Inge Teblick schreef op maandag, 6 juni 2005, 10:29:
> Als een paard ongerust is over iets (een zeil, een trailer), en
> je wil dat hij er toch in of over gaat, dan kan je dat op twee
> manieren bekijken: moedig je hem aan om erover te gaan of
*************************************************************
Ja inderdaad Inge, dit klopt natuurlijk helemaal. Dit is ook een van de redenen waarom ik
Parelli eigenlijk helemaal niet zo heel sympathiek vind. Ok, het WERKT, maar voor mij doet het er wel degelijk toe hoe het werkt en hoe je paard er zich bij voelt.
Nu moet ik er wel bij zeggen, dat een "squeeze game" bij mij meer "vragen" is dan "commanderen". Dat zal ook de reden zijn waarom dit soort dingen bij ons doorgaans redelijk lang duren als ik het voor de eerste keer doe. M.a.w. ik oefen nauwelijks druk uit als ik hem "stuur". Ik vraag steeds weer (heel licht) zou je die kant op willen gaan? Vervolgens werk ik wel degelijk dan met rust gecombineerd met geen rust, maar ik sta niet met veel kracht te "senden" o.i.d. (begrijp je?). Bij het zeil heb ik dus 40 keer beleefd gevraagd "wil je die kant opgaan?" en kreeg evenzoveel keren terug "nee, dank u". Meer kracht c.q. energie uitoefenen doe ik eigenlijk niet (ik voer daar de druk dus niet op), omdat ik de ervaring heb dat dat bij Torop helemaal niet fijn uitpakt. Ik krijg daar geen fijne samenwerking van.
Vorige keer bij de trailer, iets wat hij toch ook maar zo-zo vindt en bovendien heel lang niet gedaan had, ging het heel anders. Ik vraag beleefd "wil je dat doen?" en hij gaat vervolgens een paar seconden naar die trailer kijken (denkt na ...) en besluit dan, nah, okay, dat doe´k wel en stapt er zo in. Daar "verloren" we elkaar niet, we waren van a-tot-z in communicatie en samen bezig. Bij het zeil niet meer.
Volgende keer ga´k het toch anders doen. Die squeeze game zoals
Parelli het aanleert had ik eigenlijk al een beetje verlaten, dit was eigenlijk voor het eerst weer dat ik het volgens de regeltjes deed en nee, het beviel me eigenlijk niet zo erg goed. Het was niet echt opbouwend. Wat ik prettig vind aan de
Parelli manier hou ik erin. Dat is het rust geven op die plaats waarvan ik vind dat het de goeie plaats is. Dat heeft ook naar mijn idee een natuurlijke betekenis, je zegt dan eigenlijk: ik vind dit een veilige plaats, je kunt me daarin vertrouwen. Maar wat ik dus NIET meer ga doen, is dat je hem blijft wegsturen want van mij hoeft hij dat in het begin eigenlijk niet per se alleen te durven. Eigenlijk laat je bij een squeeze game met iets engs, je paard daarin dan helemaal alleen staan, hij moet het dan lettelijk alleen maar opknappen. Dat is ook juist de bedoeling bij
Parelli, en helemaal verkeerd is het m.i. ook weer niet, omdat je je paard daar duidelijk wel dapperder mee maakt, hij KAN op een gegeven moment ook dingen zelf opknappen. Torop raakt ook best trots als hij iets wel gedurfd heeft, dat is dan wel weer het leuke. Maar in de toekomst ga´t toch anders opbouwen denk ik, en ik denk dat je dan evengoed tot hetzelfde resultaat komt, m.a.w. dat hij er op een gegeven moment vol vertrouwen over heen gaat, maar zonder het gevoel dat je hem alleen gelaten hebt.
De combinatie
Parelli/clickeren vin´k eigenlijk helemaal nog niet zo slecht. En clickeren vind ik wel een stuk vriendelijker voor het paard dan alleen maar staan te senden en rust geven. Ik vind het een groot voordeel dat het paard op een gegeven moment van TEVOREN al weet dat hij iets naar z´n hand kan zetten, kan beheersen, alleen door het aan te raken, te schoppen of in te happen. Want als ik het commando geef "raak-aan", dan WEET hij al, stel dat ik dat zou doen en durven, dan weet ik al dat er wat leuks komt: een fluitje, een brokje, een aaitje en een knuffel. Dat is dan voor hem opeens een soort uitdaging geworden
Warboel
