Letje, je hebt gelijk. Piekeren is niet goed. Ik zal daar ook gewoon een stelling moeten innemen voor dit moment.
Ik geloof dat ik dan momenteel neig naar gewoon zo laten en een pijnstiller als het nodig is.
(en dan maar hopen dat ik dat goed inschat)

Ik ben nu eenmaal iemand die erg onzeker is/snel bang is het fout te doen.
Als het aan mij ligt, zijn dit ook de laatste paarden. De laatste jaren hebben te veel gekost (letterlijk en figuurlijk) en ik denk dat ik het zo wel goed vindt

Pien, ik denk idd dat onze dames soortgelijk zijn als die laatste twee van jou, Sil en Hälga zijn allebei van die krakkemikken en ook nog allebei volgens mij wat kippig, Neig ernaar om er niet eentje achter te achter te laten, maar goed... je weet nooit hoe het precies loopt.

Overigens heeft Billy hier ook cushing Veel te jong, Hij is pas zeven. Meestal is het dan ook agressief, Dat blijkt nu ook de reden waarom ik afgelopen zomer de z,e, niet meer onder controle kreeg. Verschrikkelijk was dat... hij schuurde zich letterlijk kapot. De lever was toen ook ontstoken, hij had longproblemen en zijn hart sloeg dubbel zo snel dan bedoeld. Een heel sneu paardje.
Ik heb wel gezegd dat ik het deze zomer wel nog eens wil proberen met een deken, maar dat het voor mij afgelopen is als we weer dezelfde weg moeten gaan. Zijn cushing gaat immers niet over. Het is onder controle met medicatie. Voor nu.
Maar in de zomer kan het goed anders gaan. Als hij de zomer haalt, natuurlijk.
Hij had extreem hoge waarden (naast die leverproblemen) Er kan dus goed meer mis zijn in dat lijfje van hem.

Een verandering kan dan idd funest zijn.
Weet je... ik vind cushing bij een oud paard eigenlijk gewoon een van de ouderdomskwaaltjes; iets wat erbij hoort. Ik weet ook niet of je daar nog heel veel aan moet willen doen op die leeftijd.

Voor billy ligt dat anders. Die is getest omdat hij hier in stal stond te hijgen,zijn hart idioot snel klopte en hij bevangenheid erbovenop kreeg. Bovendien zat hij onder de wonden van het schuren, wat totaal niet meer onder controle was.
Hij was pas 7 en is toen getest.
Zijn ACTH waarde was 1250 terwijl 50 normaal gesproken wel de max was. Daarnaast heeft hij dus een leverprobleem.
Nu staat het op 33 en lijkt het redelijk te gaan.
Als het weer mis gaat, houdt het voor mij op.
Zijn cushing kunnen ze niet genezen en het behandelen van het een leidt tot complicaties van het volgende probleem.

Zolang het met prascent onder controle blijft, is het prima. Blijkt die controle weg te vallen, dan houdt het op. Dan ga ik hem niet meer door een medische molen halen en alles uit de kast halen met alle ellende van dien. We weten wat hem mankeert en we weten dat zijn tijd beperkt is.
De rest zal de tijd leren.

Sarah_Noah_Sol schreef op vrijdag 7 december 2012, 14:41:


Och het is beter dan regen en wind. Ik had wel een sleetje achter hälga willen hangen, maar ik vrees dat dat er niet meer aan zit. Misschien moet ik de honden maar leren om een slee te trekken. Ben alleen bang dat ik dan in de struiken eindig.

Maar goed... bij deze temp van -20 is clickeren geen feestje. Ik kan dat niet met handschoenen aan en dan bevriezen de vingertjes. Even wachten dan maar. Denk dat het een soortgelijke winter wordt als een paar jaar geleden. Toen begon hij ook zo vroeg, was het erg koud en veel sneeuw en dooide het pas tegen april.
Op zich wel mooi hoor,. Maar je bent dan wel blij als het weer gaat dooien,.

Aan de andere kant... liever dit dan sneeuw, ijs, dooi,. opvriezen, weer dooi, weer opvriezen etc zoals in nl. Dat dan weer wel En eerlijk is eerlijk... het ziet er prachtig uit. Juist als het heel koud is. Dan is het net alsof glitterpoeder in het rond is gestrooid,.

Tja, ik ben persoonlijk toch van mening dat de dieren een plaats moeten hebben waar de droog en beschut kunnen staan en liggen, indien nodig.
Ik weet dat niet iedereen hier die mening deelt, maar ik zie werkelijk dat onze paarden daar onder bepaalde omstandigheden dankbaar gebruik van maken.

Dus tja.... ligt natuurlijk ook eraan of hij op zijn gemak is in de stal.

Toen we hier pas woonden, hadden we ook nog geen schuilmogelijkheid. We hebben toen tijdelijk in de garage stallen ingericht en bij extreem weer stonden ze toch echt binnen op een berg stro. Ik heb zelf altijd het gevoel gehad dat ze dat verre van vervelend vonden.
Je zag dat ze dan heerlijk hadden liggen pitten.
We deden dit overigens dus alleen met echt lelijk weer. Voor de rest liepen ze altijd buiten.

Nu hebben ze een gedegen schuilstal en maken ze zelf de keuze , Dat is natuurlijk altijd het beste,.

Lijkt mij dat de ernst van de pijn een belangrijke rol speelt? Als je links en rechts wat pijntjes hebt, vandaag in de rug, morgen in de schouders en overmorgen willen de benen niet zo, dan is dat vervelend, maar de meeste mensen die ouder worden accepteren het.
Het is geen reden om de stekker eruit te willen trekken.

Gaat het om een alles verterende pijn, dan is dat een ander verhaal. Er zijn dan idd mensen die zichzelf uit het lijden verlossen, terwijl anderen er gewoon psychisch aan onderdoor gaan.

Ik kan totaal niet inschatten hoeveel pijn mijn paarden ervaren. Persoonlijk ben ik geneigd te denken dat het niet in de tweede catagorie valt, zolang ze maar in hun eigen tempo en op eigen manier kunnen bewegen.
Hälga gaf bij mijn ijverige inspanningen haar te laten lopen (dus niet ohz) om haar in beweging te houden en hopelijk iets af te laten vallen, duidelijk aan dat ze er geen zin meer in had. Dat is eigenlijk niets voor haar.
Maar in de wei lijkt ze verder tevreden. Zelfde voor sil. En voor Billy (als we dan toch bezig zijn... hoewel billy mogelijk geen pijn ervaart)

Maar goed,,, kom ik op het volgende. In overleg heeft onze hond een tijd lang rheumocam gekregen ivm pijn in de gewrichten, vaak wat kreupel lopen etc (nooit meer de oude geworden na twee ernstige tekenziektes tw borrelius en erlichiose) In het begin was ik ervan overtuigd dat hij zich beter voelde.
Tegenwoordig krijgt hij het niet meer <(door toeval zo gekomen) en zie ik geen verschil met toen hij het wel kreeg. Hij is wat stijf, komt soms wat moeilijker overeind, maar kan ook nog behoorlijk wild met zijn zoon stoeien, rennen en praatjes maken.
Ik denk dat mbt het middel gewennig is opgetreden en dat hij er nu gewoon mee omgaat. Hij voelt zelf goed aan wat hij kan en als hij op een mindere dag niet zo ver wil wandelen, weet hij dat feilloos aan mij duidelijk te maken ( hij blijft staan, draait zich om, kijkt mij aan, kijkt richting huis, kijkt mij weer aan... totdat ik hem snap) en dan gaan we terug.
Zou dat met paarden -,mits niet dusdanig ernstig dat ze op drie benen gaan of niet meer overeind komen etc- niet ook zo zijn?

Hier ga ik met Egon mee, Dieren geven wel aan als het genoeg is. Die ervaring heb ik ook. Een uitzondering was misschien een zwaar demente hond.
Ik geloof niet dat onze hond ellendig rondstrompelt. Of nee... ik weet zeker dat het niet zo is. Je mag komen kijken. Hij is het werkelijk nog lang niet beu.
Ik ook niet en toch functioneert mijn lijf bij tijd en wijle ook niet zoals het zou moeten.
Ik denk dat zowel mens als dier dat gemakkelijker accepteert, naarmate je ouder wordt. Ik geloof bv dat artrose bij een 20 jarig paard niet dezelfde impact heeft als bij een driejarige, die nog van top tot teen vol energie zit waar hij dan nergens mee naartoe kan.

Wat ik met mijn voorbeeld van de hond duidelijk probeer te maken, is dat bij chronisch pijnstilling gewenning optreed. Dat heeft bij onze hond plaats gevonden.Het haalde niets meer uit.
Ik weet het ook van mijzelf. Mijn paranoia voor geneesmiddelen en mn pijnstillers is ontstaan vanuit een tijd waarin ik er slecht aan toe was, langer dan een jaar aan een stuk. Ik had steeds meer nodig en op den duur was het de vraag wat de meeste problemen opleverde: mijn pijn of de middelen die ik daartegen kreeg.

Ik heb ook al eens gedacht om tijdelijk pijnstiller te geven om te kijken of het gedrag dan verandert. Maar ja... wat als dat gebeurt? Moet ik dan toch vast pijnstillers ertegen aan gooien, wetend dat die op den duur ook niet meer zoveel uithalen (denk ik dan) of dood laten maken, omdat ze blijkbaar pijn hebben?

Ik vind dit overigens wel een interessante discussie en niet eens alleen vanwege de huidige situatie.

Sterker nog... in de natuur weten roofdieren feilloos de prooidieren eruit te pikken die minder snel zijn. Ik heb daar eens een documentaire van gezien. Ze zagen veel wat ik niet zag. Een kleine hapering, iets minder snel reflex en voila... keuze gemaakt.
De prooidieren daarentegen deden alles om gebreken niet te laten merken, tot en met extra rennen en springen.

Zet dan toch aan het denken, als je paarden bekijkt.

Overigens is het altijd moeilijk te zeggen waar je de grens trekt. je weet nooit of je het juiste moment kiest.

Ik kan mij goed voorstellen hoe ellendig het moet zijn het paard zo terug te zien. Ik hoop voor je dat de nieuwe eigenaresse goed inziet wat het probleem is.

Billy loopt letterlijk op ballen. Ijsballen, wel te verstaan.
De andere paarden verzamelen wel wat sneeuw of ijs onder de hoeven, maar het valt er vanzelf vanaf. Geen punt
Maar Billy krijgt echt dikke ijsballen onder 4 hoefjes, waar hij dan op loopt te balanceren. Weghalen werkt slechts zeer kort. Er vormen zich meteen nieuwe ijsballen.

Iemand een idee waarom hij dat uitgerekend krijgt en vooral of ik daar iets tegen kan doen.
Lijkt mij geen pretje voor de pony om zich op die manier voort te bewegen, Nog afgezien van de risico's die het met zich meebrengt,.

(voor de duidelijkheid: hier ligt dus nog behoorlijk sneeuw en het vriest en dat blijft de komende maanden waarschijnlijk wel zo.)

Nee, geen foto
Ja, idd holle hoeven. Hij wordt natuurlijk bekapt.

joop schreef op woensdag 12 december 2012, 10:04:


Gaat niet werken. Die bevriezen meteen en worden spekglad. (voor zover ze niet meteen stuk gaan en als ze al zouden blijven zitten) Heb dat zelf ooit gedaan toen ik een gebroken teen had en geen schoenen aan kon. Geen succes.