Peet schreef op dinsdag 17 januari 2006, 8:40:


Het is natuurlijk gedrag van een hengst dat hij vindt dat er maar 1 man in de kudde hoort te zijn. In de natuur zou hij de keuze hebben tussen OF de strijd winnen, OF de kudde moeten verlaten en solitair gaan leven. Hij zet dan dus alles op alles. Voor een hengst is het geen berekenende strijd, maar een bittere noodzaak om het uit te vechten, een strijd die je zelfs aangaat als je kansloos lijkt, want het alternatief is allesbehalve aantrekkelijk...

Jack was hier eerder, en dik bevriend met de dames. Khani wil ze afpakken, Jack verjagen. Nu is Jack niet echt een partij voor hem, maar Khani zijn hormonen zeggen hem dat er geen keus is. Op zijn zachts gezegd zorgt dit voor onrust en zijn beide heren niet blij.

We hebben nu twee kuddes. De dames doen aan partnerruil, en staan soms ook bij elkaar. Alle paarden lijken nu gelukkig, en een dun draadje zonder stroom is voldoende om de twee mannen ervan te weerhouden elkaars vrouwen proberen af te schermen.

Groeten,
Frans

kristel schreef op dinsdag 17 januari 2006, 9:00:


Khani stond tot zijn derde jaar ook gewoon bij Jack.


Niet zozeer van dominantie, maar voor de hengst een overlevenskwestie. Khani staat bij ons (de veulens niet meegeteld) helemaal onderaan de rangorde. Jack staat bovenaan. Voor wat de dames betreft kent Khani zijn onderdanige plaats. Maar Jack is iets dat in zijn ogen niet kan, en is een strijd waarbij hij bereid is zich dood te vechten.


Nog niet. Maar er komt een moment waarop hij besluit "ervoor te gaan". Bij Khani was dat in het voorjaar (niet zo gek natuurlijk) en gelukkig waren we erbij. We hebben de heren met de grootste moeite uit elkaar weten te krijgen, en sindsdien staan ze apart.


Het is GEEN fase. Hij zal het blijven proberen, in toenemende mate. Mocht hij ooit winnen dan is het nog niet over, want hij zal die ruin willen verjagen. Hij zal hem desnoods door de omheining heen jagen, maar zal niet rusten voor hij weg is.

Natuurlijk zijn er uitzonderingen, en daar hadden wij ook stilletjes op gehoopt. Maar al onze moeite ten spijt bleek het hier gewoon niet te kunnen. Misschien zou het zonder merries erbij wel zijn gelukt, maar ja, dat zullen we niet te weten komen.

Groeten,
Frans

Spirithorses schreef op dinsdag 17 januari 2006, 9:14:


Denk ook aan mobieltjes, zakmessen, en andere dingen die aan de zijkant van je broek hangen; als je daar met je heup op valt doet het op zijn gunstigst vreselijk zeer...


Ik heb het gelukkig nog maar twee keer meegemaakt, Jack is enorm tredzeker.
De ene keer was werkelijk interessant, we reden in een behoorlijke galop over een bospad met een behoorlijk stuk wat volkomen bemodderd was. Hij struikelde met een voorbeen, toen nog een, en ging met zijn neus in de modder en maakte een enorme sliding. Ondertussen bleven zijn achterbenen gewoon doorgaloperen, en tot mijn verbijstering minderden we geen vaart, en werkte Jack zijn voorhand weer omhoog. Een paar tellen later waren we weer gewoon aan het galoperen, en ik zat echt een tijd beduusd op hem, wilde hem eigenlijk stoppen om te kijken of we nog OK waren, maar kennelijk was dat bij hem zo, en ik voelde ook nergens iets, dus ik dacht 'laat maar'...
Zijn we nou eigenlijk wel gevallen? Ik heb met beide voeten de grond geraakt, en Jack met zijn neus ook, maar we zijn eigenlijk nooit gestopt. . Wat is de definitie van "vallen"?
De andere keer kwamen we ergens van een heuvel af. Er stond hoge begroeing, ik wist dat er onderaan de heuvel een sloot was, maar de begroeing daarvan was zo hoog dat je geen verschil zag met de rest eromheen. Jack had het niet in de gaten, en toen ik ingreep was het al te laat, en gingen we over de kop. Hij lag op mijn been, maar stond op, en we hadden niets. Later realiseerde ik me dat als de stijgbeugel tussen mijn been en hem terecht was gekomen mijn been geknakt zou zijn geweest.


Jammer. Voor dat soort filmpjes wilde ik eigenlijk nog een rubriek op de site gaan openen. Je hebt zeker niet zijn adres of zo?

Groeten,
Frans

Spirithorses schreef op dinsdag 17 januari 2006, 9:27:


Dat was ook maar even, en dat moet ook gewoon kunnen. Maar helaas kon dat dus niet, en dat zou vroeg of laat sowieso problemen hebben opgeleverd (denk maar aan een rijweekend of zo, of als we een weekendje op bezoek gaan bij paardenvrienden en onze eigen paarden meenemen om te rijden).


Interessant, maar ik denk dat er ook ras-eigenschappen meespelen. Misschien zijn Arabische volbloeden wat vuriger dan IJslanders? Het schijnt dat Spanjaarden ook vaker ruzieen om een vrouw dan Finnen.


PzP?


En woont zo dichtbij dat hij direct merkt als er wat gebeurt en iets kan roepen als dat nodig is. Wij hebben de paarden wel aan huis, maar ze staan nu op zo'n 200 meter afstand, dus voordat we ons ermee kunnen gaan bemoeien (vooropgesteld dat we iets merken) zjin we al te laat. Het schijnt dat je binnen 3 seconden op ongewenst gedrag moet reageren... .

Groeten,
Frans

Piet schreef op dinsdag 17 januari 2006, 11:52:


Nee, hij wordt beloond omdat hij daar blijft. De beloning is het gras. Dit is de kern van het leren, de reden waarom paarden uberhaupt kunnen leren. Toch eens Skinner gaan lezen...

Groeten,
Frans

Piet schreef op dinsdag 17 januari 2006, 12:46:


Ook wij reageren op eerder onstane reflexen. Denken is alleen maar een benoeming van dat proces.


Ja, net als bij ons. Naar welke kant de weegschaal doorslaat is afhankelijk van eerdere ervaringen (=leren). Jouw voorbeeld van het geld: Toen je geboren werd wist je nog niets van Euro's, laat staan wat je terug moet geven als iemand je 50 geeft en je 30 wilt houden. Het vinden van de goede antwoorden is er goed ingeclickerd (niet door een click, maar door een proefwerkcijfer, dat ook weer kon ontaarden in een worteltje of een tik met de zweep) en het feit dat geld uberhaupt meer is dan alleen maar een stukje papier is ook dezelfde reden als waarom een click voor een paard meer gaat betekenen dan alleen maar een toevallig geluidje.

Het grote verschil met dieren is (naar mijn mening) dat wij ons bewust zijn van ons eigen denkproces. Toen we nog baby waren konden we ook al leren (en deden dat ook bijzonder goed) alleen toen konden we het nog geen denken noemen omdat we geen inzage hadden in onze eigen processen.

Natuurlijk is onze afweging wat complexer dan bij een paard, maar het onderliggende mechanisme is exact hetzelfde, en ligt ook in een stukje oeroud hersenweefsel dat we met alle dieren (insecten even buiten beschouwing) delen. Ontrafelen hoe dat mechaniekje werkt is dan ook zeer nuttig als je meer wilt doen met dieren dan ze alleen maar verzorgen. .

Groeten,
Frans