Els Kleverlaan schreef op vrijdag 9 juni 2006, 18:10:


Nu heb ik al in heel wat fabrieken gewerkt en dit nog nooit gehoord. In rubberen laarzen vraag je erom, die zijn slap, mijn schoenen zijn ijzersterk en zonder kantel gevaar. In hoge uitzondering zal je gelijk hebben hoor, maar voordat iedereen nu gaat denken dat veiligheidsschoenen gevaarlijk zijn .. hoe valt het te verzinnen .. deze reactie.

Michiel

Els Kleverlaan schreef op zaterdag 10 juni 2006, 12:15:



Ik heb net eens gegoogeld op "stalen neus" en variaties zoals
gekanteld, gevaren, ziekenhuis. En ben daarin je verhaal nergens tegen gekomen. Wel een overvloed aan ongelukken zonder veiligheid schoenen. "Het gevaar" van veiligheid schoenen, daar kan ik geen enkel bewijs van terug vinden. Voor mij is het dan ook niets meer dan een verhaal, waarbij het niet onmogelijk is, dat zo'n stalen neus zou kunnen kantelen, of een paard dit zou kunnen veroorzaken is de vraag. Stel dat van de 1000 geplette tenen die voorkomen kunnen worden met veiligheid schoenen, er 1 mis gaat door kanteling ... en dan was die teen er ook niet best aan toe geweest zonder veiligheid schoen.

Michiel

Ans Jondral schreef op zaterdag 10 juni 2006, 15:22:


Dat is het praktijk bewijs, 1 van de 1000 of 1 uit 't miljoen, niemand die dat weet. Nu nog het verhaal van de man of vrouw die verongelukt is doordat tie een cap op had, ergens achter blijven haken, en de nek gebroken.

Michiel

Ans Jondral schreef op zaterdag 10 juni 2006, 22:51:


Dat heb ik nu bij cappen, veel te zwaar en elke keer dat ik met mijn hoofd door de takken rijd ben ik blij dat ik niet kan blijven haken, ha ha ha.

Michiel

Ans Jondral schreef op zaterdag 10 juni 2006, 23:12:


De grootste veilgheid is weten
dat het ergste wat er kan gebeuren,
een gedachte is.

Een gedachte dat het leven niet prachtig is
in het ziekenhuis met alle zorg die je nodig hebt,
met of zonder tenen. Het leven is niet verschrikkelijk of gevaarlijk -
hoe we er over kunnen denken, dát is verschrikkelijk en gevaarlijk,
totdat de gedachte weg is, dan lachen we weer en is het gevaar geweken. De realiteit is nooit het probleem, totdat we er anders over denken.

Overigens Byron Katie haar nieuwe boek is uit en is fantastisch!!
"Katie's Tao" heet het, ik vind het haar beste boek.

Michiel

epona schreef op zaterdag 3 juni 2006, 15:39:


Ja BM stables heeft dat menpaard (wat geslacht zou zijn) terug gevonden en terug gekocht in België. En wat blijkt nu? Door ervaren mensen gereden is aangetoont dat het een normaal mak menpaard is. Zie: http://www.bndestem.nl/binnenland/article408742.ece

Michiel

Spirit schreef op maandag 12 juni 2006, 10:20:


Leuk en interessant allemaal!

Dat vangen en bekappen lijkt me wel een jaarlijks terugkomend trauma voor deze paarden. Waarom niet wekelijks één paard (of een een stuk of drie) er met een verdovingsspuitje er uit gehaald. Om zo zonder weerstand te kunnen bekappen en eventuele andere medische zorg te kunnen geven? Ok zal duurder zijn en een zware verdoving is ook niet gezond, echter beter lijkt me dan die lange hoefwanden plus een trauma van het vastbinden in een ouderwets bekap toestel. Want dat laaste zal wel nodig zijn, bij een wakker paard.

Michiel

Nel Gommans schreef op dinsdag 13 juni 2006, 20:07:


Ja dat is duidelijk, en daar kunnen ze ook aan wennen, aan dat gezamenlijk bij elkaar drijven. Nu ben ik nog wel benieuwd hoe dan elk paard afzonderlijk zijn voeten kan geven voor een bekap beurd. Zou dat zo zijn dat de bekapper bij dit wilde paard in een kleine box gaat staan en de gewoon de voeten oppakt???


Mooi dat dit zo gaat, die mensen zullen ook wel kennis hebben, bij welke blessures er absoluut stalrust nodig is .... "ja dat hebben we, die blessures bestaan niet" ha ha ... maar toch dit zou een mooie vraag zijn aan hen, toch? Hebben jullie die gesteld toevallig? Zou ook leuk zijn die dierenarts te kunnen mailen met dit soort vragen. Welke enstige blessures/ziektes hebben jullie gehad, wat was de behandeling en hoe is dat uitgepakt?

Michiel

Nel Gommans schreef op dinsdag 13 juni 2006, 23:29:


Ja mooie foto's en natuurlijk geen lastige vragen stellen.
Cynisme is me vreemd dat is makkelijk, kan ik ook geen cynische vragen stellen, wel uit nieuwsgierigheid en bewondering hoe het allemaal zo goed gaat daar, ook al zijn hoefwanden lang en JKK beknabbeld.

Pien zo'n kraal heb je die gezien? Ik heb er graag een beeld bij, is het zoiets als een ronde pen met een doorsnede van 6 meter? En dat worminffecties vanzelf oplossen is ook heel bijzonder. Ik neem aan dat ze wel mest onderzoeken doen. Het zou ook interessant zijn te weten of de paarden anders gingen eten tijdens die perode van besmetting ... JKK, grove den of andere giftige planten?

Michiel

Nick Altena schreef op dinsdag 13 juni 2006, 22:48:



Neem Jur nou, deze winter heeft hij in een klein groepje gestaan en voelde zich daar prima bij. Nu staat hij in een grote weide met 40 paarden en sinds die tijd is hij minder zelf verzekerd, minder blij een beetje depri vind ik hem. In de winter was hij ranghoogste en harem leider van drie merries. Nu wordt hij door de grote jongens weg gehouden van de grote groep, net zoals meer kleinere paarden. En aan de rand komen er wel andere paarden even samen opgrazen met hem. Ik zie het nog aan, maar vermoed wel dat hij een stuk beter in zijn vel zou zitten, met een eigen groepje in een weidje appart.

Zo zijn er wel veel meer paarden te bedenken die zich beter zouden voelen met een ander groeps beheer. Nikki heeft 2 moeders met veulens appart gezet, waardoor het ook veel beter gaat als in de grote groep. Als ik josé en adb zijn opmerkingen hoor, dan denk ik aan dit soort dingen, waar stress is, buiten in het vrije veld.

Michiel

Spirithorses schreef op woensdag 14 juni 2006, 10:05:


Leuk te horen hoe dat bij jou toegaat. En stress door te kleine ruimte zal wel meevallen. De eigenaar laat een weide kaal eten in een maand waarbij hij om de paar dagen een draad opschuift. Zo heeft hij vier leeg staande weides en nog twee waar ook koeien staan. Van die 4 die leegstaan haalt hij droge kuil voor al zijn dieren, en zijn voor de wissel beweiding. Een groter probleem is dat alle paarden swinters in stallen staan, de huurders en individuele eigenaren willen niet anders, behalve ik en 2 of 3 die er over twijfelen. Zo heb je elk half jaar groepsvorming en dan ligt alles weer een half jaar uit elkaar.

Michiel

Spirithorses schreef op woensdag 14 juni 2006, 23:22:


Zou zaterdag 2 september bij jou Pien wat zijn???

Iedereen zelf zijn eten en drinken meenemen, naast een goed humeur en muziek instrumenten. En voor de ET deelnemers de dag erna een tentje met slaapzakken En dit maal niet te laat maken, ha ha ha.

Michiel en Tessel die er dan zo wie zo al zijn, BB of niet.

jacqueline postmes schreef op maandag 15 mei 2006, 10:48:


Tessel en ik zijn er ook bij de volgende ET dag, jij ook Piet of heb ik dat mis begrepen? Ik kan bijna niet wachten oftewel zou graag nu al beginnen. Vooral als ik niet rij door regen, hitte of wat dan ook, dan zou zo'n volledige ET behandeling heerlijk om te doen zijn, lijkt me.
Hoe is de vervolg behandeling van Holly gegaan?


Hoe gaat het bij jou Jacqueline met het aanraken van je paarden op deze manier? Of bij anderen die deze dag gedaan hebben?
Is het een aangenaam iets wat je blijft doen, of heeft het lastige kanten waardoor je het niet meer doet? Zoals het met zoveel dingen gaat, tenzij het echt bij je past. Hoe reageren de paarden erop? Is dat met gewenning eraan, hoe vaak doe je zoiets eigenlijk? Kan iemand me vertellen hoe zo'n volledige basis behandeling precies in zijn werk gaat?

Michiel

Annemieke B schreef op zondag 18 juni 2006, 10:51:



Ja ik mail je voor meer info.
Wel ben ik iemand die bij voorkeur genoegen neemt en werkt met de essentie van dingen. En daarom wil ik eerst meemaken wat jij ons laat zien.


Je woont nogal wat uurtjes rijden van zwolle, dus dat wordt wachten tot de dag bij Pien denk ik. Dank voor je uitleg hier.
Ik heb ook al met google ET-sites bezocht, wat ik daar nergens vind is een kaart van de massagepunten en de volgorde van werken en de duur van de pauze's (met wissellende tijden waarschijnlijk, afhankelijk van de reacties van het paard).

Michiel

Christel Provaas schreef op maandag 19 juni 2006, 19:48:



Hoi Christel, terug gaan naar wat nog veilig voelt en vandaaruit langzaam opbouwen. Je paard geeft zelf het tempo aan, het kan niet mis gaan, met kleine stapjes. Je zegt dat hij ook paniekt als ze er weer onder weg zijn. Het lopen over verschillende verende ondergronden is dus al een kleine stap waarmee je kunt improviseren. Daar heb je de schoenen nog niet eens bij nodig. Het aan en uit doen zonder de grond te raken is ook zo'n kleine stap, wennen zal hij het vlotst als je langzaam gaat.

Michiel