MarjanS schreef op dinsdag 18 april 2006, 10:41:


De grens tussen gewone opmerkzaamheid van het paard en het
geen notie nemen van je kun je zien aan de signalen die je paard je laat weten: Oren weggedraaid, hoofd weggedraaid, blik elders gericht, zich niet aan jouw tempo aanpassen, weg willen draaien, op je tenen gaan staan, niet met jou 'bezig' zijn, maar heel erg met de omgeving, etc.

Tuurlijk moet je je paard de ruimte en de mogelijkheid gunnen lekker om zich heen te kijken. En tot op zekere hoogte ook achter zich, maar daarin zou ik inderdaad een grens bepalen, vandaar dat ik ook schreef dat je telkens weer het hoofd vraagt, dus haar hoofd in jouw richting vraagt.

Maar ik vind het teveel als ze zich tijdens het lopen ineens omdraait, van je af, kont naar jou toe, dát zou ik dus niet goed vinden maar ik zou haar aanmoedigen dat áls ze wil kijken achter zich, dat ze dan in jouw richting draait, dus met de kont van jou af.
Zo blijf jij bij haar hoofd en houd je 'controle'.

Dat betekent niet dat je de hele tijd loopt te sjorren (zoals Michiel beschrijft) , maar je bent wel oplettend en nadenkend en jij houdt haar hoofd altijd naar jou gericht.
Wil ze van je afdraaien manouvreer haar dan zo dat ze de andere kant uitdraait. Zo kom je haar toch tegemoet, maar blijft ze toch meer bij jou.

Als ze geen rekening met je wil houden en van je wegloopt waarbij jij het nakijken hebt dan zet je haar stop, kalmeert haar, een pas achteruit en weer in stap, waarbij zij achter jou moet blijven.
De touwzwiep is er voor wanneer ze tóch langs je wil glippen.
Geloof me ; 5 minuten werk! En je krijgt een bérg meer aandacht.

Succes, he, anders vraag je maar....
Pien

MarjanS schreef op dinsdag 18 april 2006, 10:41:


De grens tussen gewone opmerkzaamheid van het paard en het
geen notie nemen van je kun je zien aan de signalen die je paard je laat weten: Oren weggedraaid, hoofd weggedraaid, blik elders gericht, zich niet aan jouw tempo aanpassen, weg willen draaien, op je tenen gaan staan, niet met jou 'bezig' zijn, maar heel erg met de omgeving, etc.

Tuurlijk moet je je paard de ruimte en de mogelijkheid gunnen lekker om zich heen te kijken. En tot op zekere hoogte ook achter zich, maar daarin zou ik inderdaad een grens bepalen, vandaar dat ik ook schreef dat je telkens weer het hoofd vraagt, dus haar hoofd in jouw richting vraagt.

Maar ik vind het teveel als ze zich tijdens het lopen ineens omdraait, van je af, kont naar jou toe, dát zou ik dus niet goed vinden maar ik zou haar aanmoedigen dat áls ze wil kijken achter zich, dat ze dan in jouw richting draait, dus met de kont van jou af.
Zo blijf jij bij haar hoofd en houd je 'controle'.

Dat betekent niet dat je de hele tijd loopt te sjorren (zoals Michiel beschrijft) , maar je bent wel oplettend en nadenkend en jij houdt haar hoofd altijd naar jou gericht.
Wil ze van je afdraaien manouvreer haar dan zo dat ze de andere kant uitdraait. Zo kom je haar toch tegemoet, maar blijft ze toch meer bij jou.

Als ze geen rekening met je wil houden en van je wegloopt waarbij jij het nakijken hebt dan zet je haar stop, kalmeert haar, een pas achteruit en weer in stap, waarbij zij achter jou moet blijven.
De touwzwiep is er voor wanneer ze tóch langs je wil glippen.
Geloof me ; 5 minuten werk! En je krijgt een bérg meer aandacht.

Succes, he, anders vraag je maar....
Pien

MarjanS schreef op dinsdag 18 april 2006, 10:19:


Misschien vind je het flauw van me als ik dit zo zeg, maar ik merk dat de paarden onderling veel meer ophebben met elkaars aandacht dan die van ons tweebeners.
Ik weet verder niet over wat voor soort aandacht je het hebt, maar zo heel veel hoef je nu ook weer niet te doen met je paard.
En tijdens al die uren dat jij werken bent staat je paard daar alleen.
In mijn gedachte kun jij al die uren niet goedmaken door een poetsbeurt of een wandeling.
Da's maar zo'n fractie vergeleken met al die andere uren.

Onze Bombita is ook erg afwijzend naar de andere paarden toe, zij heeft haar oren ook vaak plat liggen, gaat alles uit de weg en gaat alleen staan.
Toch, wanneer ik haar uit de groep haal, merk ik dat ze het prettig vindt om weer terug te zijn ( en de andere paarden ook, dan wordt er over en weer luid gehinnikt). Zelfs alleen op de weide met één ander paard maakt haar onrustig. Ook al is zij enorm op zichzelf, ze wil toch graag in de luwte en de veiligheid van de groep zijn.

Het maakt mij juist rustiger als ik weet dat mijn paarden een maatje hebben, waarmee ze op hun paards kunnen communiceren, wat kroelen, klooien, suffen. Dan weet ik dat mijn paard een stuk minder afhankelijk is van mijn aandacht.

Greetz, Pien