Els Kleverlaan schreef op vrijdag 20 januari 2006, 13:07:
> agness schreef op vrijdag 20 januari 2006, 10:42:
>
>> Monique Meijer schreef op vrijdag 20 januari 2006, 8:36:
> in de groententuin stond, kwam gelukkig vanzelf mee.
> Ijskoud weer in bed gekropen, maar wel gelachen...
>
> Groetjes, Els.
Hallo,
Tja, achteraf kun je wel weer lachen! Ik moet er trouwens niet aan denken wat er allemaal had kunnen gebeuren........ Ik heb haar maar wat lekkers gegeven in de stal en lekker gekriebeld. Terugkomen en bij het huis blijven mag immers beloond worden! Gelukkig heeft ze niet van de taxushaag (!) van de buurman gesnoept, of ons mini-vijvertje leeggedronken. Ze heeft zelfs niet aan de ramen gelikt of geprobeerd mijn bloempotten bij de voordeur leeg te vreten. Wat een braaf paard eigenlijk, nu heeft ze de gelegenheid, blijft ze overal van af.......
Anders is het altijd als we onder de carport door naar de weg lopen: Niet dat boompje aanvreten, dit is al de derde die ik nieuw geplant heb en die zal uitgroeien tot een grote boom, niet over de klink van de achterdeur kwijlen, blijf van de autospiegel af, haal je tanden uit de bloempotten bij de voordeur, niet plotseling met je grote hoofd tegen het raam van de studeerkamer bonken en Klaas die achter de computer zit een rolberoerte bezorgen........
We hebben uitgerekend dat ze ongeveer een half uur alleen op pad geweest is. Nadat Klaas zijn tanden gepoetst had, heeft hij nog uit het raam gekeken en haar nog in de bak gezien. Een wonder eigenlijk dat ze gewoon teruggekomen is, wat had er allemaal kunnen gebeuren........ Bah, niet over nadenken!
Groeten,
Monique
Warboel
