Spirithorses schreef op zondag, 24 april 2005, 18:59:
> >

Nu denk ik toch dat jij mij niet goed begrepen hebt, Peter,
> want ik ben juist degene die zegt dat sporen
niet zijn om mee
> aan te sporen of je snelheid te vergroten.....
> In tegenstelling tot waarvoor ze helaas meestal wel gebruikt
> worden.
Sorry voor het misverstand dan Pien.
> Of je nu met of zonder sporen rijdt, de beenhouding is niet
> anders.
> Het is inderdaad wel een kwestie van je benen stilhouden, daar
> heb je gelijk in.
> Het gaat mij erom - en dat was mijn vraag - wat je wilt bereiken
> met het gebruik van sporen.
> Het is immers ook niet nodig om zonder sporen je hakken tegen
> het paard te leggen, bij een goed gevoelig paard kom je daar
> niet eens, dan is een licht aanleggen van je kuit of bovenbeen
> reeds voldoende, of het laten zakken van je heup.
Helaas is in ruig terrein het been niet altijd zo rustig als je wil en bovendien regelmatig toch wat nodig voor steun. Verdraaien van de kuit is dan vaak wél mogelijk ergo?!
Het geven van beenhulpen wordt zo soms wat verwarrend en komt ook niet altijd over. Nee, een probleem is het niet, want met gewicht, teugel en stem heb je nog zát over, maar het komt voor dat een bruikbare beenhulp prettig zou zijn en niet beschikbaar is.
> Zie niet meer in wat ik daaraan met sporen zou kunnen
> verduidelijken.
> Ik ken het verschil, want ik heb jarenlang met sporen gereden.
> Ik weet echter ook hoe het is op een reeds ge-finetuned paard te
> rijden.
> En daarbij doe ik echt niks met mijn laars hoor

Ik ben nog niet aan spoorgebruik toe en heb ze ook nog nooit gebruikt en in die zin praat ik voor mijn beurt. Wellicht ís er geen toegevoegde waarde en dan is het overbodig. Ik zie er evenwel totaal geen bezwaar in.
> Wat ik wil bereiken van mijn paard wanneer ik iets van haar
> vraag ?:
> Dat ze met plezier en overgave meegaat in mijn vraag om iets te
> bereiken. Niet om de dwang, om dat extraatje.
Dwang is niet ter sprake.
> Als ze niet toe is aan de fijngevoeligheid van mijn hulpen is er
> nog werk aan de winkel.
Ik heb nu soms het probleem van te fijngevoeligheid op de beenhulp....
> Ik ben niet meer van het links, rechts, voor, achter de singel
> aanraken of aanleggen van mijn been tegen mijn paard.
> Ik heb mijn hulpen dusdanig versimpeld dat dat allemaal allang
> niet meer nodig is.
Wellicht werkt dat. Wellicht heb ik daarvoor meer ervaring en vaardigheid nodig. Op het moment wil ik soms differentiëren en ben ik niet in staat de hulpen voldoende gescheiden aan te geven onder alle omstadigheden. Op een stuk vlak terrein lukt een heel aardige schouderbinnenwaards, maar op een terreinhelling is dat een ander verhaal om maar wat te noemen.
> Er wordt veel en veel te moeilijk en nodeloos ingewikkeld gedaan
> over de hulpen die je je paard dient te geven om dat en dat
> gedaan te krijgen, zo ingewikkeld zelfs dat het merendeel van de
> rijders het allang niet meer snapt en praktijk verwordt tot
> nodeloze theorie.
> Ik kan er niks aan doen, maar ik zie het dagelijks voor me.
> Veel te veel technische shit, het doel daarvan ontgaat mij
> volledig, laat staan dat het er voor het paard ook niet
> eenvoudiger wordt om te begrijpen wat de rijder wil, met al dat
> heen en weer geschuif bovenop die paarderug.
Ja, en ík wil dus juist gewoon blijven zitten waar ik zit in de balans die ik en het paard nodig hebben, dus juist zónder gedoen met verschuif van kont of benen.
> Waarom blijf jij refereren aan gelezen boeken ? Moet ik nu
> werkelijk uit boeken gaan leren hoe ik moet
> paardrijden????????????
> Nee, bij mij zit het toch iets anders in mekaar .
Ach, ik ben zelf helemaal in lijn met de 'denkende rijder' van de Spaanse School en die van Oliveira.
Uiteindelijk moet je paardrijden vooral doén, maar met voldoende kennis kun je in de praktijk veel sneller leren.
Vandaar dat ik met wat praktijervaring de boeken van Solinksi lees, onderwijl aan de gang ga, dan bij hem op kursus en dan.... etc..
Voor mij is studie verdieping en verbreding van mijn parate kennis. De praktijk heb ik nodig om het uiteindelijk te kunnen plaatsen en er paardríjden van te maken. Na een tijdje praktijk herlezen van een boek is meestal wederom leerzaam. Dat is bij mij een voortdurend proces en dat zal duren tot ik geen paard meer kán rijden.
Het boek van De Saunier kan ik je om verschillende redenen aanraden,. Kun je daar niet aankomen, dan is dat van La Guérinière even goed of beter. Nee, niet essentieel, doch in mijn ogen wel leuk, interessant én leerzaam.