Nick Altena schreef op vrijdag 23 december 2005, 14:06:


Zoals ik al eerder schreef op het forum, staan ook mijn paarden altijd op het gras, hoog fructaangehalte of niet. Het eerste paard dat ik hier zelf verzorgde had een achtergrond met hoefbevangenheid. Zo ernstig zelfs dat mijn vriendin haar terug heeft gekocht van de verzekering om haar voor slacht te behoeden. Ze is bij mij nooit bevangen geweest; ze stond op ijzers en kreeg iedere dag krachtvoer, haver en bix. (Is 19 jaar terug, wist ik veel....)
Gras bestaat niet uit alleen eiwitten en fructaan. Zelf heb ik het idee dat als de verhouding van alle stoffen,waaronder mineralen, goed in balans is voor het paard, de kans op hoefbevangenheid nog wel eens af kan nemen. Kan me zo voorstellen dat als er veel kalk in degrond en dus in het gras zit, paarden minder magnesium opnemen en daardoor ook weer gevoeliger worden voor bevangenheid.
Maar magnesium zorgt ook voor meer bladgroen en dus voor meer fotosynthese in het gras, waardoor wellicht ook het fructaangehalte weer hoger zou kunnen worden.
Het zijn allemaal schoten voor de boeg, ik weet er zelf geen antwoord op.
Ga in 2006 voor we bemesten wel wat grondmonsters nemen van ons land. Een bevriende loonwerker wil die wel samen met zijn monsters laten onderzoeken. Weten we misschien beter wat voor meststoffen op ons land nu echt nodig zijn. De helft groeit namelijk heel goed en de andere helft voor geen meter, terwijl ze hetzelfde bemest worden.

Groetjes, Els.

Piet schreef op zondag 25 december 2005, 14:14:

Sluit ik me bij aan, sterkte Michiel, want ondanks alles is er toch altijd een gemis.
Els.

Hoi iedereen,

De grond is hier inmiddels behoorlijk bevroren en er ligt een heel dun laagje poedersneeuw op.
Froukje, die sinds 24 oktober geen ijzers meer heeft, heeft de grootste moeite om over de harde bonken klei te lopen. Het is erbarmelijk om te zien hoe ze van het land naar de stal, waar het hooi ligt strompelt. Dit is een afstand van zo'n 100 meter. Voetje voor voetje, voelend waar ze haar voorbenen nog een beetje vlak neer kan zetten en dan snel haar achterbenen verzettend. Toch loopt ze zo een keer of drie per dag heen en weer. Vrijwillig, ze moet niet!
Op het asfalt en op een zachte ondergrond loopt ze best wel goed, maar dit doet gewoon pijn om te zien. Nu is mijn grootste zorg, kan het kwaad? Is de kans op zoolkneuzingen of i.d. zo niet erg groot? Wil haar liever niet op stal zetten, maar dat is zo'n beetje de enige plaats die momenteel vlak is. Op het land loopt ze trouwens ook niet heel slecht, alleen als ze op een bevroren kluit gaat staan trekt ze weer gauw haar been op.
Hoop maar dat het snel gaat dooien. En weet wel dat als ik ooit weer een paard van de ijzers haal, ik dat in het voorjaar doe en niet vlak voor de winter.

Groetjes, Els.

Ilona Kooistra schreef op donderdag 29 december 2005, 18:33:


Lekker steuntje voor me dit forum! Kon bijna wel janken toen Froukje zo ontzettend slecht liep. Doet goed te horen dat ik dan niet de enige ben met problemen.
Vandaag ligt er een laagje sneeuw, loopt ze een stuk beter op. En nu zie je meteen één van de voordelen van zonder ijzers lopen. Ze heeft helemaal geen last van die akelige klonten bevroren sneeuw onder haar hoeven! 't Is trouwens echt Fjordenweer! Twee van die heerlijke beertjes, die gewoon lekker vol op de ijskoude wind in de sneeuw staan te graven. Ook wel genieten als je ze zo ziet.
Morgen oliebollen bakken. Kan ik niet zoveel op haar letten en laat ik de zorg wat meer aan manlief over. Het heeft soms ook wel z'n nadelen als je de hele dag naar je dieren kan kijken. Je ziet niet alleen de goeie dingen, maar wordt ook voortdurend geconfronteerd met de mindere. En ik ben zo'n pietlut met de gezondheid van m'n beestjes.
Bedankt voor de reacties en iedereen een gezond nieuwjaar gewenst,

Groetjes, Els.

Gregoor Lendfers schreef op zondag 1 januari 2006, 13:46:


Mijn verhaal is een stuk minder spectaculair, maar misschien ook goed om even op te schrijven na mijn vraag van een week terug. (Vind het van Gregoor trouwens echt knap! Ben zelf nog lang niet zo ver.)

Wij hebben de afgelopen week Willem langzaam steeds wat langer op stal gezet. Na een paar dagen was hij er al weer helemaal tevreden mee. Werd alleen onrustig als wij kwamen, omdat hij dan dacht dat hij er weer uit mocht.
Op oudjaarsavond hebben we Froukje en Willem om een uur of 10 binnen gezet met een dikke plak hooi. Overdag schrokken ze nauwelijks van de toch wel flinke klappen. Hoogop werd er even een hoofd opgetild of een oor gedraaid. Om 10 uur stonden ze allebei doodstil naar het geknal en het geflits, wat er toen al behoorlijk was, te kijken en leken blij om naar de stal geroepen te worden.
Om kwart voor twaalf hebben we ze allebei een bak slobber en nog een plak hooi gegeven. Toen het echte vuurwerk begon stonden ze allebie rustig te eten. Een half uur later stond Willem nog steeds te knabbelen en stond Frouk met haar kont naar de deur te dutten.
Om 1 uur hebben we ze weer losgelaten, waarna ze rustig naar het land wandelden.

M.a.w. alles is prima gegaan en ook wij doen het volgend jaar weer zo.

Groetjes, Els.

Ilona Kooistra schreef op donderdag 22 december 2005, 22:25:


Hoi allemaal,

Heb vandaag een mailtje aan Ilona gestuurd dat we komen! (Mijn mannetje en ik.)
Krijg ik een mailtje van haar terug, dat ik pas de eerste ben die reageert.
Lijkt me ook wel gezellig, zo met z'n vieren, maar niet de bedoeling. Komen er nog meer van jullie? Geef het dan even door aan Ilona! Het is zo'n leuk initiatief!

Tot de 21ste, Els.

Ilona Kooistra schreef op woensdag 4 januari 2006, 1:08:


Aha, inderdaad verkeerd begrepen, sorry. Maar goed, nu worden de feestberichten in ieder geval weer even gelezen, zakt het niet zo ver weg op de lijst.
Mijn man heet John, zeg gewoon Sjon dus niet Djon. Hij weet sinds 'ie met mij samenwoont steeds meer van dieren en dus ook paarden. (kon twintig jaar terug niet eens een hond uitlaten, heb vreselijk gelachen toen hij voor het eerst met de hond van mijn ouders aan de andere kant van een lijntje liep.)
We weten allebei nog heel weinig van natuurlijk paarden houden/rijden. Moeten dus samen nog heel veel leren. Zelf ben ik er heel klassiek in opgevoed sinds ik een jaar of vijftien was. Het natuurlijke staat mij ontzettend aan, hoewel ik me wel erg in moet leren houden, word nogal snel boos als paard niet doet wat ik wil. Ben zelfs van plan om, zodra we een eigen bak hebben, ook mijn oude Froukje zonder bit (te proberen) te rijden. Ze heeft altijd ontzettend veel weerstand op het bit gegeven. Heb van alles geprobeerd, maar nooit bitloos. Met Willem van nu viereneenhalf ga ik helemaal opnieuw beginnen. Is allemaal goed fout gegaan en wil het nu voor zover ik het kan "natuurlijk"op gaan lossen. Ga eerst wel oefenen met m'n oude dame, daar kan ik niet zoveel meer aan verprutsen. (Is meestal nogal bijterig, ze bokt en laat iedereen die ooit op haar gereden heeft alle hoeken van de bak zien, zowel van boven als van de grond af.) Mijn instructeur heeft vaak genoeg gezegd dat ik haar beter weg kon doen, maar ja, ik hecht nogal aan mijn dieren.... Heb haar inmiddels veertien jaar.
Zo, weten jullie al voor het feest iets van ons af. We zijn helemaal niet van die feestvarkens, maar hierover was zelfs John enthousiast, wordt er eindelijk eens niet raar gekeken als we over paarden praten. John is trouwens een echte sleutelaar, repareert en onderhoudt al onze spullen (auto, trekker, kraantje, alles om te hooien) zelf. Misschien zijn er onder de niet zo paardgeïntresseerde mannen, wel meer van dat soort lieden. Zetten we ze lekker op een hoop!

Is er iemand die een beetje wil regelen wie wat meeneemt? Ben zelf niet zo'n organisator. Dacht erover om maar bier mee te nemen i.p.v. wijn, zijn ook vast wel liefhebbers voor. Ik drink (heel ongezellig) voornamelijk gemeentepils, heel voordelig en iedereen heeft het in huis. Maar wil ook wel wat anders meenemen. Hapjes of i.d.

Hoor het anders wel.

Groetjes, Els.

Piet schreef op donderdag 5 januari 2006, 11:43:


Arme Piet, ik zal je ook nog een veer in je ahum steken... Het is uiteindelijk jouw reactie geweest die me heeft doen besluiten om Froukje van de ijzers te halen. Niet meer de hoefsmid laten komen, nee, rigoureus van de ijzers af. (we hadden zelf daar het materiaal voor in huis en ook al de nodige ervaring met (traditioneel) bekappen). Heb het in het begin wel moeilijk gehad. Frouk was ontzettend gevoelig en ondanks het afronden van de wand, begon alles te scheuren. Nu gaat het steeds beter. Sinds maandag loopt ze zelfs over ons grindpad nauwelijks nog kreupel. Eén of twee stapjes maar.

Manon, ben dus zelf nog niet zo ervaren met natuurlijk bekappen. Kan je alleen adviseren, luister naar de ervaringen op deze site. Ik zou zelf willen dat ik al deze informatie al jaren terug had gehad. Denk dat het me een hoop ellende bespaard had. Mijn Froukje loopt op een moeilijke ondergrond dan nog niet super (wat wil je na zo'n 17 jaar ijzers), maar op het land zie ik een duidelijke verbetering. Ze loopt niet meer voorover, maar duidelijk vanuit de achterhand, komt voor mooi vrij. Ook een tikkertje wat ze de laatste jaren in haar schouders had, hoor ik niet meer. Laten we het zo zeggen, het is niet de makkelijkste weg en je moet geduldig zijn en doorbijten, maar ik zou nooit meer terug willen!

Els.

conny didden schreef op donderdag 5 januari 2006, 14:04:


Volgens mij duiden jullie op de ziekte Hyperlipaemie. Staat bij mij beschreven in het boekje "praktische paardenhouderij" Volgens dit boekje komt het inderdaad voornamelijk Shetlanders voor, maar ik weet ook van een Fjord die eraan is doodgegaan. Beest was veel te dik, werd opeens op een streng dieet gezet. Waarschijnlijk moet je dus bij alle sobere ponies oppassen.
Preventie volgens het boekje: Goede wormbstrijding, drachtige ponies tijdig bijvoeren, voldoende weideoppervlak per pony, het beschikbaar stellen van een liksteen, en bij het waarnemen van de eerste symptomen direct de dierenarts waarschuwen. (moet die natuurlijk wel weten wat de pony mankeert.)

Groetjes, Els.

van lennep schreef op vrijdag 6 januari 2006, 10:34:


Toen ik mijn Fjord van de ijzers haalde, was bij de achterhoeven de binnenhoefwand zeker een halve centimater langer dan de buitenhoefwand, bij het linkerbeen erger dan bij het rechter. De zool was aan de binnenzijde redelijk hol, maar aan de buitenzijde wat bol. (Heel voorzichtig heb ik maar aangenomen, dat door jarenlang een verkeerde stand het hoefbeen in de hoef iets naar buiten gekanteld was.)
We hebben de hielen eerst gelijk gemaakt. Dit had als gevolg, dat ze in een wending bijna omviel, gelukkig wende ze snel aan deze nieuwe stand. In de weken daarna hebben we met bekappen steeds de zool aangehouden. Haar hoeven zijn van buiten gezien dan wel recht, maar als ze loopt heb je van achteraf gezien toch het idee dat ze schuin naar buiten staat.
Nu, na bijna drie maanden, wordt dat steeds beter. Terwijl ze vroeger achter heel nauw liep, kan je nu zien dat er meer ruimte tussen de hoeven komt. Ook zien we verandering in de zool. De platte buitenkant wordt langzaam maar zeker steeds holler.
Mijns inziens kan je dus het beste gewoon de zool aanhouden en kijken hoe het zich verder ontwikkeld. Dat is tenminste mijn (nog prille) ervaring.

Els.

Piet schreef op maandag 9 januari 2006, 13:58:


Bij een buurvrouw lopen een shet en een haflinger op héééél kort gras. Ze staan 's nachts op stal en krijgen wat krachtvoer. De shet slechts één handje. Ze zijn allebei niet dik, vind zelf de shet wat aan de schrale kant.
Nieuwjaarsdag loop ik langs met de hond, staat de shet in bevangen stand. Buurvrouw gewaarschuwd, zei dat de pony 's zaterdags al niet gemakkelijk liep. Heb haar geadviseerd de pony niet meer op het land te zetten. De haflinger heeft nergens last van. Lijkt me dus inderdaad dat ook de (over)gevoeligheid van het paard voor fructaan zeker een rol speelt.

Els.

Ilona Kooistra schreef op maandag 9 januari 2006, 14:59:


Mijn paarden stonden voorheen 's winters 's nachts op stal van ong. 9 uur 'savonds tot 7 uur 'ochtends. Ze kregen toen krachtvoer en hooi. Overdag liepen ze juist bij vorst op het land, omdat ze het dan niet vertrapten. Als het beschikbaar was, zeisden we de hele winter raaigras van het naastgelegen aardappelland en voerden dat gemengd met het hooi. Mijn eerste paard dat ik hier kreeg was eerder al hoefbevangen geweest, maar heeft dat bij mij nooit meer gehad.
Mijn fjorden hebben er ook geen last van.
Bij de buurvrouw krijgen de shet en de haflinger uiteindelijk precies hetzelfde te eten en de één raakt bevangen en de ander niet.

M.a.w. ik begrijp er geen snars meer van!!

Groetjes, Els.