jose schreef op donderdag 13 oktober 2005, 20:30:


Hallo,
Ik moet ook niet veel van een praam hebben, maar in het verleden moest bij mijn paard helaas ook enkele keren een praam gebruikt worden. (Bij bekappen ivm erg slechte ervaringen met hoefsmeden).
Ik heb het volgende gezien: Goed toegepast, als een paard nog enigszins rustig is, leidt een praam af van de eigenlijke bedoeling: bekappen. Dat er bepaalde stoffen vrijkomen die het paard verdoven zoals ik al zo vaak gehoord heb, daar kan ik niet inkomen. Ik heb wel gezien bij mijn eigen paard dat een vakkundig en rustig aangebrachte praam met voldoende (niet te veel) druk een paard zo kan afleiden dat er zonder veel gevaar de nodige handelingen kunnen worden verricht. Nadat de praam weer losgemaakt is, volgt er geen paniek reactie, maar een rustig wegwandelen en gaan grazen. Opvoeding van een paard is natuurlijk het belangrijkste, maar als een paard in paniek is, heb je daar totaal niets aan.
Monique

Monique Meijer schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 8:27:


Nog even een aanvulling: Ik vind het alleen verantwoord een praam in uiterste noodzaak te gebruiken. Een verdoving werkt namelijk eerst niet bij een panisch paard en slaat dan in als een bom: omvallen, met als gevolg nog meer paniek. Hebben we allemaal helaas al meegemaakt.
Mijn vorige hoefsmid meende dat hij voor elk wissewasje een praam kon gebuiken. Makkelijk, eindelijk dat rotbeest onder controle en binnen 5 minuten klaar met bekappen, 50 gulden vangen (rotbeest-tarief) en op naar de volgende klant. Je leert als hoefsmid toch ook met een paard omgaan? Het is geen auto die je opkrikt....
Ik ben toen overgestapt op verdoven, maar dat is ook niet alles. Drie tot vier keer per maand verdoven als ze haar hoef weer eens opengescheurd had, hoefzweer, dubbele zool, half afgescheurde straal, hoefballen kapot, e.d., is ook niet gezond......
Zelf doen als je de enige bent die je paard nog vertrouwt is dan de enige paardvriendelijke mogelijkheid....
Monique

van lennep schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 9:33:


Hallo,
Na een rit met hoefschoenen vet ik ook altijd de hoefballen in en masseer ze. Vindt mijn paard geweldig en houdt de hoefballen inderdaad soepel.
Monique

van lennep schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 11:21:


Hallo,
Hoe reageer jij op haar bijten?
Monique

jose schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 12:00:


Hallo,
Met mijn paard (nu 8) heb ik achteraf gewoon mazzel gehad. Bijten en trappen heeft ze nooit gedaan, in het begin meende ze wel overal in te moeten happen (vingers, haar), maar een zacht tikje op haar neus met duidelijk "nee" maakte enorme indruk. Ik heb haar gekocht toen ze 10 dagen oud was en ze accepteerde van begin af aan dat ik aangaf wat we gingen doen en met welke snelheid. Toen ze drie maand oud was, had ze een fase van "gek doen", zodra wij gingen wandelen en het een beetje waaide, ging ze gek doen (bokken, stijgeren, draaien, mij omver duwen), en het interesseerde haar absoluut niet dat ik aan de andere kant van het touw vast zat. Ik merkte dat het mij langzamerhand boven het hoofd groeide, want wat ik ook deed (halt laten houden, achteruit laten lopen, in een cirkel trekken, etc.) het hielp geen moer, ze werd alleen maar uitbundiger. En wat zijn ze al sterk op die leeftijd..... Toen loste het probleem zich eigenlijk vanzelf op: ze sprong in de lucht, trok het touw uit mijn handen en trapte zomaar in mijn maag. Ai....... wat een pijn, ik kreeg geen lucht meer en klapte letterlijk dubbel. Ondertussen ging mevrouw door met springen en gaf mij ook nog een flinke duw en stond voor mij te steigeren. Ik heb eigenlijk uit een reflex (zelfbehoud denk ik, want ik stond met mijn hakken al boven de rand van een erg diepe sloot) een flinke dreun met het touw gegeven en haar bovenop haar hoofd geraakt - een seconde later speet het me ontzettend, maar wat een uitwerking. Ze keek erg verwonderd, trippelde wat en bleef keurig staan. Wij keerden huiswaarts, ik hinkend (want ik had ook nog mijn enkel verdraaid), zij braaf achter mij lopend. Ik heb nog dagen een hoefafdruk op mijn buik gehad. Daarna hier nooit weer een probleem gehad, ze liep keurig mee........
Toen ze ouder werd had ze fases dat ze af en toe meende te kunnen bestemmen hoe lang een oefening moest duren, of ging ze te dicht bij staan en als ik haar achteruit wilde laten lopen star blijven staan en met haar neus in mijn maag duwen. Ik heb dit soort dingen meestal met mijn stem af kunnen straffen met een duidelijk "NEE!!" en een streng opgeheven vinger. Dreigde het uit de hand te lopen kneep ik haar even in haar borst (bijten), dat maakte grote indruk.
Ik heb gemerkt dat ik haar wat verwend heb: Teveel laten begaan, omdat ze immers zo vroeg afgespeend was en vaak ziek, te voorzichtig te veel als mijn kindje behandelen. Toen ik haar als paard ging behandelen en duidelijk liet zien wat ik wel en niet accepteerde, kwam ze duidelijk tot rust, ze had (en heeft) een duidelijke plaats en dat is volgens mij erg belangrijk, van veulen af aan.
Bijten moet je natuurlijk niet tolereren, maar ik zou alleen in uiterste noodzaak een mep uitdelen en het eerst met een duidelijk "NEE" en een streng opgeheven vinger proberen. Het is nog steeds zo dat ik mijn paard erg kan straffen met een streng opgeheven vinger en een klein tikje op de neus met slechts een vinger. Op de een of andere manier maakt dat grote indruk.
Monique

van lennep schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 12:41:


Hallo,
Hoezo, nadat jij uitgeraast was? Zorg eerst dat je je eigen emoties onder controle hebt! Blijf rustig! Zodra je je opwint, heeft je veulen iets waar ze op kan inhaken. Loop niet weg, laat haar niet met rust, maar stuur haar resoluut weg als ze bijt of te dicht bij je komt. Duw haar weg of knijp in haar borst. Als je haar wegstuurt, dan kun jij pas weglopen als ze al een paar passen in de juiste richting heeft gedaan.
Monique

jose schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:17:


Helemaal mee eens!
Monique

Isapaardje schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 14:04:


Hallo,
Dat wilde ik eigenlijk ook zeggen, maar je bent me voor......
Mijn paard heeft bovendien sokken aan in haar schoenen, en daarmee heb ik nog nooit schuurplekken gehad, ook door de blubber of los, diep zand niet. Er kan dan eigenlijk niets schuren.
Monique

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:44:


Ook bij de boerin? Ik zeg maar niks.......
Wat een verhaal zeg, van die reu van jou, moet die ontbijtkoek lekker zijn!
Monique

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:17:


Nou..... volgens mij verdraai je hier wat. Ik zie alleen het nut van een praam in als niets anders meer werkt. Opvoeding is natuurlijk het sleutelwoord, maar wat met paarden die uit angst gewoon niet mee willen/kunnen werken en blind zijn van angst? Dat ik een paar keer een praam moest gebruiken stond me natuurlijk tegen. Het heeft me dankzij gediplomeerde bullebakken die zich hoefsmid noemen twee jaar gekost dat ik mijn paard weer gewoon aan een paal vast kon binden zonder dat ze zich bijna ophing van angst. En een paard bekappen met gevaar voor eigen leven? Wie meldt zich vrijwillig? Niemand kon meer bij haar in de buurt komen. En voorbereiding en geduld? Geen probleem, zolang er maar niemand opduikt die iets met haar hoeven wil doen. Welke hoefsmid is bereid een hele zaterdag te besteden aan een paard? Niemand dus. Een paard wassen onder dwang met een praam vind ik te gek. Ik was mijn paard in het voorjaar en in het najaar, en dat is genoeg. Ze is er niet gek op, maar laat het over zich heen komen, ondersteund door wat worteltjes of appeltjes.
Er is een duidelijke grens, dat is de noodsituatie!
En dat wilde ik even rechtzetten.
Monique

rosbergen schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 14:47:


Yvonne,
Ik heb een quarterhorse en die werd ontzettend stijl gezet, de staal smal geneden, wat ontzettend veel schade aangericht heeft in het verleden (eindeloos hoefzweren). Een quarterhorse moest volgens mijn toenmalige hoefsmeden ook speciaal worden bekapt.
Ik denk wel dat je paard beter af is zonder hoefijzers. Laat je paard door een ervaren natuurlijk bekapper bekappen. Ik wens je heel veel sterkte toe!
Monique

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 15:03:


Natuurlijk, voor iedereen is een noodsituatie iets anders. Maar ik wens niet bij de groep gerekend te worden die standaard een praam zou gebruiken. Tanden vijlen, inenten, natuurlijk zonder praam en bekappen sinds drie jaar ook.
Maar - Bekappen is geen noodsituatie? En dat zou alleen maar in mijn hoofd zitten? Jij kent mijn paard niet. Mijn paard heeft zo vaak haar hoef tot aan de kroonrand en tot op het leven opengescheurd gehad, met een deel van de hoefwand er nog aan bungelend. Een keer was zelfs het hoefbeen zichtbaar, gruwelijk. Vreselijke ontstekingen, ontzettend slechte hoeven.
Moet ik er dan naast gaan zitten aaien? NEE, want dat haalt niets uit op zo'n moment en is zelfs levensgevaarlijk. Ze was blind van de pijn en van angst.... Een verdoving was op dat moment zelfs gevaarlijk geweest, en had haar het leven kunnen kosten. Mijn dierenarts wilde het absoluut niet doen! Nou, ik had graag gewild dat jij op dat moment aanwezig was geweest en mijn paard rustig had gekregen, ik had je op beide wangen een dikke pakkerd gegeven! Ik denk echter eerder dat jij die dag in het ziekenhuis beland was....
Maar goed, alles over een kam scheren is erg gemakkelijk, je eigen mening uitdragen mag iedereen van mij, maar ik wil niet op deze kortzichtige manier door jou ingedeeld worden. Elke situatie en elk paard is anders, je kunt niet op zo'n manier oordelen over iets waar je geen bal van afweet.
Ik heb vaak gehoord dat ik mijn paard weg moest doen, ze zou voor haar hele leven verpest zijn, maar ik heb haar gehouden, en ze blijft bij me. Zij kan er immers helemaal niets aan doen en ze heeft recht op een goed paardeleven!
Monique

Cili schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 15:50:


Hallo,
Wat erg zeg, mijn paard stond ook bij "cowboys" en die maakten van een wormkuur toedienen een heel spektakel. Eerst vangen met een lasso, in een hoek drukken, bij de neus en oren grijpen, mond open, spuit erin, mond dicht en weer laten lopen. Bah, te gek voor woorden..... Ik stond erop het zelf te doen, en deed het ook steeds zelf, zonder problemen, stress en wegtrekken.
Geweldig dat je haar naar huis hebt gehaald! Heb je al eens aan verschoven wervels gedacht? Mijn paard is ooit getrapt en was gedeeltelijk verlamd daardoor, er waren drie werveld verschoven. Ze stond te zwalken, kon niet goed lopen, ik kon haar bij wijze van spreken zo omduwen, ze had geen kracht in haar achterhand.... Misschien weet een fysiotherapeut raad?
Veel sterkte toegewenst, ik hoop voor je dat het goed komt.
Monique

jose schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 15:46:

Cili schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 16:13:


Weet wat je doormaakt - mijn veulen moest met drie maanden bij de moeder weg..... Toen ze drie was verschoven wervels en schouder kapot...... Ik ben ook zo ontzettend bang geweest.
Ik hoop erg voor je dat het gemakkelijk op te lossen is en ik zou je graag een raad willen geven: Ik heb ervaren dat veel dierenartsen niets met verschoven wervels kunnen! Dat is puur voor een fysiotherapeut. Een dierenarts behandeld alleen de ontstekingen die zich hebben gevormd met ontstekingsremmers en pijnstillers. Het wachten is dat alles zelf terugschiet. Ik zou er ook zo snel mogelijk een fysiotherapeut bijhalen die samen met de dierenarts je paard behandeld. Mijn paard heeft twee maand lasertherapie gehad, massages en de eerste tijd pijnstillers van de dierenarts. Mijn paard is gelukkig met succes behandeld, (mijn portemonnee was leeg, maar dat geeft niet). ik hoop dat het goed voor je paardje mag uitpakken.
Monique