Michiel schreef op zondag 9 oktober 2005, 20:53:


Dat blijven steken, daar heb ik me aanvankelijk ook wat druk om gemaakt. Ondertussen is het leer echter helemaal soepel en blijft er niets meer steken. Misschien moet je er eerst een maandje op zitten of zo

Groet Elke

jose schreef op zondag 9 oktober 2005, 20:57:


Deze [url]http://www.hue-hott.de/shop/pictures/do08.jpg[/url]
is de Ludomar. Maar het staat er inderdaad niet bij.

Spirithorses schreef op zondag 9 oktober 2005, 21:24:


Wel mijn paard krijgt er beslist geen witte haren van. Zo scherp is het gewoon niet.
Groet
Elke

Huertecilla schreef op zondag 16 oktober 2005, 22:51:

Wel als jullie over archeologie gaan praten De Nederlandse hunebedden dateren uit de periode 3400 vC - 2850 en zijn gebouwd door de Trechterbekercultuur. Dit is een noord-oost europese groep van megalietenbouwers, en van paarden was op dat moment in die regio nog geen sprake. Die komen inderdaad ten tijde van de Klokbekercultuur tevoorschijn, en dat is wat later, tussen 2500 en 2000 vC. Als trekdier voor zware lasten werden paarden waarschijnlijk zowiso niet gebruikt, dat gaat efficiënter met runderen (aan een juk).
Voor de geïnteresseerden, hier een mooie hunebed-website: http://users.bart.nl/~jbmeijer/

Huertecilla schreef op woensdag 19 oktober 2005, 20:52:


euh? beter gezelschap zoeken? We zijn niet allemaal zo hoor HC!

Huertecilla schreef op woensdag 19 oktober 2005, 21:36:


ik had er beter een achter gezet zie ik nu. Maar wou toch even 'de vrouw' verdedigen hier

kristel schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 11:41:


Kunnen ze in contact komen met schapen of wild? Reeën bv? Woon je in een vochtig gebied? Dan zou het leverbotbesmetting kunnen zijn (een parasiet). Ondanks een afwisselend mindere en normale conditie kunnen ze dan toch chronisch hoge leverwaardes hebben.
Wij wonen in zo'n landschap. Onze dierenarts zegt dat we bij twijfel over de conditie (vooral in de herfst) best de mest daarop laten controlleren. Het schijnt tegenwoordig meer en meer voor te komen bij paarden.

Groetjes,
Elke

kristel schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 13:21:


Zover ik weet (heb zelf nooit een besmet paard gezien, heb er wel over gehoord via onze dierenarts) krijgen ze het via het gras, en niet rechtstreeks van elkaar. Verder weet ik enkel dat het bij paarden te behandelen is, maar dat dat een hele tijd kan duren voor ze hersteld zijn (maanden). Ik heb even leverbot in google getikt en kwam dit tegen:
http://www.asg.wur.nl/index.asp?nieuws/persberichten/2004102802.asp
Ik verondestel dat er nog veel meer te vinden is. Misschien eens aan je dierenarts vragen?
Groetjes,
Elke

Marleen den Arend schreef op zaterdag 29 oktober 2005, 9:55:

KNIP maar dat stukje laat ik staan
Daar sluit ik me bij aan. Sorry jongens, maar dat JKK topic is wegens al het geruzie gewoon onleesbaar, dat schiet ook niet op.

Elke

jo schreef op zaterdag 29 oktober 2005, 11:11:

Huertecilla schreef op maandag 7 november 2005, 11:29:

Ja dat was een super ervaring. Het belangrijkste wat ik daaruit geleerd heb is dat dit soort dingen allemaal mogelijk zijn, MAAR daar gaan eerst wel honderden kilometers en ontelbare uren aan systematische en dwangloze voorbereiding aan vooraf.

Dag Trea,
Nee ik heb geen angst voor het oncontroleerbare gehad, zoals HC al zei is mijn eigen paard is in dat opzicht al een goeie leermeester geweest.
Ik heb helaas niet zo veel tijd, dus hier gewoon een letterlijk copietje van wat ik op bokt heb gepost:

Zo een verslagje van de Andalusische avonturen. Even als achtergrond -want zo veel post ik eigenlijk niet op bokt-, ik ben al een tijdje op zoek naar een buitenrij-zadel waar zowel paard als ik meerdere uren mee weg kunnen. Verder had ik in de voorbije maanden erg veel gehad aan mail-discussies met HC over allerhande problemen waar ik met mijn paard tegenaan liep, en vooral over bitloos rijden. Ik was ook gewoon aan wat rust toe, en was ondertussen erg benieuwd om HC en zijn familie te ontmoeten. Nu ik plots even een ‘gat’ had in het werk was dat de uitgelezen kans om eens tot in Trabuco te reizen en eens wat les te nemen bij El Jinete.

De manier waarop HC en Richelle met hun paarden omgaan sprak me vooraf al heel erg aan, en als ik nu terug kijk kan ik alleen maar zeggen dat ik ook erg onder de indruk ben van de resultaten van hun aanpak. De paarden worden voorbereid met veel grondwerk, kilometers door het landschap. Niet zomaar wat wandelen, maar gericht stappen draven, hellingen, stops, verzamelen enz.. en ieder stapje vooruit verdient beloning. Daarbij zijn geduld en rust even belangrijk als werken met het paard.
Dat is bovendien niet alleen goed voor het paard, het zorgt er ook voor dat je als ruiter in conditie bent voor je er op gaat zitten. Dat laatste was me pijnlijk duidelijk toen ik tientallen meters achter HC en hengst Caprichio nat in het zweet en happend naar adem over de kam van een steile olijfberg kwam gekropen Bijna 20 jaar jonger en géén reserveonderdelen, maar ik kon ze echt niet bijhouden. Ter verdediging, ik had wel een verkoudheid (en ik heb kortere beentjes).

Ik had me voorgenomen om alles wat nieuw is op zijn minst één keer zonder al te veel na te denken te proberen, maar ik moet zeggen, af en toe heeft het behoorlijk wat zelfbeheersing gevraagd.
“die beugels mogen nog twee gaten langer hoor” slik. Ik ben gelukkig niet snel bang op een paard, maar als je zowat alles wat je ooit over zithouding hebt gehoord overboord moet gooien is het toch even een sprong in het diepe. De Malibaud zadels vragen een hele andere rijstijl als wat ik gewoon ben, maar eens je op de juiste manier onderuit (ik bespaar jullie de plastische beschrijving) en met bijna gestrekte benen gaat zitten zijn het de meest comfortabele zadels die je je kunt voorstellen. Kilometers doorzittend draven zijn bijvoorbeeld geen probleem. Voor het extreme landschap waarin HC woont zijn er bovendien niet zo veel opties. Als zowel jij als je paard het enkele uren aan een stuk op en af steile stenige hellingen willen uithouden is dit type zadel en deze ontspannen zit een must. Het ging naar mijn aanvoelen erg goed op de ritten met paardje Luna , en ik weet ondertussen dat ik hier thuis zo verder ga rijden.

En tot slot, ik heb er nu wat kilometers achteraan gehobbeld, maar het blijft staren, een man met een rood hoedje die met zijn handen aan een stok in zijn nek op een paard met een loshangende halsring door het dorp draaft.

Elke

Huertecilla schreef op donderdag 17 november 2005, 8:45:

Ja heel goed, vol duidelijke info. Er zijn nu wel zwarte blokjes over hoofden en logo's verschenen zie ik. Die rollkur is echt niet om aan te zien.

Piet schreef op maandag 21 november 2005, 8:32:


Het is wat er staat:
Our goal at Simon Earle Racing is to always acheive the maximum success possible for a horse over the entire course of its career.
En het is niet nieuw dat men bij een sport waarbij van driejarige paarden topprestaties worden verwacht probeert om alle factoren die kunnen verhinderen dat het paard snel raceklaar kan worden gemaakt uit te sluiten. Stress (stalling, zadelmak maken..) of lichamelijke elementen (ijzers, spierpijn en kneuzingen) zijn wat voorbeelden, en natural horsemanship is een antwoord hierop. Het idee is zeker niet nieuw, het beestje heeft met NH een verkoopbare naam gekregen nu.
Neemt niet weg dat het voor een renpaard een aangenamere optie zal zijn om in deze stal te worden grootgebracht.

Groet,
Elke

ingrid van der post schreef op maandag 21 november 2005, 19:03:


Oh dát heeft die van mij dus! Het heeft een naam! 14, altijd buiten, lief en eerlijk, maar beslist niet voorspelbaar. Als hij er zin in heeft gedraagt hij zich de eerste 10 minuten alsof hij 3 dagen in een box heeft gestaan ipv op de wei En als een vreemde hem uit de wei neemt knalt hij er vandoor alsof de bliksem achter zijn staart is ingeslagen.