rijden? Niet zo fijn ja, hoe men daar met paarden omgaat, al moet ik zeggen dat het wel heel herkenbaar is, op veel te veel plaatsen gaat men zo met paarden om, en allemaal noemen ze zich paardenliefhebbers...
Ik denk dat je daar nooit meer naar toe moet gaan, probeer dat paard te vergeten, jammer, maar er is niets meer aan te doen, dit paard krijg je nooit meer 'normaal', al helemaal niet als ook anderen er op rijden. Zoek iemand die zachtzinniger met paarden omgaat, en neem daar les. Ze zijn er heus wel, échte paardenmensen!

Kom op zeg, gister trok je nog als een wilde aan de teugels, en vandaag ga je gezellig =en blijkbaar net zo onwetend= met een halster rijden. Tuurlijk meid, je moet álles eens uitgeprobeerd hebben in je leven, morgen ben jij ook een expert... Ga een ander voor de gek houden!

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 1 juli 2006, 0:54:


sorry! dank je. ga mijn leven beteren. maar kan er slecht tegen dat mensen denken: vandaag manegewerk, morgen bitloos, overmorgen western, beetje zout, beetje peper, zo gaat ie goed...

Ben ik weer. Hoe hebben jullie zelf bepaalde wezenlijke zaken des levens ontdekt? Door het toe te passen, door het te doen! Ouders kunnen nog zo vaak tegen je zeggen: pas op, kachel, heet!, maar je reageert er pas écht op als je je handen er een keer aan hebt gebrand! Vanaf dan weet je dat je respect dient te hebben voor hete kachels.
'Wie zijn billen verbrandt moet op de blaren zitten'. Een zeer wijze les.
Het is een soort abstractie. Het onderscheid tussen oorzaak en gevolg.
Paarden in het algemeen kunnen dat verschil niet maken. 'Als ik dit doe, is dát de te verwachten respons'. Paarden bereiken, over het algemeen, de intelligentie van een kind van een jaar of zes, is mijn ervaring. Dat is een heel eind. Heel ver, maar niet ver genoeg. Een enkel paard gaat daar over heen. Zoals Skoeggie, die duidelijk een 'tijdsbesef' had. Een uur duurd een uur, hoe hard je ook loopt. Dan is het beter je niet zo te vermoeien... Een heerlijk paard, kon bijna lezen en schrijven.
Pura heeft nu, naar blijkt, iets soortgelijks ondergaan. Hoe zeer jullie kluisters ook als iets middeleeuws beschouwen, het heeft fabuleus geholpen! Om een paard een leerproces 'op te dringen' is daarom niet steeds een slechte zaak. Komaan, iedereen weet dat een paard ooit ingereden moet worden, en dat dat feitelijk tegen zijn natuurlijkheid ingaat. Paarden zijn in oorsprong niet om te berijden. Als het pech heeft wordt het opgegeten, maar het is nooit bedoeld om het te knechten. Alleen de mens knecht. Daar maken wij ons allemaal schuldig aan...
De slagzin 'paard natuurlijk' is dan ook een beetje té...
Paarden hebben van nature een drang tot lopen. Daar maken wij gebruik van, we sluiten het dier eerst op, in wei of stal, en vervolgens laten we het dier -met ons er op- voldoen aan de eigen gekozen noodzaak. Het paard was gewent een 20 tal kilometers per dag te lopen, om aan voer en vocht te komen. Wij leveren hem dat. Als tegenprestatie eisen wij alsnog die 20 kilometer! Onder ons, onder onze voorwaarden. Geknecht. Het fijne is dat paarden daar geen bezwaar tegen hebben. Want behalve hun natuurlijke drang, voegen wij nog iets toe. Wij voegen 'inzicht' toe. Inzicht dat het paard bést wel wil leren. Wij bieden paarden de hoop het ooit net zo goed te begrijpen als dat wij het zelf doen. De mogelijkheid niet langer een vluchtdier te zijn, maar ook een jager te worden. Voila, het bewustzijn van het paard. Lukt het mij niet het te doorgronden, wellicht een volgende (generatie). Paarden zijn Goddank vreselijk leergierig. Bang vanwege lijfsbehoud, maar eenmaal overtuigd zijn ze niet meer te stoppen. Worden ze goed behandeld, staan ze open voor alle soorten lering, van dressuur tot western, van simpel tot moeilijk.
De overtuiging, daar schuilt het zich in. Hoe overtuig je een paard? Door hem een keuze voor te leggen! Door het te laten kiezen, zelfstandig te laten kiezen. Een eigen keus te laten maken, desnoods met enig geweld. Als er zinloos geweld bestaat, dan bestaat er ook zinvol geweld, nietwaar? Het laten branden aan een hete kachel is zinvol, daarna doe je het nooit meer... Beperking in ruimte kan zinvol zijn, daardoor begrijp je het begrip 'ruimte' veel beter. Daar is binnen het leerproces niets mis mee.
Pura heeft 3 dagen gekluisterd gestaan. Mooie kluisters, niks engs aan. Met ruimte om te stappen, desnoods te galloperen. Sindsdien is ze werkelijk een stuk bereikbaarder geworden, ze laat zich niet alleen veel makkelijker pakken, ze komt nu zelfs naar verschillende mensen toé! Pura was altijd al een heerlijk paard om te berijden. Kan best zijn dat ze van IJsland vertrokken is als slachtpaard, maar ook slachtpaarden kunnen lief zijn! Heeft ze zelf ook niet bepaald, nietwaar, dat ze een slachtpaard was. Het leverde haar een hoop extra rottigheid op, maar binnen mijn kudde, binnen mijn regels, waarin ze ruim de mogelijkheid had te 'vluchten', is ze nu duidelijk tot het besef gekomen dat angst niet steeds de beste leidraad is. Ik heb het nu reeds van minstens 8 personen gehoord, dat ze makkelijker te pakken is, dat ze zelfs op hun toekomt, geen greintje angst meer... En dat na 3 dagen kluisteren, beperken van loop mogelijkheid!
Vetrouwen van een paard behelst natuurlijk meer dan simpel een bak voer geven. Omkopen met worteltjes, appeltjes, clickertraining. Iki, voor mij, heb nog steeds het idee, dat juist het wijzen op een mogelijke beperking, dmv kluisters, heeft bijgedragen in het leerproces van Pura! Pura is geen slachtpaard, ik ben geen slachtmens, ieder heeft recht op leven. Maar soms moet je tot dat inzicht wel geholpen worden. Desnoods met strengere maatregelen... Ik mishandel geen paarden, ik probeer hen inzicht te verschaffen. Bij Pura lijkt dat gelukt te zijn! En behalve haar, heb ik het ook reeds bij vele paarden bewezen!
Grtz, Okke

Natuurlijk bijten veulentjes! Ook mensenbabies doen dat, alles dat klein is en tandjes heeft, bijt! Juist nu, nu de tandjes langzaam door komen, nu doet het groeien er van pijn en wil je, om dat te verminderen, graag ergens je melktanden in zetten. Babies geef je een bijtring, maar veulens zetten gewoon overal hun tanden in... Er is dus in het geheel geen kwade opzet in het spel, en boos reageren is dus ook niet bepaald opvoedkundig. Duw hem gewoon weg, probeer iets te bedenken waar hij wél zijn tanden in mag zetten en wees op je hoede. Over een tijdje gaat het vanzelf weer over, geen naardere pijn dan zeurderige kiespijn, nietwaar? Word je boos omwille van de verkeerde reden, wordt het paard slechts schrikachtig en verliest het vertrouwen.

Over het algemeen speen ik vrij laat, zo rond de zesde maand, meestal zo rond half oktober. Dan gaat de winter ongeveer in, moet er bijvoer komen, wat niet al. Het veulen is dan reeds vrij zelfstandig, drinkt nauwelijks nog bij Ma, die is dan meer een wandelend colablikje. Tijdens de eerste 6 maanden loopt het veulen regelmatig mee tijdens de (les-)uren, gewoon gezellig samen naar het bos. Daar begin ik al mee als ze ongeveer 2 weken oud zijn. Zo leren ze mensen kennen, situaties inschatten, stukje van de wereld zien. Niets inspannends en als ze willen drinken wacht de hele groep. Eerst 1 uurtje mee, na een maand misschien 2 keer, per week. Zoals dat ook bij mensenkinderen gaat, de lust om mee te gaan om inkopen te doen of gewoon wat wandelen, verdwijnt al spoedig: "laat mij maar thuis...", waarbij 'thuis' wel een wei is waar nog meerdere paarden achterblijven, ook andere veulens. Vaak zie ik ook dat andere moeders het niet erg vinden als 'Truusje óók blijft mee-eten'... Het veulen staat dus nooit alleen, altijd zijn er tantes bij en broertjes of zusjes. Na verloop van tijd kan moeders wat langer wegblijven, zeg 2 uur. Het feit dat Ma uiteindelijk weer terugkomt, legt reeds het vertrouwen vast dat het wel weer goed komt. Moeders kan nu steeds vaker en steeds langer afwezig zijn, veulen maakt zich geen zorgen en kan bovendien elders mee eten. Zo rond de 6e maand dus zet ik moeders, veulens en een oom appart weg. Nu neem ik eerst één moeder mee, ze komt niet meer terug en ze gaat naar een wei kilometers verderop. Na een paar dagen herhaalt zich dit met de anderen, een oom komt erbij, een moeder vertrekt. Goed, er wordt natuurlijk nog wel droef gehinnikt, vergelijkbaar met de heimwee-traantjes, zowel door veulen als door moeder, maar het ebt weg.
Binnen twee weken is iedereen afgespeend, het drinken bij de moeders was reeds een bijzaak, dus daar zijn geen complicaties. Pas als veulen en moeder een paar maanden later opnieuw bij elkaar komen, ja, dan is er even sprake van hevige teleurstelling, want Ma is nu niet meer verknocht als veulen zou willen. Maar ook daar komt het wel weer overheen.
Aldus heb ik ieder jaar gelukkige veulens, die niet getraumatiseerd zijn bij het afscheid, die reeds gewent zijn mee te wandelen, rustig in het verkeer en mak bij mensen. Wat wil je nog meer?