e m kraak schreef op donderdag 8 juni 2006, 11:26:


Zeg Egon,
Mensen belachelijk maken is niet leuk. Mijn collega probeert altijd vanaf een opstapje op te stappen om de rug van haar paard te ontlasten, en dat is ook niet verkeerd dacht ik zo. Mijn collega en ik zijn beide niet met lange benen gezegend, onze paarden zijn niet groot (1,45 en 1,50), dus waar heb je het over? Ik gebruik ook een opstapje sinds ik een onderzoek gelezen heb wat voor krachten op een paard werken als je normaal opstapt. Ik doe het om de schouder van mijn paard te ontlasten.
Nee, Egon, dit vind ik erg onaardig......
Monique

e m kraak schreef op donderdag 8 juni 2006, 11:51:


Hallo, Egon,
Het kwam wel onaardig over, maar het zij je vergeven....... :)
Op Indy springen is voor mij en Indy geen optie, Indy met haar schouder en ik met mijn knie. Een kennis merkte eens treffend op: "Knappfuß und Knappfuß", allebei een slecht been. Vandaar dat ik een opstapje een goede optie vindt. Mijn rechterbeen is niet soepel genoeg om als een atleet op het paard te springen en zal dat helaas ook nooit weer worden.
Met vallen heb ik geen problemen, ik heb jaren actief judo beoefend en de valtechnieken zijn er toen zo ingesleten dat ik nog steeds instinctief de juiste houding aanneem en het ergste af kan wenden. Toen ik bezig was met de laatste loodjes voor de zwarte band heb ik helaas mijn knie blijvend beschadigd, toen was het in een keer over. Door de problemen met mijn knie ben ik niet meer de held die ik altijd was, ik weet dat ik er eerder afgewipt kan worden dan een ander omdat mijn knie soms blokkeert en mijn been helemaal verkrampt. Dat is erg geinig op een bokkend paard heb ik al eens ondervonden, je kunt niet blijven zitten en je kunt er niet af, helemaal aan de genade van dat paard overgeleverd.......
Iedereen moet voor zichzelf uitmaken of een helm nodig is of niet, de wet schrijft dat tot dusver gelukkig nog niet voor (is toch zo?), dus iedereen is er vrij in.
Een cap ondervind ik ook als een hinderlijk ding, en ontneemt je inderdaad een stukje van je vrijheid die je ondervindt als je heerlijk met je paard onderweg bent, maar een stukje veiligheid is ook niet weg.
Groeten,
Monique

Nils Vellinga schreef op vrijdag 9 juni 2006, 1:25:


Hallo,
Ik begrijp niet goed wat nu eigenlijk het probleem is. Altijd en overal loop je een bepaalde mate van risico. Je hebt zelf veel in de hand, echter nooit alles 100%. Ik snap niet dat dat zo moeilijk te begrijpen is. Waarom die afkeurende houding tegen een helm? Veilige stijgbeugeltjes mag wel, een helm en chaps e.d. niet? Gaat het nu alleen om ijdelheid, kapsels of te laten zien dat je zo goed bent dat je geen helm nodig bent? Waarom je aan extra risico's blootstellen, om nog niet eens te denken aan je familie, als er iets gebeurt?
Met het voorbeeld wat ik gaf van mijn collega, wat Egon zo nodig belachelijk moest maken, wilde ik aangeven op wat voor eenvoudige manier je ernstig letsel kan krijgen, zelfs bij een paard waar je zoiets nooit bij zou verwachten.
Maar goed, wie meent zijn paard zo goed getraind te hebben en zelf zo geweldig te zijn dat hij/zij alle risico's 100% uit kan sluiten, die moet vooral zonder helm gaan rijden. Ieder zijn/haar eigen keus. Dat is pure zelfoverschatting in mijn ogen en onnodige blootstelling aan risico's.
Zondag gaan we weer fijn op pad, opstijgend vanaf bankjes met een helm op.
Groeten,
Monique

Huertecilla schreef op vrijdag 9 juni 2006, 9:28:


Hallo, HC,
Zoveel mensen, zoveel meningen, dat is nu eenmaal zo. Het gaat jou om de betutteling, mij in eerste instantie niet. Het gaat mij om een extra stukje bescherming.
In jouw weerstand tegen die betutteling kan ik me voor een groot deel wel vinden. Maar sommige mensen zijn zo verschrikkelijk onvolwassen en lijden aan chronische zelfoverschatting dat een zekere mate van betutteling soms niet verkeerd is. Dat degenen die wel weten wat kan en niet kan en wat hun eigen rijkunsten voorstellen zoals altijd weer onder die betutteling moeten lijden, is erg sneu.
Ik had me in Duitsland in eerste instantie bij een rijvereniging aangesloten, om wat mensen te leren kennen in mijn omgeving. De regeltjes bevielen mij echter niet, o.a. de verplichting met bit te rijden, nou, dan rij ik daar maar niet. Ook heb ik geen zin tussen Davey Crocketts te rijden, die in de zomer bij 30 graden een wasbeer muts op hun hoofd hebben, tussen al de franje nauwelijks hun teugels kunnen vinden en bij elke versnelling jeehaaa!! brullen. Ach, spaart tijd, geld en vooral een hoop ergernis. De westernafdeling mocht gek genoeg zonder helm rijden, de anderen moesten beslist met cap, waarom dat zo was, geen idee. Ik heb inderdaad gelezen dat jij af en toe extra bescherming gebruikt, dat vind ik heel goed.
Het heeft mij veel moeite gekost in Duitsland een verzekering te vinden die mij als ruiter wilde hebben op mijn voorwaarden. En dat is zonder aangepaste kleding, zonder cap, zonder zadel, zonder hoofdstel, kort gezegd paard en ruiter geheel kaal. Mijn collega daarentegen heeft een verzekering die eisen stelt. Overkomt haar wat en ze kan niet aantonen dat ze passende maatregelen genomen heeft (cap, bit, zadel), dan kan ze de ziekenhuisrekening zelf betalen. Echt schandalig, kan ik bijna niet geloven.
Opstappen kan ik ook zonder bankjes e.d., dat doe ik alleen voor mijn paard. Het komt onderweg vaak voor dat ik ook normaal opstap, is die mogelijkheid er echter, dan maak ik liever gebruik van een opstapje. Mijn paard komt het duidelijk ten goede.
Groeten,
Monique

marielle schreef op vrijdag 9 juni 2006, 11:35:


Hallo, Marielle,
Zou ik maar wel doen hoor, ramen lappen is erg gevaarlijk..... :)
Groeten,
Monique

Huertecilla schreef op zaterdag 10 juni 2006, 18:50:


Hallo, HC,
Inderdaad, je beperkt je tot de ruiters, en daar ligt je fout vind ik. Paarden zijn paard, zelfs het nog zo goed opgevoede, getrainde, volgens Parelli, of weet ik het wat getrainde paard, blijft een paard, dus een vluchtdier.
En dat is nu net dat ene stukje wat je niet in de hand hebt, ondanks de hersenen van de mens. Als je paard van mening is dat zijn leven in gevaar komt dan zal het je paard een rotzorg zijn of jij de betere hersens hebt, hij volgens Parelli getraind is, jij er opzit en of hij wel samen met jou door die smalle doorgang past.
Er zijn nog een ander stel hersens en ook gevoelens waar je rekening mee moet houden, en dat zijn die van je paard. Ik heb het idee dat die steeds vergeten worden. Ook al zou je met opvoeding dat alles uitschakelen, wat hou je dan over? Een machine.
Groeten,
Monique

Hallo,

De problemen rond Indy haar vreemde huppeldrafje zijn bijna opgelost! Haar achterhand heeft een heel andere vorm gekregen en ik voel haar veel meer bewegen onder mij. Rechtsom buigt ze nu mooi met de bocht mee en raast niet meer zo snel mogelijk met haar hoofd naar buiten door de bocht. Haar rechter achterbeen wil bij stretchen nu net zover naar voren als haar linker achterbeen. Strek ik daarbij ook haar rechterhoef, trilt haar been nog iets, maar dat wordt ook al veel beter. De spieren rechts achter zijn niet meer zo verschrikkelijk hard, ik kan ze nu vastpakken. Als ik die spieren na inspanning masseer, geeft ze met gapen en zuchten aan dat het goed voelt wat ik aan het doen ben. Bekappen gaat ook steeds beter, doordat ze soepeler is kan ze haar achterbenen steeds hoger optillen en steeds langer op de hoefstandaard laten staan.

Bij het rijden merk ik steeds duidelijker verschil. Bij een bocht naar rechts volgt haar lichaam veel beter, ik heb niet meer het idee dat ik scheef hang en ik hoef haar haast niet meer te corrigeren. Indy is ook meer voorwaarts geworden, haar achterbenen komen er steeds beter onder, al trekt ze de eerste rondes nog iets met haar rechterachterbeen. Als ze warm is, is er geen verschil te zien. Een hele opluchting dat het toch haar spieren blijken te zijn. Met Indy haar geschiedenis ga je toch aan slijtage en andere enge dingen denken.

Groeten,
Monique

van lennep schreef op woensdag 14 juni 2006, 13:38:


Hallo,
Wat je niet al voor je paardjes doet, he? Ik herinner me mijn fanantieke pogingen om zelf een vliegenmiddel te maken aan de hand van allerlei recepten die ik her en der verzameld had. Ik had mijn brouwsels gewoon in de keuken staan, in flessen en in een oude theekan.
Toen ik zag dat mijn vriend op het punt stond zich een kopje van mijn nieuwste brouwsel in te schenken, heb ik de hele handel maar naar de schuur verplaatst. Nou ja, ik denk niet dat mijn vriend er iets van overkomen was, maar of het zo lekker zou smaken, was een tweede. Hij vraagt nu eerst bij twijfel of het voor paardjes is of voor mensen. :) Ach, het zit ook in de familie denk ik, zijn jongere broer heeft bij ons eens een paardesnoepje gegeten, en hij maar mopperen dat we vieze Duitse koekjes hadden, die muffig smaakten en bovendien steenhard waren met rare stukjes erin, net hooi. Ik heb me doodgelachen, eigen schuld, moet hij maar niet stiekum in mijn kasten gluren......

Even heel wat anders: Mijn vriend is ooit bij de grens Nieuwe Schans aangehouden door de Duitse douane. Hij had een doosje achterop de fiets met daarin een zak biotine. In eerste instantie wilden ze zijn paspoort zien en ze wilden toen nog weten wat er in het doosje zat, want daar kwam een eigenaardige doordringende geur vanaf. Hij zei dat het een voedigssupplement voor ons paard was, maar werd natuurlijk niet geloofd. Ze dachten dat hij een drie kilo zak weat o.i.d. wilde smokkelen. De zak moest open en het goedje werd grondig bekeken. Vooral de ene douanier meende een geweldige vangst gedaan te hebben. Ze kwamen echter al gauw tot de conclusie dat het wat anders moest zijn, het smaakte te muf. Mijn vriend kon het niet laten te zeggen dat ze daar een mooie vacht en sterke hoefjes van zouden krijgen. Gelukkig konden de heren wel tegen een geintje en mijn vriend mocht doorfietsen......
Groeten,
Monique

Eva Saegerman schreef op woensdag 14 juni 2006, 15:12:


Hallo, Eva,
Wat goed zeg!
Groeten,
Monique