Nick Altena schreef op donderdag, 12 mei 2005, 12:35:


Hmm, eigenlijk heb ik zelf iets verkeerd opgeschreven :
Ik zei dat ik dacht dat ze de mineralen in het bijvoer toch
nodig hebben.
Dat is natuurlijk flauwekul, ze heben de mineralen nodig, punt uit, waar dat dan ook vandaag komt. Was ik dus zelf niet duidelijk in.

Ja, Nick, nu weet ik het ook niet meer.
Bij jouw paarden is het dus nog anders....

Ach ja, als ze de beschikking maar hebben over de voor hun benodigde mineralen, ik vroeg het me alleen af...
Groetjes, Pien

petra1984 schreef op donderdag, 12 mei 2005, 16:13:


Sorry Petra, maar het gebruik van een hengstenbit is echt geen oplossing voor een probleem als dit.
Het werkt alleen maar symptoombestrijdend, maar het pakt de werkelijke oorzaak van het probleem van jouw paard niet aan.
Een hengstenbit werkt kei-en keihard in op de tong en het overige gedeelte van de mond van je paard. Dat wil je toch niet ?
Je wilt je paard toch niet moedwillig pijn doen om haar aan het luisteren te krijgen ?
Ik weet bijna zeker dat dit nooit je bedoeling kan zijn.

Denk je niet dat er ook een andere mogelijkheid is dan dit probleem, deze angst bij je paard op te lossen dan via dwang?
Kijk, je paard is bang. Daarom gaat ze vreselijk tekeer. Op je site las ik dat je af en toe best je handen vol hebt aan haar, ik kan er niet uit opmaken of dit met opvoeding, wederzijds begrip of temperament te maken heeft.
Zou daar niet een mogelijke oorzaak van het trap - probleem liggen, denk je?

Of is er iemand die de stroomdraad eens flink tegen haar aangehouden heeft in een poging haar 'respect' voor de stroomdraad bij te brengen?
Een paard dat zo panisch is hiervoor moet hiermee een bar slechte ervaring hebben gehad. Kan bijna niet anders.
Ik weet nog steeds van mensen die een veulen eens goed tegen de draad aanduwen om hem voor de rest van zijn leven respect bij te brengen, of die de paarden de wei induwen door er even de draad tegenaan te houden. Wat denk je....Kan er zoiets gebeurd zijn ?

Groet, Pien

Het veulen van Holly had rond 3 april geboren moeten worden.
Het is nu 15 mei, meer dan 6 weken later, en het is er nog niet.

Nee, we hebben ons absoluut niet vergist met de datum want ze is aan de hand gedekt.
Ja, er is natuurlijk altijd de mogelijkheid dat het niet 'gepakt' had en een plaatselijke buurshet de klus een maand later even geklaard heeft, - bedankt Es, je hebt me fijn beziggehouden, de afgelopen dagen - , maar daar gaan we toch maar even niet van uit.
Als het veul korte pootjes heeft kom jij em maar halen....

Gisteren heeft onze DA toch maar naar de kliniek in Utrecht gebeld omdat we het met ons allen nu wel erg lang vinden duren en daar werd bevestigd dat een dracht van 13 (!) maanden nog als natuurlijk wordt gezien en er vooralsnog geen reden is tot inleiden mits merrie en veulen het goed blijven doen.

Inleiden verhoogt de kans op complicaties en een niet natuurlijke afloop, bovendien loopt het veulen dan kans de waardevolle biest (antistoffen) te missen, want het kan zo zijn dat die dan te laat op gang komt.

Dus ja, ma en kind doen het goed, alles beweegt wat er bewegen moet, alles verslapt of vult zich wat er verslappen of vullen moet, maar het gaat in een tergend langzaam tempo van nu al zeker een maand.

Holly verloor wat slijm, 'ha', dacht iedereen, nu gaat er iets gebeuren, maar dat is alweer 2 weken geleden.

Voor de rest weinig tekenen dat er iets staan te gebeuren.
Volgens onze DA wacht zij gewoon op een weersomslag en volgens mij heeft die kleine het nu al voor het zeggen....

Ik houd jullie wel op de hoogte, want we zijn toch wel ongerust nu, ik sta de hele tijd te kijken of het veulen nog wel beweegt.
Maar hopen op een goede afloop....

Groet, Pien

Huertecilla schreef op maandag, 16 mei 2005, 9:48:


Hoi Peter, de link doet het niet, heb je een andere mogelijkheid?
Groet, Pien

Esther schreef op dinsdag, 17 mei 2005, 20:27:


Es, is het niet verstandig om te vragen voor een diagnose van wat Ör heeft?
Ik heb het halve internet afgezocht, want ik heb dit ook een keer gezien bij een ander paard, en ik weet niet meer of dat nou ataxie was of dat het anders heette.
Dat paard werd met haar zijkant tegen de muur geparkeerd, de benen niet hoog opgetild, en inderdaad: korte sessies.
Later zijn ze het paard liggend moeten gaan bekappen (maar dan moet ie wel op kunnen staan he).
Wellicht dat er iemand hier meer over kan zeggen.

Ik zou blijven zoeken, want het lijkt me een aandoening aan de zenuwbanen.
Groet, Pien

Ineke Klootwijk schreef op dinsdag, 17 mei 2005, 21:19:


Hoi Ineke. ik pak even jouw stukje erbij om je een antwoord te geven.
Ik had je niet eerder geantwoord omdat ik er even over na moest denken.
Leuk dat je dat vraagt, overigens.

Ja, wij rijden uitsluitend op de Western manier, maar het is wel zo dat ik mij gedistancieerd heb van de huidige manier van het trainen van de paarden.

Ik kreeg er gewetensbezwaren van, een tweejarig paard met sporen te moeten klaarstomen voor wedstrijden, op slidingijzers te moeten hebben, met Heras hekwerken van bitten in.
Om hem vervolgens, zoals Martien het al zei, af te schrijven op zijn 6 e levensjaar, omdat ie Op, verzuurd en versleten is.

Wat je vaak ziet is prachtige getrainde paarden die op een vingerwijzing reageren op wat de ruiter wil.
Zonder enig gevoel, erin geramd ja, zonder enige inbreng van dat paard zelf.
Zonder dat er ooit maar rekening gehouden is met het karakter en het temperament van het paard.
Ieder paard is immers anders en verdient aan andere aanpak.

Naar mijn mening wordt daar veel te weinig naar gekeken binnen de huidig (ook best traditionele) trainingsmethode,maar er wordt veel te veel uitgegaan van het uiteindelijke resultaat, dat is wat er telt en niet de weg ernaartoe.
Teveel druk op (te jonge) paarden.
Voor het geld, voor de naam.
Het paard is daaraan ondergeschikt gemaakt

Ik kan je niet even vertellen hoe je een paard moet trainen om de hierboven beschreven redenen.
Ieder paard is individueel uniek, ook al is het onderdeel van een groep, het heeft zijn eigen karakter en temperament en verdient zijn eigen aanpak.

Ik zie teveel technisch rijden, teveel geberedeneer, teveel 'hoofd' en te weinig hart, te weinig gevoel. Teveel dwang en teveel blabla ook.

"Kijken" naar je paard, op een stoel, op je hurken, in de wei, maakt dat je je met hem verbindt.
Lichtheid maakt dat hij je begrijpt, dat hij voor je wil werken.
Gevoel geeft het paard een basis, vertrouwen.
Rust geeft hem de tijd het geleerde in zich op te nemen.
Erkenning laat je toegeven dat je misschien fouten maakte en dat het anders moet, waarbij je durft te leren, durft te veranderen..
Consequente liefdevolle vastberadenheid wanneer het wel werkt wat je doet.
Geduld wanneer je paard je niet begrijpt.

Ik geloof niet meer in tijdstermijnen waarbinnen een paard getraind moet worden.
Veel liever laat ik een deel van de opvoeding, van de ontwikkeling over aan de groep en aan het paard zelf..
Daarnaast toegevoegd leg ik met grondwerk een stabiele basis.

Ik doe eigenlijk niks bijzonders, ik heb het paard gewoon dagelijks in handen tijdens de dagelijkse verzorging.
Ik doe niet echt aan Parelli, ik clicker niet, maar ik leef de hele dag tussen mijn paarden, ik neem uren de tijd om ze te observeren, zie hun karakter en ga puur vanuit mijn gevoel met ze aan de slag.
En dan gaan dingen vanzelf. Wanneer ik de groep de paddock in stuur gaat het jonge (lees onervaren) paard vanzelf mee in de stroom. Wanneer ik ze voer wachten ze allemaal op hun beurt, dat leert hun geduld te hebben, wanneer ik met ze wandel leer ik ze achter me te blijven, me te volgen, te stoppen.
Ik weet nu wie mijn paarden zijn en mijn paarden weten nu wie ik ben.

Hierin ben ik zeer consequent en duidelijk in mijn signalen.
Zelfs paarden die gewend zijn om 'door je heen te lopen' leren van de groep en in de dagelijkse omgang met mij dit geen gewenst gedrag is.

Meer is het niet. Ik heb niet één methode, alhoewel ik mij erg thuis voel in de methode van Bill Dorrance (zoals door Piet omschreven).
Ik heb het geluk gehad 'het vak' te hebben mogen leren van mijn Texaanse ex man, een Horseman pur sang.

Ik zoek lichtheid want ik ben ervan overtuigd dat wanneer je zo licht bent in je hulpen, dat je je paard met een pink, met je zit en zonder bit, kunt besturen, en dat je die lichtheid vanzelf gaat voelen.
Uiteindelijk kun je zelfs met gedachtenkracht communiceren.

Je basis is de oorsprong van alles.
Dit gaat eraan vooraf voordat je uberhaupt aan de verschillende Westerndisciplines gaat beginnen. Dit is je ondergrond.

Maar het begint nog altijd bij het paard, niet bij de trainer.

Groet, Pien

ElkeW schreef :

Weet je, Elke, en ook Ineke, het is jammer dat het Westernrijden toch vaak weer in een kwaad daglicht wordt gezet. Het is een zeer mooie sport die, mits correct beoefend, een lust voor het oog is om naar te kijken.

Wat je echter (te)veel ziet zijn de voorbijscheurende "jiiiihaaaaaaaa" Johnny's en Marina's met van die leren jasjes met franjels, de vossenstaarten aan de flaphoeden met touwtje onder de kin, met line-dance puntlaarzen op goedkope texmex opsmukzadels met veeeeeel stiksels en nog veel meer zilverbeslag.
Als je goed kijkt zie je ook nog een lasso en een pistoolhouder aan dat zadel.
Het zwaar bewerkte zilverplated Heras hekwerkbit met lange shanks (scharen) maakt het plaatje compleet.
Eh.... dat is niet het echte werk he....
Dat zijn de salooncowboys, de wannabees.

Nee, het echte werk is net iets anders:
Ik kan echter enorm genieten van een correct uitgevoerd reiningpattern wat je kunt vergelijken met Engelse dressuur.
Een slidingstop, rollbacks (180 graden wending om de achterhand) een vliegende galopwissel, een spin, tempowisselingen....
Een adembenemende combinatie van perfectie en gecontroleerde snelheid.

Het is machtig een Quarter met cowsense te zien werken, dansen bijna, met een rund, waarbij hij te paard één koe uit de kudde moet selecteren en deze een bepaalde tijd van de kudde afgezonderd dient te houden, en ik krijg een enorme adrenalinekick wanneer ik Barrel Race of Pole Bending te zien krijg (dat blijft toch altijd mijn favoriete discipline).

Pleasure (dat onderdeel met die hoofden zo laag) vind ik personlijk teveel gekunsteld met teveel zilveropsmuk. Die paarden lopen allang niet meer natuurlijk, naar mijn mening is het een soort huppeltje geworden, maar goed, da's mijn smaak.

Trail, waarbij je het dagelijks leven van de cowboy nabootst en in een behendigheidsproef allerlei obstakels in de arena moet zien te overbruggen, zoals de brug, water (plastic) , het te paard openen van een hek, achterwaarts door een L of een U vorm, zijgangen, is een heel goede manier van je paard vertrouwd te maken met allerlei 'gekke' dingen.

Er zijn meerdere onderdelen, ik heb er slechts een aantal opgesomd.

Het probleem is dat er achter de schermen, daar waar niemand het ziet, vaak te ruig met de paarden omgegaan wordt ("effe bijtrainen") in het kader van de tijdsdruk en de centen (zie mijn vorig bericht).

Dat zul je altijd wel blijven houden, het komt evengoed voor in de Engelse dressuur en in de springwereld. ik kan je weinig voorbeelden geven, ik ben niet thuis in die wereld maar wat te denken van het omlaagbinden met bijzetteugels, en dan liefst ook nog zo uit de stal aan de longe in galop, het eeuwige gebonk met de benen tegen de zijkant van het paard (anders blijft ie niet actief genoeg lopen) het gepor met de sporen (de westernsporen hebben tenminste nog meerollende wieltjes), het -voor een paard uit het niets- aansporen zonder met je stem of zit aan te geven dat je voorwaarts wilt gaan, het paard omlaag trekken en voorwaarts stampen (dat heet geloof ik verzameling )

Nee, dan liever een relaxt voorbijslenterende Westernrijder met zijn paard quasi nonchalant aan de lange teugel, ook al zit ie dan een beetje teveel onderuit gezakt in een typische Marlboro look..

Een goede cowboy (het werkvolk) begint eerst eens met een maand grondwerken met zijn paard. Daarbij laat hij het paard overal aan wennen : Los staan,aangebonden staan, enge dingen, trailers vlaggen, plastic (overheen lopen), afspuiten met water, etc.
Afhankelijk van de leeftijd van het paard (de meeste helaas wel te jong) went hij zijn paard aan de pad en het zadel, en als het paard het aangeeft dat het kan gaat ie erop, nog steeds met een halster en halstertouw.
Het aanvankelijke rijden beperkt zich tot walk (stap), jog (draf) en lope (galop), kunen stoppen en sturen, nog steeds aan dat touw waarbij het touw over het hoofd van het paard 'geslingerd' wordt om rechts of links te sturen.

Dit zijn meestal programma's van een maand of 3 .
Het is de allereerste basis.
De jonge paarden worden daarna de rest van het seizoen op de wei gezet om uit te rijpen, om het geleerde te laten bezinken en als je ze dan in het najaar van de wei haalt gaat het echte programma beginnen, afhankelijk van de capaciteiten van het paard. (En niet van wat de eigenaar graag wenst). Er zullen veel korte trainingssessies zijn, waarbij men kijkt en luistert naar het paard, om het paard niet te overbelasten, zowel geestelijk als lichamelijk. Soms wordt er maar 5 minuten gewerkt en als het doel bereikt is, hoe miniem ook, krijgt het paard weer rust (beloning).

Zo zou het moeten zijn, zo was het ooit, en zo heb ik het geleerd.

Dat is vervolgens besloten heb het nóg anders te doen is weer een heel ander verhaal.

Kun je hier iets mee?

Groet, Pien

Elke en Pien hebben het over westernrijden:


Ik heb op een leuk wedstrijdnivo gebarrelraced en nooit sporen gedragen, ook die 'over and under' (sliert aan de teugels) heb ik nooit gebruikt.
Anderen doen dat wel, zij het hier in Nederland weer minder heftig, het wordt hier ook meer voor de lol gedaan dan voor het geld. In de USA kun je er bakken geld mee verdienen, dan komt die druk er weer bij kijken he. Hier mag je blij zijn als je er je onkosten mee gedekt hebt.
Hoewel het flink aan het opkomen is hier.

Zo'n barrelrace paard gaat zo snel als ie gaan kan en als ie het niet redt dan is ie gewoon niet goed genoeg, zo zie ik dat.
Ik zie niks in zwepen of sporen om nóg harder te gaan.
Want een paard gaat dan niet hard voor jou, of omdat ie het leuk vindt om hard te gaan, maar om onder de hulpstukken uit te komen.


Komt het soms wel eens op neer, hihi.
Je hebt 6 palen, op een rechte lijn, elk 7 meter uit elkaar staand.
Eerst race je parallel aan de palen, erlangs naar de laatste paal, je komt zigzaggend terug gaat weer zigzaggend terug naar het uiteinde en vervolgens langs de palen terug naar de finish.
De snelste combinatie wint.
Bij iedere paal maakt je paard een vliegende galopwissel.

Ik gebruik dit onderdeel overigens om paarden 'spelenderwijs' de galopwissel aan te leren, in een relaxt galopje.
Ze hebben dan al vlug in de gaten dat wanneer ze wisselen, ze veel beter om de palen heen komen. Geen druk, geen gedoe, veel effect.


Ja hoor, het is vrij relaxt, wij doen dit onderdeel vaak in de lessen, waarbij het er bij mij niet alleen om gaat dat je het parcours foutloos rijdt maar eigenlijk meer hoe je jezelf weet te redden in je omgang met je paard.

Groet, Pien

Ineke Klootwijk schreef :

Sluit je ogen maar niet, Ineke.
Ga maar eens op een willekeurige Engelse manege kijken en zie hoe men daar met de paarden omgaat.
Niet draven ? "Geef em maar eens een tikkie met de zweep". Zaken als :
"Je paard neemt je in de maling, hij probeert je uit, laat niet zo met je sollen" zijn dan niet van de lucht.

Dat is op veel plekken zo, en zelf denk ik dat het juist minder is bij Westerners, omdat daar wel altijd met grondwerk gestart wordt en de paarden over het algemeen niet zo worden 'ingebonden' zoals dat bij dressuur bijvoorbeeld het geval is. Zij hoeven ook niet op jonge leeftijd al te springen, maar goed, daar staan dan weer de steeds opnieuw uitgevoerde stops en spins tegenover. Da's ook niet gezond.

Het is een vrij algemeen begrip bij Westernrijden dat je het paard met rust gaat zodra ie beantwoordt aan wat je van hem vraagt. Veel teugelvrijheid, rijden met je zit, met je stem, de hulpen zijn over het algemeen basaler en makkelijker te begrijpen voor het paard.
Ik vind het toch natuurlijker allemaal.

Ja, geweld en harde training hebben hun prijs, het te jong, te zwaar belasten ook. Welke wereld je ook binnenstapt.
Maar dat interesseert niemand, "Ach, dan neem je toch gewoon weer een nieuwe"?

Groet, Pien

Peet schreef op zaterdag, 21 mei 2005, 11:30:


Hoi Peet, ik zou je willen vragen hoelang jullie over het gewenningsproces hebben gedaan, is de merrie zo in de groep geplaatst of één voor één geïntroduceerd bij de groep?
Wie zegt dat ze een alfamerrie is?
Groet, Pien

marjolijn schreef op zaterdag, 21 mei 2005, 22:46:


Ik weet niet hoor, ik zou er niet blij mee zijn als het hele spul zou lopen te trappen. Dreigen, gillen, rennen, oké, maar liever geen ongelukken.

Wat wij hier doen is een nieuw paard eerst even apart een paar dagen kennis laten maken met draadje ertussen, dan gaan ze vanzelf naar mekaar en naar de groep verlangen. Vervolgens één voor één de groepsleden erbij, ik begin daarmee met het paard dat het meest in karakter (en kleur) overeenkomt met de nieuwe, maar soms ook met de laagste in rangorde, ligt er een beetje aan wat ik zie hoe zaken zich ontwikkelen.

Afgelopen jaar hebben we 6 nieuwe paarden erbij gekregen en we hebben niet zo heel veel plaats.
Op deze manier is het zeer soepel en zonder toestanden verlopen.
De groep is nu wel 's nachts in tweeen gesplitst omdat zowel Bay (de laatste nieuwe) als Cherokee dominant zijn en erg graag jagen op de koudbloeden, het zijn gewoon twee samenspannende hexen.
En de paddock is relatief klein voor zoveel paarden.
Overdag loopt het hele spul gezamelijk in de wei.
Overigens zijn Bay en Cherokee de beste maatjes, hadden we nooit gedacht, 2 van die dominante, maar ze hebben mekaar gevonden waarbij Cherokee de leiding aan Bay gegeven heeft.
Het heeft Cherokee ook een stuk zachter gemaakt, maar dat terzijde.

Paarden die erg op elkaar lijken; kleur, ras, karakter, worden vaak (niet altijd he) makkelijker maatjes.
En dan nog is het zeer vaak anders dan wij mensen nou weer zo leuk bedacht hadden.

Ik zou ze niet teveel laten vechten, dan liever de groep tijdelijk opsplitsen totdat de rust wedergekeerd is en de onderlinge verhoudingen bevestigd zijn..

Groet, Pien

Esther schreef :

Ik ben het met je eens Es, onrust is iets anders dan rangorde uitvechten.
Toen Bay er nog niet was, was Cherokee een leidersmerrie, en dat terwijl ze er eigenlijk zelf doodzenuwachtig van werd, want ze is bij tijd en wijle een zeer onzeker paard dat juist heel veel leiding, lees steun, nodig heeft.

Ze kwam tot rust toen Bay arriveerde en heeft haar plek zonder betwisten afgestaan, waarschijnlijk omdat Bay ouder (21) en dus wijzer is.

Het heeft haar zachter gemaakt, zoals ik net al schreef, ze is rustiger, jaagt niet meer op Holly, en is veel meegaander in de les en met de andere paarden.

Bay daarentegen staat bovenaan, dat respect heeft ze nooit een keer hoeven bevechten, het was er gelijk, van alle paarden.
Eén scheef oor en alles wijkt, zelfs Cherokee.
Behalve Winner, onze ruin die denkt dattie nog hengst is, Bay is zijn lieverdje.

Ach, inderdaad, wat is Alpha merrie, zo'n groot woord....
Groet, Pien

e m kraak schreef :

Waarom ? Het zijn toch ook paarden? Bij mij hebben de ruinen een zeer stabiele plek in de groep, één staat bovenaan, en een staat een stuk lager, maar ze vervullen allebei een belangrijke functie en zijn niet weg te denken uit de sociale interactie binnen de groep.

Groet, Pien

e m kraak schreef :

Weet ik Egon, en ik geef je hartstikke gelijk wat dat complete betreft.

Maar de realiteit van deze tijd is nou eenmaal zo dat er verschrikkelijk veel ruinen rondlopen, wel meer dan hengsten, denk ik.
Ik vind het wat ver gaan om dan maar te zeggen dat dat geen normale paarden meer zijn.
Wat ik zie in mijn groep is dat de ruinen in staat zijn om een heleboel stabiliteit in te brengen, oké, er staat (nog) geen hengst bij, maar dat is op het moment bij de meesten mensen zo.

Mijn ruinen zien er blij uit en gedragen zich erg jolig.
De merries schurken tegen ze aan, en al helemaal als ze hengstig zijn is het hier een druipfestijn, af en toe klimt er eentje op een merrie, (Winner)en is die ook weer blij. De ruin zelf lijkt er ook niet bepaald onder te leiden.
Stef daarentegen is meer van het "goedige nonkel" type.
Soort van ongetrouwde inwonende peetoom aan wie je je geheimen kwijt kunt en bij wie je kunt uithuilen.

En nee, het is niet natuurlijk, dat vind ik zelf ook, maar voor velen wel een stuk veiliger.
Nu kun je zeggen dat als je niet met een paard om moet gaan je er geen moet nemen, maar de algemene tendens is dat iedereen een paard moet willen. Tja Daar kunnen jij of ik toch niks aan veranderen.

In mijn lessen kan ik bij beginnende rijders vaak beter vertrouwen op mijn gelijkmatigere ruinen vanwege hun stabielere karakter, ook al heb ik zelf een voorkeur voor merries omdat zij inderdaad veel sprekender zijn van karakter. Het is nou eenmaal zo. Ik weet het.

Maar je mag me best je Marsiaanse stukje sturen hoor....
Ik kan er vast wel wat van leren.

Groetjes, Pien

Ineke Klootwijk schreef :

Ik begrijp het wel, maar ik wil het niet begrijpen!
O je kunt zoveel dwangmatig afdwingen.
Voor een tik, een mep of een aansporing doen paarden veel hoor.
En het kan er jááááááááren in blijven zitten.
Al wat je hoeft te zijn is agressief en het paard luistert de rest van zijn leven als een vinkje naar je

Ik hoef maar naar Holly te kijken, als ik zie wat ze allemaal kan, als ik zie hoe werklustig ze is (nouja normaal gesproken is, nu effe niet) .
Vraag het en ze doet het, op het onderdanige af, en ik ben er helemaal niet trots op.
Zie haar hoofd en zie hoe ze achter de oren in haar haren witte plekken heeft van het martelmateriaal om waarschijnblijk haar hoofd omlaag te krijgen, hoe ze onder haar kin een witte plek heeft van de kinketting.
En zo'n witte plek ontstaat niet zomaar hoor, daar moeten een hele tijd druk zijn geweest.

Een Cherokee die freakte van druk op de neus en constant met haar tong liep te flapperen, doodsbang voor een longeerzweep. Fijn zo'n dichtsnoerende neusriem, fijn ook dat ze haar mond niet kon openen en aan de onrustige hand van mijn voorganger ontsnappen.

Ow, als ik aan Holly een back up (achterwaarts gaan) vraag door alleen al met 2 vingers te wijzen dan stuift ze naar achteren, jaja, doet het erg goed, je kunt haar met een vingerwijzing slalommend achteruit los door de pionnen sturen, het ziet er erg mooi en goedgetraind uit, maar ik denk niet dat er iemand is geweest in al die jaren die zich heeft afgevraagd wat het paard daarbij voelde; hoe het in de belevingswereld van haar was om zo getreiterd te worden.

Voorbeeld van twee van mijn paarden die ik allebei nog niet zo heel lang heb. Het kost ons zeer veel tijd om de trauma's eruit te krijgen.
We zijn aardig op de goede weg, vooral met Cherokee.

Met Holly gaat het waarschijnlijk nooit meer helemaal goedkomen, als we haar maar zo krijgen dat ze weer een beetje vertrouwen heeft en niet altijd zo terugdeinst. Je kunt je hand niet gewoon op haar leggen of er gaat een siddering door dat lijf en 2 verschrikte ogen kijken je aan.
Het gekke is dat ze super- maar dan ook supercool is in het verkeer, buiten enzo, het is absoluut geen zeuwpees.
Ik heb zoveel vertrouwen in haar dat ik haar enkel met een riempje om de hals buiten rij, en als het wat ruiger wordt dan doe ik wel een haltsertje aan, meer niet - heeft ze helemaal niet nodig.
Ik wil zo graag dat ze weer plezier in werken krijgt, dat ze niet altijd op de automatische piloot gaat.

Dus ja, dit is een typisch voorbeeld van een afgedankt ex wedstrijdpaard dat niet meer helemaal voldeed en toen van eigenaar naar eigenaar is verhandeld, tot ze bij ons gekomen is.
Die eerste heeft allang weer een nieuwe genomen
En de vervolgrekening naast haar trauma's zijn een aantal lichamelijke letsels.

Dat is de prijs die wij betalen, ze is pas 15 en al helemaal op.
Om haar drachtig te krijgen hebben ze haar zelfs gedwongen met hormonen behandeld waarna ze letterlijk is 'volgestopt', verkracht.
Haar eerdere veulens werden al na korte tijd van haar weggeroofd.

Geen wonder dat ze nu niet loslaten kan.

Hier gaat ze het erf nooooooit meer af hoor , alleen voor wat buitenritten en wandelingetjes.
Pien