ElkeW schreef op vrijdag 16 december 2005, 23:41:


En die arme paardjes dan? Ze willen grazen, groen gras tussen hun kiesjes. Af en toe een klein galopje. Geen ijs onder de hoefjes. enz. enz. enz. Ik had al een trailer geregeld.

Sandra

Christel Provaas schreef op zaterdag 17 december 2005, 12:45:


Geintje meneer Sonneberg, hint dat je me niet al te serieus moet nemen. Doet niemand hier.

Groetjes,
Sandra

Peter Donck schreef op zaterdag 17 december 2005, 16:07:


Die zijn leuk hé. Ik had er al bijna eentje meegenomen voor in de huiskamer.

Groetjes,
Sandra

Ik probeer vaak uit een komische hoek de dingen te benaderen die op deze site langskomen.
Toch meende ik het met het berichtje wat ik naar HC laatst schreef wel serieus. Ik vind dat hij erg ver gaat met wat hij zijn paarden oplegt. De zware training maar eindenlijk nog meer de gevaarliike ritten die hij onderneemt. Ik heb er nooit zoveel moeite mee als mensen hun leven in de waagschaal stellen omdat ze hun grenzen willen verleggen. Ze kiezen daar zelf voor. Maar als je het met andere dieren doet vraag ik mijzelf af in hoeverre wij als mens daar het recht toe hebben.
HC is overigens niet de enige die zijn dieren zo extreem belast
Ik vraag het mij helemaal af omdat in zelf erg ben gecharmeerd van de Endurancesport. Ik had mij voorgenomen om met het veulen wat Bright verwacht Endurance te gaan rijden als het eenmaal groot genoeg is. Ik heb informatie opgevraagd bij de vereniging en kreeg het clubblad toegestuurd. De beschrijving over de Fasnatrail doet mij weer heel erg twijfelen of ik wel in het belang van het paard is dat ik zo nodig Endurance wil rijden. Paarden die bijna dood zijn gegaan van uitdroging, die met regelmaat aan het infuus moeten. Het baasje wat de hele nacht bezorgd naast het paard in de stal zit om het in leven te houden nadat ze het eerst op 160 km in de soep heeft gereden.
Laten we eerlijk zijn, van nature zou een paard dit nooit zo doen. Het graast de hele dag en af en toe maakt het even een drafje. Galopperen doen ze even als er een roofdier op hun hielen zit.
Ik vraag mij daarom oprecht af in hoeverre wij als mens het recht hebben om het leven van een dier in de waagschaal te stellen voor onze persoonlijke glorie. Hoe denken jullie erover? Tot hoever mogen we gaan? Misshien dat ik best wel Endurance kan gaan rijden maar het goed getraind op de kortere afstanden moet houden en niet de grenzen opzoek.

Ik heb trouwens een ander zadel voor Bright gekocht. (het beestje met de doorgezakte rug) Het zadel ligt goed en zit lekker. Ik moet alleen op onze langere tochten gaan ontdekken hoe Bright zich eronder houdt. Misschien toch de proef van HC doen met de hartslagmeter. Ik weet niet of hij de reactie mat als hij het zadel oplegde of er een stukje meer ging rijden maar dat dokter ik zelf wel uit.

Groetjes allemaal,

Sandra Boshuizen

Huertecilla schreef op zondag 18 december 2005, 18:29:


Je hebt de tocht overleefd gelukkig.

Kon ik niet vinden. Ik ben echt digibeet.
Ik heb nu drie zadels. En ga gelijk dat database aanleggen. Krijg ik ook nog info hoe ik dat aanpak? Msschien een nummertje van een eerder berichtje waarin je het omschreef?
Sandra

Michiel schreef op zondag 18 december 2005, 12:13:


Ikzelf zal wel rekening met haar houden. Ik vraag me alleen af of ik mijn prestatiedrang aan haar op mag leggen. Is het in het paard zijn belang.

Ik ben die regel helemaal niet tegen gekomen! Als het echt zo is vind ik het super.
Ik vond de Endurance juist zo leuk omdat het mij zo paardvriendelijk lijkt. Ik las echter dat verslag van de Fasna trail en schrok mij een ongeluk.

Groetjes,
Sandra

Christel Provaas schreef op zondag 18 december 2005, 12:32:


Misschien verkeerd van me om HC als voorbeeld aan te halen. Hij zette me echter op dat moment weer even aan het denken.

Zo wil ik ook rijden. Dat lijkt me een goede manier om het te doen. Je hebt echt niet de ambitie om een klasse hoger met een korte afstand te proberen?


Ik had endurance eigenlijk alleen maar genoemd omdat dat een sport is die ik een beetje van dichtbij ken. Het komt in alle takken van sport voor. Waar ik mee zit is, dat als je ziet dat je buurman zijn hond op die manier behandeld je hem doorgaans aangeeft voor dierenmishandeling terwijl als mensen het doen met hun paarden het ineens sport heet en doodnormaal is.
Ik heb het idee dat mensen het geoorloofd vinden om hun paard als een ding te behandelen alleen maar omdat ze er een som geld voor hebben neergeteld en het hun eigendom mogen noemen.

Groetjes,
Sandra

Peter Donck schreef op zondag 18 december 2005, 14:43:


Maar in de natuur legt een paard nooit zo een afstand op die snelheid in één keer achter elkaar af. Alhoewel roedels wolven jagen geloof ik wel op een manier waarbij ze hun prooi uitputten. Weet ik echter niet zeker.
Doorgaans is het een korte, snelle ren, daarna weer grazen.

Groetjes,
Sandra

Ik veroordeel niemand. Ik vroeg mij af. En als ik maar enigzins het idee heb dat Bright het niet aankan houd ik ermee op. Als ik maar het flauwste vermoeden heb dat ze last heeft van haar rug rijd ik niet meer met haar.
Het was fout van mij om HC als voorbeeld aan te halen. Hij zette mij echter aan het denken.
Ik wilde eigenlijk een bredere discussie op gang brengen. Namelijk hoe in het algemeen binnen de sport paarden worden misbruikt. Op plekken waar we andere mensen aangeven voor dierenmishandeling accepteren we van alles als er de noemer sport opgedrukt staat. Ik bedoel nu dat extreme geval van die Fasnatrail.
Dat was mijn bedoeling. Sorry iedereen als ik iemand gekwetst heb. Laten we er verder maar over ophouden.

groetjes,
Sandra

Sandra Boshuizen schreef op maandag 19 december 2005, 10:30:


Trouwens bedankt voor je opmerking over endurance met koudbloeden. Ik ga dus geen endurance rijden. Is niet verstandig.

Dat begreep ik, dat je mij niet vertelt dat ik geen endurance kan rijden met een Tinker. Je hebt mij wel aan het denken gezet. Je hebt gewoon gelijk. Ik geniet zelf trouwens heel erg van de manier waarop ik met Bright bezig ben. En ik heb zelf het idee dat zij het ook leuk vind. Gisteren een klein rondje gereden om het nieuwe zadel uit te proberen. Wilde ze niet terug naar huis! Oortjes omhoog en lekker rennen. Gekke trien. Maar ik voel me heel eerlijk gezegd al schuldig als ik op haar rug klim. Ik zie haar meer als mijn maatje dan als vervoermiddel. We vormen gewoon een heel vreemde kudde met zijn tweetjes. En ik heb echt geen idee in hoe verre ze last heeft van die doorgezakte rug. Dat is één van de redenen dat ik met een hartslagmeter rijd. Ik denk dat ik zo een beetje in de gaten kan houden of ze zich lekker voelt. Of ik haar niet overvraag.

Groetjes,
Sandra

epona schreef op maandag 19 december 2005, 11:18:


Ik denk dat dat heel belangrijk is om in ons achterhoofd te houden. Ik denk dat het daarom in topsport toch vaak mis gaat. Sommige mensen zijn zich er niet voldoende van bewust dat een paard liever dood neervalt dan dat hij zijn baasje teleurstelt. Ik kan mij niet voorstellen dat de mensen die hun paard aan het infuus moeten hangen omdat het zwaar overbelast is geweest dat met opzet doen. Ze houden denk ik net zoveel van hun dier als wij.
Als we er maar vaak genoeg over praten verspreidt dit ideee zich vanzelf en kunnen we misschien een nieuwe beweging van paardbewustzijn in gang zetten. Net zoals nu paarnatuurlijk opkomt.

Groetjes,
Sandra

Sandra Boshuizen schreef op maandag 19 december 2005, 11:46:


Net zoals nu paarnatuurlijk opkomt.

Oeps, sorry, ik zag bij het nalezen het foutje. Paar natuurlijk is ook geen verkeerde gedachte maar ik bedoel paard natuurlijk. Natuurlijk.

Groetjes,
Sandra

Wist ik niks van. Waar vind ik daar wat over?

Groetjes, Sandra