HannahFroukje schreef op woensdag 2 november 2005, 20:10:
Ja ik ben er ook absoluut een voorstander van, om het meegaan met je paard zijn voorkeuren, zo te doen dat het past bij paard en ruiter. Voor iedere combinatie dus een beetje anders, zelfs per rit en binnen één rit.
> voor hem ook veel rust. Hij hoeft dan immers op veel dingen
> zelf niet meer zo te letten, die taak heb ik overgenomen.
>
> dingen van mij gedaan kan krijgen, en vraagt b.v. subtiel om
> "rusten", "stoppen" of "zullen we daar naartoe?". Dat geeft
> voor mijn gevoel een heel prettige samenwerking: ik vraag hem
> dingen, hij mij.
Als een paard té schrikachtig wordt, van going with, dan minderen natuurlijk. Hoe kan het dat een bepaald paard meer gaat schrikken? Een klein beetje, in de begin fase, zie ik als positief. Het betekend ook dat een paard meer oog gaat krijgen voor zijn omgeving, hij krijgt er een meer levende relatie meer. In plaats van er als een aangestuurde robot er half blind door heen te denderen. Na een tijdje geeft die bestudering van zijn omgeving juist zelf vertrouwen. Is een paard zo wie zo gevoelig en schrikachtig dan is eigen kalmte en zekerheid heel belangrijk, mee eens. En daarnaast zou ik hem ook zijn omgeving laten verkennen op zijn eigen wijze om daarmee zelf vertrouwen te vergroten.
Idealisme is mooi als het de praktijk dient. Idealisme is een vergissing als je niet meer een gewone lekkere buitenrit veilig kunt maken.
Michiel
Warboel
