Manchita schreef op dinsdag 11 december 2012, 13:59:


Voor Liltje heb ik 12 jaar een quarterhorse merrie gehad. Een wereld van verschil met Tinker Liltje. Mijn vorige paard had bij nader inzien een gat in de tong en dat verklaarde waarom ze zo raar deed met inrijden. Toen we overstapten op een bosal was het goed. Ik heb, afgezien van een paar keer op de Haflinger van een kennis, nooit meer met bit gereden. Ik vind het doodeng en heb het gevoel juist met bit geen controle te hebben. Dat proefritje met Liltje vond ik doodeng - het moest en zou met bit. Dat was ook de laatste keer dat ze met bit gereden is. Enkele buren verklaren me nog steeds voor gek, een trekpaard zonder bit rijden, levensgevaarlijk en dan ook nog zonder hoefijzers.....

In het begin had ik bij Liltje veel moeite op het juiste moment te reageren. Ondanks haar lomp voorkomen is ze erg subtiel met haar signalen en stelt veel vragen over haar omgeving. Als je ze niet naar haar tevredenheid beantwoord, of niet reageert op haar vragen, dan neemt Liltje de beslissingen. En dat is blijven staan, omdraaien en in ferme stap naar huis. In deze tijd van het jaar is Liltje erg op groen belust en zo in staat de heg van de buren in te lopen als ik niet laat merken dat ik haar wel door heb. Een oor in de richting van de heg is het voorstadium van zich op de heg storten en volvreten. Met NEE en even plukken aan een teugel krijg ik haar er prima langs. Verzuim ik dit, dan sta ik zo voor de heg en kost het veel moeite haar daar weer weg te krijgen.


Ja, de ingebakken gewoontes. Om Liltje de beginselen bij te brengen zijn we menig maal rechtsaf gegaan richting schaars bebouwd industriegebied. Toen ik linksaf wilde, was ze het er helemaal niet mee eens. En zo waren en nog meer dingen, ook veel die nog bij de vorige eigenaar vandaan kwamen.

Monique

Myriam schreef op woensdag 12 december 2012, 12:04:


Haha, Kim neemt Klaas vaak in de maling. Ze heeft het precies door wanneer hij niet oplet en ze maakt er dan grif gebruik van. Het begint heel onschuldig: Ze moet dan beslist even op de grond snuffelen en dan ineens opzij en zich vastvreten in het gras. Gelukkig is Kim een Shetlander, die krijg je nog wel uit de berm. Liltje is van een ander kaliber en heeft er veel voor over om dat groene sprietje te pakken te krijgen. Voorkomen is de enige manier.

Klaas leert het steeds beter Kim haar signalen op te pikken, al ging het laatst wat mis. Ineens een heerlijk rollende Kim midden op de weg. En laat de auto's maar wachten, als Kim jeuk heeft dan gaat ze rollen. Ze geeft dit natuurlijk al van te voren aan, maar je moet het ook net opmerken.

Ik zou daar ook niet tegen kunnen.

Manchita schreef op woensdag 12 december 2012, 15:24:


Mijn Liltje heeft gelukkig geen tinker-bestendig hekwerk nodig. Ze zou zelfs achter een simpel draadje ZONDER stroom blijven. Onze Shetlander is de boosdoener, die moet achter drie draadjes staan, anders vindt ze wel een weg om aan de andere kant te komen.

Mijn Tinker walste in het begin over mensen heen. Overigens niet bewust. Ze had gewoon geen idee dat mensen daar niet tegen kunnen en niemand had haar geleerd dat het niet de bedoeling was. Er werd gewoon erg ruw met haar omgegaan en zo deed ze ook terug. Ze heeft mij menigmaal gewoon neergemaaid met haar hoofd of achterwerk en dan verwonderd kijken wat ik daar op de grond deed. Of ze vergat gewoon dat ik me aan de andere kant van het touw bevond en boog ineens af. In het begin was het een regelrechte ramp met haar te wandelen. Ze kende het helemaal niet.

Tegenwoordig is ze heel voorzichtig en haalt het zich soms in het hoofd bezoek een kus te willen geven. Hiermee jaagt ze het bezoek de stuipen op het lijf: Met rollende ogen, plat liggende oren en vieze snor richting je gezicht graaien om vervolgens je wang even voorzichtig met haar lippen aan te raken. Bezoek denkt altijd dat ze wil bijten. Het ziet er ook wat eng uit, maar schijnbaar is ze dat nodig om goed te kunnen mikken.

Manchita schreef op woensdag 12 december 2012, 18:57:


Ja, dat was een aardig lange weg.

Ze wilde zo ontzettend graag contact maken, maar durfde tegelijkertijd eigenlijk niet. Ze snapte niets van zachtheid en raakte van een lichte aanraking in paniek. Maar de klik was er. Ik zie haar nog omkijken toen ze haar af wilden zadelen na ons proef-buitenritje. Die blik in haar ogen, vol ongeloof dat ze weggebracht werd. Ik heb haar toen afgezadeld en terug naar de hal gebracht waar ze met een groot aantal andere paarden stond. Ze verzonk gelijk in haar eigen wereldje. Weer iemand die even gebruik van haar wilde maken en verder niets. Treurig, wat een leven. Een uur later was het contract getekend, een paar dagen later werd ze gebracht. Een verwaarloosd scharminkel dat angstig haar snor tegen mijn hand drukte toen ik haar naar het weiland bracht. Buren waren geschokt (waarom heb je geen mooi paard gekocht), mijn dierenarts boos dat ze zo verwaarloosd was. Maar ze was lichamelijk gelukkig gezond, afgezien van een enorme wormbesmetting en ongedierte.

We zijn nu drie jaar verder en ze is erg veranderd. Er zijn nog wat kleine dingetjes die met de tijd ook wel overgaan. Tijd zat.

Ik ben erg blij met mijn besnorde dame!

Spirithorses schreef op woensdag 12 december 2012, 19:33:


Indy had er ook eerst last van dat ze op een steeds hogere sneeuw/ijstoren stond, later niet meer zo erg toen haar hoeven verbeterden. Liltje en Kim verliezen steeds vanzelf grote stukken als ze lopen. Ik vind overal mooie afdrukken. Mijn huidige dames hebben heel andere hoeven dan Indy.

Ik heb bij Indy vaseline geprobeerd, maar dat hielp niet. Toen heb ik steeds een stuk voor de stal sneeuwvrij gehouden en daar bleef ze dan ook graag.

Monique

Sandra van Bommel schreef op donderdag 13 december 2012, 7:58:


Mijn vorige paard Indy is een tijd traditioneel bekapt, hoefzweren, grote stukken wand die eruit braken, om de haverklap kreupel. Ze kon niet in de bak lopen als die bevroren was, was erg gevoelig. Met natuurlijk bekappen werd het een stuk beter, maar sneeuw bleef een ramp. Een hele tijd bleef ook steeds zand in haar hoeven zitten, waar ze dan kreupel op liep. Dat werd veel beter naarmate ik natuurlijk bleef bekappen. Ook krabde ik de hoeven regelmatig uit en hield in de winter en stuk sneeuwvrij houden voor de stal. Indy had eerst platte zolen en erg diepe straalgroeven, haar hielen waren veel te hoog. Haar zolen waren dun, je kon ze indrukken en de hoefwand was een mm dik. Haar hoeven waren ook klein voor haar postuur.

Mijn huidige dames Liltje en Kim hebben die problemen niet. Ze lopen gewoon door de bevroren ongelijke bak en door de sneeuw zonder problemen. Hun hoeven zijn prima. Liltjes hoefwanden bijvoorbeeld zijn bijna 1 cm dik, ze heeft geen diepe straalgroeven.

joop schreef op donderdag 13 december 2012, 10:47:


Hielen?

Klinkt als Trachten in het Duits

Wat een vreselijk bericht....

Monique

Dani62 schreef op donderdag 20 december 2012, 15:49:


Als ik naar mijn paarden kijk: Ja.

Ze spelen 's nachts vaak, staan in de stromende regen te suffen, slapen in de sneeuw. Heel enkel slapen ze in de stal, maar dan heeft het dagenlang geregend en is het erg nat.

Ik heb het geluk dat ik mijn dames bij huis heb staan. Mijn vorige paard heb ik op verschillende plekken gehad, overal was wel wat, varierend van meningsverschillen over voeren, opstallen, gebruik weiland, omgang met paarden.

Monique