e m kraak schreef op zondag 2 december 2012, 21:14:


Ehm, niet tegen mij zeuren he. Ik heb hier geen ervaring mee en gebruik het zelf niet. Ik geef alleen weer dat er iemand is die dat wel doet. Er was namelijk een vraag over, weet je nog?

e m kraak schreef op zondag 2 december 2012, 21:52:


Ow van mij wel. Ik ben er verder volledig blanco over.

Maru schreef op maandag 3 december 2012, 16:21:


Waarom zou je gedroogd gras (hooi) bijvoeren als er voldoende vers gras is?
Ook al is dat verse gras diepvries, ze kauwen het wel tot lichaamstemperatuur. Het gaat erom dat ze voldoende kunnen eten, niet dat dat persé hooi moet zijn.

En als je twijfelt dan probeer je het toch gewoon uit door ergens hooi neer te leggen. Vallen ze erop aan, is het snel op, dan hebben ze het nodig.

Ans Jondral schreef op maandag 3 december 2012, 21:57:


Nou dan hebben jouw paarden het duidelijk wel nodig. Het ligt er natuurlijk ook wel aan hoeveel gras er nog is.

Wil schreef op dinsdag 4 december 2012, 0:06:


Hihi, Zwollywood....
Als al die leuke mensen nou eens zouden terugkeren werd het forum hier ook weer een stuk aantrekkelijker....

Christel Provaas schreef op woensdag 5 december 2012, 15:39:


Even hierop inhakend, over 'oude bekenden'.
Afgelopen zondag kwam Rini (vanwie Jelle altijd geweest is) haar Jelle opzoeken. Ze hebben elkaar meer dan een een jaar niet gezien. Jelle was net met zijn Vriend Mano aan het dollen in de bak toen Rini aankwam. Zij riep hem vanaf de parking op haar manier en hij reageerde direct, maakte zich los van Mano, kwam haar opwachten aan de omheining en week niet van haar zijde. De oude speeldingetjes tussen haar en hem waren allemaal nog aanwezig!

Zo zie je maar dat wanneer je altijd goed voor je paard geweest bent, het dier jou dat laat weten. En dan is dat de vriendschap tussen een paard en een mens. Laat staat hoe dat kan zijn tussen twee paarden onderling....

rini schreef op woensdag 5 december 2012, 22:57:


Z'n rug was helemaal OK, by the way. Osteopate vond hem ook mooi en soepel lopen.

Anja Seijn schreef op donderdag 6 december 2012, 15:43:


Niet alle pijn is wegneembaar. Ik denk dat het onderzoek van de UM daar ook niet op gericht is maar wel om zoveel mogelijk levenskwaliteit te genereren en ondanks de pijn in beweging te blijven en je leven zo 'goed' mogelijk te maken. Ik heb zelf een aantal jaren geleden een revalidatietherapie in ditzelfde ziekenhuis (behorend bij de UM) gevolgd en alles was erop gericht mijn systeem duidelijk te maken dat ik, ondanks pijn, er juist doorhéén moest leren bewegen, ahw mijn systeem om te gooien en 'in je hoofd' blokkades op te lossen. Door bijvoorbeeld te tillen op een manier die ikzelf akelig vond (hartstikke vanuit mijn rug ipv vanuit mijn benen) waardoor je leert dat je veel meer aankunt dan je dacht en dat er dan niet iets fout bij gaat. Om te leren kijken naar je mogelijkheden ipv naar je beperkingen, dat was toen redelijk innovatief maar het heeft mij wel geholpen.

Lenneke keijzer schreef op donderdag 6 december 2012, 18:48:


Als een paard maandagziekte heeft is bewegen zo pijnlijk (en in de eerste dagen zal hij dat ook niet veel doen) dat je er bij wijze van spreken een wollen beddedeken als nood deken op kunt leggen. Zo'n paard moet dan inderdaad goed warm ingepakt blijven.

Wij hebben voor alle paarden een ongevoerde regendeken. Een aantal dunnere en gevoeligere paarden heeft hem nu uit voorzorg ook op met de naderende sneeuw en wind voorspellingen.

e m kraak schreef op vrijdag 7 december 2012, 0:11:


Een goed voorbeeld is mijn Rubio die met drukplekken vanuit Argentinië gekomen is en daar nog steeds veel pijn van schijnt te hebben. Schíjnt. Ik merk zelf niks aan hem, hij werkt gewoon door, is trouw, vriendelijk, verder zeer soepel, werklustig, doet zijn ding. Maar zowel infrarood opnames alsook de osteopate gisteren hebben het bevestigd dat zijn rug als een plank is en ook bevestigd hoe soepel hij beweegt ondanks dit. Sommige paarden zijn blijkbaar goed in staat de pijn dusdanig te blokken dat ze gewoon door kunnen gaan. Het wordt een gewoonte he. Net zoals rugpijn bij mensen. Je draagt het met je mee en het hoort er nou eenmaal bij.

Bij paarden kun je het natuurlijk oplossen door een goed zadel plus pad, gymnastiseren, niet te overvragen en spieren sterker te maken. En in feite bij mensen ook.

Je kunt niet in die kop kijken, Egon. Maar je kunt wel door communicatie/voelen/plaatjes maken en je instellen op zo'n dier erachter komen hoe erg het is. Bij Rubio kwam door de behandeling ook een heleboel oud zeer naar buiten. Eigenlijk is dat heel indrukwekkend om mee te maken, zo'n dier dat jou vertrouwen geeft (en jij hem) zodat-ie het kan laten stromen.

BD met haar rug- en bekken probleem 'vertelde' mij eens dat zij dat helemaal zo'n beperking niet vond. Hard rennen met me op het bospad met me, dát was wat ze wilde.... Maar ik ben nooit meer op haar gestapt.

Sandra van Bommel schreef :


Maar je merkt het toch als je paard echt pijn heeft? Dan kun je toch ook alleen op díe momenten pijnstilling geven?
Niet elk paard met bijvoorbeeld artrose heeft per definitie pijn. Wij hebben er hier een paar die dat hebben (oudere paarden) en die hebben daar echt niet elke dag last van. Bij momenten. Een ervan rijd je er zelfs 'doorheen' door haar correct te laten bewegen.

De voorpoten van onze 9 jarige witte herder beginnen helemaal dik, knokig en scheef te staan door artrose maar zij heeft er geen last van want dan zouden we dat wel merken. Ze kan er nog goed mee uit de Landrover springen (erin komt ze niet meer). Ik peins er niet over om deze dieren allemaal op pijnstilling te zetten. Ik doe dat zelf ook niet als ik ergens pijn heb, jij wel? Tenzij het natuurlijk onverdraaglijk of acuut zou zijn. Het zijn wij mensen die er vanalles aan willen doen want het 'hoort niet' dat je gekoesterde dier pijn moet hebben. Terwijl je zelf bijvoorbeeld scheef en krom loopt maar dat maakt dan niet uit. Dieren passen zich meestal prima aan, 'ondergaan' en zijn in het nu.

Meer gestressed dat zie ik echt niet aan hen. Ze gaan nog net zo graag mee op wandelritten en hebben een godvergetens supermooi leven. Lekker fretuh en schijtuh zonder er ook maar íéts voor te hoeven doen. Hooi wordt aangevoerd, de weide gaat open, mest wordt geruimd, vrienden en familieleden om hen heen, wat willen ze nog meer? Ja nou, Puck doet wel eens een beetje druk als BD weg is, dan doet ze maar druk, heeft ze gelijk d'r beweging. Ik kan daar allemaal niet zo mee zitten maar houd haar natuurlijk wel in de gaten of het niet té erg wordt.

En op een dag ja, dan houdt het op als de levenskwaliteit in het geding komt. Dát is voor ons altijd al een graadmeter geweest. En dan is de beslissing nemen wat Jack en mij betreft ook helemaal niet meer moeilijk. Ik weet heel zeker dat ik geen chronische pijnstilling zou gaan geven, dan zouden we toch al heel erg richting einde gaan. Dit jaar twee van onze eigen paarden laten inslapen (Stef en Bombita) en de pony van mijn vriendin. Zo'n beslissing nemen is nooit gemakkelijk maar de opluchting daarna des te groter. Levenskwaliteit!

Tineke van den Akker schreef :

Wat is er mis met een regendeken als je paard ondanks 24/7 hooi staat te rillen?

Sandra van Bommel schreef :


Ja, dat weet je dus niet.
Vorig jaar riep ik nog dat ik Stef en Holly nooit uit elkaar zou halen. Door allerlei omstandigheden heb ik dat wel gedaan. Stef is nu dood maar Holly heeft een pracht-gelukkig leven bij een goede kennis van ons. Nooit verwacht dat zij hem nog eens zou overleven, altijd gedacht dat zij het eerste zou gaan. Stef's cushing is verergerd nadat we Holly bij hem weggehaald hebben (stress/emotie/nieuwe groep). Uiteindelijk heeft dit indirect tot zijn dood geleid, daar ben ik van overtuigd en dat gaat niet meer uit mijn hoofd. Ondanks alle goede zorgen van mijn andere vriendin bijwie hij de laatste 7 maanden woonde. Maar, eerlijk is eerlijk, je weet niet of het met Holly erbij ook verergerd zou zijn. Ik geloof niet dat ik zo'n beslissing nog eens zou nemen.

Puck en BD zijn, sinds de dood van Winner in 2010, closer dan ooit. Al helemaal nu BD half blind geworden is, daardoor vaak onzeker is omdat ze slecht begint te zien. Zij bepaalt waar ze heen wil maar zij laat zich daarheen leiden door Puck. En het is Puck die artrose heeft dus de lamme -in wording- leidt de blinde -in wording-. Wij roepen hier ook wel eens dat als een van de twee dood gaat, we de ander ook mee laten gaan. Misschien zou ik dat echt wel doen ja.