Michiel schreef op woensdag 14 juni 2006, 9:12:


Ineens in een grote groep van 40 paarden ís ook veel, Michiel.
In zo'n grote groep ontstaan subgroepen en dat moet door de paarden onderling geregeld worden, zoiets duurt een tijd. Ik merk ook dat er veel rust is als je de groepen niet te groot houdt en niet onderling teveel wisselt.

Een nieuw paard brengt in mijn groep veel onrust met zich mee, het is dan net alsof de onderlinge rangorde weer even opnieuw bevestigd moet worden en dat gaat door tot in de laagste regionen.
Paarden kiezen hun eigen maatje, en dat is vaak anders dan wij tweebeners voor ogen hadden.
Vaak wel beetje karakter bij karakter ( en soort bij soort).

Winner (quarter/welsh) is hier de onbetwiste leider en hij heeft de 3 koudbloeden uit zijn groepje gezet. Hij duldt ze wel, maar het is rustiger wanneer zij hun eigen stukje hebben. Ik zie dat Fanny afvalt van het gejaag van Winner (hij zelf ook trouwens). De paarden gaan ongemakkelijk lopen , raken gestressed wanneer ze overal overheen/doorheen gejaagd worden en dat is nergens goed voor.
Ik kan me voorstellen dat een paard een beetje ondersneeuwt in een grote groep, en al zeker zonder maatje of subgroepje waarin hij zich veilig voelt.

Mazir, Holly en Bombita zijn ook van die paarden en laten die nu net een stabiel groepje ontwikkeld hebben, ze vallen niet af, hebben hun rust, maar zijn toch met een hek ertussen verbonden met de rest.
's nachts, in de paddocks staan alle paarden samen aan de hekken.
Ze lopen ook wel samenmet de rest (Mazir nog niet, Winner en Dies zijn te heftig tegen hem, dat kan ie nog niet aan) want ik wil wel dat de paarden zonder te rotzooien samen in de bak of op buitenrit kunnen lopen, dus daaraan moet gewerkt worden.

Fanny krijgt van Winner veel op d'r lazer omdat ze telkens weer weigert zich naar hem te schikken, ze gaat altijd en eeuwig de confrontatie met hem aan. Izzy daarentegen wordt zelden gejaagd, omdat zij geen gooi naar de troon probeert te doen, die gaat alles uit de weg, maakt zich niet druk, draait zich om en gaat ergens anders verder eten. Het ligt dus ook aan het karakter van het paard of ie daarin meegaat of niet.

Misschien helpt het je wat als je zo naar Jur kijkt.

Groetjes, Pien

Spirithorses schreef op woensdag 14 juni 2006, 9:57:


Hee Michiel, hoe groot moet die weide dan wel niet zijn als daar 40 paarden opkunnen? Die moet hectáres groot zijn dan.... want anders hebben de paarden zo weinig ruimte en ook dat geeft stress.
Doei, Pien

van lennep schreef op woensdag 14 juni 2006, 9:48:


Ik weet het niet, Esther.
Fanny ging ook goed totdat ik haar weer op de weide liet.
Nu schuurt ze weer licht en is ze weer van het gras af. Het is ook maar een gedeelte van de manen, staart is verder oké, dus er zit vooruitgang in. Waarschijnlijk is ze volgend jaar erdoorheen.

Bombita gaat super! Die heeft nog steeds geen gras, maar schuurt een stuk minder dan vorig jaar. Is ook veel rustiger nu, trapt niet meer zo naar elk vliegdingetje dat bij haar in de buurt komt.
Vorig jaar was echt een ramp, zo zielig....
Moet er wel bij zeggen dat ze op het punt van bevallen staat, dus het kan ook hormonaal zijn dat het zo goed met haar gaat. Ze is werkelijk aan het opbloeien, een heel ander paard aan het worden. Maar goed; er komt een veulen aan, dus we kunnen pas wat zeggen als het veulen over een hééééle tijd van haar af is.

Izzy schuurt niet, maar staat niet op het gras omdat ze wel een verdikte manenkam heeft en ik geen risico wil nemen. Toen we haar kregen had ze dat ook en was ze vééél te vet, dus ik moet dit onder controle houden, zij wordt ook te dik van hooi hoor, 24/7 hooi zorgt ervoor dat ze dichtgroeit. Maar ze heeft prachtige lange Fjordenmanen en dito staart.

Dus 3 niet op gras staande paarden waarvan er één een week op het gras stond en begon te schuren. Tja....



Wij hebben Fanny, Bombita en Holly aan de magnesium gehad, maar één verpakking en niet verder besteld.
Fanny vanwege haar drukte (ik gaf het haar vanwege haar stress en dat hielp goed, wordt vaker gedaan, ken ik van vroeger, het is bekend dat stresgevoelige paarden wel eens vaker een magnesiumtekort hebben).
Holly voor haar zenuwen, die had een trillende achterhand en is ook zo'n juffrouw ooievaar, zat gewoon niet goed in mekaar (en moet je haar nu eens zien : Hollands welvaren met dikbilquarterspieren!)
En Bombita voor haar eczeem, da's nu ook minder erg dus.
Fanny en Bombita krijgen zeer bewust alleen hooi en een mineralenliksteen, zodat het van binnen zo schoon mogelijk blijft.
Holly heeft bergen bijvoer achter de rug omdat ze zo mager was.
En dat niemand mij meer zegt dat een paard niet aankomt van granen, binnen een maand was ze weer in conditie, zonder enig medicijn of spierversterker.

Met alle paarden gaat het goed, (met Fanny's drukte ook, al is haar eczeem in een lichte vorm teruggekeerd) maar ik kan niet zeggen dat dat aan die ene verpakking gelegen heeft, ik denk dat de tijd daar te kort voor geweest is.

Dus ja, maar of je hier wat aan hebt?

Groet, Pien

Wil schreef op woensdag 14 juni 2006, 11:45:


Bij ons heeft salmonella geen kans gekregen (en dan nog geloof ik dat dat erg zal meevallen, ze krijgen het eerder van op elkaar gepakt zitten dan vrij in de natuur, als je alleen al aan hun afweer denkt....). :

Voor de winter hadden we nog 26 kippen en wat hanen, maar we hebben een vossefamilie in leven gehouden, elke dag verdween er wel een, of ze nu buiten of binnen zaten maakte niet uit - hij wist ze te vinden.
Nu hebben we geen kipjes meer en moeten we voor het eerste eieren kopen, nooit zo lekker als je eigen eitjes he....

Pien

Wil schreef:

Ik was maar aan één kipje gehecht en dat was Piepje, die hebben we vanaf haar ei op een kruikje groot getrokken omdat haar moeder haar niet meer wilde nadat zij in een rattenhol gevallen was. Piepje was zo verschrikkelijk tam dat ze altijd voor je voeten liep en toen is er dus iemand op gaan staan, dat heeft ze niet overleefd en ze is onder mijn trui gestorven. Dat vond ik wel erg ja.

Van de andere kippies vond ik het zielig dat ze één voor één verdwenen en je alleen wat veren terugvond, áls je al wat terugvond, of ze nu opgehokt zaten of niet.
Maar de vos moet ook leven en we hebben dit te danken aan de overbejaging in dit gebied. De jagers hebben afgelopen herfst zo verschrikkelijk veel wild gekild, dat de vos dichtbij de mensen moest komen om aan eten te geraken.
Tja, weer die natuur he, en wij maar altijd zeggen dat we het zielig vonden om ze zelf te slachten....

Nu staan we voor de keuze om een hermetisch afgesloten hok + uitloop te maken voor nieuwe kipjes, maar het druist ook weer tegen ons vrijheidsgevoel in wat onze dieren betreft.
Ik vind het niet eerlijk als de paarden wel de ruimte mogen hebben en de andere diertjes niet. We zijn er nog niet uit.

Groet, Pien