e m kraak schreef op zaterdag, 30 april 2005, 3:14:

Twee verschillende dingen. Ik zou met enge hoedjes geen moeite hebben, ware het niet dat ik al heel lang niet meer aan aanpassen doe.

Mijn paard daarentegen hoeft niet onder mijn ambities en plezier te lijden, nou ja... zo min mogelijk dan - (bij touwhalster, zadel en hoofdstel trek ik een grens).

Ik vind een rit in zo'n enge wiebelige trailer al een onaanvaardbaar risico voor iets dat ik alleen maar "leuk" vindt. (Jammer maar helaas, nu wordt het nooit officieel bevestigd dat hier de allermooiste Shiremerrie ter wereld staat.)

Waarmee we op het tweede punt komen, wat als het financieel aantrekkelijk is om concessies te doen... wederom jammer maar helaas... geen enkel dier wat hier de deur inkomt gaat er weer uit. En al helemaal niet om in het professionele circuit terecht te komen. Stel je voor zeg... de wereld is vol engerds!

Wortelhappen..... Koekhappen... ook leuk!

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 14:23:

Hallo Kathleen (of Tibken?),

Ik kan je adviseren een goede, begripvolle instructeur te zoeken.
En om veel grondwerk met je paard te gaan doen (denk bijvoorbeeld aan Parelli). Daarmee bouw je wederzijds een goede communicatie en vertrouwen op.
Er zijn ook mensen met dit probleem veel baat hebben gehad bij een cursus van Emiel Voest.
Ik weet niet of je in een bak of buiten rijdt, mar het kan ook helpen samen met anderen (is rustiger voor je paard) te rijden, maar dan wel met mensen die begrip hebben en bereid zijn je te helpen. Uitslovers moet je op dit moment mijden!

Troost je, je bent echt niet de enige in paardenland. Toen ik op mijn 40ste weer herbegon was er van mijn jeugdige bravoure ook niet veel meer over. Grondwerk heeft mij veel vertrouwen teruggegeven. En een paar meiden die mij op sleeptouw namen en zich totaal aan mij aanpasten.

Het lukt je!
Succes,
Marjolijn

jo schreef op maandag, 2 mei 2005, 16:22:


Doorsnee om en nabij de 20 cm.


Hahahahahahahahaha! Is ze niet gaan kijken dan? Ik heb Bloem ook via internet gekocht, maar ben wel eerst een proefritje gaan maken met haar. Mijn eerste gedachte was ook: "WOW! Jij bent groot". Maar tegelijkertijd keek ik in haar ogen en viel ik onmiddelijk voor haar. Ze stond toen ook nog in een 3x3 boxje gepropt (letterlijk!), dus dat vertekende het beeld ook nogal. Inmiddels ben ik eraan gewend, heb nu 3 van die joekels lopen en vind alle andere paardjes maar klein.


Mooi geschetst! Het zijn en blijven onvoorstelbaar lieve, superbetrouwbare, speelse en zachtmoedige paardekinderen in een veel te groot, maar toch prachtig en sterk lichaam.


Je had er nooit spijt van gekregen!
Wel had je waarschijnlijk dat vermaledijde trapje, bankje, muurtje, boomstammetje of wat je zoal in het wild tegen kunt komen, nodig gehad om er zonder al te veel gesleur op te komen.

Leuk berichtje!
Marjolijn

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 15:00:

Ja. Das vervelend. Korte metten mee maken is denk ik het beste, dan ben je daar het snelste van af.
Zeg bijvoorbeeld dat je besloten hebt het komende jaar niet te gaan rijden, maar eerst degelijk grondwerk wil gaan doen, hij is nog jong per slot van rekening.
Dat je best snapt dat ze dat gek vinden, maar dat ze daar dan maar even aan moeten wennen.
Mocht je dan eerder het gevoel hebben dat je erop wilt doe je dat lekker, en zo niet ben je voorlopig van het gezeur af.

Als ze zien hoeveel positief effect dat op jullie (paard-mens)relatie heeft zullen ze zich straks achter de oren gaan krabben en zich afvragen of het nu wel zo gek was!

Ik bedacht me trouwens ook nog dat je misschien met een vriend of vriendin kunt gaan rijden buiten, laat diegene dan gewoon mee wandelen en je paard aan een leadrope vasthouden. En dan alleen lekker stappen en wandelen in de buitenlucht.

Doe allemaal dingen waar je je wel goed bij voelt. Het gaat om jou en jouw paard en daar heeft echt niemand iets mee te maken hoor! En neem de tijd.

Veel succes!
Marjolijn