jan seykens schreef op donderdag 6 april 2006, 10:59:


Bij mijn eerste paard ontstond altijd een flinke bult na de enting als zij voor in de borstspier was geprikt. Als ze de enting in haar hals kreeg had ze nergens last van. Lijkt mij dus dat het niet speciaal een allergische reactie op de entstof hoeft te zijn, maar dat ook de plek waar geprikt wordt van belang is.

Groet, Els.

Huertecilla schreef op donderdag 6 april 2006, 12:44:


Met dat laatste ben ik het helemaal eens. Zit ik zelf alleen met de "verplichting". Rijden bij rijvereniging of keuren bij stamboek = verplicht enten. Nu weet ik op het moment niet of ik met beide of één van beide door wil gaan, dus wellicht heb ik dit jaar wel de keus.

Maar goed, daar ging het niet over. Ik heb het nog even in het entingboekje nagekeken, en bij de merrie waarover ik het had is tweemaal dezelfde entstof gebruikt. Eerste jaar in borst; wel bult, jaar erna in hals; geen bult. Ik vraag me dus af of het wel daadwerkelijk zo goed is om in een grote spier te enten. Ik snap de onderbouwing wel van het verspreiden van de entstof, maar mijn ervaring is dus anders. Als het zover is (september, meen ik) zal ik eens aan mijn veearts vragen wat zijn mening erover is. (Als ik ze dan nog laat enten...).

Els.

Huertecilla schreef op vrijdag 7 april 2006, 9:20:


Deze twee entingen gaf ik aan, omdat ik er in dit geval zeker van was dat het om dezelfde entstof ging. Het betreffende paard heeft verscheidene malen een bult gekregen als ze in de borst was geënt. In de hals heeft ze er nooit last van gehad. (En ik heb haar 20 jaar gekend/gehad dus dat zijn best wel veel entingen...)

Mijn oude fjordenruin heeft twee keer gekreupeld toen hij in zijn borst was geënt. Geen verdikking of bult te bespeuren, maar toch heel stijf aan één voorbeen. Voor mij dus een reden om ze voortaan in de hals te laten prikken, als ik het nog laat doen, maar ik heb nog een aantal maanden om die beslissing te nemen. Want ja, dat nergens aan mee doen... Ik ben nou eenmaal niet zo overtuigd van eigen kunnen en mag toch graag wat advies hebben in een lesje...

Groet, Els.

Huertecilla schreef op zondag 9 april 2006, 9:37:


Zoals al geschreven, ik begrijp dat de bilspier theoretisch de perfecte plaats is om te enten. Mijn paarden zijn nog nooit op die plaats geënt, dus ervaring heb ik er niet mee. Omdat jij aangaf dat één van jouw merries er een bult aan had overgehouden, leek het me aardig mijn entervaring te laten weten. Dus, in mijn geval, niet meer in de borst maar in de hals. Mijn paarden hebben nog nooit last gehad van een enting in de hals. Wellicht heb je daar wat aan, mocht jouw paard een volgende keer weer een bult op haar achterste krijgen...

En HC, mijn ambities liggen niet zo hoog. Wil gewoon lekker paardrijden. En ik heb altijd gedacht dat het voor mijn paarden en mij goed was om iedere week een lesje mee te pakken. Begin daar inmiddels ook mijn twijfels over te krijgen, vooral met het oog op mijn oude dame. Tenslotte heeft niemand mij ooit verteld, dat het beest pijn aan haar voeten had. Ook mijn eigen fout, geef ik toe, schijnbaar toch altijd teveel vertrouwd op de "deskundigen". In mei ga ik nu zelf een weekje op "cursus" en wel bij Pien. Wil eerst eens leren goed van de grond af met mijn paarden bezig te zijn en zie dan wel verder.

Groet, Els.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 18 april 2006, 22:24:


Ben het er absoluut niet mee eens, dat een paard zijn maatje snel vergeet. Heb wat dat betreft zelf iets meegemaakt met mijn eerste paard. Was een heel makkelijk rustig dier. Op een dag werd ze in het bos ontzettend druk, dribbelen, hinnikken, niet te houden. Tot we een ander paard tegenkwamen. Ook heel zenuwachtig en druk. Berijdster vroeg aan mij hoe mijn paard heette. "Jolah." "Oh, dus ze heet geen Cora?" Nu wist ik dat mijn paard voor mijn vriendin haar kocht zo heette. Bleek dat het paard waar ik op reed (en ze was toen al tegen de twintig) als veulen en jong paard bij het andere paard op het land had gestaan. Inmiddels was ze al enige malen verhuisd en van eigenaar veranderd (ze had zelfs enige jaren op een manege gelopen), maar toch herkende ze haar vroegere maatje al van verre, wist/voelde ze zelfs dat die in het bos was. En dat kwam echt niet door mij, want ik kende noch het andere paard, noch degene die erop zat. En naar wat ik later hoorde, waren ze elkaar in al die jaren slechts één keer eerder tegengekomen.
Dus vergeten? Vergeet het maar...

Groetjes, Els.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 19 april 2006, 14:43:


Ja, maar da's bij mensen net zo. Wat versta jij onder vriendschap dan? Als onze vrienden (of familie) emigreren, wordt het contact ook heel anders en dan hebben wij nog de mazzel van internet en post, zodat het contact niet helemaal verbroken wordt. Maar ook de mens zoekt in dat geval een vervanger voor de "leegte". En toch zeggen we dat we vrienden blijven.
Als het paard dus zijn vroegere maatje terug ziet, zijn ze weer "vrienden" of zie ik dat verkeerd? Mijn eigen merrie miste haar maatje wel degelijk toen hij twee jaar geleden overleed. Met onze nieuwe ruin heeft ze ook een band, maar toch heel anders dan met de oude, daar zie je duidelijk verschil in. Ze gaat bij voorbeeld veel gemakkelijker bij hem weg, terwijl hij veel meer staat te gillen, dan onze overleden ruin.
't Is uiteindelijk net wat je onder "vriendschap" verstaat.

Els.

mairim schreef op donderdag 20 april 2006, 15:36:


Aan goed hooi en een liksteen hebben paarden over het algemeen voldoende. Kijk maar eens verder op deze site. (Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen, m.n. oude of zieke/verzwakte paarden hebben wel eens wat meer nodig.) Wij voeren 's winters, als het gras op is, ongeveer één baal hooi per dag aan twee fjorden. Nu zijn dat vrij kleine lichte balen, doordat we zelf persen. We voeren het in drie porties. Ze hebben dan niet de hele dag te eten, maar dat is in hun geval niet verstandig, omdat ze anders veel te dik worden. Het hangt heel erg van de pony en van het gebruik af, hoeveel hij nodig heeft, dat is een kwestie van uitproberen en goed in de gaten houden. Als je een inschatting probeert te maken, hoeveel hooi je voor de winter in moet slaan, zou ik uitgaan van ongeveer een halve baal per pony per dag. Je kan het aan het eind van de winter altijd nog wel wat hooi bijkopen, hoewel het dan wel duurder is.

Groetjes, Els.

crystal schreef op donderdag 20 april 2006, 17:41:


Hoi Crystal,

Nog een tip: Hooi is het goedkoopste als je het zo vers geperst van het land koopt. Zodra het in opslag heeft gelegen wodt het duurder. Als je een kennis/boer in de omgeving hebt die hooi verkoopt kan je dat proberen. Je weet dan ook meestal van te voren waar hij gaat hooien en kunt zien wat voor gras en/of kruiden (onkruiden) er op het land staan.

Mocht je vers geperst hooi hebben, dan moet het minimaal 6 weken liggen voor je het kan voeren. Het is ook belangrijk dat je het in eerste instantie niet helemaal afsluit door het in een container op te slaan of rondom af te zeilen, het moet kunnen uitwasemen, anders gaat het schimmelen. Wij laten het altijd een week of wat op een kar staan (bodem van betongaas) met alleen een zeil bovenop, wat we als een soort tent uitspannen. Het hooi regent dan niet nat, maar er komt wel genoeg frisse lucht bij.

Groetjes, Els.

marielle schreef op vrijdag 21 april 2006, 17:51:


Hoi Marielle,
Wij hebben het hooi niet de hele winter op een kar staan, alleen de eerste paar weken, daarna gaat het de hooizolder op. (Het stro heeft deze winter wel de hele tijd op een kar gestaan, met een zeil, staat er nou nog, hadden we met dat "natuurlijke" niet meer nodig, ha, ha...)

Volgens mij hoeft het geen probleem te zijn, om het hooi afgezeild op een kar te zetten, mits je het, vooral in het begin voldoende laat ventileren. Wij hebben een paar oude landbouwwagens, waar geen vloer meer inzat. John (mijn man) heeft ze een beetje opgeknapt en er een vloer van betongaas ingelast. Dan heeft het vanonder af i.i.g. lucht. Bovenop het hooi en/of stro leggen we een aantal houten pallets en daarover gaat een zwaar zeil. Je moet het zeil niet meteen bovenop het hooi leggen, dat sluit ook weer teveel af. Wij hebben oude zeilen van een transportbedrijf, dat ze niet meer kon gebruiken, omdat ze versleten waren. ('t bedrijf van mijn vader en broers, dus dat was wel makkellijk om er aan te komen). Die zeilen zijn veel zwaarder dan de zeiltjes die je bij de bouwmarkt koopt. Misschien op marktplaats of zo kijken? We spannen ze af met zware elastieken, geknipt van een oude (vrachtwagen)binnenband. Wij hebben nooit problemen met loswapperende zeilen op deze manier. En bij ons is echt helemaal geen beschutting en we wonen vrij dicht bij de kust, dus volop wind!

Hoop dat je hier wat aan hebt,

Groetjes, Els.

e m kraak schreef op maandag 24 april 2006, 13:20:


Ik ken een fjord (niet één van mijzelf) die de blauwe schrikpaaltjes de grond uittrekt en dan gewoon over het schrikdraadje heenstapt. Eigenaar snapte er niets van hoe nu toch steeds de paaltjes plat konden liggen en is blijven kijken. De fjord neemt het paaltje tussen zijn tanden en trekt het de grond uit. En dat terwijl de schrik dus op het draad staat. Ze hebben het nu opgelost door er een extra, lager draadje bij te zetten.

Groeten, Els.

Els Kleverlaan schreef op maandag 24 april 2006, 13:31:


Aanvulling: de andere paarden die erbij lopen doen het niet!

Els.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 24 april 2006, 23:28:



Is mijn ervaring anders mee! Van de winter moesten de paarden op een gegeven moment drie hoeken om, om van het land naar de stal te komen waar we het hooi voeren. Willem (4 jr.) had dat wel door, Froukje (20) niet. Zij ging in de hoek staan wachten, die het dichtst in de buurt van de stal kwam. Willem liep steeds bij haar weg in de goede richting, maar dorst niet zonder haar verder te gaan. We hebben ze verscheidene malen opgehaald en de weg gewezen. Na een paar keer kwam Willem wel naar de stal toe, maar Frouk blééf in de hoek wachten!

Ook met andere dingen aanleren is Willem veel sneller dan Froukje. Maar dat kan ook komen dat Frouk nog echt van de "oude" school is. Niet luisteren? Dan maar voelen! (Ook mijn eigen schuld, ik weet het...) Willem staat overal veel vrijer tegenover, terwijl juist hij een heel bang onzeker paard was, toen we hem kochten.

Groetjes, Els.

Spirithorses schreef op dinsdag 25 april 2006, 12:05:


Ben zojuist even met Froukje en Willem bezig geweest. Froukje laat ik los en mijn bedoeling is dat ze me dan blijft volgen, waar ik ook heen loop. Ze doet dat erg goed (vind ik...). Ook in draf blijft ze keurig naast me lopen.
Heb het nu met Willem ook voor het eerst geprobeerd. Eerst aan het touwtje, dat ging prima, dat doe ik ook wel vaker met hem. Toen los, dat had hij nog nooit gedaan. Hij bleef eerst dan ook heel afwachtend staan, toen ik achteruit bij hem wegliep. Geroepen, en hij kwam meteen, beloond. Dit een aantal malen herhaald. Hij bleef wel steeds bij me in de buurt, maar kwam pas echt bij me als ik stilstond. Ik kon hem dan ook overal aanraken. (Ben ik ook steeds aan het oefenen, als ik bij hem in de buurt ben. Eerst bleef hij altijd angstvallig met zijn hoofd bij me, maar nu kan ik ook opzij van hem gaan staan, zonder dat hij zich omdraait). Hij werd behoorlijk druk van het "volgspelletje", vooral als Froukje, die bij de stal vast stond, uit het zicht was. Niet te lang doorgegaan, hoogop 5 minuten, en ook met hem terug naar de stal gelopen. Nog even aangehaald en toen beide paarden losgelaten.
Froukje liep heel rustig weg, maar Willem ging eventjes helemaal uit zijn dak. Gallopperen, bokken, als een gek wegsjezen! Moet toch wel héél spannend voor hem geweest zijn allemaal. Toch knap van hem dat hij bij me is gebleven!

Groetjes, Els.

marjolijn schreef op woensdag 26 april 2006, 12:26:


Weet je waar ik me over opwind? Dat er hier telkens met de termen autisme en contactstoornis gestrooid wordt alsof dat niets is! Als je door de regels heenleest en je niet overal aan stoort heb je die termen helemaal niet nodig!
Autisme, of een aan autisme verwante stoornis, zijn behoorlijk ernstig en in het leven beperkend!

Groet, Els.
Op dit gebied een ervaringsdeskundige!

Tineke Nolet-Verdel schreef op woensdag 26 april 2006, 14:41:


Met dank, Tineke, voel ik me niet zo alleen!
Groet, Els.