Peet schreef op zaterdag, 21 mei 2005, 11:30:


Hoi Peet, ik zou je willen vragen hoelang jullie over het gewenningsproces hebben gedaan, is de merrie zo in de groep geplaatst of één voor één geïntroduceerd bij de groep?
Wie zegt dat ze een alfamerrie is?
Groet, Pien

marjolijn schreef op zaterdag, 21 mei 2005, 22:46:


Ik weet niet hoor, ik zou er niet blij mee zijn als het hele spul zou lopen te trappen. Dreigen, gillen, rennen, oké, maar liever geen ongelukken.

Wat wij hier doen is een nieuw paard eerst even apart een paar dagen kennis laten maken met draadje ertussen, dan gaan ze vanzelf naar mekaar en naar de groep verlangen. Vervolgens één voor één de groepsleden erbij, ik begin daarmee met het paard dat het meest in karakter (en kleur) overeenkomt met de nieuwe, maar soms ook met de laagste in rangorde, ligt er een beetje aan wat ik zie hoe zaken zich ontwikkelen.

Afgelopen jaar hebben we 6 nieuwe paarden erbij gekregen en we hebben niet zo heel veel plaats.
Op deze manier is het zeer soepel en zonder toestanden verlopen.
De groep is nu wel 's nachts in tweeen gesplitst omdat zowel Bay (de laatste nieuwe) als Cherokee dominant zijn en erg graag jagen op de koudbloeden, het zijn gewoon twee samenspannende hexen.
En de paddock is relatief klein voor zoveel paarden.
Overdag loopt het hele spul gezamelijk in de wei.
Overigens zijn Bay en Cherokee de beste maatjes, hadden we nooit gedacht, 2 van die dominante, maar ze hebben mekaar gevonden waarbij Cherokee de leiding aan Bay gegeven heeft.
Het heeft Cherokee ook een stuk zachter gemaakt, maar dat terzijde.

Paarden die erg op elkaar lijken; kleur, ras, karakter, worden vaak (niet altijd he) makkelijker maatjes.
En dan nog is het zeer vaak anders dan wij mensen nou weer zo leuk bedacht hadden.

Ik zou ze niet teveel laten vechten, dan liever de groep tijdelijk opsplitsen totdat de rust wedergekeerd is en de onderlinge verhoudingen bevestigd zijn..

Groet, Pien

Esther schreef :

Ik ben het met je eens Es, onrust is iets anders dan rangorde uitvechten.
Toen Bay er nog niet was, was Cherokee een leidersmerrie, en dat terwijl ze er eigenlijk zelf doodzenuwachtig van werd, want ze is bij tijd en wijle een zeer onzeker paard dat juist heel veel leiding, lees steun, nodig heeft.

Ze kwam tot rust toen Bay arriveerde en heeft haar plek zonder betwisten afgestaan, waarschijnlijk omdat Bay ouder (21) en dus wijzer is.

Het heeft haar zachter gemaakt, zoals ik net al schreef, ze is rustiger, jaagt niet meer op Holly, en is veel meegaander in de les en met de andere paarden.

Bay daarentegen staat bovenaan, dat respect heeft ze nooit een keer hoeven bevechten, het was er gelijk, van alle paarden.
Eén scheef oor en alles wijkt, zelfs Cherokee.
Behalve Winner, onze ruin die denkt dattie nog hengst is, Bay is zijn lieverdje.

Ach, inderdaad, wat is Alpha merrie, zo'n groot woord....
Groet, Pien

e m kraak schreef :

Waarom ? Het zijn toch ook paarden? Bij mij hebben de ruinen een zeer stabiele plek in de groep, één staat bovenaan, en een staat een stuk lager, maar ze vervullen allebei een belangrijke functie en zijn niet weg te denken uit de sociale interactie binnen de groep.

Groet, Pien

e m kraak schreef :

Weet ik Egon, en ik geef je hartstikke gelijk wat dat complete betreft.

Maar de realiteit van deze tijd is nou eenmaal zo dat er verschrikkelijk veel ruinen rondlopen, wel meer dan hengsten, denk ik.
Ik vind het wat ver gaan om dan maar te zeggen dat dat geen normale paarden meer zijn.
Wat ik zie in mijn groep is dat de ruinen in staat zijn om een heleboel stabiliteit in te brengen, oké, er staat (nog) geen hengst bij, maar dat is op het moment bij de meesten mensen zo.

Mijn ruinen zien er blij uit en gedragen zich erg jolig.
De merries schurken tegen ze aan, en al helemaal als ze hengstig zijn is het hier een druipfestijn, af en toe klimt er eentje op een merrie, (Winner)en is die ook weer blij. De ruin zelf lijkt er ook niet bepaald onder te leiden.
Stef daarentegen is meer van het "goedige nonkel" type.
Soort van ongetrouwde inwonende peetoom aan wie je je geheimen kwijt kunt en bij wie je kunt uithuilen.

En nee, het is niet natuurlijk, dat vind ik zelf ook, maar voor velen wel een stuk veiliger.
Nu kun je zeggen dat als je niet met een paard om moet gaan je er geen moet nemen, maar de algemene tendens is dat iedereen een paard moet willen. Tja Daar kunnen jij of ik toch niks aan veranderen.

In mijn lessen kan ik bij beginnende rijders vaak beter vertrouwen op mijn gelijkmatigere ruinen vanwege hun stabielere karakter, ook al heb ik zelf een voorkeur voor merries omdat zij inderdaad veel sprekender zijn van karakter. Het is nou eenmaal zo. Ik weet het.

Maar je mag me best je Marsiaanse stukje sturen hoor....
Ik kan er vast wel wat van leren.

Groetjes, Pien

Ineke Klootwijk schreef :

Ik begrijp het wel, maar ik wil het niet begrijpen!
O je kunt zoveel dwangmatig afdwingen.
Voor een tik, een mep of een aansporing doen paarden veel hoor.
En het kan er jááááááááren in blijven zitten.
Al wat je hoeft te zijn is agressief en het paard luistert de rest van zijn leven als een vinkje naar je

Ik hoef maar naar Holly te kijken, als ik zie wat ze allemaal kan, als ik zie hoe werklustig ze is (nouja normaal gesproken is, nu effe niet) .
Vraag het en ze doet het, op het onderdanige af, en ik ben er helemaal niet trots op.
Zie haar hoofd en zie hoe ze achter de oren in haar haren witte plekken heeft van het martelmateriaal om waarschijnblijk haar hoofd omlaag te krijgen, hoe ze onder haar kin een witte plek heeft van de kinketting.
En zo'n witte plek ontstaat niet zomaar hoor, daar moeten een hele tijd druk zijn geweest.

Een Cherokee die freakte van druk op de neus en constant met haar tong liep te flapperen, doodsbang voor een longeerzweep. Fijn zo'n dichtsnoerende neusriem, fijn ook dat ze haar mond niet kon openen en aan de onrustige hand van mijn voorganger ontsnappen.

Ow, als ik aan Holly een back up (achterwaarts gaan) vraag door alleen al met 2 vingers te wijzen dan stuift ze naar achteren, jaja, doet het erg goed, je kunt haar met een vingerwijzing slalommend achteruit los door de pionnen sturen, het ziet er erg mooi en goedgetraind uit, maar ik denk niet dat er iemand is geweest in al die jaren die zich heeft afgevraagd wat het paard daarbij voelde; hoe het in de belevingswereld van haar was om zo getreiterd te worden.

Voorbeeld van twee van mijn paarden die ik allebei nog niet zo heel lang heb. Het kost ons zeer veel tijd om de trauma's eruit te krijgen.
We zijn aardig op de goede weg, vooral met Cherokee.

Met Holly gaat het waarschijnlijk nooit meer helemaal goedkomen, als we haar maar zo krijgen dat ze weer een beetje vertrouwen heeft en niet altijd zo terugdeinst. Je kunt je hand niet gewoon op haar leggen of er gaat een siddering door dat lijf en 2 verschrikte ogen kijken je aan.
Het gekke is dat ze super- maar dan ook supercool is in het verkeer, buiten enzo, het is absoluut geen zeuwpees.
Ik heb zoveel vertrouwen in haar dat ik haar enkel met een riempje om de hals buiten rij, en als het wat ruiger wordt dan doe ik wel een haltsertje aan, meer niet - heeft ze helemaal niet nodig.
Ik wil zo graag dat ze weer plezier in werken krijgt, dat ze niet altijd op de automatische piloot gaat.

Dus ja, dit is een typisch voorbeeld van een afgedankt ex wedstrijdpaard dat niet meer helemaal voldeed en toen van eigenaar naar eigenaar is verhandeld, tot ze bij ons gekomen is.
Die eerste heeft allang weer een nieuwe genomen
En de vervolgrekening naast haar trauma's zijn een aantal lichamelijke letsels.

Dat is de prijs die wij betalen, ze is pas 15 en al helemaal op.
Om haar drachtig te krijgen hebben ze haar zelfs gedwongen met hormonen behandeld waarna ze letterlijk is 'volgestopt', verkracht.
Haar eerdere veulens werden al na korte tijd van haar weggeroofd.

Geen wonder dat ze nu niet loslaten kan.

Hier gaat ze het erf nooooooit meer af hoor , alleen voor wat buitenritten en wandelingetjes.
Pien