Tineke Nolet-Verdel schreef op zondag 14 mei 2006, 19:12:


Ik weet niet of het in haar familie voorkomt. Haar vader (een quarterhengst) is niet bekend als fokhengst. En over haar moeder heb ik geen informatie. Wel gek dat je er juist nu naar vraagt. :) Ik heb vanmorgen toevallig een brief op de post gedaan, die ik aan haar fokker heb geschreven in de hoop er achter te komen of het in haar geval inderdaad genetisch is.
Hopelijk stuurt hij mij een antwoord. (Ik heb al gedacht om hem gewoon even op te bellen, maar dat is er nooit van gekomen omdat alles 'en français' verloopt. En om een telefoongesprek te voeren, daarvoor is mijn Frans niet goed genoeg vrees ik :) )
Ik denk wel dat zijn antwoord heel interessant zou kunnen zijn, aangezien mijn paard geboren en opgegroeid is in de belgische Ardennen, wat een heel andere omgeving is ten opzichte van waar ze nu staat. Ik hoop dat ik zo ook misschien wat meer inzicht krijg in de rol van de omgeving op de seme.
Moest hij mij antwoorden, dan laat ik het wel weten.

Ik vraag mij trouwens ook af wat voor karakter je paard heeft? Omdat de meeste van de seme-paarden die ik ken nogal stresskippetjes zijn, ook in de winter. Zou er een verband zijn tussen stress en eczeem?

groetjes
Ans

Tineke Nolet-Verdel schreef op zondag 14 mei 2006, 22:39:


Daar gaat mijn theorietje :)
Tja, de paarden die ik ken zijn inderdaad bijna allemaal bwp of hebben toch een scheut volbloed door de aderen stromen. Of ze bevinden zich in een stressvolle situatie. Zo zijn de ergste gevallen op de melkerij de meest opgefokte merries die erbij staan. (buiten het feit dat ze veel te rijk voedsel krijgen natuurlijk) Zoals je wel weet worden merries en veulens al vrij vroeg gescheiden van elkaar, de merries die daar redelijk kalm op reageren zijn over het algemeen paarden met geen of hele lichte eczeem. De merries die hysterisch reageren op dit vroege spenen en ook weken naast de veulenstal gaan postvatten, zijn meestal ook de zwaarste eczeem gevallen. Dit kan inderdaad wel mijn idee hierover beïnvloed hebben. Misschien is het toeval.
En mijn eigen paard is ook half anglo-arabier, dus dat zal er dan ook wel wat mee te maken hebben. In haar geval is het niet zozeer dat ze echt de hele dag loopt te stressen, maar als je met haar bezig bent krijg je het gevoel dat ze niet gelukkig is met zichzelf, dat ze geïrriteerd is. En zo nu en dan kan ze voor de kleinste irritaties volledig door het lint gaan. Of ze loopt te ijsberen door haar wei en gaat dan haar weidemaatje een beetje pesten, terwijl die nog niet eens in de buurt was.
En ook de hele verzorging van haar eczeem kan haar mateloos irriteren. Ze houdt er niet van ingesmeerd en ingesprayed te worden. Meestal kan ik haar wel overtuigen even te blijven stilstaan tot ik klaar ben met haar. Maar als ze echt niet wil, dan durft ze wel eens uitslaan in mijn richting.
Maar nu ze een boett draagt, hoef ik gelukkig veel minder te sprayen en te smeren. En de Boett-deken vindt ze zelf ook heel fijn. Die komt ze zelf vragen! En ze steekt haar hoofd zelf door de nekopening.

groetjes
Ans

Wil schreef op zondag 14 mei 2006, 23:05:


Yep die weet ik.
De hengst is Sandras Pretty Story nummer 3190921, Uit de lijn van 'Story man' en 'Go Man Go' en ook 'Commando Star' en 'Real Luck'

groetjes
Ans

Wil schreef op maandag 15 mei 2006, 11:39:


Oh, ik weet wie de eigenaar is, of toch alleszins was toen mijn Tempête werd geboren. Erg vreemd, maar ik heb namelijk kopies van de papieren van de hengst. Staat alle info op. Een email adres heb ik nog niet kunnen vinden. Maar de toenmalige eigenaresse heeft een stal of iets dergelijks in Wallonië in Septon, "The Liberty Rock Barn". Ooit van gehoord? (leve Google!!)
Ik ben geen lid van het Quarter stamboek, mijn paard is immers geen volbloed Quarter. Der moeder was een anglo-arabier.
(Als het goed is zou mijn brief morgen moeten aankomen bij de fokker, ben erg benieuwd of ik antwoord krijg. spannend :) )

groetjes
Ans

Wil schreef op maandag 15 mei 2006, 23:16:


Dat is mij ook al een paar dagen opgevallen. Tempête staat ook altijd op de grond te stampen. Ik wist eerst niet goed wat ik daar van moest denken totdat ik hele wolken mugjes rond haar benen zag zwermen.
En ook tussen haar benen en aan haar uier.
Ik spuit nu daarom dagelijks haar benen in met een anti-muggenmiddel, en smeer het ook tussen haar benen en op haar uier. Als ik dat doe is ze meteen een stuk kalmer.
Mok, of iets dat er op lijkt heeft ze nog nooit gehad. Dus daar kan ik weinig van zeggen. Maar het paard van een vriendin van mij, heeft ook hele erge eczeem en ook soms mok. Alhoewel dat dier 24/7 op de wei loopt.


Wat ik ook opvallend vind, is dat de rest van de paarden redelijk gerust gelaten worden door die muggen. Zelfs als Tempête naast Charly staat, zie je een hele zwerm muggen boven haar en boven Charly is dan amper een muggetje te bespeuren. Nochtans krijgen deze paarden exact hetzelfde te eten en worden in dezelfde omstandigheden gehouden. Ze hebben echt een voorliefde voor mijn paard. Zelfs als ze volledig is ingepakt en ingesmeerd met tea tree en anti-mug, dan nog verkiezen ze haar boven haar niet ingesmeerde en ingepakte weigenootje. Er moet dus toch iets zijn wat die muggen "ruiken" waardoor ze mijn paard verkiezen. En als die muggen het ruiken, dan moet dat toch te achterhalen zijn, wat dat juist is? Of niet?

groetjes
Ans

Als je Shiny vervoert, kan er dan niemand mee achterin rijden, om hem op zijn gemak te stellen? Of er zelf bijkruipen en iemand anders laten rijden?

Tempête is zelf ook niet zo gek op trailers en vrachtwagens. (Is eens vreselijk mis gegaan) Zelf kies ik er ook voor om alles maar te voet te doen, maar inderdaad soms kun je er niet omheen. De laatste jaren ben ik enkele keren met haar naar de kliniek gemoeten. En dan zou een trailermak paard wel heel handig zijn. Staat je paard daar met een kapot sprongewricht voor de loopplank te steigeren. Dat wil je natuurlijk wel vermijden.
Sederen lijkt mij ook geen oplossing. Ik ben mijn paard twee keer in de kliniek moeten gaan halen terwijl ze nog gesedeerd was. Dat maakte de hele zaak nog moeilijker. Want als mijn paard gesedeerd is en iets niet wil, dan krijg je absoluut geen reactie. Ze negeert je volkomen. En dan zit er niets anders op dan haar benen één voor één te verzetten, terwijl je achter haar kont duwt en haar zo de trailer op duwen.
De vrachtwagen waarmee ze meestal vervoerd wordt heeft een videocamara in het laadruim. Zodat je je paard in het oog kunt houden, en een luidspreker zodat je ertegen kunt praten. (helpt ook heel goed)
Als ze gesedeerd is zie je echt wel dat ze heel veel moeite heeft in de bochten, nog meer dan zonder sedatie. Ik schrik er trouwens altijd van hoe moeilijk het is voor een paard. Zelfs met een hele rustige chauffeur, staat ze te zwalpen op de vrachtwagen. ik denk dat veel mensen onderschatten hoeveel inspanning dit vraagt. Eigenlijk zou je puur om te weten hoe moeilijk het is, eens achterin moeten meerijden.

groetjes
Ans

Tineke Nolet-Verdel schreef op vrijdag 19 mei 2006, 18:09:


De fokker van mijn paard heeft nog steeds niets van zich laten horen. Ik wacht nog wat af.
Net zoals Wil, zijn mijn ervaringen met cojosol ook niet schitterend. Heb het ongeveer 2 maanden gebruikt, zonder succes. Het was zelfs erger dan het jaar daarvoor. De tea tree verzacht wel wat (als je het er 3 keer per dag opsmeert) Maar de rest van de producten hadden geen (zichtbaar) effect. En om zomaar te gebruiken zijn het wel erg prijzige producten.

groetjes
Ans

eddy DRUPPEL schreef op maandag 22 mei 2006, 9:54:


Vreemd, maar voor zover ik weet woon ik ook in België, en hier mag het niet. Het ging hier trouwens om een schuilhokje van 4m op 5m. Moest een vergunning voor aangevraagd worden. Ze wilden 'plannen van de constructie' en een hele rits andere documenten. Als hij nog 2 vierkante meter (vanaf 22 m2) groter geweest was, moest er zelfs een architect aan te pas komen.
En dat allemaal voor een paar houten palen met planken tegen. Mijn vader wou de moeite niet doen, en dus is de stal er zo gekomen. (lekker illigaal)

groetjes
Ans

Charly, mijn zus d'r pony heeft lichte artrose aan haar sprongewricht.
Alhoewel er op RX-foto's nauwelijks een afwijking te zien is, loopt ze toch aardig mank.
In overleg met de DA krijgt ze al sinds een 2-tal maanden primeval gelinaat. Ze lijkt daardoor ietsje beter te lopen, maar er is zeker geen opvallende verbetering. Omdat de pot nu leeg was, besloot mijn zus toch maar eens haar licht op te steken bij de DA om eventuele alternatieven te bespreken. Volgens de DA (was trouwens zijn vrouw aan de telefoon, maar die is ook DA) had het geen zin om iets anders, zoals bijvoorbeeld cortaflex, te proberen. Omdat er toch niet zo heel veel verschil is qua samenstelling tussen al die verschillende producten. En zou ze beter gewoon blijven voortdoen met de primeval.
Volgens haar moesten we trouwens niet verwachten dat ze ooit nog zou stoppen met manken en was die kleine verbetering al heel wat.
Ook was het volgens haar noodzakelijk om de pony pijnstillers te geven. De noodzaak hiervoor ontging mijn zus een beetje, dus vroeg ze hier over door: Of het de bedoeling was dat haar pony de rest van haar leven stoned op de wei stond? Nee, dat was volgens de DA nu ook de bedoeling niet, alleen als ze met haar pony ging rijden natuurlijk. (lees: want tja een paard heb je om te rijden en zo'n manke knol dat is nogal genant om mee buiten te komen hé.) Mijn zus antwoordde hierop: Dat als haar pony te mank was om te rijden, dat ze dan wel de fiets zou nemen. :) Waarop de DA iets zei in de trant van dat dat een persoonlijke keuze was. (Zijn er echt mensen die hun paard dan maar drogeren om te kunnen rijden???)

Mijn opmerkingen hierbij: Is wat die DA zegt correct? Moeten we er niet op hopen dat Charly ooit nog rad loopt? ( Ze is nog maar 9 jaar) En heeft het geen zin om andere producten te proberen?
Ik had uit de verhalen van anderen altijd verstaan dat artrose inderdaad niet te herstellen is, maar dat met de juiste voedingssupplementen, je paard wel weer rad kon lopen. Ook dacht ik dat het wel zinnig was om verschillende supplementen te proberen, omdat paarden soms beter reageren op één bepaald product dan een ander.
Ik weet niet of er mensen zijn hier, met een paard met artrose. Maar wat zijn jullie ervaringen?
Verder vroegen ik mij ook af, of het kwaad het kon om met Charly te gaan wandelen als ze mank staat. Wandelen zou goed voor haar zijn. Maar wat mij hierbij ontgaat is: of het de bedoeling is om met haar te wandelen ALS ze niet meer mankt of om met haar te wandelen ZODAT ze niet meer/minder zou manken.

Groetjes
Ans

Peter Donck schreef op maandag 22 mei 2006, 12:02:


Het gaat hier inderdaad om niet agrarisch gebied. Bufferzone van natuurgebied noemen ze het. Waarom dat zo is, ontgaat mij volledig. Het stukje land waarover het hier gaat is namelijk langs alle kanten ingesloten door bebouwing.

Tuurlijk had ik het liever een helemaal legaal stalletje gehad. Maar waarom maken ze dan alles zo ingewikkeld?

We hebben het trouwens erg discreet gehouden, om zoveel mogelijk last met de gemeente te vermijden. We hebben de stal zelf niet verankerd in de grond, maar hij steunt op een soort metalen houders met een pin aan. Voor de rest is hij helemaal uit hout en bestaat de vloer uit gewoon zand.
Als de gemeente ooit moeilijk gaat doen, is zo'n bouwsel nog altijd gemakkelijker te legaliseren dan een betonnen kot met betonvloer.

groetjes
Ans

Christel Provaas schreef op woensdag 24 mei 2006, 8:32:


Dat wil ik allemaal best geloven, maar deze pony heeft geen artrose gekregen omwille van spanning in de rug. Ze heeft een stamp gehad van een andere pony op haar sprongewricht en haar gewricht is daarna een tijdje ontstoken geweest. Het is sindsdien dat ze mankt.
Ik heb trouwens al contact gehad met een medewerker van AdB. Omdat ik met mijn paard graag eens een stage wou volgen. Maar ik kreeg bericht dat ie ermee ophoudt in België. Hij verhuist en geeft alleen nog maar lesdagen in Nederland. En om voor een half dagje mijn paard op transport te zetten richting Nederland, dat zie ik nu ook niet zitten. Spijtig want zijn trainingscentrum was hier niet zo ver vandaan.

groetjes
Ans

Christel Provaas schreef op woensdag 24 mei 2006, 14:55:


Inderdaad wel interessant. Maar volgens de DA in de kliniek zou het degeneratieproces reeds gestopt zijn. Om 100% zeker te zijn zouden er dan wel nieuwe foto's gemaakt moeten worden. Maar omwille van de plek en de geringe hoeveelheid aangetast kraakbeen, zei ze dat we zo goed als zeker konden zijn dat het gestopt was. En de schade die er reeds is, kan je er natuurlijk niet mee ongedaan maken.

Monique Meijer schreef op woensdag 24 mei 2006, 13:21:


Wow Monique, Indy heeft precies al heel wat voorgehad!! En ik dacht dat ik last had met onze paarden, maar Indy is precies toch nog een geval apart! :) Heeft ze trouwens nog last van haar schouder?
Maar lasertherapie of iets dergelijks lijkt mij wel zinnig. Misschien moeten we maar op zoek gaan naar een oplossing in die hoek.
Weet je trouwens hoe zoiets juist werkt?
En heb je geen ervaring met voedingsupplementen zoals primeval of cortaflex?
groetjes
Ans

We zitten op de wei een beetje met een kraaienplaag.
Ze vinden mijn omheining ideaal om op te gaan zitten en schijten steeds mijn handvaten onder. (En ik, blonde doos, pak daar natuurlijk altijd recht in.Grr)
Ook gebruiken ze mijn wei als eetplaats, van overal brengen ze rotzooi aan om die dan op mijn wei smakelijk te komen verorberen. Mijn weide begint hoe langer hoe meer op een vuilnisbelt te lijken. Overal liggen de schalen van kippeneieren (ze gaan eieren pikken bij de buurman, zo ongeveer een vijftal per dag) en rottende resten van halfopgegeten prooien of afval. Gisteren heb ik zelfs de rib van een schaap of geit (denk ik) gevonden en het dijbeen van een kat (met nog nog rottende vleesresten aan. jamie!!!)
Mijn waterbak vinden ze ideaal als drinkplaats (met als gevolg een ondergescheten waterpomp en waterton) en als ze doodgaan besluiten ze steeds om hun laatste adem bij mij uit te komen blazen. Zo stond ik vorig jaar wel voor een heel onaangename verassing. Na enkele weken leeggestaan te hebben, ging ik eens langs om die wei weer in orde te brengen voor de paarden. Had één van die rtzkken besloten om in de waterton dood te gaan. Gevolg: De waterton was voor de helft gevuld met een rottende kraaiensmurrie met een hele hoop krioelende maden, met hier en daar nog een pluim die herkenbaar was. Ik heb die ton wel drie keer uitgewassen met dettol en javel, voor ik ze weer geschikt achtte als drinkton voor de paarden.
Daarnet heb ik weer een halfopgegeten pad gevonden samen met een soort smurrie waarvan ik absoluut niet weet wat het geweest kan zijn.
Normaal ben ik heel gastvrij, maar nu is het oorlog!!! Ik wil die r*tkraaien weg!
Iemand tips??

groetjes
Ans

Christel Provaas schreef op maandag 29 mei 2006, 17:45:


Knallen is geen optie. Mijn wei ligt midden in een woonwijk. Denk niet dat de buurtbewoners dat zo leuk zullen vinden. :)
Ik kan eventueel wel wel een beetje met een lotjesgeweer van mijn vader(wat hij gebruikt om de ratten te vermoorden) op de wei gaan spelen.
Maar als ik dat maar af en toe doe, zouden ze dan daarna ook wegblijven?
(En dan moet ik natuurlijk ook achteraf al die stukjes metaal gaan zoeken)
Mag ik ze eigenlijk afschieten? Of is dat verboden?