roweentje schreef op dinsdag 16 mei 2006, 10:40:


Hallo,
Ik wilde altijd graag een haflinger(mix) of een ijslander(mix), liefst al wat ouder, niet zo groot (ik heb korte beentjes, ik was bij het uitdelen van de benen vast naar paardjes aan het kijken), en rustig van karakter.
En waar kom ik mee thuis? Jawel, een Quarterhorse merrie van twee dagen oud. Bij mijn paard en ik was van begin af aan duidelijk dat we bij elkaar hoorden.
Een vriendin van mij wilde absoluut geen arabier, geen merrie en geen schimmel. En wat heeft ze? Een witte arabische merrie. En ze wil haar voor geen goud missen. De klik is inderdaad het belangrijkste.
Groeten,
Monique

opusone schreef op dinsdag 16 mei 2006, 14:03:


Hallo Opusone,
Oh, wat erg, wat herkenbaar.......
Ik kan alleen maar zeggen: Zoek alsjeblieft een andere hoefsmid, op een eenjarig veulen een praam moeten zetten, zegt toch alles over die hoefsmid?!
Mijn paard is jarenlang op die manier mishandeld, want ja, een paard moet zich immers zonder gemor laten bekappen/beslaan, en als paard niet wil dan zorgen we er wel voor met veel getrek, geduw, gebrul, geschop, gemep. Trek a.u.b. je mond open en maak hier een eind aan, laat het niet zo ver komen als ik, je paard zal dit nog jaren met zich meedragen. Kan/wil je hoefsmid niet anders, schop hem van je erf en probeer een ander. Je paard houdt hier gegarandeerd een trauma aan over!
Sorry voor de harde woorden, maar mijn paard kon als 2/3 jarige alleen nog maar met praam en onder verdoving worden bekapt. Het heeft me twee jaar gekost om haar weer normaal vast te kunnen binden en haar hoefjes te bekappen, zonder dat ze de hele tent afbrak, zo verschrikkelijk bang was ze! Ze zweette ontzettend en raakte volledig in paniek. Ze vindt de meeste mannen na zoveel jaren nog steeds wat eng.
Waarom volg je niet de cursus en doe je het lekker zelf? Dan ben je van niemand meer afhankelijk! Ik hoop dat je er wat aan doet......
Groeten,
Monique

e m kraak schreef op woensdag 17 mei 2006, 12:39:


Hallo,
Ik heb zelf drie keer een reis in een paardetrailer meegemaakt, met een chauffeur voor de trailer die geweldig goed reed, erg voorzichtig afremde en optrok en echt door de bochten kroop.
De hele reis duurde ongeveer een half uur tot drie kwartier, maar ik vond het een verschrikking. Wat een lawaai door de wind, auto's die achter de trailer rijden kunnen echt bedreigend overkomen, motoren die inhalen, e.d. En dan je evenwicht houden als je door een kuil rijdt of een rotonde tegenkomt. Ik kan het goed begrijpen dat mijn paard bang is in een trailer (vandaar dat ik haar gezelschap heb gehouden).
Mijn paard stond de eerste keren wel vastgebonden, de laatste keer stond ze los, ik hield haar af en toe aan haar halster vast. Je kon echt in haar ogen zien dat ze het vreselijk vond. Ze trilde, zweette, ging zo breed mogelijk staan en drukte haar hoofd onder mijn trui - dat arme beest.
Vervoeren doe ik haar daarom alleen in het uiterste noodgeval, verder lopen we overal naar toe.
Groeten,
Monique

Christel Provaas schreef op vrijdag 19 mei 2006, 9:34:


Helemaal mee eens, een onervaren paard op die manier vervoeren zoals wij gedaan hebben, dat kan gewoon niet, dat is vragen om moeilijkheden. Daar geef ik je helemaal gelijk in!
Het was ook de bedoeling dat ze eerst trailermak gemaakt zou worden, zoals we met alles heel geleidelijk gedaan hebben, maar moeten is ook wat....... Even ter info: mijn paard stond de laatste keer bij een boer. Ze werd elke dag volledig inelkaar getrapt door een oversexte ruin, ze mocht niet apart staan. Uit pure noodzaak EN in overleg met mijn toenmalige dierenarts hebben we haar daar regelrecht weggestolen. Mijn paardje was toen heel erg ziek, bij die boer had ze geen mogelijkheden te herstellen om van haar zware blessures. Ze kreeg wat tegen de pijn en de stress en we hebben het gelukkig zonder ongelukken doorstaan.
Ik heb helaas ontzettend veel pech gehad met de pensionstallingen waar mijn paard gestaan heeft. Als het moet, krijg ik haar wel weer zonder problemen in de trailer, Indy volgt zolang ik voorop loop, maar ik moet wel bij haar blijven, dan gaat het prima.
Groeten,
Monique

Hallo,
Woensdag avond had Indy iecht ets vreemds..... Kom ik na een hele dag vergaderingen thuis, zie ik Indy naar me toe strompelen: haar linker achterhoef onbewegelijk, muurvast! Hoe ze dat nu weer voor elkaar gekregen heeft..... Ik heb maar gelijk onze dorpstherapeut gebeld die er binnen een kwartier was. Hij mompelt wat, doet een simpele greep en mevrouw kon er na twee seconden weer op staan en er op lopen. Op de een of andere manier had ze zich zo rottig verstapt dat ze haar hoef niet meer kon bewegen. Indy loppt nog een beetje voorzichtig, maar ze draaft er al weer op los. Maar goed dat deze meneer er is, hij mag van mij 150 jaar oud worden! :)
'Tis ook altijd wat........
Groeten,
Monique

Cherry schreef op vrijdag 19 mei 2006, 11:53:


Tja, Indy heeft helaas altijd al van die aparte dingen gehad, ik kijk eigenlijk nergens meer van op. :)
Ik moet de plek vanavond nog een keer met jenever insmeren en dan zal het wel loslopen. Het is nauwelijks warm, alleen een beetje dik. Ik denk dat we er vroeg genoeg bij waren, dan is de ontsteking nog niet zo erg.
Groeten,
Monique

Wil schreef op vrijdag 19 mei 2006, 13:36:


Hallo, Wil,
Onze dorpstherapeut is een erg zwijgzame en bescheiden oude man. Hij heeft een officiele opleiding tot fysiotherapeut gevolgd maar helaas geen diploma, zoals ik al eens eerder schreef. Hij kan ontzettend veel. Als het puur om spieren of pezen gaat dan is hij zeer bereid uitleg te geven hoe hij deze weer op de juiste plaats teruglegd. Vooral pezen (heb ik zelf gehad in mijn hand een tijdje terug) zijn ontzettend pijnlijk en het is een verademing als die weer op hun plaats liggen. Als ik hem vraag hoe hij dat doet dan geeft hij graag uitleg, een aantal dingen kan ik nu dus ook zelf. Maar als het puur om botten gaat of wervels dan is hij erg terughoudend. Een leek kan namelijk erg veel schade aanrichten; daarom kom je daarvoor ook geen cursussen tegen en wel voor massage en stretching e.d..
Bij Indy zat het in het gewricht boven de hoef. En automatisch ook in het been, daar waren twee spieren een stukje overelkaar heen geschoven, door die rare stap die ze schijnbaar gemaakt heeft. (Ik denk dat ze weer uit de stal "gestort" is, ze struikelt na 5 jaar nog steeds over een afstapje van 5 cm hoog. Als ze iets interessants ziet, loopt ze als een kip zonder kop...:) ). Hij manipuleert in zo'n geval het gewricht heel voorzichtig zodat het weer op zijn plaats schiet; bij Indy stond de hoef iets naar achteren gebogen en zat vast, ze kon alleen de punt op de grond zetten.
Hij betaste de hoef, bracht de hoef in de geschikte houding om het deel wat niet op de juiste plaats zat weer terug te duwen en duwde voorzichtig met zijn vingers. Ik kon meteen aan Indy zien toen het weer goed zat, de uitdrukking in haar ogen veranderde, ze ging met haar neus naar beneden en slaakte een diepe zucht.
Dit is dus absoluut geen rare hokuspokus (daar hou ik namelijk helemaal niet van!), mijn vriend, mijn moeder en ik zijn laatst ook bij hem geweest met rugproblemen (ikke ischias, au, wat pijnlijk!) en een helemaal vastzittende nek bij mijn vriend. Het is echt geen hokuspokus, je voelt dat alles weer op z'n plaats gaat en de spanning en pijn neemt heel snel af. Hij is ook heel zacht, je komt niet strompelend en onder de blauwe plekken weer thuis.
Met "normaal" bedoelde ik dat het voor Indy normaal is dat ze altijd weer wat heeft, ik ken haar niet anders. Is er ergens een gat, dan stapt zij erin, ligt er een steen, dan stapt ze er op. En niet een keer, nee, ze is in staat er dan nog een keer in of op te stappen. Ookal was de staldeur 5 meter breed, dan is ze nog in staat de bocht te krap te nemen en tegen de deurpost te knallen. Dat hebben we laatst ook gehad, toen was haar hele heup scheef en zat ze muurvast. Een deel kon ik verhelpen met massage en stretchen, in haar been was echter iets voorelkaar weg en dat heeft die meneer toen verholpen.
Voor manipulaties aan botten en wervels kun je geen cursus volgen zover ik weet omdat het gewoon te gevaarlijk is, daarvoor zul je een opleiding fysiotherapie voor mensen moeten doen en daarna specialiseren in dieren.
Ik denk niet dat er iemand bereid is te laten zien hoe je bijvoorbeeld een vastzittende wervel moet manipuleren zodat die weer netjes zijn plaats inneemt.
Ik heb het al heel vaak gezien (helaas, zucht....) bij Indy en het zou echt fantastisch zijn om het zelf te kunnen, maar helaas..........
Groeten,
Monique

Monique Meijer schreef op vrijdag 19 mei 2006, 14:05:


Wil,
Hmm, wat raar, ik had ook nog iets anders geschreven waar "normaal" in voor kwam, ik dacht dat je dat bedoelde, maar nu kan ik dat bericht van mij niet terugvinden? Tsss, de moderne techniek en ik.... humm.
Jij bedoelt dat als het een normaal iets is, wat elk paard zou kunnen overkomen, neem ik aan?
Monique

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 19 mei 2006, 14:54:


Hallo, Eddy,
De kwakzalvers horen inderdaad bij "dangerous stuff" en die moet je mijden, daar heb je helemaal gelijk in!
Dit geval betreft echt niet een "zogenaamde" kraker. Een dierenarts raadplegen in een geval van verschoven wervels levert je echt niets op. Hij zal pijnstillers geven en hopen dat het er vanzelf weer uitschiet. Een dierenarts heeft meestal geen aanvullende opleiding gedaan in de richting van fysiotherapie. Onze therapeut wordt af en toe door ziekenhuizen in de buurt ingeschakeld bij probleemgevallen, en ik denk dat dat genoeg zegt....
Een tijd geleden had Indy haar rechter schouder weer uit de kom. De therapeut adviseerde wel een kleine pijnstiller omdat ze wel wat moest bewegen, daarom belde ik mijn dierenarts. De dierenarts die kwam was helaas een invaller (niet mijn eigen dierenarts, die dit wel 100% ondersteund) en die vond het maar stom, dat wicht met die rare oude man. Het moest een hoefzweer zijn en hij wilde in de hoef gaan snijden. Nou, mooi niet dus, ik heb zijn mes afgepakt. Hij gaf toen morrend een pijnstiller en legde de hele verantwoording bij mij neer. Best, daar kon ik mee leven. Na zoveel problemen kan ik gelukkig nu zelf aardig onderscheiden wanneer de dierenarts moet komen en wanneer onze dorpstherapeut, de houdingen en bewegingen zijn namelijk erg typerend bij de verschillende problemen. Nog even iets anders: mijn moeder heeft jarenlang bij zeer geleerde doktoren en zelfs een psycholoog gelopen ivm haar rugklachten. Niets hielp, jarenlang heeft ze met een band om de nek gelopen, want het moest daar wel wegkomen. Ze is een keer bij onze dorpstherapeut geweest en het is over.
Groeten,
Monique

Karin Haneveer schreef op vrijdag 19 mei 2006, 15:22:


Hallo, Karin,
Heel goed om je erin te verdiepen en te leren hoe alles inelkaar steekt en werkt! Spieren lekker masseren en stretchen is goed te leren middels een korte cursus, maar zelf gaan "kraken", daar zou ik erg voorzichtig mee zijn, je moet wel 100% weten wat je doet.
Groeten,
Monique

Wil schreef op vrijdag 19 mei 2006, 17:22:


Hallo, Wil,
Ik heb helaas geen medische opleiding, ik ben beedigd vertaalster Duits.....
Groeten,
Monique

Monique Meijer schreef op zaterdag 20 mei 2006, 11:03:

Nog even over pechpaard: dat is inderdaad het geval bij Indy. Vanmorgen liet ik haar op het weiland, geen vuiltje aan de lucht. Haar voet was bijna weer in orde. Hoor ik ineens wild hoefgetrappel en gehinnik, ik kijk naar buiten en zie de ponys van de achterburen als bezetenen door het weiland razen, en Indy zwaar hinkend koers zetten naar de stal. Het is dezelfde voet, een pees is erg gezwollen en warm......
Mevrouw staat zich nu op stal te ergeren, ik ben sinds enkele uren haar voet aan het koelen. De zwelling neemt al af en de warme plek wordt duidelijk kleiner. Gelukkig dat ik er zo vroeg bij was. Zodra ze haar voet weer helemaal belast (vanmiddag denk ik, zulke acute dingen genezen ook weer snel) laat ik haar weer op het weiland, ik kan haar niet opsluiten, en in de bak windt ze zich alleen nog maar meer op.
Zo, tijd om haar voet weer in te smeren....

Annemieke B schreef op zaterdag 20 mei 2006, 14:52:


Eh, equine touch heeft toch te maken met "soft tissue"? Ik heb me rot gezocht op internet, maar ik kom maar steeds dingen tegen die te maken hebben met spieren, pezen en drukpunten. Niet rechtzetten van bijvoorbeeld wervel?
Hoor graag van je Annemieke.....
Groeten,
Monique

Annemieke B schreef op zaterdag 20 mei 2006, 21:00:


Hallo, Annemieke,
Bedankt voor je uitleg. Ik heb zelf gelukkig veel profijt van de cursus massage en stretching die ik gedaan heb. Veel simpele dingen kan ik daardoor zelf oplossen en Indy langzaam maar zeker soepel maken. De laatste tijd voel ik duidelijk dat ze veranderd, ze beweegt heel anders, ik ZIE nu spieren in haar rug bewegen die anders zo stijf als een plank waren en het voelt ook heel anders aan als ik op haar rijdt. Eerst was rijden op Indy net alsof je in de auto zit, alleen rechtdoor en verder eigenlijk geen beweging. Mijn collega benijdde mij er altijd om dat ik ook in een verschrikkelijk snelle draf gewoon op mijn achterwerk kon blijven zitten en haast niet uit het zadel kwam. Op haar Haflinger wordt je bijna zeeziek, daar beweegt echt alles...... Maar Indy begint nu gelukkig ook meer te bewegen, voor mij wel wennen!
Ik heb over equine touch en quantum touch gelezen op internet, maar ik denk niet dat het wat voor Indy is. Als Indy iets heeft dan zit ze werkelijk MUURVAST, echt heel erg. Het euvel zelf moet dan aangepakt worden, anders krijg je haar niet weer op de been en gaan er ook andere lichaamsdelen vastzitten.
Ik heb nu de hele dag Indy haar been gekoeld en gemasseerd, gevarieerd tussen rustig op stal hooi knabbelen tot even grazen op het weiland en korte stukjes op onze verharde oprit lopen. Indy haar been is niet meer warm of dik, ze loopt weer bijna normaal. Duik ik met de pot verkoelende gel op, houdt ze haar been al omhoog en doet met een diepe zucht haar hoofd omlaag. Ik zal blij zijn als het weer helemaal over is, bah geen leuke dingen. Dit hoort nu eenmaal bij Indy, daardoor kan ik ook wel eens niet rijden, maar dat vind ik niet erg, ik zou haar voor geen goud willen missen.
Groeten,
Monique

Hallo,
Gistermiddag heb ik nog even Indy haar hoeven bijgewerkt. Ik loop altijd nog een paar keer op de weg heen en weer of ik iets raars hoor of dat er ergens nog een flintertje af moet. Maar Indy liep goed en ik wilde weer naar huis. Kom ik voor ons huis een achterbuurman tegen die mij onmiddellijk besprong.
Erg mooi paard, maar jammer dat ze geen hoefijzers heeft, anders had ze het ver kunnen brengen. Wie ik wel als hoefsmid heb, want zo horen hoeven er niet uit te zien. Hij stond er verontwaardigd bij en keek met een ongelooflijk gezicht naar Indy haar hoeven.
Wat een uitspraak, dat is toch niet te geloven. Ik heb voorzichtig pogingen gedaan hem uit te leggen dat ik de hoefbekapper ben, maar dat wilde hij niet geloven. Dat kunnen vrouwen niet. De stoom begon langzamerhand uit mijn oren te komen, maar ik heb me kunnen beheersen. Na een half uur was Indy in slaap gevallen en ik had hem aan het verstand gebracht dat hoefijzers niet nodig zijn. Met het hoefbeen had hij meer moeite, want hoeven zijn immers massief....... Toen kwam de hamvraag, wat zij nu eigenlijk voor pony was. Vertel dat maar een oud boertje van 85 jaar........ Meld ik dat ze een quarter horse is en wil ik uitleggen wat dat is, meld hij trots dat hij kwetter hossess wel kent, dat zijn die met die koeien. Tja, de wonderen zijn de wereld niet uit....
Nou hopen dat hij mijn verhaal over hoefjes onthouden heeft. Het woord quarter horse leer ik hem ook nog, desnoods schrijf ik het voor hem op.
Groeten,
Monique