Talitha schreef op zaterdag 16 november 2013, 12:32:
> Ok, stelling 1:
> Volgens de cursusleidster, heeft het paard een centrale as (lijn loopt
> van boven naar beneden, precies ter hoogte van de singel), en de zone
> vóór de centrale as (dus hoofd, hals, borst, schouder, schoft) is een no
> go zone (een gebied waar paarden niet graag zomaar worden aangeraakt en
> waar paarden elkaar ook niet zomaar aanraken).
als vreemde paarden elkaar ontmoeten gebruiken ze juist hun hoofd bij kennismaking. Neusgaten op elkaar, snuiven, voorbenen hoog opgooien en als het niet bevalt omdraaien en trappen. (ik heb hier wel eens 2 paarden een kwartier met hun achterwerk tegen elkaar zien staan drukken als 2 boxers die niet willen opgeven)
Bij vriendschap wisselen paarden veel uit aan de voorkant, bij rusten gebruiken ze graag elkaars staart.
> Ze zouden elkaar daar
> alleen aanraken na duidelijke toestemming. Het zomaar aanraken van deze
> zone, zou voor het paard erg stressvol zijn en mag pas gebeuren nadat je
> eerst voorzichtig achter de centrale as aangeraakt hebt en het paard je
> via lichaamstaal laat weten dat het aanraking ok vind, dat je pas dan de
> zone vóór de centrale as mag aanraken, omdat het anders stress geeft.
hoe mensen bij dit soort theorien komen weet ik niet maar mijn ervaring is eerder dat je in 1e instantie voorzichtig moet zijn met de achterkant aangezien daar trappen kunnen worden uitgedeeld. De voorkant kan welliswaar bijten maar daar gaat toch een waarschuwing aan vooraf (kan soms bliksemsnel, dan ben je toch de klos
)
> Ik vind dat een hele vreemde stelling, ik zie paarden elkaar vaak genoeg
> aanraken in die no go zone, zowel positief als negatief. Heeft hier iemand
> ervaring mee?
>
> Stelling 2:
> Toen mijn buurvrouw vroeg wat ze kon doen aan het feit dat één van haar
> shetlanders heel bang is voor trekkers, zei de cursusleidster dat je daar
> niets aan kon doen, dat trekkers gewoon echt heel erg eng zijn voor
> paarden en dat je die angst er niet uit kan krijgen, omdat het een
> logische angst is (in haar ogen dus).
Je kan elk dier wennen aan van alles en paarden zeker aan trekkers. Het is wel zo dat wennen aan trekkers op een erf geen enkele garantie geeft voor het passeren van andere trekkers op de weg.
> Dat vond ik helemaal van de zotte, mijn beide pony's zijn totaal niet bang
> voor trekkers, Jarél eerst wel, hij was ze niet gewend, stond bij vorige
> eigenaren binnen, maar na een tijdje wende hij eraan en nu reageert hij er
> voor trekkers toen hij net bij hun kwam. Ik heb al 2 keer geprobeerd om
> iets aan zijn trekkerangst te doen en dat lukte prima, hij werd minder
> paniekerig, maar als ik het dan weer aan de buurvrouw overliet, ging hij
> ook snel weer achteruit.
misschien moet de buurvrouw nog eens naar een andere cursus.
Warboel
